Loyalty. [&CLAW]

Met een rustige, haast harteloze blik likte Shark het bloed van zijn nagels. Het muisje dat hij niet al te zacht vermoord had viel van zijn klauw op de grond. Hij had geen grote klauwen, maar hij had wel scherpe klauwen. En scherpe tanden. Daarom dat hij zichzelf de naam ‘Shark’ had gegeven. Omdat zijn tanden echt door elk bot konden bijten als hij dat wilde en omdat hij diepe krassen kon achterlaten met zijn scherpe klauwen. Waarschijnlijk ook de reden waarom hij aangenomen was geworden in BloodClan. En ook omdat hij een halsband had, natuurlijk. En dan niet die zielige lelijke halsband die hij vroeger had, maar een échte halsband. Helaas had hij er nog geen hondentanden aanhangen. Hij was al meer dan twee jaar oud en had nog geen hondentanden. Hij was BloodClan dan ook laat komen joinen, dus hij kon het nog altijd wijten aan het feit dat hij op onderzoek was uit gegaan. Toch wilde hij binnenkort een hondentand winnen zodat hij eindelijk eens wat aanzien kreeg, want op deze manier zou hij zelfs door de Young Ones nog uitgelachen worden. Shark zelf was niet echt de kater die aanzien had voor anderen, behalve voor Claw misschien. Hij vond de grote zwarte kater wel iets hebben en het feit dat hij de leader was maakte dat gevoel natuurlijk groter. Maar toch… De kater draaide zijn kopje toen hij iets hoorde, maar richtte zijn aandacht daarna weer schamper op de muis. Met zijn nagels ging hij traag over het buikje. Het was al genoeg om een diepe kras achter te laten. Hij zou maar niet te ver gaan, want dadelijk had hij wéér het probleem dat hij de prooi moest weggooien omdat het te ver opengescheurd was. Ja, scherpe klauwen en tanden hebben was niet altijd een zegen voor hem. De kater grinnikte, boog zich voorover en wilde net een hap nemen. Door de beweging met zijn bek rook hij echter de geur van de kater nog voordat hij hem zag. ‘Claw,’ zei hij begroetend en hij richtte zijn kop op om zijn leider respectvol aan te kijken.

Shark keek zijn leider even onderzoekend aan, maar kon niet direct iets vinden. De kater hield zijn gezicht dan ook vaak blank. Shark wist vrij zeker dat zijn eigen gezicht er ook uit zou zien. Dat of juist heel erg uitdagend of geamuseerd, maar meestal wel emotieloos zodat anderen niet konden raden wat hij dacht. Want als anderen dat soms wisten had hij dikwijls een gevecht te pakken. Het was niet dat de kater niet van vechten hield, het was gewoon dat hij soms wel wat ademruimte nodig had. Als elke kat hier zou weten wat voor koude of sarcastische opmerkingen de kater over hun zou maken zou hij echt elke dag ruzie hebben en aan de ene kant verveelde hij zich dan ook niet, maar aan de andere kant begon elke dag ruzie ook wel saai te worden. Tenzij je natuurlijk iemand zo ernstig verwondde dat het wel eens interessant kon worden, maar hij wist niet of Claw dat zo’n goed idee vond. Van de meeste ThunderClan-cats in het kamp moesten ze af blijven als het zonder reden was en onder de eigen Clankatten werd er natuurlijk niet veel gevochten. Tenzij ze het verdienden natuurlijk. Shark zag Claw’s blik op de muis hangen. ‘Je mag hem hebben als je wilt,’ zei hij schouderophalend. Hij was best wel blij dat hij de muis nu niet te veel bewerkt had met zijn nagel. Het zou namelijk niet echt presentabel zijn om een open muis aan je Clanleader te overhandigen, maar Shark had zo het idee dat Claw daar niet echt veel om gaf. De leider had zelf ook veel lugubere daden gesteld, iets wat Shark wel kon appreciëren van de kater. ‘En hoe gaan de zaken?’ vroeg Shark aan zijn leider. ‘Hopelijk heb je niet te veel tegenspraak van die ThunderClan-cats?’ Het klonk vrij honend, want als bepaalde katten hun bek wel mochten houden tegen BloodClan, dan was het ThunderClan wel. Ze hadden gefaald en dat was erg duidelijk. BloodClan had deze strijd gewonnen. En binnenkort zouden ze niet alleen ThunderClan innemen, maar ook heel RiverClan, WindClan en ShadowClan. Het was gewoon een kwestie van tijd tot BloodClan zou heersen, maar uiteindelijk kwamen ze er wel. Uiteindelijk kwamen ze er altijd.

Shark keek kort opzij toen Claw de muis in ontvangst nam. Ergens vond hij dat wel een compliment voor zichzelf. En hij vond het ook al een vooruitgang dat Claw het niet zomaar van hem afpakte, want dat zag hij de leider echt nog wel doen. En daar had hij natuurlijk ook wel het recht toe. Shark knielde niet zo gauw voor iemand en ging er ook zeker niet de slaaf voor spelen, maar hij wist dat hij respect moest hebben voor de hogere rangen. En hij had voor niemand in de BloodClan zo veel respect als voor Claw. Plus hij vond de kater zijn karakter wel aannemelijk, want het viel lichtelijk te vergelijken met die van zijn eigen. Maar ja, om in BloodClan te zitten moest er wel een steekje aan jezelf loszitten. Tegenwoordig had je namelijk enkel nog van die heilige katten die niet geloofden dat moorden een oplossing was. Voor Shark was het de enige oplossing. Het was zijn manier om gezag uit te oefenen op andere katten en hij wist dat Claw ook zo handelde. Misschien was dat wel een reden waarom ze het misschien in de toekomst goed met elkaar zouden vinden. Maar goed, hij ging nog niet te ver vooruit denken. Maar vrienden worden met deze kater? Dat zag hij wel zitten. ‘Precies zoals het hoort dus,’ zei hij met een tevreden knikje. ‘Ik kan niet wachten tot de andere Clans over ons horen en binnenkort zelfs zullen zwichten.’ Een pretlichtje kwam in zijn ogen tevoorschijn, maar hij hield zijn grijns van zijn smoel. Ze hadden misschien een overwinning gehad, maar ze waren er nog lang niet. De andere drie Clans zouden waarschijnlijk wel volgen, maar eerst moesten ze naam gaan maken. ‘Zijn er trouwens al die van ThunderClan naar BloodClan zijn gegaan?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Die het zeg maar niet meer zagen zitten om in hun Clan te zitten omdat ze wel beter wisten welke Clan beter is?’ Hij haalde zijn schouders op naar de leider. Zo’n gevallen had je er natuurlijk tussen zitten en dat was enkel goed voor de BloodClan en nadelig voor de ThunderClan.

Shark draaide zijn ogen naar Claw toen deze antwoord gaf. ‘Ook zonder verrassing zijn we sterk genoeg,’ zei hij overtuigend. Ja, hij had wel het idee dat binnenkort alle Clans voor hun zouden zwichten. Het zou misschien wel wat tijd in beslag nemen, maar uiteindelijk kwamen ze er wel en zouden ze heersen. Dat was wel een droom van hem. Dat ze zouden heersen. Hopelijk zou hij dan boven wat andere Members stijgen zodat hij wat aanzien kreeg en dan was het natuurlijk al helemaal geweldig. Hij wist dat hij naam moest gaan maken bij de andere katten. Een paar moorden hier, een paar verwondingen daar. Maar hij wist ook wel dat hij zich wat gedeisd moest houden omdat er zieken waren. Hij wist ook dat als één BloodClan-cat wat deed dat de rest er ook verantwoordelijk voor gehouden zou worden. Dus stel dat hij iemand van de WindClan levenslang zou verwonde, zou er misschien een Young One van hun aangevallen worden omdat BloodClan als algemeen gevaar werd gezien en niet één individu. Uiteindelijk zouden ze waarschijnlijk wel wraak op hem nemen, maar dat ging niet zonder dat één van zijn Clan eerst moest boeten. Zo ging het immers altijd, right? Anderen draaiden altijd op voor de daden die jij had gedaan. ‘Mooi zo. Uiteindelijk zal BloodClan zich wel genoeg uitbreiden,’ zei hij rustig tegen Claw. ‘Maar had jij ook geen kittens?’ vroeg hij terwijl hij zijn gedachten afspeurde. Hij was er wel vrij zeker van. ‘Want als dat zo is, zullen ze het van de beste leren,’ zei hij grijnzend. Claw leek hem niet bepaald een vaderfiguur, maar dat was hijzelf ook niet. ‘Mocht ik trouwens een keertje op ze moeten passen, dan zeg je het maar,’ zei hij vervolgens nonchalant tegen zijn leider. Hij had geen idee hoe oud ze waren, maar misschien waren het nog Young One’s en die moesten sowieso goed beschermd worden.

Shark gaf een kort knikje op wat Claw zei, maar reageerde er verder niet meer op. Hij wist dat ze het rustig aan moesten doen, maar ze mochten ook wel zeker van hun eigen af bijten als het te veel werd. Shark zou in ieder geval niet aarzelen om het leven te beëindigen van één van de katten als ze echt te irritant tegen hem deden en wist zeker dat Claw het ook geen probleem zou vinden als hij dat wel zou doen. Hij wist dat Claw minstens zo sadistisch was als hem, misschien nog wel sadistischer. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom Shark het zo goed met hem kon vinden. Je moest hem namelijk geen leider geven die zelf de heilige was, want daar zou Shark kotsmisselijk van worden. Nee, Claw was een goede leider en had een goede persoonlijkheid. Precies de persoonlijkheid die ze nodig hadden om de BloodClan sterk te maken. Als ze nog meer van dat soort persoonlijkheden hadden rondlopen in de Clan zou BloodClan binnenkort wel eens de enige heersende Clan in het woud kunnen zijn. Hopelijk zou Claw ooit eens voor de lol een missie geven waarin ze alle Kittypet’s zouden gaan uitmoorden. Maar goed, zo ver was het nog niet en Shark voelde zich niet geroepen om een voorstel te gaan doen. Shark gaf een kort knikje toen Claw uitlegde welke kittens hij had. ‘Dat doe je goed,’ zei hij grijnzend. ‘Ik ben meer dan twintig moons oud en zelfs ik heb nog geen kittens.’ Zijn ogen flitsten naar Chawl toen hij dat zei. Hij hoefde voorlopig geen kittens te hebben. Hij hoefde ook geen partner te hebben. Hij kon niet zeggen dat hij geen flirterig gedrag vertoonde zo nu en dan, maar hij kon ook niet zeggen dat hij echt in was voor de liefde. ‘Ik zou willen voorstellen dat ik zo nu en dan eens op Chawl pas als je er niet bent, maar ik denk niet dat dat nodig is,’ zei hij bedenkelijk terwijl hij naar de jonge kat keek. ‘Hij lijkt prima voor zichzelf op te kunnen komen.’ Minachtend keek hij naar de kitten die onder Chawl lag te piepen.

‘Zeg dat wel,’ zei Shark nog voordat hij het in kon houden. Zijn oren trokken kort, maar de kater richtte zijn blik op Claw. ‘Ik ken veel vaders die kwetsbaar zijn geworden door hun kittens. Je bent niet de enige,’ vervolgde hij direct en hij richtte zijn ogen weer op het katertje voor hun. Hij hoopte dat Claw zijn woorden niet direct als een belediging op zou vatten. Hij had het dan ook gezegd zonder er bij na te denken. Hij merkte echter gewoon dat zijn leider een zachte kant had ontwikkeld zijn kittens. Het was iets waar Shark niet al te veel bij nadacht, maar wat anderen natuurlijk des te meer kon opvallen. En als ze daar gebruik van zouden maken, zou dat irritant kunnen werken voor Claw. Daarom wilde Shark er ook zijn voor de jonge kitten. Een kitten van de BloodClan vond hij een heel ander verhaal dan een kitten van een andere Clan of van geen Clan. Kittens van andere Clans durfde hij te vermoorden zonder ook maar één keer met zijn ogen te knipperen, maar de kittens van de BloodClan zouden later bij de Elite horen en moesten dus koste wat het kost beschermd blijven. Omdat ze nog zo jong waren en geen besef hadden van wat er allemaal om hun heen gebeurde, kon het goed zijn dat ze aansprakelijk werden gesteld voor iets waar de Members, de Commander en de leader verantwoordelijk voor waren. Nee, ze konden het zich niet permitteren dat er iemand aan de kittens zou komen. Natuurlijk besloot Shark niet om over elke kitten van de Clan te waken, maar die van Claw waren een uitzondering. Hij apprecieerde de zwarte kater wel en dat was niet omdat hij de leader was, maar vanwege zijn persoonlijkheid. ‘Je hebt mijn woord,’ zei de kater met een eervolle knik. ‘Geen kat die aan hem kan komen zonder dat ik er tussen kom.’ Hij grijnsde even naar zijn leader en richtte daarna zijn blik weer even op het zwarte katertje. Het was griezelig hoe erg hij op zijn vader leek. ‘Ik denk echter dat een training in de Elite precies is wat je kleine nodig heeft. En als je een goede mentor vindt is dat des te beter.’ De kater richtte zijn ogen weer op Claw. ‘Of je kunt hem natuurlijk ook gewoon aan jezelf toewijzen. Dan ben je zeker dat hij een goede training krijgt.’ Hij grijnsde en draaide zijn hoofd weer naar voren.

Rustig gaf Shark een knikje terug toen hij er een ontving. Hij had eerlijk gezegd verwacht dat Claw er niet al te veel op in zou gaan. Het gaf hem toch wel wat hoop dat de kater er op reageerde. Niet dat hij per se aan het wachten was tot Claw hem zijn goedkeuring zou geven, maar hij wist dat ze ongeveer op dezelfde golflengte zaten en zo veel personen kwam hij niet veel tegen. Het feit dat Claw de leider was en dat ze het misschien zouden kunnen vinden als vrienden zorgde er voor dat Shark zich op de één of andere manier best goed voelde. Het was al een hele tijd geleden sinds dat hij echt een vriend had gehad en om eerlijk te zijn miste hij het gevoel soms wel. Het was niet dat hij echt veel over zijn gevoelens zou praten, maar iemand hebben om de stand van zaken te bespreken of om gewoon mee om te kunnen gaan was misschien wel iets dat hij nodig had. Zijn ogen bleven kort op de kater hangen terwijl deze verder praatte. ‘Ook waar,’ mompelde hij terwijl hij zijn blik op het jonge zwarte katertje richtte. Hij hoopte dat Chawl een mentor zou krijgen die minstens even slecht waren als hij en Claw. Een sadistische mentor die hem precies zou aanleren hoe hij om moest gaan met zwakkelingen. Shark wist dat niet iedereen in de BloodClan even slecht was en dat er zwakkelingen tussen zaten, maar hij had jammer genoeg geen idee wie. En als hij zou uitvinden wie het was, zou hij diegene persoonlijk verraden en zorgen dat deze uit de BloodClan verjaagd zou worden. BloodClan hoefde geen zwakkelingen te kennen. ‘Ik hoop dat je dan wel een goede mentor voor hem vindt die ook echt is zoals hij zich voordoet. Dus niet dat je hem dadelijk een mentor geeft die wat slecht overkomt, maar eigenlijk een softie is.’ De gedachte alleen al liet hem grijnzen. ‘Want geloof me, verraders heb je overal,’ zei hij tegen Claw en hij draaide zijn kopje weer naar Chawl. ‘Het is alleen de kunst om ze uit te groep te kunnen halen.’

‘Mooi,’ sprak hij met een knikje. Het was alvast een voordeel dat Claw wist wie goede mentors waren. Hij zag zichzelf daar nog niet gauw bij zitten, want hij hield zich nauwelijks bezig met andere katten uit de BloodClan. Soms kwam hij er eens eentje tegen, maar het was niet dat hij zich de moeite nam om zich over de Young Ones te buigen of zo. Het gebrek aan moeite zou Claw vast wel opgevallen zijn en dat was ook één van de redenen waarom Shark waarschijnlijk nooit een mentor ging worden. Hij kon het wel. En hij wist ook wel wat hij zijn Young One wilde leren als hij die ooit toegewezen zou krijgen, maar hij wist ook dat hij er niet veel moeite voor deed en dat dat niet bepaald aannemelijk voor Claw overkwam. Hopelijk maakte hij het een beetje goed door op Claw’s zoontje te passen. Geamuseerd bewogen de oortjes van Shark toen hij de kitten onder Chawl nog harder hoorde piepen. Hij voelde niet de moeite om in te grijpen en had zo het idee dat Claw het met hem eens was. Misschien was Claw juist trots omdat Chawl op deze leeftijd al gezag uit kon oefenen. ‘Dat is zeker waar,’ beaamde Shark de woorden van de zwarte kater naast hem. ‘En als je wilt kan ik een extra oogje openhouden. Dan zorg ik er persoonlijk voor dat al hun vacht van hun huidt geplukt wordt als ik er achter kom dat ze de Clan verraden hebben. En daarna geef ik ze aan jou natuurlijk,’ zei hij grijnzend. Hij zag het al helemaal voor zich hoe hij eerst een kat mishandelde en daarna aan Claw gaf. Nee, met verraders zouden ze niet al te mild om gaan. Hij in elk geval niet. En als de anderen echt van de BloodClan waren en er toehoorden, zouden zij hetzelfde doen als hem. ‘Wist je trouwens dat we ook naam beginnen te krijgen onder de Rogues?’ vroeg Shark licht geamuseerd.

De kater had een kort knikje gegeven op wat Claw had gezegd. Ja, hij ging het zwarte katertje zeker in het oog houden. Hij was vrij benieuwd naar hoe het gedrag van het kleintje zich verder zou ontwikkelen naarmate zijn leven in de BloodClan zou vorderen. Het katertje was er zich misschien niet bewust van of wist het zelfs misschien niet eens, maar op dit moment was hij waarschijnlijk de meest beschermde kat in zijn Clan. Niet alleen was hij namelijk het zoontje van de leader himself, maar ook waren er genoeg katten die op hem wilden letten. Shark durfde te wedden dat er anderen waren die op Chawl letten om Claw’s respect te krijgen. Voor Shark’s gevoel ging het niet per se voor het respect van Claw. Oké, het was natuurlijk mooi meegenomen als de kater door zijn alertheid hem meer zou respecteren, maar aan de andere kant deed hij het ook omdat hij Claw een aardige kater vond en het gevoel had dat ze wel met elkaar op zouden kunnen schieten. De kater draaide zijn kopje toen Claw om uitleg vroeg. Hij moest even nadenken over hoe hij het ging verwoorden en over hoe het precies ook alweer gegaan was, want het was alweer een tijdje geleden. ‘Ik kwam een paar dagen geleden een Rogue tegen,’ begon hij. ‘Ik was weer wat aan het irriteren op hun territorium zoals gewoonlijk. Ze begon tegen me te klagen dat ze vond dat BloodClan alles verziekte en kapotmaakte voor anderen en daagde me vervolgens uit voor een gevecht.’ Hij grijnsde geamuseerd en haalde zijn schouders op. ‘Ze was minstens vijf moons jonger dan mij, dus een echte uitdaging was het niet. Maar toch was het wel lichtelijk amuserend dat zelfs een Rogue vindt dat we alles kapotmaken. Daarom denk ik dat we een goede naam krijgen onder de BloodClan.’ Hij keek Claw rustig aan. ‘Ik heb haar uiteraard duidelijk gemaakt dat het geen goed idee was om mij uit te dagen.’ Hij doelde overduidelijk op het feit dat hij haar kennis had laten maken met zijn nagels. ‘En daarom dat ik zeg dat we naam beginnen te maken onder de Rogues. Op een goede manier.’

Shark had wel verwacht dat Claw er niet al te veel op te zeggen ging hebben en vond het al heel wat dat de kater zijn gedachten uitte. Shark vond het ook wel mooi eerlijk gezegd. Het was een goed ding dat ze naam begonnen te hebben bij katten die zelfs niet in een Clan zaten. Als ze naam zouden blijven maken en het ging heel het territorium van de Rogue’s rond, dan zouden zij misschien ook voor hun vrezen binnenkort. Shark hoopte eerlijk gezegd van wel, want hij was dat agressieve, ongehoorzame gedrag stilaan beu. Hij vond het leuk om iemand te straffen door diegene aan te vallen, maar het werd een ander verhaal als iedereen zich bleef verzetten tegen hun. Daarom moesten ze misschien meer Members aanwerven. Members die zich volledig gaven voor de BloodClan en zonder al te veel gedoe zouden moorden. Shark was nog niet veel katten van de BloodClan tegengekomen, maar dat hoefde ook nog niet. Hij was in elk geval al blij dat hij een praatje had kunnen maken met Claw. De kater keek op toen Claw hem een voorstel deed en geïnteresseerd zijnde gaf de grijs-witte kater direct een knikje. ‘Lijkt me leuk,’ zei hij grijnzend. Interessant was misschien een beter woord geweest, maar leuk gaf aan dat hij er echt zin in had en dat hij niet terug zou deinzen voor het feit dat ze op honden gingen jagen. Hij wist dat Claw goed kon vechten en zelf beheerste hij ook al wel wat vechttechnieken, dus hij dacht wel dat ze het met hun tweeën zouden redden. De kater stond op zodat hij langs Claw kon gaan lopen. ‘Als ik het me goed herinner heb je hier slechts een paar vossenlengtes vandaan één kleine hond die de hele dag loopt te blaffen. Ik denk dat zijn Twoleg al flink wat moons oud is, dus ik denk niet dat het moeilijk kan zijn.’ Zijn oortje bewoog de andere kant op toen hij van uit een andere richting al wat zwaarder geblaf hoorde. Waarschijnlijk van een grote hond, maar op een zeer grote afstand van hun.