Bee strong

Lizard was er, voor het eerst sinds haar mentor ziek was geworden, alleen op uitgetrokken. Ze was bewust de andere richting opgelopen om de grenzen van de andere clans te vermijden. Aan het uiteinde van het Windclan territory lag een groot twoleg nest. Dat nest was op dit moment in haar blikveld verschenen. De jonge poes was vandaag niet bewust opzoek naar planten en kruiden. Vandaag wilde ze gewoon eens zien wat er verder te vinden was dan haar gewoonlijke kruidenplekken. Bij de rand van een enorme open plek hield de poes even halt en zakte ze door haar poten. Veel verder dan dit wilde ze niet gaan. Dat zou ze ook niet kunnen, want ze wilde voor het donker terug thuis zijn. Buiten zijn in het donker liet haar te veel aan vroeger denken en dat was iets wat ze niet wilde. Haar ogen gingen naar de een onnatuurlijk ronde paal voor haar, waar een vreemde draad aan hing. Dat was waarschijnlijk iets van de twolegs. Lizard's oortjes schoven echter naar voren toen ze iets vreemds wit zag hangen aan een ijzeren pin. Ze stapte voorzichtig naar voren en plukte het stukje witte wol van het prikkeldraad af. Met grote oogjes keek ze naar het zachte witte ding. Wat was dit in Starclansnaam? Ze duwde haar neusje tegen het bolletje, maar haalde er verder niet veel uit. Er was niets op de wei te vinden, dus ze kon het ook nergens aan linken. Ze besloot om het met zich mee te nemen. Misschien dat ze er ooit wel iets mee kon doen. De Medicine cat apprentice nam het stukje wol vast en liep, langs het prikkeldraad, verder. Even bleef haar blik bij het twoleg nest hangen. Misschien dat ze in de toekomst hier naar kruiden kon gaan zoeken die enkel te vinden waren bij twoleghuizen, dan moest ze niet meer door het territorium van Thunderclan gaan. Lizard bleef een tijdje hier rond hangen, zoekend naar nieuwe dingen, zoekend naar nieuwe planten, maar veel succes had de jonge poes niet. Ze besloot dan ook snel om terug te keren richting het kamp. In de terugweg werd haar aandacht echter getrokken door gezoem. Ze legde het stukje wol voor haar poten neer en liet haar blik naar boven gaan. Een bijennest was te zien aan één van de takken van een jonge eik. Lizard trok kort met haar oortje. Ze moest even plaatsen wat het precies was. Sparrow had er ooit iets over gezegd. Dit was de bron van honing. Dat wist ze! Een kleine glimlach verscheen op haar snoetje. Het was al enkele moons geleden dat ze honing gezien had, waardoor de poes even een stap naar voren zette. Ze deinsde echter achteruit toen er een bij op haar afkwam. Uhm. Hoe was het zelfs mogelijk om daar te geraken? Dat was toch onmogelijk!? Lizard zette zichzelf neer en zette haar poot bedenkelijk op het stukje wol. Ze kon het zelf proberen, met het gevolg dat de bijen haar waarschijnlijk gingen aanvallen. Ze kon natuurlijk ook hulp gaan zoeken of gewoon nog iets helemaal anders. Het puntje van haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Plots schoten haar oortjes in de lucht. Ze had een idee! Haar blik ging even naar de lucht. De zon was al onder aan het gaan. Ze wilde voor het donker thuis zijn, maar voor haar plan had ze het donker juist nodig. Het was niet van haar gewoonte om langer weg te blijven en dat wisten de katten in de clan ook, maar ze moest het nu gewoon proberen. Als ze zelf nooit initiatief nam, bleef ze voor eeuwig steken en dat wilde ze ook niet. Lizard hield zich nog even stil en ademde even diep in voordat ze naar voren liep. De bijen waren niet meer te horen of te zien, waardoor Lizard er vanuit ging dat ze een eerste poging kon wagen. Het was niet al te hoog, wat haar al geruststelde. Ze was namelijk geen al te goede klimmer. ze zorgde dat de naar boven klom in de boom, aan de andere kant van het bijennest. Je wist maar nooit dat je hen wakker maakte. Als ze daar al sliepen. Over bijennesten was er namelijk amper informatie, maar wie niet waagt niet wint. Eenmaal op dezelfde tak als het nest bleef Lizard even muisstil zitten. Haar ogen gingen in een flits naar de hemel die bezaaid was met fonkelende sterren. Ergens hoopte ze dat Starclan haar nu een klein duwtje in de rug zou geven, want ze was op dit moment alles behalve zeker over wat ze wilde doen. Voorzichtig stapte ze verder tot aan het nest. Het was enorm stil, wat haar wat achterdochtig maakte. Met haar nagel schuurde ze langs het gedeelte van het nest dat vast zat aan de tak. Haar oren zakte lichtjes in haar nek toen de stilte werd gebroken door zacht gezoem. Lizard zette iets meer druk op de plek die ze aan het bewerken was met haar nagels. Een enkele bij verliet het nest en kwam regelrecht op haar af. Adrenaline stroomde door haar lijf. Als reactie haalde de poes haar lip op. dat leek een geluidloos teken te zijn voor de andere bijen, want er kwamen steeds meer bijen naar buiten. Een kort moment sloot Lizard haar ogen, waarna ze half van de tak sprong, recht op het nest om het met haar gewicht tegen de grond te krijgen. En duurde even voordat het nest, met Lizard, naar beneden viel. Met dat het nest de grond raakte, sprong Lizard direct op en sprintte weg, wetend dat elke bij in dat nest, nu zou aanvallen op het eerste dat ze tegen zouden komen. De medicine cat apprentice bleef lopen in de eerste beste richting, de richting van het Thunderpath. Pas bij het korte grasveld naar het Thunderpath hield de poes halt. De bijen, die eerst achter haar aan zaten, waren weg. Pas nu had de poes ook door dat er meerdere plekken op haar lichaam bedekt waren met enkele bijensteken. Vooral op haar rug voelde ze enkele dingen prikken, al voelde ze ook dat er ééntje vlak boven haar oog zat, waardoor het knipperen nogal vreemd werd. Op dit moment was haar eerste reactie om te krabben, maar ze zou de steken moeten verzorgen om open wonden te vermijden. Lizard draaide haar kopje kort naar het Thunderpath toe. Ze leek nu pas te beseffen hoe dicht ze er wel niet bij was. Met elke tel die ze wachtte leek de bijensteek op haar gezicht dikker te worden, al kon natuurlijk ook de paniek zijn die nu pas naar boven kwam. Ze had paardenbloemen nodig. Deze bloemen groeide gelukkig in overvloed hier aan de rand van het Thunderpath, maar op één of andere manier leek Lizard ze maar niet te zien.

Eerste post voor Raptor

Raptorpaw tikte met haar poot tegen een grassprietje aan terwijl hij verveeld voor zich uit staarde. Hij bevond zich opnieuw bij de grens, wachtend op iemand die hem zou willen trainen. Er waren nu verschillende rogues die hem hielpen bij het trainen en verschillende Bloodclanners die hem ook hielpen. Toch zou hij de clan niet verlaten of zich bij Bloodclan voegen. Hij bleef hoe dan ook Windclan. Hij wou alleen beter en sterker worden. Uiteindelijk zoveel beter en sterker dat Everstar, of de huidige deputy wanneer zij Leader was, hem tot Deputy zou bestempelen. Want dat was de ambitie die hij had. Opnieuw aan de macht komen, net als toen hij kitten was. Want het moment dat dat veranderde, was hij ook veranderd. Hij was veel ambitieuzer geworden. Tevens had hij besloten zijn clangenoten anders aan te pakken. Hij zou meer een voorbeeld worden in plaats van een zo'n gevreesde kat mogelijk te zijn. Want dat was iets wat hem wel gelukt was, maar daarmee was hij een hoop respect verloren gegaan. En iets als respect was het gene wat je nodig had om bij de top te komen. Dit moest beginnen bij Lizardpaw bedacht hij zich. Misschien moest hij haar opzoeken. En wie wist was dit ook de manier om Mousepaw terug te winnen. Mousepaw, de poes wie zijn hart had gestolen maar zo ver weg verdwenen was uit zijn zicht. Tigerpaw zou hij blijven negeren, want hem mocht hij botweg gewoon niet. In tegen stelling tot Lizardpaw, had Tigerpaw echt dingen goed fout gedaan. Maar dan nog zou hij het pad van het duister blijven bewandelen. Zijn eigen plan trekken en ondertussen respect winnen van zijn clan genoten. Dat was de manier. Hij zou het nog altijd slimmer aan pakken dan Tigerpaw. Want dat was het verschil tussen hem en Tigerpaw. Tigerpaw was niet slim. Raptorpaw wel. Tigerpaw was te mainstream, in tegenstelling tot Raptorpaw. Een grijns kwam op zijn gelaat te staan terwijl hij opstond. Er leek niemand te komen en hij ging niet zijn kostbare dag besteden aan het stil zitten bij de grens. Daarbij kon er nu elk moment een patrouille langs komen en moest hij dus wel verder. Hij keerde zijn rug naar de grens en ging terug, dieper het territorium in. Intussen waren er sterren te zien in de lucht en werd het sowieso wel tijd dat hij terug keerde naar het kamp. Stap één, geen argwaan meer wekken bij zijn clangenoten. Tijdens zijn weg terug naar het kamp passeerde hij het geurspoor van Lizardpaw. De massieve, zilver geleurde kater vernauwde zijn ogen felle ogen. Wat deed zij nog zo laat buiten? Vast medicine cat zaken, maar dan nog, ze was alleen. En een medicine cat apprentice moest beschermd wezen. Dat wist hij. Misschien kon het hier mee beginnen, zijn manier van een goedmakertje. Hij volgde het spoort en kwam toen bij een twoleg nest aan het einde van hun territorium. Daar was een boom, waar Lizardpaw met een bijennest onder haar naar beneden viel. Raptorpaw vernauwde zijn ogen nog meer en vouwde zijn oren naar achteren. Was dit een zelfmoordactie? Raptorpaw zette een sprint in achter haar aan. Daar trof hij Lizardpaw, ze leek nogal versuft en in een soort shock te verkeren. "Euhm, Lizardpaw?" Zijn diepe, normaal brommerige stem, klonk nu rustig en vragend. Geen teken van venijn, vijandigheid of iets in die trant. Misschien zou Lizardpaw zijn stem niet eens herkennen. Toen zag hij de verschillende zwellingen, vooral de zwelling boven haar ogen. "Starclan nog aan toe.. Lizardpaw? Gaat het? Wat moet... wat kan ik doen?" Ratelde hij. Starclan, dit zou hem nu zeker helpen weer in een beter zonlicht terecht te komen bij zijn clan genoten, en dat gaf hem nu al een voldaan gevoel. Wie wist zou hij met een moon meteen ook wel tot Warrior benoemd worden na deze actie.

"Euhm, Lizardpaw?" De stem die door de lucht klonk, ging als een waas aan haar voorbij. Lizardpaw's eerdere paniek voor de achtervolgende bijen was verdwenen, maar had plaats gemaakt voor een andere. Ze had haar ogen gesloten, mede omdat dit aangenamer voelde dan dat ze ze open hield. Die bijensteek boven haar ogen deed haar niet echt goed. Haar oortjes waren in haar nek geschoven. Het plan leek zo perfect. Ze snoof even bij de gedachten dat ze de bijenkorf achter gelaten had in alle heisa. Ze moest snel die paardenbloem zoeken, zodat ze weer terug kon. Nu pas rook ze een andere, bekende, geur. Raptorpaw. Lizard opende haar oogjes zachtjes en wilde zich net omdraaien naar de kater toe, toen er een monster voorbij kwam vliegen. Lizards vacht ging automatisch recht staan en ze schuifelde wat meer naar de bosrand. Ook dat nog. Pas toen Raptor iets zei, keek ze op. Haar ene oog was amper genoeg open op de kater waar te nemen. Haar ander oog leed gelukkig niet te veel onder de steek boven d'r ogen. "Starclan nog aan toe.. Lizardpaw? Gaat het? Wat moet... wat kan ik doen?" Lizards lichaam was gespannen. "Paardenbloemen, ik vind ze niet." mauwde ze, nog steeds lichtjes in paniek.

Misschien was er een klein aantal procent in Raptorpaw die zich oprecht zorgen maakte om Lizardpaw. Ze was hoe dan ook zijn clangenoot en hij was zo goed als met haar op gegroeid. Dan wel als gewaagde rivalen en altijd ruzie en gepest, afkomstig uit Raptorpaw zelf, maar dan nog. Meisjes plagen, kusjes vragen, of niet soms? Maar dan nog was de drang nog altijd groter om aan het hoofd te komen, dan om toe te geven aan oprechte, goede gevoelens. Behalve zijn gevoel voor Mousepaw. "Paardenbloemen, ik vind ze niet," was wat Lizardpaw aankaartte. "Hoe zien ze er uit... die paardenbloemen?" Vroeg Raptorpaw twijfelachtig, terwijl hij al rond zocht naar die bloemen. Hij had er wel van gehoord, maar kende ze niet. Hij was geen medicine cat en wist er nauwelijks iets vanaf. Wel zag hij verschillende gele bloemen en ook een soort pluizige bloemen. De gele bloemen waren dikkig en hadden ook een dikke steel. Waren dat die paardenbloemen?

Raptor vroeg al snel hoe de planten eruit zagen. Ze was vergeten dat het voor anderen niet gemakkelijk was om zulke planten te onderscheiden, terwijl zij dit zo logisch vond. Lizard sloot haar ogen om wat spanning op haar snoetje weg te laten. "Gele bloemblaadjes al kan je ze in deze tijd ook herkennen als de pluisjesbloemen, dikke steel, gekarteld blad." mauwde de poes direct na wat de kater vroeg. "Als je de steel breekt zul je een wit sap aantreffen." voegde ze er nog aan toe en trok zich vervolgens recht. De honing, die kon ze niet achterlaten na wat ze gedaan had. "I-ik moet terug." mauwde ze plots uit het niets. Plots maakte het haar niet veel uit dat ze paardenbloemen nodig had voor haar eigen wonden. Ze kon zoveel doen met honing. De clan had dit echt nodig. Ze draaide haar kopje zijdelings om naar Raptor. Haar oogjes opende ze weer zachtjes. "Laat die paardenbloemen maar, eerst de honing." mauwde ze vluchtig. Ze ging zichzelf echt niet voor de clan stellen.

Raptorpaw luisterde naar de instructies van Lizardpaw en sloeg ze meteen op. Het gevoel dat hem nu bekroop begreep hij niet zo goed. Hij wou de poes oprecht helpen. Dat terwijl hij juist een hekel had aan goedzakjes gedrag. Hij begreep zichzelf nu gewoon helemaal niet, maar toch ging hij wel op zijn gevoel af. Hij ging Lizardpaw helpen. Want hij wist dat dit zou helpen zijn status te redden en het zou haar helpen, iets wat hem toch bleek te boeien.
Net toen Raptorpaw een bloem wou plukken hoorde hij Lizardpaw praten. "Nee, nee, helemaal niet," miauwde hij ferm, wat zijn stem weer iets meer de gebruikelijke maakte. Toen zei Lizardpaw nog eens dat hij die paardenbloemen moest laten en dat de honing eerst moest. "Je bent gestoord," bromde hij lichtelijk geïrriteerd. Hij plukte een bloem en stapte direct naar haar toe. "Als jou iets overkomt heeft de clan niemand meer om voor hun te zorgen. We weten allemaal dat Sparrowfeather dit niet gaat redden. De clan hangt nu van jou af!" Zei hij, waarvoor hij de geplukte bloem voor zijn poten had neer gelegd. "Wat moet ik doen?" Vroeg hij vervolgens, geen tegenspraak duidend. Dit was hij totaal niet van zichzelf gewend. Misschien kwam het omdat hij besefte hoe alleen hij eigenlijk was.

"Nee, nee, helemaal niet," Lizardpaw maakte al aanstalten om te vertrekken, maar draaide haar kopje om naar Raptor bij wat hij zei. Hij wist toch hoe belangrijk zij dit vond. Het waren mààr bijensteken. Niet dat ze die zelf eerder gezien had in het grote aantal dat zij op haar rug had, maar toch. "Je bent gestoord," Gezond gestoord." voegde ze er in gedachten aan toe. "Straks is iemand anders met de honing weg. Alles voor niets gedaan." mompelde ze. Haar grootste paniek was ondertussen al weg. "Als jou iets overkomt heeft de clan niemand meer om voor hun te zorgen. We weten allemaal dat Sparrowfeather dit niet gaat redden. De clan hangt nu van jou af!" De poes trok even met haar oortjes en beet op haar lip bij wat de kater zei. Ze wist ook dat Sparrow niet beter zou worden, maar haar hoop bleef groot. Net als haar geloof in een diagnose. "Wat moet ik doen?" Uurgh, waarom deed hij dit? Lizard liet haar oortjes wat zakken en richtte haar ene oog op de bloem voor Raptorpaws poten, een paarden bloem. "Het witte sap helpt tegen de bijensteken. Je moet het op de wondjes smeren." mompelde ze uiteindelijk, met een lichte tegenzin.

"Het is een wonder dat ik het zeg; maar liever de honing weg, dan jij weg," bromde hij haar toe. Hij vernauwde zijn ogen en bekeek haar bulten. Het zag er walgelijk en enorm pijnlijk uit. Hoe had ze het in haar kop gehaald dit alleen uit te voeren? En toen kreeg hij uiteindelijk toch antwoord op wat hij doen moest. Hij moest het sap uit de stengel van de paardenbloem over haar bulten heen smeren. Want dat zou helpen tegen de bijen steken. Goed om te weten. Hij ging met zijn poot op de stengel staan en sloopte het, een idee of dat goed was. Maar het sap kwam vrij. Hij nam het sap op één van zijn poot kussentjes en begon het als eerde over het bultje boven haar oog te smeren. Hij had flink wat op zijn poot genomen, dus het verbaasde hem niet als er wat in haar oog terecht drupte. Vervolgens ging hij naar het volgende bultje. Daar smeerde hij ook best wat op. "Wat heb je er veel..." merkte hij op. Vervolgens ging hij verder met de derde. Hij kon zo wel een volgende stengel plukken, en beter plukte hij er dan meteen twee.

Lizardpaw was wat door haar pootjes gezakt toen Raptor begon met het openhalen van de stengel van de paardenbloem. Als ze was blijven staan, was ze sowieso zelf door haar poten gezakt. Ze had het al voelen aankomen. Als kitten had ze dit vaker gehad, maar nu ze ouder was wist ze zichzelf gelukkig snel te herpakken. Vooral nu de angst en spanning grotendeels al weg was. Haar ogen had ze even gesloten toen Raptor zijn poot zachtjes over de bult, boven haar oog, liet gaan. Met dat ze haar ogen sloot, voelde ze dat ze iets vergeten was. Ze was iets vergeten. Maar wat? Voorzichtig opende de poes haar oog, toen Raptor verder ging met de tweede bult, en staarde naar de grond. Wat was ze vergeten? ze begon te mompelen, luidop te denken. "Bijen hebben een angel," mompelde ze zachtjes. Wat was er zo speciaal aan de angel van een bij, wat wespen niet hadden? "De angel..." Ze sloot haar ogen bedenkelijk. Wat vergat ze? Haar kopje was nogal wazig door het aantal bijensteken. "De angel!" Haar ogen schoten open toen de woorden van Sparrowfeather zich herhaalden in haar kopje. "De angels moeten er eerst nog uit." mauwde ze is zachter, maar duidelijk genoeg tegen Raptor, die net aan de 3de bult wou beginnen. Lizard's blik ging even naar het licht van het Thunderpath. Het leek wel alsof de zon op een beperkte plek scheen. Het leek bijna een illusie. Het was feitelijk donker. De sterren aan de hemel waren niet zichtbaar, maar waren bedekt met wolken. hopelijk had Starclan haar blunder niet gezien.

Terwijl Raptorpaw verder was gegaan met de tweede bult was Lizardpaw begonnen met wat mompelen. Raptorpaw wist niet precies wat ze aan het uitkramen was. Maar het gaf de kater een benauwd gevoel. Wat moest hij hier mee? Was ze de realiteit aan het verliezen? Nee, dat kon niet, toch? Hoe ging dit aflopen. Straks ging ze wel dood. Hij zou tenminste niet de schuld krijgen, want het was overduidelijk dat de bijen dit gedaan hadden. Maar wacht! Straks gingen ze zich bedenken dat Raptorpaw de korf zelf los had gemaakt en zo de nest boven haar had laten vallen. Nee, zo ver zouden... jawel, zo ver zouden ze wel gaan met hun gedachten. Hij schudde met zijn kop. En toen werd het duidelijk was Lizardpaw hem probeerde te vertellen. De angels moesten er uit! "Én daar kom je nu pas mee!" Grauwde hij gefrustreerd. "Hoe dan?" Vroeg hij vervolgens. Terwijl hij met de rug van zijn poot het sap van de bulten af begon te vegen. Het zou wel gelijk zijn aan het verwijderen van teken.

Lizardpaw veegde zelf met haar pootje het sap, van de paardenbloem, van de bijensteek die boven haar oog zat. "Zoals je een splinter verwijderd. Eerst lokaliseren door er met je tong over te likken, daarna eruit proberen te prutsen met te tanden." Het kwam er nogal vlot uit, wat haar verbaasde. Toch wilde ze liever helpen, want ze vond het niet gemakkelijk om zich te laten verzorgen door een ander. Ze zei niet elke dag hoe je katten moest verzorgen, zonder zelf iets te doen. Het was vooral doen bij haar. Was dat wat een mentor moest doen? Kunnen vertellen wat je moet doen? Zo vreemd. Stel je voor dat zij later een apprentice kreeg. Haar poten kriebelden bij die gedachten. Probeer eerst de bijensteek boven mijn oog te doen, dan kan ik daarna helpen met de anderen." mauwde ze.

Mouse liep voorzichtig door het territorium heen. Hoewel ze geen fan was van jagen, was ze dit nu toch aan het doen. Ze had zich over het niet willen doden heengezet, maar ze vond het nog steeds lastig. Daarom deed ze het het liefste zo snel mogelijk, wat nog een hele klus was, omdat WindClanners bekend stonden om achter hun prooi aan te rennen. Mouse stak haar neusje in de lucht, wetend dat hier in de buurt meer muizen dan konijnen zaten die makkelijker snel te vangen waren. Toch rook ze iets interessanter dan prooi toen; Raptorpaw en Lizardpaw. Nieuwsgierig volgde ze de geur en zag toen, tot haar verbazing, Raptor die een soort spul op de medicine cat apprentice smeerde. Hoorde het niet andersom? Een lichte glimlach kwam op haar gezicht toen ze naar hem toeliep. Hoewel ze eerst meer naar Tigerpaw toegetrokken was, zag ze deze steeds minder en het 'ding' dat ze eerst gehad hadden was zo goed als over. "Wat zijn jullie aan het doen?" riep ze vanaf een afstandje terwijl ze naar haar twee mede-apprentices toe trippelde. Toen ze dichterbij kwam, zag ze een aantal bultjes op Lizardpaw zitten. "Ben je gestoken door iets?" informeerde ze waarbij ze haar kop ietsje dichterbij die tussen haar ogen bewoog.

Raptorpaw luisterde naar de instructies van Lizardpaw, terwijl hij een lichte irritatie voelde aan dat ze er nu pas mee kwam. Hij moest lokaliseren met zijn tong waar de angel zat en deze er vervolgens met zijn tanden uit halen. Lizardpaw wou dat hij eerst die boven haar oog er uit haalde, zodat ze daarna mee kon helpen. "En jij denkt dat die zwelling verdwijnt als een luchtbel die gestoken wordt," merkte hij op met rollende ogen. Oké, hij was dan geen medicine cat, maar kom op, die zwellingen waren echt niet één twee drie weg! Maar zonder verder te klagen begon Raptorpaw te handelen. Eerst de oog, zoals gevraagd. Maar de oog zag er ook het vervelendst en gevaarlijkst uit. Straks werd ze blind door het gif. Hij begon te likken over de bult en voelde inderdaad een klein naaldje er boven steken, wat langs zijn tong heen schraapte. Hij zocht het nog even goed op en probeerde vervolgens met zijn tanden het puntje vast te pakken. Het zou hem niet verbazen als hij perrongeluk met zijn tanden over haar huid heen was geschraapt. Maar hij kreeg het angeltje te pakken en trok deze met een draai van zijn kop er uit, om het vervolgens uit te spugen. "Getverderrie! Weet je wel hoe vies paardenbloem sap is?" Merkte hij met een vies gezicht op. Maar de eerste angel, boven de oog van de medicine cat apprentice, was verwijderd. Lizardpaw mocht hem eeuwig dankbaar zijn hiervoor. En toen klonk de vraag naar wat ze hier aan het doen waren. Aan de stem te horen was het geen warrior. Ergens teleurstellend voor een keer. "Mousepaw!" Zijn ietwat geërgerde ogen en vertrokken gezicht van viesheid veranderde naar een lach. Vervolgens vroeg ze of Lizardpaw gestoken was. "Bijensteken," beantwoordde hij de vraag met een knik. "Wil je helpen? Die angels moeten er uit en het zijn er veel," vertelde hij. "Mevrouw hier mag zelf uitleggen hoe slim ze geweest is met dat dit heeft moeten gebeuren," vervolgde hij. Hé, iedereen was dit wel wat van hem gewend, tenminste, deze manier van praten. Maar zijn goede daad hier was niet voor iedereen die hem kende. Hij hielp iemand en was zelfs bezorgd, wat, nog bijzonderder, aan hem te zien was.

"En jij denkt dat die zwelling verdwijnt als een luchtbel die gestoken wordt," Ze knipperde even met haar ogen bij zijn opmerking. "Het is niet dat een bijensteek me weerhoud om te bewegen of iets te doen." mauwde ze. Toch niet zoals hij het voor zich zag. Lizard kneep haar oogje dicht toen Raptor verder ging met het lokaliseren en verwijderen van de bijenangel. "Getverderrie! Weet je wel hoe vies paardenbloem sap is?" Ze opende haar oogje weer. Ze voelde zelf geen verschil, maar wist dat dit beter was voor de verdere genezing. Lizard zei verder niets over de opmerking van Raptor. Voor haar waren die vreemde smaken allemaal al niet meer zo vreemd. Ze was het gewoon, vreemde smaken en vieze geuren. Het deed haar niets meer. "Wat zijn jullie aan het doen?" Lizardpaw's oortjes, die eerder wat naar achteren lagen, schoten naar voor toen ze de stem van Mousepaw herkende. Straks wist heel de clan nog af van haar actie. Ze vermeed dan ook oogcontact met Mousepaw. Het was al erg dat Raptor hier van af wist. Haar oortjes schoven snel al terug naar achteren, waarna ze haar kopje draaide en zich alvast bezig hield met het verwijderen van de volgende angel. Mousepaw vroeg ondertussen of ze gestoken was door iets, waarop Raptor al snel met een antwoord afkwam. "Mevrouw hier mag zelf uitleggen hoe slim ze geweest is met dat dit heeft moeten gebeuren," De medicine cat apprentice liet even haar blik naar Raptorpaw gaan, waarna ze kort Mousepaws ogen ontmoette. "Ik wilde gewoon wat honing verzamelen," mauwde de poes. "voor de clan. We hebben niet allemaal een luizenleventje ea." Dat laatste werd gevolgd door een kleine grijns, al verdween deze snel weer, wetend dat ze deels wel de waarheid sprak. Dat vond zij toch. Zij kon niet snel terug vallen op een ander. Ze draaide zich terug naar haar rug toe en wist de angel, die ze net had gelokaliseerd, te verwijderen. Nummer twee gedaan, nog ... een paar te gaan.

Ze werd begroet door Raptor en de lichte glimlach die op haar gezicht stond werd groter. "Hey Raptor," miauwde ze snel en drukte haar vacht kort tegen de zijne, waarna ze vroeg of Lizardpaw gestoken was door iets. Raptorpaw legde uit dat dit bijensteken waren en Mouse trok haar neus op. " Oh, dat is niet fijn." miauwde ze meelevend en schudde haar kop. "Is er iets dat ik kan doen?" vroeg ze hier vrijwel meteen achteraan, waarop haar vriend antwoordde dat de angels eruit moesten en dat het er veel waren. "Mevrouw hier mag zelf uitleggen hoe slim ze geweest is met dat dit heeft moeten gebeuren," miauwde Raptorpaw toen en Mousepaw trok een wenkbrauw naar hem op. Hij moest erom denken, aardig zijn... Lizardpaw legde toen uit wat er gebeurd was, en het klonk wat verontschuldigend. Mouse wilde iets geruststellend zeggen, maar de opmerking die de medicine cat apprentice daarna maakte liet haar haar vriendelijke opmerking doorslikken. Ze deden toch allemaal veel..? Het was heus niet zo dat als je een andere rang had dan de rest, je dan ook meer deed. De rood met witte poes trok kort met haar oortje maar reageerde er verder niet op. Haar blauwe ogen gleden naar een bultje en ze keek toen vragend naar Raptorpaw. "Hoe eh.." begon ze lichtjes twijfelend. "Hoe vind ik de angel?" miauwde ze met een schaapachtig grijnsje - ze zag namelijk precies niks. De andere twee leken precies te weten wat ze deden, maar zij had werkelijk geen idee wat te doen.

Raptorpaw was blij dat Mousepaw er bij was gekomen. Haar hulp konden ze zeker gebruiken, daarbij wou Raptorpaw gewoon dat ze zag dat hij ook lief kon zijn voor anderen. Ze kon helpen, als t nodig was. Dat hij een ware warrior was van aard. Dat was hij dan ook wel, op zijn eigen manier dan wel. En dingen die hij deed konden niet altijd als loyaal beschouwd worden. Maar zolang niemand daar vanaf wist, was er ook geen enkel probleem. Mousepaw merkte op dat het niet fijn was, die bijensteken. Ja, Raptorpaw kon ook wel bedenken dat Lizardpaw hier mooi klaar mee was. Vervolgens vroeg ze of ze ergens mee kon helpen, wat zeker wel kon. Raptorpaw liet echter de verdere uitleg aan Lizardpaw over. Ze legde uit wat er gebeurt was. "Ze dacht dat ze wel aan een bijenkorf kon zitten pielen in haar eentje zonder bescherming," Raptorpaw schudde met haar hoofd. "Je had wel dood kunnen gaan, Lizard," merkte hij op. Wacht, noemde hij haar nou enkel 'Lizard?' Dat was vreemd. Hij perste zijn lippen op elkaar en hoorde toen de vraag van Mousepaw. "Nou, je likt met je tong over de bult, voelt dan wel iets langs je tong schrapen en trekt het er uit met je tanden," vertelde hij simpel uit. "Of niet soms?" Vroeg hij alsnog ter bevestiging bij Lizardpaw. Vervolgens boog hij zijn kop weer naar de poes toe en ging dit keer naar een bult boven op haar kop. Hij likte over de bult heen, voelde de angel, klemde zijn tanden er omheen en trok het er bijna uit. Zijn tanden schoten er af waardoor de angel er half uit stak. Nog een keer ging hij er naar toe en trok het er nu helemaal uit. "Zo dus..." Miauwde hij, een verbitterd gezicht trekkend, want de smaak van paardenbloem was goor. Dan te bedenken dat het er straks weer op moest. Er waren nu al een aantal angels uit, dus nog een paar te gaan.

Lizardpaw spuugde de angel uit, die ze er net uit had gekregen, en bleef even kijken naar de plek waar ze hen heen had gespuugd. Ze kwam nu pas tot het besef dat dit één van de eerste momenten was dat ze geen gesprek had dat alleen maar ging over de clan of dat ging over kruiden. "Ze dacht dat ze wel aan een bijenkorf kon zitten pielen in haar eentje zonder bescherming," Lizardpaw keek op bij het volgende dat hij zei en trok even met haar oren. "Je had wel dood kunnen gaan, Lizard," Ze wist nog altijd niet echt wat ze van de kater moest denken. De laatste keer dat ze elkaar echt hadden gesproken was hij helemaal anders, wat haar liet twijfelen over de echtheid van wat hij hier allemaal zei. Ze zei er dan ook niets op en keek even naar Mouse, die het eerder niet echt eens was geweest met haar uitspraak. De poes vroeg uiteindelijk toch hoe je een angel kon vinden. Raptorpaw antwoordde al snel, dus Lizardpaw hield zich ondertussen al maar even bezig om een 3de angel te verwijderen. Aan deze kon ze gelukkig nog aan.

Mouse keek vanuit haar ooghoek naar Raptorpaw, die nu miauwde dat Lizardpaw wel dood had kunnen gaan. Het viel haar op hoe aardig hij deed. En dat was niet negatief, maar het viel wel heel erg op. Had hij misschien een oogje op de medicine cat apprentice? Een grote grijns kwam op haar gezicht maar ze zei verder niks. Toen vroeg ze hoe ze de angel uit de bulten weg moest halen, en Raptor legde haar uit hoe het moest. Ze volgde zijn instructies op en likte met haar tong over een bultje, en ze voelde inderdaad een angel. Ze giechelde zachtjes, waarbij ze met haar staart zwiepte. "Ik voel 'm ik voel 'm!" miauwde ze toen en keek naar Raptor met een grote glimlach. "Dat voelt gek," grinnikte ze waarna ze terug naar het bultje trok en de angel er op de één of andere manier wist uit te halen. Ze klemde hem stevig tussen haar tanden en trok speels haar wenkbrauw op richting de kater naast haar, waarbij ze deed alsof ze hem prikte. Hierna grijnsde ze licht en liet ze de angel op de grond vallen, wel goed naast hen zodat ze er niet per ongeluk in konden staan.

Ze hadden al heel wat angels verwijderd en Raptorpaw vermoedde dat ze bijna klaar waren. Lizardpaw had er drie verwijderd, ofzo, Raptorpaw zelf ook zoiets. En uiteindelijk had Mousepaw ook een angel verwijderd. Lizardpaw had geen reactie meer gegeven en Mousepaw vond het grappig voelen, die angels. Raptorpaw ging zelf ook weer opzoek naar een angel en vond deze. Hij likte er ruig overheen en trok vervolgens het ding er uit. Hierna kon hij niet echt meer angels vinden. "En nu moest de paardenbloem pulp er op, toch?" Miauwde hij vragend, al wist hij het vrijwel zeker. "Ik pak er wel een paar," vervolgde hij. Hij vond het smerig en pokken werk en hij kon niet wachten tot ze hier klaar mee waren. Raptorpaw plukte vijf paardenbloem stengels en kwam daar mee terug. Deze legde hij neer en keek vervolgens vragend naar Lizardpaw. Als het goed is hadden zij nu de laatste angels er uit getrokken, dan hoefde alleen deze bende er nog op en konden ze de honing gaan verzamelen en terug naar het kamp. Bij dat idee glimlachte Raptorpaw. Dan zou hij binnen komen met eens een hele andere indruk. Hij had Lizardpaw namelijk geholpen en Mousepaw was er getuigen van geweest.