De geopende poort{Story}

Proloog
Amsterdam-2016

De drukte in Amsterdam kon hem wel eens de keel uitkomen en hij had meer dan eenmaal over nagedacht om de rijk gevulde hoofdstad maar eens achter zich te laten en weer terug te keren naar Nijmegen. Toch, het feit dat hier altijd wel toeristen aanwezig waren en de helft vaak ook wel stoned was, had hij geweldige slachtoffers voor…zijn behoeftes. Wilhelmus had nooit gedacht dat hij zoiets walgelijks moest doen voor het eeuwige leven. Die verrader had netjes naar hem geluisterd, maar het was een valstrik geweest. Wilhelmus had hem nog zijn vrijheid beloofd. Helaas had de magiër die toch nog gekregen en hij, wie de held van het verhaal had moeten zijn, had de prijs moeten betalen. Het belangrijkste levenssap van andere mensen hield hem in leven, als hij zijn eigen te lang ging gebruiken, stierf hij net als ieder. De belangrijkste levenssap, de geur had hem misselijk gemaakt de eerste keer toen hij het had geroken, maar in loop van tijd was hij er gewend aan geraakt. Normaal was het voor hem, hij zag het uit de kelen spuiten als hij zijn vijanden een kopje kleiner maakte. Hoe het kleren doorweekte als dik water. En nu, nu moest hij het drinken en dat vond hij nog steeds walgelijk, al die tijd was hij nog nooit echt aan de smaak van bloed gewend geraakt. Maar het moest, hij bleef hier net zolang tot die magiërs en heksen zich weer lieten zien en hij zal de jacht openen, opnieuw. Na honderden jaren.
Een stem deed hem opschrikken en hij kwam overeind van de muur waar hij tegen aan leunde. De jongen, waarschijnlijk rond twaalf jaar oud, die hij op pad had gestuurd om een krant voor hem te halen was weer terug. Het kind reikte hem de krant aan met een verlegen glimlach. Wilhelmus kon prima zelf kranten halen, maar het bleef altijd leuk om anderen je klusjes te laten klaren. Toen hij de krant aannam en erin begon te bladeren, bleef de jongen staan, afwachtend kijkend. ‘Dat was alles hoor’ bromde Wilhelmus, maar de jongen bleef staan. ‘Mag ik wat krijgen?’ vroeg hij hoopvol kijkend, zijn hand al uitstekend. Het deed de man aan de bedelaars herinneren, die hij altijd was tegengekomen bij zijn rondes. Wanhopige zielenpoten die zich vastklampte aan je voor een aalmoes. Smerig ook. ‘Je hebt geleerd een goede daad te doen, dat lijkt me genoeg’. Ze waren tegenwoordig erg van de goede daden en goede doelen, hopelijk kon hij hiermee het hoopvolle kind sussen. Wegschoppen ging helaas niet meer, dat hadden mensen in de loop van tijd onmenselijk gevonden. Gelukkig begreep de jongen nu wel dat hij niks kreeg en sip draaide hij zich om, een blikje aan de kant schoppend. Wilhelmus hoorde hem iets mompelen over een gierige man. Even wou hij de jongen achterna gaan en er flink van langs geven, maar toen bedacht hij zich dat hij de aandacht niet wou trekken, niet vandaag, niet nu het nog niet nodig was.