Special. [&LICHENPAW]

Het was weer eens één van die ochtenden geweest dat hij veel te veel na had gedacht over zijn verleden. En hier stond hij weer. Het Rogue-territory lag vlak achter hem. De grenzen van de Clans waren recht voor hem, maar geen enkel gezond deeltje verstand van hem die er aan dacht om die grenzen te overschrijden. Toch bleef zijn blik rustig hangen op één bepaalde grens. En terwijl hij nadacht begonnen zijn poten al met wandelen. Hij wist precies hoe hij net buiten de grens moest blijven om niet op te vallen en net buiten de grens moest blijven om niet per ongeluk één verkeerde pootstap te maken om er toch binnen te komen. Hij wist ook precies hoe hij zich kon verbergen voor een patrouille. Het was nog niet voorgekomen dat hij ook maar iemand uit de Clan had herkend. Gezien hij al meer dan achtentwintig moons verdwenen was uit de Clan was dat ook niet echt verwonderlijk. Zouden de Elders over hem verteld hebben? En over zijn vader? Het zou waarschijnlijk wel groot nieuws zijn geweest in de ShadowClan dat een BloodClanner een kitten had gekregen met een ShadowClanner. Misschien was het ook maar beter voor zijn moeder geweest dat ze de rest al niet meer had meegemaakt. Ze zou toch alleen maar met de rug aangekeken zijn geweest of zou verbannen zijn geweest uit de Clan. De kater schudde zijn kopje terwijl hij zijn blik weer op die bepaalde grens richtte: de ShadowClan. Aan de ene kant zou hij graag terug willen gaan, maar aan de andere kant had hij het vrij goed als Rogue. De kater wilde zich net omdraaien en weggaan toen hij plotseling een geluid hoorde en beweging zag vanuit de ShadowClan. Een patrouille? Nieuwsgierig zijnde bleef hij staan.

Het duurde niet lang voor iemand tevoorschijn kwam, maar tegen Slash’ verwachtingen in was het geen Warrior. Het was een Apprentice die ongeveer even oud leek om bijna een Young Warrior te worden. Slash ging wat overeind zitten en trok lichtelijk met zijn oortjes toen hij zag dat de Apprentice alleen was. Hij zou gedacht hebben dat de Apprentice samen met een patrouille was gekomen, maar zo te zien was hij helemaal alleen. Stel dat hij van de BloodClan was geweest… Alleen al het idee wat er had kunnen gebeuren met een Clangenoot zorgde ervoor dat hij een rilling over zijn ruggengraat voelde gaan. Dacht hij nu net aan het woordje ‘Clangenoot’? Hij schudde het van zich af. Die periode was voorbij. Toch kon hij het niet laten om zo nu en dan eens langs de grens van de ShadowClan te gaan en te controleren of alles nog in orde was, al wist hij dat ShadowClan te trots zou zijn om zijn hulp te accepteren. Ze zouden hem sowieso niet accepteren omdat hij uit de Clan was weggelopen. Niet omdat hij verbannen zou worden of dat hij die kans had kunnen lopen, maar omdat zijn vader zijn moeder had vermoord en omdat het leven binnen de Clan ondragelijk was geworden. Of hij het veranderd had als hij het kon terugdraaien? Hij had eigenlijk geen idee. Dankzij het Rogue zijn had hij veel ervaringen opgedaan, nieuwe katten leren kennen en geleerd hoe hij zichzelf kon verdedigen zonder daarbij afhankelijk te zijn van anderen. Hij had spieren ontwikkeld die hij in het rustige leventje van de ShadowClan waarschijnlijk nooit had gekregen. Slash keek op en merkte dat de Apprentice hem in het oog had gekregen. Hij had niet direct een idee wat hij kon zeggen. ‘Hé,’ begon hij dus maar. ‘Ben je alleen?’ Great. Nu kwam hij waarschijnlijk enger over terwijl hij enkel bezorgdheid wilde uiten. ‘Niet dat ik je wat ga doen hoor,’ vervolgde hij snel. ‘Maar ik dacht dat je misschien verloren was geraakt of zo.’

Slash wist niet zo goed wat hij van de Apprentice moest denken. Het leek net of de Apprentice niet goed in de gaten had waar hij was. Hij kwam in elk geval vrij gedesoriënteerd over en even vroeg Slash zich met een gechoqueerd gevoel af of de Apprentice soms blind was. Aan de andere kant geloofde hij dat niet omdat de kater hem recht aankeek en hem ook wel leek te herkennen. Niet herkennen als in herkennen dat ze elkaar ooit eerder hadden gezien, maar eerder herkennen als in dat de kater hem als een kat herkende. Hij had geen idee hoe hij het moest uitleggen, maar het kwam er op neer dat hij dacht dat de kater niet blind was. Rustig gaf de kater zich een lik over zijn borst toen hij de vraag van de Apprentice hoorde en hij schudde zijn kopje ten teken dat het inderdaad niets uitmaakte, maar wachtte op wat de kater nog allemaal te zeggen had. ‘Vertel maar wat je wilt weten. Als ik het je kan vertellen tenminste,’ glimlachte hij, maar hij gaf een kort knikje toen de Apprentice nog een opmerking maakte. ‘Ik sta niet op je gebied,’ sprak hij rustig. ‘En ik kan je opmerking eigenlijk twee gelijke antwoorden geven. Aan de ene kant zou ik op je gebied mogen blijven staan, maar aan de andere kant ook weer niet.’ Hij grinnikte omdat het voor de Apprentice nu al helemaal niet meer duidelijk overkwam, maar hij had geduld en tijd. Voor ShadowClan zou hij immers altijd geduld hebben en al zijn tijd vrijmaken als dat moest. Hij wist dat hij in zijn hart nog altijd loyaler was aan de Clan dan aan zijn eigen Rogue-leven, maar als hij Rogue was moest hij enkel loyaal zijn aan zichzelf omdat hij geen partner of niets had. ‘Ik zat vroeger in de ShadowClan, maar ik leef nu als Rogue,’ legde hij uit aan de kater. ‘Maar wat voor informatie wil je dan? Misschien kan ik je helpen.’

Slash kon het niet laten om de kater wat onderzoekend aan te blijven kijken. Het was een Apprentice die zijn gevoelens niet al te goed liet zien, wat niet verwonderlijk was voor een ShadowClanner. Slash wist dat hij in zijn Apprentice-tijd – en nu soms nog – ook vrij weinig moeite had gedaan om zijn gevoelens te laten zien aan anderen. Hij had altijd alles opgekropt: de dood van zijn moeder, het feit dat zijn vader in de BloodClan behoorde en het feit dat hij zelf ook deels BloodClanners-bloed door zijn aderen had lopen. Aan dat laatste probeerde hij zo min mogelijk te denken. Hij wist van zichzelf dat hij geen agressieve kater was en dat hij zelfs als hij bedreigd werd nog vrij rustig kon reageren. Hij wist dat als hij zijn geduld verloor in een gevecht dat zijn bewegingen en handelingen steeds slordiger zouden worden waardoor zijn tegenstander hem makkelijker kon uitschakelen. En daarom was het ook van belang dat hij vrij rustig bleef in een gevecht. De Rogue werd uit zijn gedachten gehaald door de vraag van de ShadowClanner. Hij haalde zijn schouders op. ‘Daar heb ik geen antwoord op. Ik dwing je nergens toe. Je moet het alleen doen als je jezelf er goed bij voelt.’ Hij kon de kater moeilijk dwingen om hem te vertellen wat er dwarszat. Hij voelde zich niet bepaald geïntimideerd toen de kater dichter naar hem toe ging, maar zou het nu wel jammer vinden als er een patrol voorbij zou komen en de jonge Apprentice op zijn kop zou krijgen omdat hij bijna uit zijn eigen territory was gegaan én dan nog eens betrapt werd op het spreken met een Rogue. Slash kon dat laatste argument wel bestrijden door te zeggen dat hijzelf tegen de kater was gaan praten, maar ShadowClan vatte dat soort dingen niet licht op. ‘Er zijn een paar dingen gebeurd waardoor het voor mij onmogelijk werd om een dragelijk leven te leiden in de Clan,’ zei hij tegen de kater. Hij haalde zijn schouders op op de andere vragen. ‘Ik kan je wel van alles gaan uitleggen over mijn tijd bij de ShadowClan, maar daar ben je vrij weinig mee omdat je toen nog niet eens geboren was,’ sprak hij vriendelijk. ‘En denk je niet dat als ik uit was op je bloed dat ik je niet allang had aangevallen?’ Hij grinnikte. ‘Het idee om een ShadowClanner al aan te vallen…’ Hij schudde zijn kop. ‘Je kunt er van op aan dat ik nooit, maar dan ook echt nooit een kwade poot zou uitsteken naar een ShadowClanner. Nooit.’ Hij keek de kater plechtig aan en deed geen moeite om wat ruimte tussen hun in te houden, liet de kater zijn gang gaan.