Shadows fell on them like predators as the light went out

Het water rimpelde, terwijl miljarden sterren erin gereflecteerd werden. Een bijna volle maan maakte de nacht helder en leek het meer bijna in het licht te zetten. Een kat tilde zijn kop op toen die klaar was met drinken en trok met zijn snorharen. Toen werd zijn blik donker en draaide hij zich om, vlak voordat de pijn begon.
Een siddering trok door haar lijf terwijl haar ogen opensprongen, het goud in haar ogen leek dof en haar nagels sloegen onbewust in het mos onder haar poten. De pijn was bijna ondragelijk en het enige wat ze kon doen was hijgen. Nee, dit kon nog niet, dit mocht nog niet. Ze moest naar Lizardpaw, want ze wist dat Sparrowfeather niets voor haar kon betekenen. Zijn ziekte had hem van haar afgenomen en ze wist dat StarClan nog meer straf in petto had. Ze sleepte zichzelf haar nest uit en strompelde zwaar hijgend naar de medicine cat’s den, haar lijf zwoegde om genoeg zuurstof binnen te krijgen door haar samengeknepen lichaam. Het was al donker buiten, maar in tegenstelling tot haar droom was de lucht grauw en grijs. De maan was verborgen achter de wolken terwijl ze maar net de den bereikte. Ze zakte meteen door haar poten en keek angstig om haar heen. “Lizardpaw!” Gilde ze terwijl haar lijf opnieuw samentrok. Haar buik deed veel te veel pijn, dat was niet normaal voor een zwangerschap. Ze liep er al een hele tijd mee rond zonder het te zeggen, omdat ze wist dat dit haar volgende straf zou zijn. “De kittens.” Mompelde ze in een waas van tranen. Het was te vroeg.

[Open]

Ze was deze nacht laat weg geweest. Het was niet van haar gewoonte om na de zonsondergang buiten het kamp te zijn. Enkel Raptor had haar gezien. Had haar zo zwak gezien. ze trok kort met haar oortjes. De slaap was moeilijk te vatten. Eén van de redenen daarvan waren de bijensteken die ze opgelopen had. Er waren er verschillende op haar rug, maar ook één die boven haar linkeroog zat. Haar linker oog was nogal moeilijk om open te houden, ondanks de paardenbloem sappen die ze erop had gesmeerd. Lizard hield haar ogen gesloten, terwijl ze nadacht over mogelijke verbeteringen om honing te verzamelen. Haar actie van deze avond was zeker niet slecht, maar er moest toch een mogelijk zijn om het zonder steken te doen? Lizardpaw sprong geschrokken op bij een gil die door haar den galmde. “De kittens.” Ze sprong direct recht. Ze trok zich niets aan van de bijensteken en aan het feit dat Brindle ze zou zien. Enkele bijensteken was niets tegenover het dragen en baren van kittens. "Ga in dat nest liggen," mauwde ze direct, wenkend met haar staart naar het nest dat vlak tegen de zijkant lag van de den. Als er iets met haar kittens was, daarmee bedoelde als ze dat ze niet meer leefden, moesten ze er direct uit. Toch wilde ze eerst checken of het niet gewoon wat paniek was, zoals meerdere queens wel eens hadden. Ze ging ondertussen enkele kruiden halen, voor wie weet wat er zou komen. "Hoe lang moet je nog?" vroeg ze ondertussen. Multitasken was iets wat steeds beter ging.

“Lizardpaw!” Bronzemask schrok wakker van een harde schreeuw. Was ze weer aan het dromen? Nee, ze herkende de stem van haar zus. Snel stond ze op en rende naar haar toe. “De kittens.” Mauwde Brindleleaf terwijl ze in elkaar zakte terwijl de tranen over haar wangen rolden. Lizardpaw kwam al snel naar haar toe en vertelde haar dat ze in een nest moest gaan liggen. Bronzemask drukte zich tegen haar zus aan en liet haar zus op haar schouders steunen. Zo probeerde ze haar naar het nest te begeleiden.

Ze was zo opgelucht toen Bronzemask door de opening in de den kwam en haar overeind hielp. Ergens stelde het haar gerust dat haar zus in de buurt was. “Dankjewel.” Zei ze zachtjes terwijl ze probeerde te glimlachen, maar door een steek in haar buik werd het niet meer dan een grimas. Ze kreunde toen ze met de hulp van Bronzemask zichzelf in het nest wist te slepen. Ze schreeuwde het uit toen haar buik nogmaals samenkneep. “2 moons.” Antwoorde ze Lizardpaw toen de pijn weer ietsje afnam. Ze wist dat dat niet goed was, het kon niet goed zijn. Ze wist dat ze gestraft zou worden, maar waarom dit? Kon StarClan niet iets minder hard voor haar zijn. Ze snikte zachtjes terwijl haar blik naar haar zus gleed. Haar goudgele ogen stonden vol angst. Ze zou vast haar kittens verliezen en kon ze dat StarClan wel kwalijk nemen? Het was haar eigen fout, het was allemaal haar schuld.

Barksound was op patrol geweest, de Moonhigh patrol langs de grens van Riverclan. Hij was graag bezig met iets, want er waren een paar katten die hij probeerde te ontwijken de laatste tijd. Everstar was één van de katten die hij ontweek, maar ook Frostfaith. Hij was bang dat hij zichzelf nog steeds zou kunnen verraden. Hij trok de laatste tijd meer op met Crowcall, een jonge warrior met wie hij wel vaker ging jagen. Brindleleaf had hij niet meer gesproken sinds hun laatste uitstap. Haar probeerde hij nochtans niet te ontwijken. Barksound's oren schoten naar voren toen hij een vage schreeuw hoorde in het kamp. Er waren een paar katten die hun kopje naar buiten staken. Er schoot een knoop in zijn maag toen hij doorhad van wie deze schreeuw was, Brindleleaf. Hij zette direct zijn poten in beweging, richting de medicine cat den. Voor de den bleef hij staan. Brindleleaf had hem uit de weg gelopen de laatste tijd. Misschien was dat met een reden. Hij besloot om zich niet te laten zien, om buiten te blijven. Nerveus begon hij te ijsberen. Wat was er aan de hand?!

LIZARDPAW

De apprentice beet even op haar lip bij het antwoord van de poes. 2moons, Dat was nog niet eens de helft van de draagtijd. Ze probeerde haar bezorgdheid te verbergen. "Brindle, hoe lang is dit al aan de gang," mauwde ze met een frons. "Hoe lang heb je al zulke steken?" vervolgde ze. Ze moest zoveel mogelijk dingen weten. Want als ze nog 2moons moest, van de 2,5moons, dan vreesde ze dat er niet veel hoop meer was voor de ongeboren kittens.

“Doet dat er toe!” Snauwde ze Lizard af. Het feit was toch dat het nu zo was, wat maakte het nu uit hoe lang het al zo was? Diep van binnen begreep ze ook echt wel waarom Lizardpaw dat wilde weten, maar ze was doodsbenauwd voor het antwoord wat ze daarop ging krijgen. Ja, hoe lang had ze het al? Minstens twee weken, als het al niet langer was. Opnieuw trok haar buik samen en ze jammerde van de pijn. De geboorte van haar eerste nestje had ook wel pijn gedaan, maar dit voelde nog heftiger. Of was ze gewoon vergeten hoe het voelde, misschien was dat het wel… maar ze wist dat dat tegen beter weten in was. Dit was niet goed, helemaal niet goed. Ze krijste en kronkelde toen een volgende wee haar pijnigde, maar daarmee voelde ze ook iets uit haar glijden. Ze legde haar kop op de rand van het nest toen ook de pijn wat weg leek te ebben. Opeens werd ze heel moe en leek het of het leven uit haar weggezogen werd. Ze verloor bloed terwijl een klein hoopje vacht achter haar lag.

Besef had de kleine kitten nog niet, zijn hersentjes werkten nog niet zoals ze hoorden te doen. Zoals elke kitten in de buik van zijn moeder had hij onbewust dingen opgevangen. Haar stem, vooral haar stem, maar ook geluiden van de omgeving. Kleine dingetjes die bedoeld waren om hem later te helpen zichzelf te kunnen redden, kleine dingetjes die hem herkenning zouden geven. Echter zou hij dit nooit zo kunnen gebruiken als het bedoeld was. Het voelde al een hele tijd niet meer zo lekker in de buik van zijn moeder, hij wist niet dat dat kwam omdat er een kitten in haar buik was gestorven. Die kitten zat nu in de weg en belemmerde ook zijn toevoer naar eten. Hoe moest hij dat ook weten, hij had nog niet echt een bewustzijn. Toen alles om hem heen begon te bewegen, had hij ook niet de kracht om ook maar een beetje mee of tegen te werken. Hij werd op een gegeven moment gewoon naar buiten geduwd om achter Brindleleaf in het nest te vallen. Het was heel even, dat zijn kleine lijfje het voor elkaar kreeg om adem te halen. Toch was die vechtlust niet genoeg voor de jonge kater, zijn poging was ook gedoemd om te mislukken. Hij was veel te jong, veel te iel. Zijn lijfje ging één keer op en neer, voordat hij stillag en StarClan hem meenam.

Sparrowfeather had vrijwel de gehele dag roerloos in zijn nest gelegen. Zijn ziekte zorgde ervoor dat alle energie uit hem werd gezogen, en men had hem dan ook uit zijn rang als medicine cat gezet omdat hij deze niet meer goed kon volbrengen. Dat nam niet weg dat hij alsnog een expert was op het gebied van kruiden. Alleen zijn ziekte was een uitzondering, daar wist geen enkele medicine cat een oplossing voor. De geluiden in de den maakte hem wakker. Hij sliep niet meer op zijn vertrouwde plaats, maar ergens achterin had hij zijn eigen plaatsje gekregen. Sparrowfeather hief zijn kop op en knipperde met zijn ogen, maar toen herkende hij de stemmen en het gegil van Brindleleaf. De kater hees zichzelf overeind - wat ook voor het eerst in een heel lange tijd was - en baande zich een weg naar het nest waar Brindleleaf in lag toe. "Brindle," zei hij zacht fluisterend terwijl hij zich naast het nest neer liet ploffen, kort naar Lizardpaw en Bronzemask keek. Hij had al een paar weken amper gepraat, en nu had hij plotseling al zijn energie bij elkaar geschraapt. "Alles komt goed.." fluisterde hij terwijl hij een lik over haar kop gaf toen ze deze op de rand van het nest neerlegde. Zijn blik ging naar het haarballetje wat zojuist geboren werd, het was veel te vroeg geboren. Kort blikte hij naar Lizardpaw, die wist wat ze moest doen nu en hij was waarschijnlijk te zwak om veel meer actie te ondernemen dan orders uitdelen wanneer Lizard eventueel in paniek zou raken.

Dit was de eerste bevalling waar ze echt bij moest staan als Medicine cat apprentice. Nog nooit eerder waren er complicaties geweest toen zij eender welke queen bijstond. Waarom maakte Starclan er nu een probleem van, van iets dat zo vlot zou kunnen verlopen? “Doet dat er toe!” Lizard's oortjes hadden de neiging om naar achteren te schuiven bij wat Brindleleaf zei, maar Lizard wist zichzelf tegen te houden. In een flits ging haar blik naar Sparrowfeather, die voor het eerst in moons uit zijn nest was opgestaan, en die nu bij Brindleleaf neer ging zitten. Lizardpaw knipperde met haar oogjes en probeerde op deze manier terug haar volledige aandacht bij de poes te houden. Ze draaide zich in een flits om en liep snel naar de kruidenstapeltjes toe. Ze grabbelde snel van bladeren van de frambozenstruik mee en wond een flinke portie spinrag rond haar rechter poot. Toen ze terug bij Brindleleaf aankwam viel haar iets op wat ze net nog niet gezien had, een klein levenloos hoopje vacht, dat achter haar lag in een plas bloed. Haar hartje klopte sneller en sneller. Een 2-tal seconden was ze even weg van de wereld. Waar was Starclan in Starclansnaam? "Brindleleaf, ik wil dat je op deze kruiden kauwt en de pulp vervolgens inslikt," herpakte de poes zich plots en keek kort Sparrowfeather aan. "Zorg dat ze deze inneemt," mauwde ze strak tegen haar eigen mentor. "Ze zijn van levensbelang." benadrukte ze nog en richtte zich vervolgens op Brindleleaf. Lizardpaw wist niet hoeveel kittens er al dan niet nog op weg waren, maar als ze er waren moesten ze er allemaal uit. De dood van kittens in de buik van een moeder, nam de dood als gif door aan de moeder zelf. "Brindle, ik wil dat je blijft persen, bij elke wee die er komt. Die kittens van jouw moeten er nu uit." Lizardpaw tilde de levenloze kitten op en legde ze iets verder, in de richting van Bronzemask. De korte blik die ze op de poes richtte, gaf mee dat ze de kitten schoon moest likken. Ook al had de kitten zich bij Starclan gevoegd, hij verdiende het om toch even schoongelikt te worden, om verzorgd te worden. Lizard zette zich vervolgens langs Brindleleaf neer. Haar ene poot legde ze op haar buik, om zelf aan te voelen wanneer haar buik zich opspande. Met de andere poot, met spinrag, probeerde ze het bloeden wat te minderen.

''Dankjewel.'' Mauwde Brindleleaf zachtjes terwijl er een korte grimas op haar mond verscheen. Bronzemask raakte nog meer in paniek toen ze hoorde dat de kittens pas twee manen in haar zus haar buik zaten. Ze had zo'n gevoel dat dit niet goed ging komen, maar ze wilde het niet geloven. Toch wist ze dat Starclan het 'ongelukje' van Brindle niet ongestraft zou laten. Had ze haar maar tegengehouden. Haar ogen gleden opnieuw naar haar zus. Ze hoorde ineens niks meer, nam niks in zich op. Behalve het kleine lijkje dat uit haar zus gleed en naar haar geschoven werd. Ze hoorde alleen nog haar eigen adem, snel en onregelmatig. Nee, ze mocht niet flauwvallen. Ze moest helpen. Toen ze weer bij zinnen kwam begon ze het kleine lijkje te likken. Eerst ging het wat ruw, maar al snel had ze de slag te pakken. Een traan gleed over haar wangen, terwijl ze haar woorden sprak. ''May Starclan light your path..''

_{Met een zuchtje tilde Mousepaw haar kopje op, waarbij ze richting de uitgang keek van de apprentice den. Ze was moe - de avonturen van een dag eiste altijd veel energie bij haar - maar slapen leek niet te lukken. Ondanks dat ze veel gedaan had vandaag, waar Lizardpaw helpen met de bijensteken onder viel, leek ze de slaap maar niet te vatten. Ze had een soort gevoel in haar buik dat er iets niet helemaal klopte, en ze werd er onrustig van. Wat er aan de hand was wist ze niet, maar er kon toch ook weer niet niks aan de hand zijn als ze zich zo voelde? Toen weerklonk er een harde gil door het kamp heen en Mousepaw veerde geschrokken overeind. Ze dacht te weten van wie deze gil afkomstig was, dus rende ze zo snel mogelijk uit de den, en keek geschrokken om zich heen. Ze zag niemand, dus haar eerste instantie was om in de nursery te checken voor haar moeder. Maar Brindleleaf lag hier niet en haar ogen werden groot van angst. De Medicine Cat den, dacht ze en haar oortjes lagen bang voor wat ze aan zou treffen in haar nek. Ze ging meteen naar de den en toen ze de ingang inliep, zag ze dat het inderdaad haar moeder was. De apprentice ging zitten, in shock starend naar het bloed dat uit haar moeders buik kwam en een kitten die gelikt werd door haar tante Bronzemask. Ze zag dat de kitten niet ademde. Haar moeder moest nog lang niet bevallen.. Het was nog helemaal geen tijd voor de kittens om te komen. Mousepaw bleef maar staren en staren, kon niets doen. "Brindle, ik wil dat je blijft persen, bij elke wee die er komt. Die kittens van jouw moeten er nu uit." maar mama zag er niet uit alsof ze dit nog kon. Angst zat als een klauw rondom haar hart. Brindleleaf ademde nog, maar zo zwak dat Mouse niet wist of ze het zou halen... Nu kwam ze overeind en liep ze naar haar moeder toe. Ze zou het zo erg vinden als ze niet in de buurt zou zijn van haar moeder als deze zich bij StarClan zou voegen. Ze moest naar haar toegaan. Hoewel het druk was in de den, was Mouse klein en paste ze er nog bij. Ze ging bij de kop van haar moeder staan en drukte haar wang tegen diens kop. "Mam, kom op.. Nog eventjes," miauwde ze zachtjes, proberend haar zo goed mogelijk te steunen.
- Als het goed is is Mouse hier nog apprentice x3}

Barksound was buiten de Medicine cat den blijven ijsberen totdat Mousepaw, met een paniekerige blik, langs hem de den in liep. De warrior had waarschijnlijk net dezelfde blik op zijn snoet staan. Hij ademde even diep in bij het horen van al dat geschreeuw en de verschillende stemmen die van binnen kwamen. Hij wilde buiten blijven, maar tegelijkertijd wilde hij er ook voor haar zijn. Voorzichtig zette hij een poot in de den. Omdat het buiten ook donker was, kon hij de katten snel identificeren. Zijn oren zakten zachtjes naar achteren bij het zien van Sparrowfeather, die een lik gaf over Brindleleaf's kopje. Zijn aanwezigheid in de Medicine cats den was niet van lange duur. Zonder zichzelf om te draaien, stapte de kater naar achteren, de den uit. Zijn staart zwiepte nog steeds hevig heen en weer en hij vernauwde zijn ogen, terwijl hij terug baande naar de Warriorsden. Het gevoel, dat hij nu voelde, was onbeschrijfbaar. Wat voor gevoel was het eigenlijk? Was Whitelion hier nog maar. Hij was de enige die hem begreep, echt begreep.

Ze kon niet meer, haar ademhaling maakte een piepend geluid. Simpelweg omdat haar lijf moeite had om zuurstof binnen te krijgen. Ze leek pas weer een beetje bij kennis te komen toen Sparrowfeather plots naast haar verscheen en een lik over haar kop gaf. Hoe? Hoe was hij bij haar nest gekomen. Ze wist hoe ziek de kater was. Haar wazige blik richtte zich op Lizard, die aandrong dat ze de kruiden innam. Het leek alsof alles een droom was, haar blik was troebel door de tranen. Er zat een suis in haar oren door de pijn, waardoor geluid heel ver weg leek. Ze pakte de kruiden tussen haar kaken en begon erop te kauwen zoals de jonge kattin haar opgedragen had. Al kreeg ze daardoor helemaal geen lucht, waardoor het haar lukte om een beetje in te slikken, maar daarna begon ze te proesten. Ze slikte zo veel mogelijk in voordat er weer een piepende ademtuig haar longen inging. Vlak daarna voelde ze de wang van haar dochter tegen die van haar. “Mouse.” Ze kreeg het bijna niet over haar lippen, maar het lukte haar toch om de naam van haar dochter uit te spreken. Toen schoot er weer een pijnscheut door haar buik en ze jammerde terwijl haar lijf hortend en stortend op en neer ging. Ze krijste toen een volgende wee een doodgeboren kitten naar buiten perste. De dode kitten die ook de andere kitten in verdrukking had gebracht. Ze probeerde haar zicht duidelijk te krijgen en naar Bronzemask te kijken. Leefde die kitten nog? Ze begon te snikken terwijl het langzaam allemaal een beetje tot haar door begon te dringen. Die kitten had eventjes geleefd toch? Maar hij was nu vast dood net als de kitten achter haar. “Everkit.” Fluisterde ze bitter. Haar blik ging weer naar haar zus die de dode kitten schoon aan het maken was. Die kitten had een naam nodig, dat wilde ze. De suis in haar oren werd nog harder en de tranen vertroebelden nog verder haar zicht. Ze liet haar kop op de rand van het nest neervallen terwijl haar piepende ademhaling minder snel achter elkaar ging. Ze sloot haar goudgele ogen omdat de vermoeidheid haar de diepte in trok.

Sparrowfeather leek met pijn in zijn ogen toe hoe de poes in het nest in elkaar kromp van de pijn. Het leek erop dat ze een miskraam had, de kittens werden veel te vroeg geboren. Hun kittens. Zijn kittens. Niet dat iemand behalve hij en Brindleleaf ervan wisten, zelfs hun eerste nest had er geen idee van dat hij de vader was. Misschien moest daar verandering in gebracht worden, nu hij toch niet meer de rang van medicine cat droeg. Hij vond het jammer, het was zijn leven geweest, hij had de clan voor ruim vijfentwintig manen trouw bewezen, maar nu was hij te ziek om de clan nog van dienst te zijn. Mousepaw kwam erbij, één van hun dochters. In zijn ooghoek zag hij hoe Barksound de den in had willen komen, maar hun blikken kruisten elkaar kort en hij was weer verdwenen. Vreemd. Hij had zijn blik gericht op Brindleleaf, twee dode kittens lagen er nu. Eentje dood geboren en de ander die voor heel eventjes had geademd maar uiteindelijk te zwak was geweest. Everkit was de naam van de kit die heel even geleefd had. Sparrowfeather richtte zijn blik op de buik van Brindleleaf, nog altijd dik maar de weeën waren gestopt. "StarClan spaart de andere kittens.." murmelde hij en wierp kort een blik op Lizardpaw.

Lizardpaw was geen moment van Brindleleaf's zijde geweken. Haar aandacht bleef bij de poes, ondanks alle aanwezigheden rond haar heen. In haar kopje waren de andere katten een wazig beeld, zelf de geluiden werden gedempt. Opnieuw werd er een kitten geboren. In tegenstelling tot de andere was deze kitten al dood voor hij deze wereld bereikte. Het hoopje was dan ook heel wat kleiner dan de andere, die Brindleleaf net Everkit had genoemd. Hoe kon Starclan zoiets doen? Starclan had hen niet eens de kans gegeven om te leven. Haar ogen prikten wat bij die gedachten. haar kopje draaide ze naar Sparrowfeather toe, toen hij iets zei over Starclan. "StarClan spaart de andere kittens.." Starclan kon soms zo'n tegengestelde beslissingen nemen. Lizardpaw beet even op haar lip en vernauwde haar oogjes toen Brindleleaf haar ogen sloot en haar ademhaling duidelijk minder was. "Mousepaw en Bronzemask," mompelde de poes en richtte zich wat op, "jullie kunnen best even gaan slapen. Brindleleaf heeft haar rust nodig en jullie ook." Even ging haar blik naar haar mentor, Sparrowfeather. Ook hij had rust nodig. "Ik zal jullie morgen wel roepen als Brindleleaf is uitgerust." voegde ze er nog aan toe.Met haar ene poot haalde ze het overige, bebloede, spinrag van haar poot af. Haar poot zelf had ook een rode kleur, maar dat was op dit moment niet belangrijk. Ze wilde iedereen hier buiten zodat ze alles kon afhandelen. En dat betekende dat ze een manier moest vinden om Everkit en de andere, doodgeboren, kitten proper te maken om later te begraven bij de andere katten die zich bij Starclan hadden gevoegd. Ook moest ze Brindleleaf nog enkele kruiden geven om haar wat meer kracht te geven en kruiden om mogelijke pijn te verdrijven. Ze had namelijk nog niet echt met de poes kunnen praten, wat zij wel heel belangrijk vond als Medicine cat apprentice. Ze nam de, laatst geboren, kitten vast en legde deze bij Everkit, die al goed proper gemaakt was door Bronzemask. Ze knikte even dankbaar naar de poes en wachtte totdat de andere katten in actie zouden komen.

Een onbekend geluid, dichterbij dan je verwacht had laat je omdraaien. Is dat een... Schaap?