Why do we live the way we live

Met grote kalme stappen bewoog de stevige kater zich voort door het gras. Hij kwam niet vaak meer het kamp uit, de clan had voldoende sterke jonge warriors om zijn taken over te nemen. Met zijn gezondheid was het prima gesteld, maar het was tijd voor de nieuwe generatie om hun ding te doen. Hij was desalniettemin niet van plan om als elder weg te rotten in het kamp, daar was hij voorlopig nog niet rijp voor. Elders waren oud en krakkemikkig, waren de hele dag chaggie of hingen de gezellige opa uit die mooie verhalen vertelde. Hij had geen mooie verhalen, enkel de keiharde waarheid van het leven. Daar moest je jonge katten niet mee vervuilen, ze zouden het later in hun leven nog genoeg meemaken. Hij keek even op, en zag dat hij was aangekomen bij de plek waar hij al honderden keren was geweest. Hij was overal al honderden keren geweest. Het werd saai, het leven werd saai. Maar liever saai dan drama's en trauma's, want die had hij al genoeg gehad. Met een zucht zakte hij door zijn poten.

+ Sinclaw

Haar diep gele ogen hadden vernauwd de kater gevolgd vanaf de andere kant van de thunderpath. Iets in haar meende te zeggen dat ze hem herkende maar waarvan kon ze niet zo een twee drie plaatsen. Sure ze had lang genoeg in dit leven gestaan om meerdere katten van andere clans te kennen maar Thunderclan was niet een clan geweest waar ze veel intrese in had gehad, tot ze haar zoon, Darkfire's kleinzoon, rechtstreeks terug geworpen had in dat leeuwennest. Ze wist dat hij voortbestemt was die zielige clan over te nemen waar het haar vader niet gelukt was. Daarvoor trainde ze hem immers. En niets zou hem in zijn weg kunnen staan zelfs 'starclan' niet. Langzaam trok de warrior met haar oor toen de zwart witte kater door zijn poten zakte midden in fourtrees en langzaam duwde ze zichzelf door de struiken heen om naar hem toe te stappen. "Als je hier besluit om te sterven dan vinden je clangenoten je niet voor nog een maan." Mompelde ze koeltjes hem aanstarend. De gathering was net geweest en zij had geen zin om een maan lang met een half rottend lichaam te moeten zitten terwijl ze haar zoon trainde. Kon deze kater die haar zo vaag bekend voorkwam nou niet gewoon een andere plek zoeken om de pijp uit te gaan?

Hij mocht dan al wat ouder zijn, met zijn neus en oren was nog niks mis. Vrij snel kreeg hij door dat hij niet alleen was. Een mengeling van Shadowclangeur en iets wat hem vreemd bekend voorkwam maar wat hij niet direct kon plaatsen drong zijn neus binnen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek even rond of hij de naderende poes kon ontdekken. Horen kon hij haar wel, maar waarschijnlijk was ze achter de struiken. En ja, even later kwam er een zwart witte poes tevoorschijn. "Als je hier besluit om te sterven dan vinden je clangenoten je niet voor nog een maan." zei ze op koele toon. Kestrelwing fronste en keek haar neutraal aan, terwijl hij zich ondertussen afvroeg waar ze hem bekend van voorkwam. Sterven? Ach, zo erg zou dat niet zijn. "Ik ben niet bang om te sterven. Maar voor zo ver ik weet is Fourtrees nog altijd een plek waar iedereen mag komen." sprak hij op neutrale toon, en wist zijn nieuwsgierigheid te verbergen. Wie was zij? Waar kende hij haar van? Hij had haar zeker weten nog nooit eerder ontmoet, en toch...