Swiftstorm rende weg, een vos die hem had beslopen bij een patrouile was achter hem aangegaan, Swiftstorm moest een verassings aanval doen maar moest dan eerst een vluchtpoging doen. Net voordat de vos hem had draaide Swiftstorm zich om en beet in de nek waardoor de vos verschrikt wankelde aangezien zijn prooi nu agressief aanviel. Swiftstorm hield zijn blik op de vos gericht en ging naar een stuk verderop terwijl de vos hem weer volgde alleen dit keer op diens hoede. De vos haalde uit en Swiftstorm dook opzij. Hij haalde uit en de vos incasseerde die met gemakt met zijn poot. Hij kwam dichterbij en ze kwamen steeds verder. Het ravijn was hier niet heel diep. De vos haalde uit maar Swiftstorm verzette zich met klauw en tand. Hij beet en krabde maar deze vos was uitgehongerd en sterk. Met een goede klap kreeg hij Swiftstorm bij de rand van het ravijn. De vos haalde nogmaals uit en Swiftstorm gleed weg maar had de vos vast. Hij grijnsde, "Dan neem ik je maar mee," zei Swiftstorm tegen de vos. De vos belandde in de lucht onder hem door het gewicht en knalde hard tegen de wand van de ravijn, Swiftstorm onderging hetzelfde alleen iets minder hard. Uiteindelijk na enkele meters landde de vos met zijn kop op een rots en was dood. Swiftstorm met al Starclans geluk landde op de vos die 1 meter onder hem was gaan vallen. De klap voor hem was minder hard maar wel pijnlijk, zijn rechter achterpoot was verbrijzeld, zijn staart geknakt en zijn linker voorpoot stak in een verkeerde hoek. Triomfantelijk keek hij naar de dode vos en hinkte moeizaam weg. Alleen... de klappen tegen de wand hadden rotsen bevrijd, langzaam rolde enkele steentjes en toen grotere. Swiftstorm probeerde te rennen, alleen dit keer, was hij niet snel genoeg. Zijn laatste gedachten waren, "Liefde was niks voor mij, als ik gewoon was blijven trainen voor snelheid... had ik het kunnen halen," Het enige dat neit onder de steen lag van zijn lichaam was zijn nek, kop en rechterpoot. Zijn ogen keken glazig vooruit en Swiftstorm was weg.