Border fight! Riverclan x Windclan

De grens tussen Riverclan en Windclan. Duskpelt deed voorzichtig om de grens niet over te steken; dat zorgde alleen maar voor problemen. Stel je voor, zeg. De Clans konden net goed met elkaar opschieten; behoefte aan ruzie was er totaal niet. Duskpelt keek even achterom. Er zouden Riverclankatten zijn. Hopelijk geen Windclankatten, want ze hoefde even geen andere katten te zien. Ze was nog steeds misselijk van het voorval met de verdronken kitten die ze gevonden hadden. En die Thunderclanmonsters maar ontkennen dat ze er iets mee te maken hadden! Inwendig haalde Duskpelt haar neus op, maar probeerde dat niet te laten merken aan de buitenwereld. Er was vrede en dat moest maar zo blijven.
Ze volgde de grens en bleef af en toe kort staan om geuren op te snuiven. Ze meende meerdere geuren te ruiken, die niet alleen van katten waren.. maar het was ook zo dat prooi overal was. Je kon nooit zeker weten, dus hield ze haar mond maar. De anderen moesten niet ongerust worden. Haar staart wiegde een beetje heen en weer. Langs de grens had ze zich nooit op haar gemak gevoeld en nu al helemaal niet. Ze voelde zich gespannen en had een slecht humeur, hoewel dat niets met de grens of wat dan ook te maken had. Ze was gewoon moe en geïrriteerd door al dat gedoe wat er in een standaard Clan heerste. Geroddel, geruzie, klef gedoe tussen stelletjes.. Ja, ze moest rustig blijven.. Dat probeerde ze ook, maar het maakte haar er nu niet bepaald vrolijk op.
Duskpelt's blik schoot naar de grond toen de geur van prooi in één keer haar neus binnendrong. Nu was het niet meer in vlagen; het was vlakbij en overduidelijk, onmiskenbaar. Dit waren prooiresten. De geur volgend vond ze het al snel. Het lag bijna praktisch op de grens, dus ze konden het vast wel meenemen. Dan had de Clan weer extra prooi en het kon wel tot het territorium van RiverClan gerekend worden. Met een glimlach keek ze om. 'Kijk hier eens!' miauwde ze. Dit was goed nieuws voor de Clan!

Hollystar zat bij de uitgang van Windclan kamp. Ze had een paar katten bij elkaar geroepen om te Patrouileren bij de grens van Windclan en Riverclan. Dit wa de eerste keer dat ze weer het kamp uitging voor een Patrouille. Ze verheugde zich er stiekem wel op. De hele tijd in het kamp blijven is niet zo geweldig als het leek. Maar natuurlijk moest ze dingen voor de clan regelen, en zo kon haar clan niet in de teek laten voor een onodige reden.
hollystar had Pantherface, Risingvoice en Speedstorm opgeroepen om haar te vrijgezellen op de tocht. waarom ze deze katten had gekozen wist ze niet, maar dat maakte niks uit voor haar, als het maar goed ging.
daar zag ze het groepje katten al aankomen lopen, hollystar knikte tevreden naar de katten. 'Laten we gaan.' Miauwde ze rustig. De poes draaide zich sierijk om en sprong door de uitgang. Al snel was ze erdoor en kon ze weer de frisse verse lucht door haar neus ademen. Al snel liep ze door richting het Ravijn, maar iets was niet goed. Meestal negeerde ze het, ze vond het altijd al niet zo prettig op die plek. Zoveel katten zijn er vanaf gevallen en dood gegaan... Ook vele van haar warriors natuurlijk. Maar ook van andere katten. Ze heeft zelfs gehoord dat er een kitten in werd gegooid door een tweebeen. Ze zuchte, dat zou ze nooit vergeten. 'Ik wil er snel langs gaan, ik wil graag dat we ook nog wat prooi kunnen vangen voor de clan.' Miauwde ze door de opeens opstekende wind tegen haar in. Waarschijnlijk zouden de katten instemmen met haar woorden.
Toen ze aankwam rook ze gelijk prooi. Een sterke geur van bloed kwam in haar neusgaten. Mateen dacht ze dat er een Warrior van haar clan iets had gevangen. Maar toen bedenkte ze dat ze alleen twee apprentices naar de Hoogvlaktes had gestuurd. Snel keek Hollystar om haar heen, niks. Geen een kat te bekennen op haar en haar Warriors na. 'let goed op, er is iemand. Ik vertrouw hier niks van.' siste ze toen ze bloed sporen op het zand en stenen zag liggen om haar heen. Toen ze een stukje verder liep, bij de grens van Windclan en Riverclan zag ze het. Prooi, een aantal zelfs. Maar ze waren gedood. Meteen dacht ze aan een goede raad van een Elder. Nooit prooi eten dat dood is gevonden. Maar wat dom van haar was was dat ze nu pas zag dat er een kat bij stond. Eer Riverclan Warrior. Meteen met een verachtend gezicht keek ze de poes aan. Maar besloot niet meteen aan te vallen. Het zag er duidelijk uit dat zij prooi had gestolen van windclan. Zover ze kon zien lag, op die prooi na alleen maar bloed en vacht op haar teritorrium. Ze verwachte wel dat haar katten wachte totdat ze zij of ze mochten aanvallen of niet. Ze wou liever geen problemen, maar als het zo uit zal lopen zou ze vechten. Hollystar zwaaide met haar staart en liep op de poes af. 'Zo, wat doe jij hier met al dat prooi, Riverclan kat.'

Pantherface was uitgekozen om samen met Hollystar, Risingvoice en Speedstorm op een patrouille te gaan, hij had er best wel veel zin in en hij hoopte dat alles rustig bij de grens zou zijn, maar dat was iets waar je niet zo heel erg zeker van kon zijn en daarom hoopte hij er maar niet te veel op. Hij zat rustig te wachten, tot Hollystar het teken zou geven dat ze zouden vertrekken. "Laten we gaan." Hoorde hij Hollystar zeggen en hij volgde haar door de ingang van het kamp naar buiten. Hij wist dat ze naar de grens met Riverclan zouden gaan, maar hij wist niet wat ze daar aan zouden treffen. Hij volgde Hollystar en hoopte ergens dat er niks aan de hand was, maar als er iets aan de hand zou zijn, dan zou hij er alles aan doen om voor zijn eigen clan op te komen."Ik wil er snel langs gaan, ik wil graag dat we ook nog wat prooi kunnen vangen voor de clan." Hoorde hij Hollystar zeggen. Hij wist wel waarom ze er snel langsheen wilde en hij wilde het ook wel, het was namelijk de plek waar Tallstar zijn dood had gevonden en dat was niet iets dat zomaar verdween, dat bleef waarschijnlijk je hele leven bij je en Tallstar was dan ook nog niet eens de enige kat die daar zijn dood had gevonden. Hoe dichter hij bij het ravijn kwam, hoe sterker de geur van bloed in zijn neus kwam, hij vroeg zich af waar het vandaan kwam, want zover hij wist had niemand hier iets had gevangen en dat er ook geen andere katten van de clan deze richting uit waren gegaan. "Let goed op, er is iemand. Ik vertrouw hier niks van." Hoorde hij zijn leider zeggen. Hij wist dat zij het ook had gemerkt en toen hij naar de grond onder hem keek, wist hij ook waarom. Hij volgde haar blik en zag een aantal gedode dieren, zijn haren rezen, want hij wist overduidelijk dat die prooien niet gedood waren door een Windclankat. Hij keek nog iets verder en zag er deze keer een Riverclan poes bij staan. Zijn haren rezen nu nog hoger en hij keek de poes aan. Hij was er bijna van overtuigd dat zij degene was die deze prooien had gevangen en dat zou dan betekenen dat ze de warrior code had overtreden. Hij wachtte geduldig, want de poes leek maar alleen te zijn, maar wat nou als er meerdere katten zouden komen? Misschien zou er dan wel een gevecht komen, maar hij wachtte het gewoon af, hij wilde nog geen gedachte bij zichzelf opwekken, voor er ook maar iets gebeurde. Zijn staart ging heen en weer, maar toen hij zichzelf erop betrapte hield hij hem weer stil en hij dwong zijn nekharen om weer te gaan liggen, er was nog geen enkel bewijs dat deze poes al die prooien had gevangen, maar het leek wel logisch, want wie kan het anders gedaan hebben? De enige geuren die hij rook waren Windclan, Riverclan en de geur van de gedode prooien. Hij richtte zijn blik op de Riverclan poes en wachtte af op wat er zou gaan gebeuren.

Risingvoice verkeerde nog niet in geheelde staat. De poes was nog steeds een deel van haar geheugen kwijt maar lichamelijk gezien was ze altijd in orde geweest, behalve af een toe een hevige koorts. Gelukkig had Leopard haar lichamelijk kunne opknappen maar aan haar brein kon hij niks veranderen. De kater genaamd Quietwind moest een goede vriend van haar zijn, al vertrouwde de witte poes hem nog steeds niet. Wie weet was het helemaal niet zo en speelde iedereen tegen haar. Op zijn beurt was die Quietwind snel teruggetrokken. Hij leek echt pijn te hebben dat Risingvoice hem niet meer herkende. Maar de witte poes wilde helemaal niet dat hij pijn had, ze wilde gewoon dat hij haar met rust liet. Niemand kon haar verzekeren wie ze echt was en wat haar vorige leven allemaal was gebeurd. Alleen Leopard vertrouwde ze, waarom wist ze niet iedereen kon zomaar zeggen dat hij haar broer was. Maar Rising wist het gewoon, niet alleen omdat ze op bepaalde fronten op elkaar leken maar ook omdat hij als enige altijd bij haar was gebleven. Tijdens de donkere nachtmerries hoorde ze altijd de zachte fluistering die tussen het geschreeuw naar haar riep. Quietwind had ze nooit gehoord, nooit geroken en nooit gevoeld. Hoe kon ze hem dan vertrouwen?

De witte poes staarde wat dromerig naar de blauwe hemel. 'Ik ben Risingvoice, Warrior en zus van Leopardstrike,' mompelde heel zachtjes tegen de vogels. Vreemd genoeg wist haar lichaam precies wat ze moest doen tijdens een jacht of een patrouille. Haar spieren bewogen zich als vanzelfsprekend en haar poten beliepen de paden alsof ze nooit anders gedaan
hadden. Rising liet het maar zo, volgde haar lichaam en hart.
Een mooie bruine poes had haar opgeroepen. Hollystar haar Clanleider.

Tijdens het lopen zei ze niet veel. Ze luisterde, luisterend naar de geluiden om haar heen en alert op trillingen en verdachte geuren. Rising zei alleen wat wanneer haar iets werd gevraagd of voorgesteld, een korte knik of een instemmende ''hmm-mm'' was alles wat ze zei. Haar zintuigen namen het hier van haar over. Blindelings volgde ze haar Clanleider en de rest van de Warriors.
Automatisch spreidde haar neusvleugels zich bij een sterke geur. Haar brein riep bloed. Ergens in dat koppie van haar begon het te zoemen en te sissen. Er klopte iets niet, ze was de hele weg al alert. Alleen deze patrouille was in de buurt geweest. Was er iemand afgedwaald? Vragend staarde ze naar Hollystar, zij was de leider. De sissende toon was genoeg en op haar hoede liep Risingvoice met de patrouille mee. Een nieuwe, onbekende, geur schoot haar neusgat binnen. De onaangename geur deden haar haren omhoog vliegen. Ze deed niks, ze wachtte op orders maar als het moest stond ze klaar. Het instinct laten leidden.

Patrouille, voor het eerst in tijden mocht ze weer eens mee op een patrouille en ze had er zin in, energiek sprong ze over eind en liep naar het midden van het kamp van haar clan, het RiverClan kamp. Zo zou vandaag met Butterbel, Duskpelt en Foxsong, hopelijk kwamen ze vandaag geen WindClan katten tegen want van gevechten hield de langharige poes echt niet ondanks dat ze warrior was en getrained was om te vechten maar vooral om te jagen en daar hield ze wel van. Toen de andere drie warriors er waren gingen ze weg uit het RiverClan kamp en begonen ze te lopen richting het ravijn waar ze zouden moeten gaan patrouilleren.
Zwijgend liepen ze erheen en toen ze eraan kwamen kwam Thunderstorm tot de ontdekking dat het toch best een enge plek was, met die diepe kloof en plotseling herinnerde Thunderstorm zich ook met een schrik dat haar zus Moonstream hier een keer aangevallen was door ene vos, ze hield echt niet van vossen, van haar zouden die vreselijke beesten mogen uitsterven, maar ja, dara had ze weinig te zeggen over en ze zou alleen maar uit kunnen kijken dat ze er geen tegenkwam en als ze er toch een tegenkwam zich dan goed kunnen verdedigen. 'Hé, kijk!' riep ze, toen ze wat prooiresten zag liggen, ze vloekte in zichzelf en gromde even zachtjes, WindClan moets dit gedaan hebben! hoe durfde ze, zomaar jagen op hun terrein, dat zouden ze ze wel een keer betaalts zetten. Rustig liep ze naar de andere katten van haar clan toe en zei 'Er liggen daar prooitresten, ik denk dat WindClan op ons territorium gejaagd moet hebben want welke clan anders?' ze keek vragend naar haar mede warriors maar waarschijnlijk zouden die toh geen betere verklaring hebben.

Duskpelt bleef bij de prooiresten staan en keek naar Thunderstorm, die bij haar kwam staan en voorstelde dat RiverClan er iets mee te maken moest hebben. Bedachtzaam knikte Duskpelt, die nu nog rustig was maar snel geïrriteerd kon raken. 'Ik denk het haast wel! Een Warrior van RiverClan zou het meegenomen hebben. Maar het ligt praktisch op de grens.. Het moet wel door RiverClan gedaan zijn en anders is het gewoon van ons,' redeneerde ze. Ze had de resten met nog geen poot aangeraakt, maar vond wel dat ze aan hen toebehoorden. Plots rook ze een andere geur; WindClan naderde. Duskpelt keek op en zag een kat die ze herkende als Hollystar, samen met twee vreemde Warriors. Hollystar vroeg haar wat ze daar deed met de prooi. Misschien moest ze respectvol doen tegen de leider.. maar had zij iets met die prooi te maken? 'Deze prooi lag hier toen wij enkele seconden geleden arriveerden,' vertelde de poes, terwijl ze wantrouwend naar de leidster keek. 'Hoe komt die prooi hier zomaar? Een RiverClanWarrior zou het meegenomen hebben. Heeft WindClan soms een poot op ons territorium gezet?' Het kwam er niet uit als een vraag, eerder als een rechtstreekse beschuldiging. Wat dachten die arrogante katten wel? Haar beschuldigen van iets wat ze zelf gedaan hadden! De prooi lag nu tussen de twee groepen in, maar het was niet het vlees wat haar nu boeide. Ze wilde rechtvaardigheid en verklaringen. Wat had WindClan hierop te zeggen?