Hello, it's me.

De grotere gebouwde grijze kater sloop stilletjes door het territorium heen. Hij wist precies waar hij zich bevond en hij wist precies wat hij aan het jagen was. De merel die iets verderop nog niet vermoedend aan het eten was. Owlvoice zette zich schrap, zette af en sprong naar het beest. Die vloog verschrikt op. Toen de kater zijn klauwen uitsloeg boven hem haakte die in de vleugel van het beest en kon hij hem naar beneden trekken om snel hem dood te bijten. Daar lag zijn prooi levenloos. Owlvoice keek trots naar zijn vangst, die hij onder een boom begroef om verder te jagen. Totdat hij in de verte iets zag lopen. Een bekend figuur die hij wel vaker had gezien in het Shadowclan kamp. De kater liep kalm naar de kat toe. "Innerstar.. hoe is het?" vroeg hij toen aan haar. Het was een zware tijd geweest voor haar. Leader worden, je partner en zoon verliezen. Hij wist hoe het voelde, maar hij wou zich niet aan haar opdringen met slappe verhaaltjes als 'wil je er over praten?' of 'ik weet hoe het is'. Daarbij kende hij de leader ook nog niet zo goed persoonlijk, al kon daar verandering in komen.

Innerstar eerst! c:

De zon verwarmde haar donkere, zwartte vacht en het aanbreken van het nieuwe seizoen gaf haar een sterker en fijner gevoel. Dat het weer beter ging en de clan weer sterker werd maakte het ook makkelijker voor haar om de dood van haar twee geliefde katten te verwerken. Ze had het een plekje kunnen geven en de Shadowclan leader lag niet meer nachter lang wakker. Net als dat de clan weer sterker werd, werd zij ook weer sterker, al bleef ze wel alert. Bloodclan was officieel een vijand van Shadowclan, misschien nog wel erger dan Windclan. Thunderclan vertrouwde ze ook niet na wat er allemaal was gebeurt, zij hadden net zo goed mee gevochten met Bloodclan. Innerstar was nog liever gestorven dan mee vechten en hun boven haar laten te staan. Maar ze het echt kwalijk nemen? Dat kon de Shadowclan leader nou ook weer niet, al ging ze dat niet toegeven. Rustig liep Innerstar door, haar omgeving in haar opnemend. Toen ze een plof hoorde en een verstikte tjilp van een vogel keek ze op. Daar stond Owlvoice die haar ook had gezien. "Innerstar.. hoe is het?" Klonk de stem van de zilver gekleurde kater. Innerstar liep naar hem toe en begroette de kater met een knik. "Goed, het gaat goed," miauwde ze met een klein glimlachje rond haar lippen. Een grote glimlach was zeldzaam voor de zwarte poes, altijd al geweest, behalve toen ze kitten en apprentice was geweest. "En met jou? Mooie vangst, trouwens," merkte ze op.

Innerstar vertelde dat alles goed ging, er kwam een glimlachje op haar gezicht te staan en zo ook op die van hem. "Mooi, gelukkig maar. Ik weet dat het niet makkelijk is om familie te verliezen, zeker niet als je ook nog een clan te leiden hebt.." zei de kater tegen haar. Hij had veel respect voor hoe Innerstar er mee om was gegaan. Ze complimenteerde zijn vangst, die in zijn ogen een beetje slordig was geweest. "Dankjewel, het gaat het mij ook goed. En om eerlijk te zijn, die vangst was een beetje slordig." nu kwam er een glimlachje op zijn gezicht te staan. "Maar er is altijd wel ruimte voor verbetering." merkte de kater toen op, over zijn eigen moves. "Kwam je nog iets specifieks doen hier? Of gewoon een wandeling?" vroeg hij toen, Owlvoice hoopte dat hij niet te nosy over kwam op Innerstar.