Een rustige blik lag in de ogen van de kater terwijl hij ’s morgens vroeg op stond om een prooi te gaan eten. Aan de houding van de prooi kon hij zien dat het de prooi was die hij zelf gisteren had gevangen, maar waarvan niemand kennelijk de moeite had genomen om hem op te eten. Rapidpaw rook er voor de zekerheid aan om zeker te zijn dat het een goede prooi was, maar merkte dat er niks mis mee was en pakte het tussen zijn sterke kaken. Hij gooide het levenloze ding op de grond, zette zijn poot er genadeloos op en begon er vervolgens van te eten. Sinclaw had hem een paar goede tactieken geleerd zodat hij netjes prooi kon vangen en hij merkte zelf ook dat hij vooruitgang boekte, maar dat hij haar ook beter leerde kennen en steeds beter begon te begrijpen. Hun humor was ongeveer dezelfde en Rapidpaw vond het vrij leuk dat hij sarcastische opmerkingen kon maken zonder daar direct straf voor te hoeven verwachten. Hij nam aan dat het voor haar goed was zo lang hij maar goed zijn best deed, maar zeker weten deed hij het niet omdat ze net als hem een vrij ingewikkeld karakter had en hij haar nog maar op één training had gezien. De kater likte zijn lippen af zodra hij klaar was met eten, rende naar de uitgang en besloot om naar de verlaten dassenburcht te gaan. Hij had niet direct een verklaring waarom hij nu weer juist daar wilde zijn, maar zijn poten hielden na een lange tocht stilstand voor de verlaten dassenburcht. Rapidpaw opende zijn bekje, maar rook niet echt iets speciaals en ging zitten waarna hij naar binnen tuurde. Er was niet echt beweging te zien, maar Rapidpaw was nog net slim genoeg om het niet te gaan inspecteren en bleef in plaats daarvan naar de dassenburcht turen, niet in de gaten hebbend dat iemand hem naderde.

Het was misschien niet het meest verstandigste idee, maar bijna was hij echt naar binnen gegaan om te gaan kijken of er misschien toch iets bijzonders te zien was in de dassenburcht. Hij wist echter dat als hij dat zou doen en hij zou gewond raken dat hij dan problemen zou krijgen met Sinclaw. Ze zou hem of een draai om zijn oren geven of ze zou proberen om niet meer zijn mentor te zijn. Het idee alleen al liet even een rilling door hem gaan en de kater schudde het idee om binnen te vallen wijselijk van zich af. Hij kreeg de poes die hem naderde dan ook pas in de gaten toen ze bij hem stond. Het was niet moeilijk voor hem om haar te herkennen, want ze was één van de weinigen die nog altijd Apprentice was terwijl ze eigenlijk allang Warrior had moeten zijn. Ze had zelfs bijna de leeftijd bereikt waarop ze van Young Warrior naar Warrior had kunnen gaan. Ze leek er zelf niet zo mee in te zitten, maar Rapidpaw zou er een hekel aan hebben als hij bijna oud genoeg was om Warrior te zijn en dat hij dan nog geen Young Warrior was geweest. Het zou hem ook behoorlijk laten twijfelen aan zichzelf, maar er gingen vaak fluisteringen rond dat Heatherpaw niet één van de slimste katten was in het kamp. Rapidpaw oordeelde daar niet echt over. Zolang ze aardig tegen hem was vond hij het wel oké en bovendien… als zij gelukkig was met het feit dat ze nog steeds een Apprentice was wie waren zij dat dan om dat af te pakken, right? Zijn oortje trok zich kort naar achteren bij haar vraag. ‘Mooi zou ik het niet direct noemen,’ zei hij voorzichtig. Het was gewoon één grote hol en er lagen hier en daar wat keuteltjes, maar hij nam aan dat de omgeving er omheen wel voor ‘mooi’ kon doorgaan. ‘Maar wel interessant,’ vervolgde hij terwijl hij aandachtig in het hol tuurde. ‘Ik vraag me af wanneer er voor de laatste keer een das is geweest hier,’ mompelde hij en hij wachtte op wat Heatherpaw zou gaan zeggen.

Rapidpaw keek om toen Heatherpaw nog steeds aangaf dat ze het mooi vond. Hij kon dit niet bepaald mooi noemen. Het was gewoon één groot hol. Hij kon de geur van oude keutels ruiken en dat rook niet bepaald prettig. De kleuren waren ook niet bepaald iets om je hoofd over te breken. Nee, hij vond echt niks moois aan dit hol, maar Heatherpaw wel en hij voelde er niet veel voor om nog verder te gaan aangeven wat hij er niet mooi aan vond. Het was duidelijk dat ze verschillende meningen hadden over dit hol en weer voelde hij zich niet geroepen om haar iets anders aan te praten. Ze was misschien een Apprentice die allang Warrior had moeten zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ze daardoor zelf geen mening meer mocht hebben die hij niet kon respecteren. En dus besloot Rapidpaw het onderwerp te laten voor wat het was, maar luisterde aandachtig naar wat Heatherpaw er verder nog over zei. Oké, hij moest toegeven dat ze op dat punt wel gelijk had. ‘Ja, de natuur heeft er mooi op ingespeeld,’ gaf hij toe. Om het hol lagen namelijk bomen waarvan de wortels zich tot ver in de grond geworteld hadden. Het gaf sowieso een beetje een apart gevoel om hier te zijn en als je de situatie apart bekeek was het hier zelfs niet gevaarlijk. Rapidpaw richtte zijn oortjes naar voren toen hij iets hoorde en deed zorgvuldig een paar stappen weg van het hol. Het had erop geleken dat het geluid van het hol afkomstig was, maar of het een das was kon hij niet met zekerheid zeggen. ‘Denk jij dat er hier nog een das zou zitten?’ vroeg hij aan de poes terwijl hij nog een paar stappen naar achteren deed en naast de poes kwam staan.