H-hi (Open)

In opperste concentratie verzonken staarde ze naar het kleine vliegje. Met haar grote blauwe oogjes volgde ze elke beweging, en raakte in paniek toen een Queen bijna op het vliegje stapte en het wegvloog. Het was haar prooi, niemand mocht haar jacht doen mislukken, dat deden echte warriors toch ook niet? Verdorie, waar was het vliegje nou heen? Lichtelijk gestrest rende ze naar de ingang van de Nursery, alle poten van die vervelende wandelende Queens ontwijkend. Toch vervelend dat die net hadden besloten in de weg te gaan lopen. Met veel moeite bereikte het kleine pluizebolletje de ingang en uitgang. Ze keek er even met grote oogjes naar, ze was nog nooit buiten de Nursery geweest, maar ze moest haar prooi zien te vinden... Het besluit was snel genomen, en op een drafje holde ze naar buiten. Ah, daar zag ze hem al. Enthoushiast rende ze erachteraan, niet wetend dat ze gevaarlijk ver weg van de Nursery kwam. Ze was zo gefocust dat ze niet door had waar ze helemaal heen rende. Het vliegje was eindelijk gaan zitten, en ze schoot meteen in een klunzige sluiphouding, zo stil mogelijk dichterbij sluipend. Nog even en dan... met het koddigste sprongetje ooit besprong ze haar prooi, alleen gebeurde er iets anders dan ze verwacht had. Boem. Met haar kopje was ze tegen iets heerlijk zachts met een harde ondergrond geknald, namelijk de voorpoot van een vreemde kat. Een beetje duizelig krabbelde ze overeind, en keek de enorme poes voor haar schuldbewust aan. "S-sorry mevrouw." piepte ze verlegen. Wacht, wat als het een meneer was? Ze kon het niet zien want ze durfde niet zo goed omhoog te kijken.

+ Open

Hoewel hij flink wat geduld was, begon dit langzaam weg te trekken. Crane was al apprentice geworden, en hoewel hij hier en daar graag een regeltje brak, had hij zich toch niet verschrikkelijk misdragen? Hij was nog ouder dan zijn voorgaande nestgenoot ook. Het maakte hem boos. Wat dacht Everstar wel niet, hem straffen voor niets? Cross snoof lichtjes, waarna hij zich op zijn rug rolde en met pootjes in de lucht zijn ogen sloot en verder ging met nadenken over hoe oneerlijk de situatie was voor hem. Hij ontspande zich beetje bij beetje meer, waarbij zijn gedachtes wegdreven en hij enkel nog de fijn prikkelende zonnestralen voelde van de vandaag hard schijnende zon. Maar toen er iemand bovenop hem belandde, schoot hij in een reflex overeind en bolde hij zijn rug, waarbij hij hard siste naar hetgeen wat hem gewekt was. Zijn nagels - die nu overigens zeker niet meer te vergelijken waren met die van een kitten - klapten zich automatisch uit. Een stotterend geluid kwam uit het ding wat tegen hem aangeknalt was en de kater zuchtte toen hij zag dat het nog een kleine kitten was. De verontschuldiging deed hem echter geïrriteerd snuiven. "Voor het geval je het nog niet door had," siste hij haar toe. "Ik ben een kater. En wat je net deed? Zorg dat het niet meer gebeurd," zijn stem klonk laag, bijna dreigend. Hoewel hij niet de breedste was, torende hij boven haar uit. Zijn uitgeklapte nagels deden hem niet beter doen overkomen. Zijn gifgroene ogen boorden zich in de blauwe van de kitten. Elkkit, hij had haar wel is gezien in de nursery.

Ze schrok zich een ongeluk toen er een enorm bolletje omhoog sprong en er hard naar haar gesist werd. Bibberend van schrik staarde ze naar het boze ding. "Voor het geval je het nog niet door had," begon het enge bolletje voor haar sissend. Wat niet door had? Wat? "Ik ben een kater. En wat je net deed? Zorg dat het niet neer gebeurd." vervolgde hij, en de lage toon waarop deze woorden waren uitgesproken was zéér verontrustend. Als gehypnotiseerd staarde ze naar de grote uitgeklapte nagels. Wat moest ze doen?! Ze wilde niet dat hij haar zou haten, nee daar zou ze echt niet mee kunnen leven. Het kleine poesje haalde even adem en keek dapper terug in de angstaanjagend felle groene ogen. "S-sorry meneer." de bibberende woordjes waren nog niet veel soeps, ze moest beter kunnen, toch? "Het spijt me, het zal niet meer gebeuren." klonk het nu een stuk zelfverzekerder hoewel ze dat absoluut niet was. Ze hoopte maar dat hij er niet meteen weer vandoor ging, haar achterlatend in het enge kamp. Want nu ze eens opkeek viel het haar op dat ze niet goed wist waar ze was.

Een klein grijnsje kwam op zijn gezicht toen ze hem meneer noemde. Dat klonk wel goed in zijn oren. "Ah, ik hoor dat je mijn naam al weet," miauwde hij daarom, zijn groene ogen nog steeds in haar blauwe geboord. Hij keek haar met een serieus gezicht aan. 't Zou toch leuk zijn als Elkkit hem altijd zo zou noemen. "Het spijt me, het zal niet meer gebeuren." klonk het, dit keer was de kitten wat zelfverzekerder. Cross knikte en klapte zijn nagels rustig weer in. Hij had weer controle over zijn eigen actie's, zijn reflexen waren geweest. "Dus, Elkkit, wat brengt jou zo ver van de nursery?" vroeg hij haar, zijn lage stem nu wat humoristischer dan daarvoor maar nog zeker niet vriendelijk.

"Ah, ik hoor dat je mijn naam al weet." zei de kater, haar met een serieus gezicht aankijkend. Naam? Wablief? Ze staarde gehypnotiseerd weer naar zijn in- en uitklappende nagels, jemig wat een messen. Om bang van te worden. En dat was ze dan ook. Bange schijterd die ze er was. Ze klapte zelf even haar nageltjes uit om ze eens te inspecteren. Nee, dat was nog steeds niet veel soeps. Ze kon we nauwelijks een blaadje mee aanvallen. "Dus, Elkkit, wat brengt jou zo ver van de Nursery?" klonk de lage stem weer. Plotseling uit haar gedachten gerukt keek ze gauw weer op. Moest ze nu vertellen van haar prooi of zou hij haar dan uitlachen? Ze wilde niet uitgelachen worden, dat deed pijn. Maar ze mocht ook niet liegen tegen meneer. "Ik volgde een vlieg, en plotseling ging hij naar buiten omdat een queen hem bijna plette, meneer." zei ze met haar schattige stemmetje en keek hem met grote blauwe oogjes aan.

Het was te zien dat zijn woorden de ander uit haar gedachtes trokken, en hij grinnikte lichtjes, wachtend op een antwoord van de jongere kat. Het duurde even voordat ze antwoord gaf, maar uiteindelijk begon ze toch te praten. "Ik volgde een vlieg, en plotseling ging hij naar buiten omdat een queen hem bijna plette, meneer." het was een dom verhaal, en de blik die ze hem zond vond hij alleen maar irritant. Ze kon hem nog zo lief aankijken en hij zou d'r niks om geven. "Met die blik laat je me echt smelten," miauwde hij, zijn toon zwaar sarcastisch en hij keek de ander met een dus-niet blik aan. "Dat dat bij de queens werkt snap ik wel, maar bij mij hoef je het niet te proberen."

"Met die blik laat je me echt smelten," zei de enge meneer met een blik die precies het tegenovergestelde zei. Wablief? "Dat dat bij de queens werkt snap ik wel, maar bij mij hoef je het niet te proberen." ging hij verder, en ze staarde hem met een absoluut verwarde blik aan. Wat? Ze snapte er even helemaal niks meer van. Welke blik? Ze deed toch gewoon normaal...? Wat had ze verkeerd gedaan? Paniek verspreidde zich over haar snoetje. "W-wat?" stamelde ze in de war, zich wanhopig en paniekerig afvragend wat ze nu moest doen. Ze wilde meneer niet boos maken, zeker niet. Maar ze wist werkelijk niet wat ze fout deed, en het beangstigde haar een beetje.

Elkkit leek verward en de kater zuchtte. Blijkbaar had ze niet eens door hoe ze keek en dat maakte het alleen nog maar vervelender. De poes begon te stamelen en hij zuchtte opnieuw, nu wat overdrevener. "Laat maar." bromde hij geïrriteerd en rolde met zijn groene ogen. "Heb je de vlieg weten te vangen?" vroeg hij toen, waarbij hij zijn blik op haar richtte. Hij had niks beter te doen dan een gesprek aangaan met de jonge kitten hier, ook al zou hij van alles liever willen hij kon nog gewoon niks, omdat hij nog een kitten was - ook al had hij de leeftijd van apprentice al. Dat het eigenlijk zijn eigen schuld was, weigerde hij toe te geven; ook aan zichzelf vertelde hij nog dat het niet aan hem lag.

De kater zuchtte erg overdreven, en dit verwarde haar enkel nóg meer. "Laat maar." zei hij geïrriteerd, maar Elkkit wist dat ze hier nog 3 dagen lang overstuur door zou zijn. "Heb je die vlieg weten te vangen?" ging hij toen ineens verder, kennelijk was de marteling nog niet afgelopen. Ze was eigenlijk te bang om iets te zeggen, bang om hem weer boos te maken, maar geen antwoord geven was helemaal niet netjes. "N-nee meneer." stamelde ze, weer compleet onzeker. Nu dreigde het gesprek waarschijnlijk dood te lopen als zij verder geen vragen stelde. Niet dat ze graag dit gesprek wilde blijven voeren, maar wat moest ze anders? Ze sprokkelde haar laatste beetje moed bij elkaar en keek hem aan. "H-hoe oud b-bent u?"