Who are you? [&ERMINE]

Het was een zonnige dag en Shark’s flanken zwoegden terwijl hij door het bos rende. Hij was zojuist even langs de grenzen van de Clans gegaan om te kijken of hij daar iets kon vinden, maar hij had niks gevonden. Ook had hij even langs zijn grens gepatrouilleerd om te zien of er een mogelijkheid was om een nieuwe hondentand te verdienen, maar ook deze had zich nog niet aangekondigd en Shark begon een beetje geïrriteerd te raken. Hij wilde Cyber en Hellhound gerust een pleziertje doen door te stoppen met Rogue’s te irriteren en te beginnen met zich nuttig te maken voor de Clan, maar hoe kon hij dat doen als er zich geen enkel moment aankondigde om die laatste verdomde hondentand te vinden voordat hij voor de andere opdrachten mocht gaan? Hij moest de laatste hondentand uit de gemakkelijke categorie halen voordat hij verder mocht gaan, maar hij wist alvast welke moeilijke hondentand hij mocht claimen. Hij wilde van dat verdomde buitenplaatsje af en hij wilde vechten om in een andere Barn te mogen slapen, maar dan zou hij toch echt twee hondentanden meer moeten verdienen. Hij vond het nog steeds jammer dat hij het verraad van Pearl niet zelf had opgemerkt, maar in elk geval was hij trots omdat hij ook daar had laten zien wat hij kon. Een half ingezakte Member aanvallen was niet echt iets om heel erg trots op te zijn, maar Zira en Cyber hadden er ook tegen gevochten. Zelfs Nyra had er tegen gevochten. Hij schaamde zich nog altijd als hij dacht aan haar eerste enthousiaste poging om Pearl een schram te bezorgen. Het betekende dat ze enkel meer moesten trainen samen. Misschien moest hij haar een les apart gaan geven of zo. Maar goed, dat waren zorgen voor later. Shark sprong de laatste helling af die hem naar het kamp bracht en zijn neusgaten vulden zich weer met die bekende bloedgeur waar hij zo afhankelijk van was, maar ook een nieuwe geur. Hij draaide zijn kopje en vernauwde zijn ogen toen hij verder een poes zag zitten. ‘Hallo daar,’ zei hij rustig terwijl hij op haar afstapte. ‘En wie mag jij zijn?’

Het was minstens een halve moon geleden dat ze in het kamp was geweest. Niemand kon haar kwalijk nemen dat ze dan ook aan de rand was gaan zitten en enkel een beetje rond keek. Ze wist niet eens of Claw nog aan de leiding was en of ze misschien al wel verbannen was. Haar enige geluk was dat niet veel katten haar kende en de Elite geur nog steeds in haar vacht hing, al was het nu wel lichtelijk met een Rogue geur gemengd. Iemand aanspreken kon riskant zijn en was ook een van de laatste dingen zijn die ze zou doen. Ze moest er achter komen of Claw nog de leider was en met hem overleggen of het nog mogelijk zou zijn dat ze verder zou gaan met haar trainingen in de Elite en of ze een mentor toegewezen zou kunnen krijgen. ‘Hallo daar,’ zei een onbekende kater die op haar af kwam lopen. Zijn pas was rustig dus dat was in ieder geval een geluk. ‘En wie mag jij zijn?’ Vroeg de kater, aan wiens halsband ze kon zien dat hij een member was, aan haar. "En wie ben jij om dat aan mij te vragen?" Reageerde ze met een niet al te vrolijke stem en een geïrriteerde blik in haar ogen. Kon hij haar niet gewoon even met rust laten?

Het werd misschien eens tijd dat hij wat meer BloodClanner leerde kennen in plaats van dat hij steeds bij de Rogue’s rondhing. Er was dan de afgelopen tijd ook niet al te veel te doen geweest. Er was niks gebeurd waarbij hij direct in actie had moeten schieten. De enige BloodClanner die hij volledig kon appreciëren was echter Claw. Zira vond hij ook wel aangenaam om tegen te praten, maar voor de rest had hij niet veel contacten binnen de Clan. Er waren er ook die hij met alle liefde wilde vermoorden. Zijn klauwen schoten al naar buiten als hij al maar aan Pearl dacht. Hij zou de kater gerust de nek willen omwringen. De kater die had geprobeerd om te voorkomen dat Zira’s dochter en zijn Young One een poging had gedaan om hem te verwonden. De kater die dacht dat hij een zegje had mogen doen terwijl hij daar juist had gezeten omdat hij opgepakt was door verraad. Shark had hem daar met alle liefde vermoord, maar in opdracht van Claw en Zira had hij dat helaas niet kunnen doen en daar baalde hij wel een beetje van. Naar zijn idee verdiende je het niet meer om te leven als je BloodClan eenmaal verraden had. De kater keek op toen de poes een antwoord gaf en fronste. Zo te zien had hij weer met een vriendelijke poes te maken. Not. Hij opende zijn bek om antwoord te geven, maar op dat moment viel hem een andere geur aan haar op. Rogue? Misschien was ze nog maar net in de Elite opgenomen, want ze rook ook naar BloodClan. Of ze had onlangs met een Rogue gevochten. Ook kon hij niet bepaald schatten of ze een Young One was of een Member. Hij gokte het eerste. ‘De naam is Shark,’ zei hij op een rustige manier tegen haar. ‘Ik ben een gewaardeerd Member van de Clan en train Alex en Nyra.’ Dat eerste was waarschijnlijk niet helemaal waar, maar dat tweede zeker wel. ‘Dus nog één keer…’ Zijn stem klonk afwachtend en een tikkeltje ongeduldig. ‘Wie mag jij zijn? Een normaal antwoord volstaat, hoor.’

De kater opende zijn bek om antwoord te geven maar leek om een reden even te twijfelen. ‘De naam is Shark,’ zei de kater tegen haar. ‘Ik ben een gewaardeerd Member van de Clan en train Alex en Nyra.’ Vertelde de bruine tabby haar. Door het feit dat hij zichzelf blijkbaar een gewaardeerd Member vond begon ze hem automatisch nog minder te mogen. ‘Dus nog één keer…’ vervolgde de kater met een lichtelijk ongeduldige stem. Zachtjes tikte Ermine met het topje van haar staart tegen de grond, in een poging tot zichzelf in te houden. ‘Wie mag jij zijn? Een normaal antwoord volstaat, hoor.’ Vroeg Shark haar nog een keer. Was hij klaar met praten nu? Waarschijnlijk wel dus tijd om de remmen los te laten. De zilvertabby begon te lachen. Na enkele secondes stopte ze abrupt en keek ze de kater recht in zijn ogen. "Dacht je nou echt dat ik dat echt wilde weten? Dankje voor de grap, ga nu maar weer." Reageerde Ermine op een toon die droop van het sarcasme.

Shark keek met een schuin oog naar de kattin en kon aan alles aan haar zien dat ze haar best deed om haar reacties tegenover hem in te houden. Niet dat hem dat echt veel kon schelen. Hij zou toch wel blijven zitten tot ze hem aan zou vallen of tot ze een fatsoenlijk antwoord zou geven. Bovendien had hij vrij weinig te doen en eigenlijk was het idee geweest om vrienden te maken, maar hij had er niks aan kunnen doen dat hij haar nog wat extra had willen irriteren door te zeggen dat hij een gewaardeerd Member van de Clan was. Hij had haar reactie heus wel gezien en wist heus wel dat ze lichtelijk geïrriteerd was over het feit dat hij zichzelf schijnbaar een gewaardeerd Member van de Clan vond. Hij vond dat niet bepaald en wist dat het ook zeker niet waar was, maar het kon handig gebruikt worden als je wilde dat katten je minder mochten of dat ze juist meer naar je op zouden kijken. Bij Alex wist hij dat hij sowieso de tweede reactie zou uitlokken, bij Nyra kreeg hij geen van de twee reacties en bij deze poes de eerste. De poes antwoordde en Shark rolde met zijn ogen. ‘Hé, jij vroeg aan mij wie ik was om dat te vragen, dus ik gaf een goed antwoord,’ zei hij rustig tegen haar, zich niet laten doend door haar reactie. Het kon hem werkelijk geen barst schelen dat ze zo geïrriteerd door hem raakte en dat ze niet geïnteresseerd in hem bleek te zijn. Hij had zijn best gedaan om een fatsoenlijk gesprek te starten, dus in principe was het niet zijn schuld. ‘En ik denk niet dat ik ga,’ zei hij doodleuk. ‘Ik heb namelijk nog een naam van je te goed en ik ben niet voor niets naar hier gekomen.’ Hij rolde dramatisch met zijn ogen. ‘En ik maar denken dat ik eindelijk een kans zou maken om een goede vriend te maken.’ Zijn stem droop van het sarcasme.

‘Hé, jij vroeg aan mij wie ik was om dat te vragen, dus ik gaf een goed antwoord,’ reageerde de kater weer nadat hij met zijn ogen had gerold. Zijn lichaamstaal en woorden spraken elkaar voor haar gevoel tegen. Zijn ogen deden of het oh zo logisch was terwijl zijn woorden toch lieten merken dat hij het serieus niet door had. ‘En ik denk niet dat ik ga,’ kwam er van de kater die nu vast en zeker dacht dat hij stoer was ofzo. ‘Ik heb namelijk nog een naam van je te goed en ik ben niet voor niets naar hier gekomen.’ Zei hij waarop ditmaal Ermine met haar groene ogen rolde. Het maakte haar allemaal niets uit wie de kater was en wat hij wilde zolang hij geen commander of leader van de Elite was. ‘En ik maar denken dat ik eindelijk een kans zou maken om een goede vriend te maken.’ De sarcastische toon van zijn woorden was duidelijk te horen. "Mooi dat je dat door hebt want ik ben hier ook echt niet om vrienden te maken als je dat soms dacht. Bovendien zijn vrienden toch maar een illusie die zwakkelingen zich aanpraten. De kracht van vriendschap, laat me niet lachen." De woorden vrienden en vriendschap spuugde ze uit alsof het een rotte prooi was.

Het leek er niet bepaald op dat hij haar naam binnen de kortste keren zou gaan horen, maar dat was des te meer een reden voor de kater om in haar buurt rond te blijven hangen. Hij kon niet liegen: ze had zijn aandacht getrokken. Met de botte reacties, maar ook op de manier waarop ze hem aanpakte. Hij kon het alleen respecteren dat ze een oudere Member zo aan durfde te spreken. Hij had sowieso al wel een zwak voor katten die wat meer durfden en die niet in één krompen bij de eerste ontmoeting. Nu deden de meeste BloodClanners dat sowieso niet en was dat ook één van de redenen geweest waarom hij de BloodClan met liefde had willen joinen. Het was echt het tegenovergestelde van zijn vroegere leven en dat was iets wat hem had aangetrokken en was hem nog altijd aantrok tot op de dag van vandaag. De kater richtte zijn blik op de poes toen deze antwoord gaf en fronste kort. Het sloeg er in elk geval op dat de poes niet leek te geloven in vriendschappen. Hij had zelf ook niet zo’n positieve kijk als het ging om vriendschappen, maar hij dacht wel dat ze bestonden. ‘Ik snap wat je bedoelt,’ sprak hij op een serieuze manier. Deze keer rolde hij niet met zijn ogen en liet zijn lichaamstaal eindelijk eens weten dat hij oprecht geïnteresseerd was in wat ze zei. ‘Toch denk ik dat er ergens wel een paar katten rond moeten lopen waarmee je het op zijn minst goed moet kunnen vinden. Niet per se een innige vriendschap, maar gewoon een paar katten waarop je kunt rekenen als het lastig gaat.’ Hij gaf een korte zwiep met zijn staart. ‘Dat soort situatie moedig ik natuurlijk niet aan want je zit immers nog altijd in de BloodClan en daar wordt van je verwacht dat je voor jezelf opkomt, wat er ook gebeurt.’ De kater trok kort met zijn oortje en keek opzij naar haar.