{ O P E N } Rest

_{Elke dag, wanneer de zon al wat lager aan de hemel stond en de krekels zich alweer lieten horen, besloten de irritante jongere Twolegs dat het tijd was om met hun luide gekrijs en getrap Brick's territorium binnen te stormen. De bruine poes walgde toen haar blik op twee van die kale jonkies viel, en nam de niet eens de tijd ze zorgvuldig te bestuderen. Voor katten was dat misschien handig geweest, iedere indringer had een andere tactiek, een andere reden, en moest je op een andere manier uit je territorium laten oprotten. Maar Twoleg jonkies waren allemaal hetzelfde; luidruchtig, lomp en langzaam. Als Brick nou aan hen zou moeten ontsnappen was dat zo gebeurt. Maar toch bleef ze liever gewoon uit hun buurt. Zorgvuldig en rustig sprong ze uit haar boom en baande zich en weg door het hoge gras totdat de nesten van die wezens in zicht kwamen. Verrassend genoeg was het daar altijd rustiger wanneer het warm was, zolang je maar niet over de hekken heen sprong. Het enige waar het hier van stikte waren die BloodClanners. Sommigen mochten haar niet zo heel erg, tenminste, degenen die wisten dat ze het aanbod om zich bij hun Clan te voegen had afgewezen. Het waren slechte verliezers die zich voordeden als helden. Hun reputatie haalden uit moorden. Overdreven gedrag. Brick gaapte en rekte zich lang uit, voordat ze op een schutting sprong en met een rustige blik naar de ondergaande zon keek.}

De rode kater hield de buurt goed in de gaten. Waar de Twolegs woonde was het meestal druk, monsters die rondreden en overal Twolegs die rondliepen. Vooral met honden in deze tijd van het jaar. Echter lag nu alles er rustig bij. Niet zo vreemd ook, de zon ging onder en al snel zou je de sterren aan de hemel kunnen tellen. Meestal was het dan doodstil in deze buurt. Ravi had zich gevestigd op een muurtje van een van de vele tuinen. Hij had hier eigenlijk niks te zoeken, alleen soms dacht hij iets leuks te kunnen doen in deze buurt. Ach, naast dat de zonsondergang mooi was om te zien hier, was het hier verder een saaie boel. Hij snapte van zichzelf dan ook niet waarom hij hier nog heen ging. Soms had hij wel beet wat betreft de vrouwtjes. Dat was stoer natuurlijk, een alleenstaander die zijn eigen eten moest vangen en moest vechten om te overleven. Daar vielen de meeste vrouwtjes wel voor die altijd veilig in hun nestje bleven en gevoerd werden. Een grijns kroop op zijn lippen terwijl hij eraan dacht.
Plots trok een beweging zijn aandacht. Een stuk verderop was een andere kat op de schutting gesprongen. Hij rook dat het een poes was, ongeveer net zou oud als hij. Een grijns bekroop kort zijn lippen, maar hij had eigenlijk helemaal geen zin om haar te versieren. Daar was het nu te laat voor. Vreemd, zo'n gevoel had hij nooit. Ach, het zal wel. Wel sprong hij van het muurtje af om vervolgens de schutting op te springen. Hij belandde naast de poes. 'Hallo daar. Mooi is het uitzicht, vind je niet?' zei Ravi op vriendelijk toon terwijl hij kort naar de poes naast zich keek om al snel zijn blik weer op de zonsondergang voor hun te richten.