Hard to handle

Het was niet leuk, die achterpoot. Het was tussen een vossenval gekomen en nu kon hij er niet meer op staan, hoeveel moons het ook wel niet geleden was. De elite deed het goed, hoorde hij vanuit geruchten. Naja, nadruk op deed niet waar? Hij zuchtte even en hopte verder, hij kon echt maar drie poten gebruiken en dat maakte hem gek. Hij gromde even en keek naar de Wastelands, wow net alsof het zijn gevoel reflecteerde. Zijn halsband rond zijn nek hing trots, al had hij vaak getwijfeld om deze af te nemen. Waarom had hij dat nog niet gedaan? Hij keek er even naar. Waarschijnlijk de nostalgie, hij had er meer dan 40 moons geleefd daar, maar even serieus... Hoe had hij geleefd met deze poot daar? Hij kon niet eens meer normaal lopen voor Scourge's sake. Hij gromde even en plofte neer op de grond, het was zoveel moeite om die poot me te zeulen.

Een bekende geur drong door zijn neusgaten na een tijdje. Oh nee, niet zij. Het was voor al omdat Miles het wilde, dat hij haar als zijn Young One had genomen. En waar was die furball nu? Geen idee, want Miles ging niet met hem mee. Verdomme. Auw.. Een grijns op haar witte gezicht, oh wat zou hij het fijn vinden als hij de glimlach van haar smoel kon slaan. "Lítill. Niet zo groot meer hmm?" klonk er even van de poes af, waardoor Lítill grijnzend naar haar keek. "Velirane, kon je Claw niet meer om je pootjes winden meisje?" sprak hij even met een schuine glimlach, waarna hij moeilijk overeind kwam en naar haar keek. Ze rook nog maar een beetje naar BloodClan. "En ik ben nooit groot geweest, dat hoor je toch wel aan mijn naam?" Sprak hij met een rustig glimlachje tegen de poes.

Haar nagels schoten de grond in, maar Lítill leek totaal niet bang. Dat was hij ook niet. "Je was ooit groots.. Groter dan Icy, groter dan Scourge en toen werdt je aan de kant gezet door Claw." klonk er mompelend van de poes af, waardoor Lítill even grijnsde. Groter dan Icy en Scourge dus hm? Dat was wel goed. "Lijkt erop dat wij hetzelfde zijn. Allebei uitgekosts. Natuurlijk koos ik er zelf voor om Claw niet te volgen. En zelf te verdwijnen, jij bent door iedereen afgezet." Afgezet nog wel? Hij snoof even, hij kon er niks aan doen. "Bloodclan is zeker weten meerdere malen beter en sterker geworden na jouw verdwijning kleine Litill" klonk er van haar af, waardoor Lítill eigenlijk gewoon begon te lachen. Meende ze dit? Wat een grap. "Velirane toch, je snapte het ook echt niet eh?" sprak hij lachend tegen de poes, waarna hij haar droogjes aan keek. "Dacht je echt dat ik de mastermind achter alles was?" vervolgde hij met een zacht lachje. Oh wat een grap was dit. "Miles was de echte leader, niet ik." sprak hij met een lachje. Oh wat was dit mooi. "Ik voerde alleen maar zijn plannen uit, omdat hij geen echte leader in zich had. Hij was een softie, iets wat ik niet was." vervolgde hij even tegen de poes, waarna hij grinnikte. "Ik zie het dan ook niet dat ik gefaald heb, Miles heeft gefaald."

Grijnzend keek de witte kattin naar haar oud leader. Wonderbaarlijk dat iemand die ze ooit gerespecteerd had, iemand waar ze zelfs kittens van gekregen had zich zo had kunnen verlagen tot.. dit.. Snuivend draaide ze haar hoofd weg. "Tja. Je geilde altijd  wel op Miles. Maar zie waar je dat gelaten heeft. Het enige wat je nu hebt is je half dooie poot en je beste buddie die Claw's aars kust." Zuchtend schudde ze haar hoofd en keek naar Litíll een zachte glimlach op haar lippen terwijl ze een poot naar hem uithielt. "Moet jij even blij zijn dat ik er nog voor je ben nietwaar?" Half gemeend half sarcastisch spinde ze even terwijl ze naar de kater keek. "Hoe is je poot zo ver gekomen..?"
Secretly shipping these two

De witte poes bleef hem grijnzend aan kijken, waardoor Lítill even met zijn olijfgroene ogen rolde. Ze was nog steeds irritant. Ze draaide echter haar kop weg, waardoor Lítill even grijnsde. Mooi. "Tja. Je geilde altijd wel op Miles. Maar zie waar je dat gelaten heeft. Het enige wat je nu hebt is je half dooie poot en je beste buddie die Claw's aars kust." Hij snoof even en keek naar de poes, die haar poot had uitgestoken naar hem. "Moet jij even blij zijn dat ik er nog voor je ben nietwaar?" Eh? Hoe moest hij dat nou weer opvatten? Hij bleef daarom gewoon staan, zonder zich ook maar iets te verroeren. Waarom zou hij dat accepteren? "Hoe is je poot zo ver gekomen..?" Heh? Hij knipperde even en zuchtte, dat weer? "Vast gekomen in een vossentrap van Twolegs." sprak hij grommend. Ze hadden het totaal niet zichtbaar gemaakt. Het was niet eerlijk, dat zeker.

Ze kon niet ontkennen dat ze iets van medelijden voelde voor de kater voor haar neus. Hij was duidelijk in pijn en duidelijk ook niet al te blij met zijn situatie. Maar er was niets wat Velirane daar aan zou kunnen doen. Zuchtend rekte ze haar lichaam uit en draaide zich even half weg op starend naar de donkere regenwolken die langzaam dichterbij rolde. Met een zucht keek ze naar de kater. "We kunnen hier niet verderop schuilen.. Als je dat wil hmm..?" Er lag een iets, wellicht miniscuul beetje hoop in haar gif groene ogen terwijl ze de kater aankeek wachtend op antwoord.

De witte poes rekte haar witte lichaam uit, waarna ze zich voor de helft weg draaide, waardoor Lítill haar met zijn olijfgroene ogen volgde. Hij vertrouwde het voor geen meter, het was duidelijk dat hij alert bleef. Maar zo gek was dat ook niet, toch? Hij was immers niet zo snel en wendbaar als toen hij de BloodClan had overgenomen, hoe graag hij dat wel was geweest. Er klonk een zucht van de witte poes, terwijl ze hem aan keek. "We kunnen hier niet verderop schuilen.. Als je dat wil hmm..?" klonk er van haar, waardoor Lítill even stil bleef en naar de wolken keek. "Yeah, is goed." klonk er na een tijdje uit zijn bekje, waarna hij naar haar toe liep en naar haar keek. "Maar probeer niks geks." vervolgde hij tegen haar met ietwat vernauwde ogen. Dan zou hij zeker niet terug houden, maar dat zou ze vast wel weten.

Niets geks.. Ha, wat zou ze dan moeten bedenken? Schuddend met haar kop rekte ze zichzelf uit en begon in stilte te lopen terwijl regendruppels al langzaam naar beneden begonnen te druppelen. Als ze ergens geen zin in had was het door de regen struinen, dus wellicht was het maar beter om met de kater te zijn dan in haar eentje. Al wist ze nog altijd niet zeker of ze dat wel zo zeker wist. Onbewust drukte ze zichzelf zachtjes even tegen zijn vacht en keek omlaag naar de takken die braken onder haar poten.

Ze schudde met haar kop, terwijl ze zich uit rekte en in stilte begon te lopen. Lítill begon ook te lopen, naast haar, maar hield alles tegelijkertijd in de gaten. De poes, de omgeving, geluiden... alles. Druppels vielen al zijn vacht in, waardoor hij even nors keek. Fijn. Als hij had kunnen rennen ergens naar toe dan had hij dat gedaan. Maar helaas was dat teveel voor zijn poot. Toen de vacht van de witte poes tegen hem aan kwam knipperde hij even ietwat verbaasd. Ja oke, hij had een keer... dat gedaan, maar het was niet dat ze mates waren. "Ze hebben Miles geëxecuteerd, of niet dan?" besloot hij na een tijdje te vragen. Het was wel logisch geweest, omdat hij ook wel wist dat Miles trouw aan 'hem' zou blijven, maar het niet had gedurfd om de Elite te verlaten. Sigh.

Er klonk een zucht bij de naam Miles, die ze zelf ook herhaalde. Toen ze haar hoofd schudde voelde Lítill een brok in zijn keel ontstaan. Nee dus... Ze vertelde dat ze het nooit had gezien en Claw het nooit had verteld. Toen het woord kittens viel keek hij even naar haar. Kittens..? Ze glimlachte ietwat bitter naar hem. Toen de woorden vielen dat hij sowieso niet meer leefde keek hij even weg, zijn oren ietwat naar beneden. Tja... Ze waren al die manen samen geweest. Nu was Lítill niet zo van de emoties, maar dit was wel iets... wat hij toch liever niet had gehoord. Hoe je het wendde of keerde, Miles was er altijd voor hem geweest. Hoewel hij al die manen zijn hoop had gehouden dat de kater nog leefde, was het nu zeker. Miles was dood. Zijn grotere vriend met zijn vestje, was dood. Tranen kreeg hij niet, had hij nooit gehad ook. Hij was niet echt verdrietig, maar wel... aangedaan. Het raakte hem wel, maar ergens niet genoeg om hem te laten huilen of om iets verdriet te voelen. "Miles was toch niet geschikt voor de BloodClan." sprak hij luchtig na een tijdje. Hij had niet eens een kat vermoord voor zijn halsband. Miles had nog nooit een kat vermoord. "Hij was toch een te grote softie." vervolgde hij luchtig, zonder enige spoor van rouw of verdriet. Het was eerder neutraal, zoals hij ook meestal een ceremonie had gedaan.

Met een zuchtje keek ze de kater aan. Het was hopeloos. De kater hier voor haar was niet meer de leader die hij eens geleken had of een kater die alles aan leek te kunnen. Hij was eenzaam en gebroken. Kapot en hopeloos. En toch hielt ze zichzelf dicht bij hem in de buurt. Wo ze niet reageren op de katers woorden. Ze wou niet andere dingen vor hem voelen dan ze nu dacht te voelen. Ze duwde zichzelf zuchtend onder de bosjes en maakte plaats voor de kater naast haar langzaam haar kop op haar poten plaatsend. "Kom je nog of verzuip je liever?"

De poes antwoordde niet op zijn woorden en in plaats daarvan ging ze onder een bosje liggen, waardoor Lítill even knipperde. Ze vroeg of hij er ook bij kwam of dat hij liever wilde verzuipen. Hier gingen ze schuilen? Jeetje. Lítill ging er dan ook maar onder, waar zijn kleine lichaam zeer te pas kwam. Hij zuchtte zachtjes en keek naar de ander. "Zit Lostvoice nog steeds in de BloodClan?" vroeg hij even rustig een Velirane. Tja, Lostvoice had hij immers de Elite in gehaald. Nooit spijt van gehad. Ze was perfect. Ze leek zo verlegen en niet in staat om te moorden, maar uiteindelijk had ze een kittypet voor de ogen van haar dochter vermoord én haar oude partner. Goede tijden. Nee, hij was er trots op geweest dat hij een goede versterking had gehaald.

Eh..? Hij knipperde ietwat verbaasd. Lekker dan. Hij gromde even, niet naar Veli, maar op zichzelf gericht. De eerste die voor Claw boog, huh? Great. En hier dacht hij dat ze wel 'vrienden' waren, maar dat leek ook niet waar te zijn. "Dit is waardeloos." sprak hij kort tegen de ander. Tuurlijk, hij hield niet van andere katten in de buurt, hij was niet de vriendelijkste en hij was niet de beste kater, maar dat de katten op wie hij vertrouwde hem zomaar de rug toe keerde toen hij van de troon werd geschopt... Dat was best pijnlijk. Hij keek even naar Velirane, de poes die na de afstoting van de troon ook uit de Elite was vertrokken. Hij zuchtte even, dit suckte. De regen boeide hem niet eens meer zo erg. Onbewust drukte hij zich meer tegen de witte poes aan en sloot zijn ogen rustig. Sigh...

"Tis dat jij het zegt.." Mompelde ze kil hem aanstarend terwijl hij zichzelf dichter tegen haar aan drukte. het liet een halve trilling door haar lichaam heen schieten en even moest ze bijna naar adem happen voor ze zichzelf dwong te kalmeren en sloot haar ogen even zichzelf tot rust dwingend een lik over zijn oor geven bijna op automatisme. Ze keek hem heel even afwachtend aan voor ze de rest van zijn pluizige en licht vochtige vacht begon schoon te likken. Komisch eigenlijk, normaal waste ze haar eigen vacht nauwelijks, het zag er dan ook alles behalve goed uit. Grote klitten en vieze vlekken maar het maakte allemaal niet uit. Het boeide haar nooit iets. Maar ze wou zijn vacht wel schoon en droog krijgen.

Er klonk een kil antwoord, iets wat hij wel miste. De kilheid rondom hem. De kilheid die hem liet denken aan de BloodClan. Hij had nog steeds zijn halsband om. De halsband van de BloodClan, ook al was hij er geen lid meer van. Hij wilde het niet af nemen. Het was een deel van hem geworden door de manen heen. Toen er echter opeens een lik over zijn oor kwam versteende hij iets en opende hij zijn ogen langzaam. Hij vernauwde zijn ogen iets, wat was ze deze keer van plan? "Dit keer win je er niks mee, dat weet je toch?" sprak hij tegen haar. Hij was niks meer, niks van wat hij ooit was geweest. En daar buiten, hij was alleen. Iets wat hij had moeten blijven. Hij was niet meer dan... afval? Zoiets wel.

Zijn woorden lieten haar langzaam even omlaag kijkend naar de witte kater met zijn rode accenten en schudde langzaam haar kopje even. Ze wou niets. Er was gene rangorde in dit leven en geen manier om hoger te klimmen. Ze zat onderaan de ladder en tegelijkertijd aan de top. Ze waren gelijken, zij en Litill. "Ik hoef niets." Mompelde ze langzaam. "Maar als jij nu sterft aan een hoestbui heb ik ook nietsmeer aan jou later." Mompelde ze zachtjes haar vacht oppluizend om hem heen.