Bow.

Het was een rustige training geweest die ochtend en middag. Het begon tegen de namiddag te lopen toen Oceanheart terugkeerde naar het kamp met maar liefst drie vissen in haar bekje. Drie vissen bleken het vaste aantal te zijn dat ze tegenwoordig op één ochtend aan de rivier kon vangen, maar het kwam ook door de warmte en omdat ze haar spieren moest strekken na te lang voorovergebogen te hebben gezeten. Ze trainde zeker ook haar spieren zodat ze wat sterker werden, maar de poes was slank en van spieren was niet veel te zien. Als zij ze aanspande misschien wel, maar als ze liep was er niet echt veel te zien waardoor ze niet bepaald dreigend overkwam. Oceanheart was in de aanval dan ook niet zo geweldig, maar ze had meer een defensieve vechtstijl. Door haar verstand te gebruiken en een defensieve vechthouding aan te nemen had ze vroeger als Apprentice al redelijk veel andere Apprentice’s tegen de grond kunnen werken. De lichtrode poes keek naar de vissen terwijl ze naar het kamp liep. Ze had ze zo goed mogelijk doodgeslagen en voorkomen dat er veel bloed over de prooi liep, want dat vond ze er zelf niet bepaald aangenaam uitzien als zij zich over een prooi boog. De poes liep het kamp binnen en merkte een kitten op die tegenover de Nursery zat. De poes had ook een lichte vacht van kleur en leek niet ouder te zijn dan vier manen, misschien zelfs nog iets jonger. Er was geen Queen in de buurt, maar Oceanheart ging zich niet de moeite nemen om te vragen of de kitten wel buiten mocht zitten. De kitten deed immers niks verkeerd en Oceanheart had het vroeger ook altijd irritant gevonden als ze te veel op haar gingen letten. Niet dat ze daar veel ervaring mee had, want haar ouders mochten haar niet en de andere Queens hadden niet veel moeite gedaan. Oceanheart liep, met een vis in haar bekje, naar de kitten toe en gooide de vis voor de kitten neer. ‘Verveel je je?’ vroeg ze vragend aan de kitten. ‘Je ziet hier zo alleen. Heb je geen andere leeftijdsgenootjes waarmee je kunt spelen?’

Oceanheart was eigenlijk van plan geweest om de vis hier bij de kitten op te gaan peuzelen, maar ze had de verlangende blik van de kitten wel gezien en zag af van het idee om het gewoon voor de kitten haar neus op te eten. Ze betwijfelde echter of de kitten de hele vis zou op kunnen eten, want voor een kitten die niet meer dan drie of vier moons oud was, was deze prooi tamelijk groot en vullend. Voor Oceanheart zou het misschien net genoeg zijn tot tegen de avond wanneer ze weer intensief aan het jagen was. Ze legde haar klauw op de vis waardoor ze er heel even gevaarlijker uitzag dan dat ze was, heel even maar. Vervolgens schoof ze de vis met een schrapend geluid over de grond toe dichter naar de kitten toe ten teken dat het voor haar was. Ze luisterde naar de kitten haar uitleg over de andere kittens en inwendig kreunde ze. Was dit een verkleinde versie van Puppypaw? Ze kon haar Apprentice deze woorden al precies horen zeggen met haar irritante stem. ‘Voorzichtig voor de graatjes,’ omzeilde ze het onderwerp over de kittens. Ze kon niet echt mee spreken over kittens die niet opgevoed waren, want zij was niet opgevoed geweest. Ze zou sommige kittens dat graag willen meedelen zodat ze hun liefkozende ouders wat meer zouden appreciëren, maar dat had niet veel zin. Oceanheart had echter het gevoel dat het onderwerp omzeilen ook niet veel zin had omdat de kitten er waarschijnlijk weer over zou beginnen en richtte daarom maar haar aandacht op de kitten. ‘Gelukkig ben jij wel goed opgevoed dan,’ zei ze op een rustige manier tegen de kitten. ‘Zal ik je helpen met de vis of lukt het je zelf?’