Defend the territory. [&SHUN]

Een rustige blik lag in Shark’s ogen terwijl hij die ochtend een muis aan het verorberen was. Hij had geen speciale opdrachten gekregen en er leek niet veel te doen te zijn in het kamp. Hij was de laatste dagen druk bezig geweest met zijn Young Ones en moest toegeven dat er al wat schot in de zaak kwam. Hij hield zijn hart nog altijd vast voor Nyra, maar vooral Alex leek vooruitgang te boeken. Hij wist dat dat kwam omdat ze een wit voetje bij hem wilde halen, maar het leek er ook aan te halen dat ze haar eigen reputatie wat beter wilde maken. En wat kon er dan beter helpen dan een goede training van Shark? Al zei hij het zelf. Hij grijnsde om zijn eigen arrogante gedachten en boog zich voorover om de muis wat verder op te eten, maar zijn gedachten gleden naar zijn gesprek met Hellhound en Cyber. Ook al had Cyber wat overdreven gereageerd op Shark’s acties, toch had de kater misschien gelijk als het wat nutteloos was om dag in en dag uit Rogue’s te gaan pesten. Hellhound had ook wel gelijk met het feit dat hij zich beter wat nuttiger kon maken. Shark wilde dolgraag nog een hondentand verdienen zodat hij er al vier had, maar er had zich nog geen evenement aangekondigd waarbij hij die kon verdienen. Hij wist dat er nog twee mogelijkheden waren om een hondentand te verdienen en beiden hadden zich nog niet aangekondigd. Hij had geduld nodig, maar dat had hij bijna niet meer en hij wist dat Zira ook meer van hem verwachtte. Hij moest de training van Nyra tot een goed einde brengen. Hij wist wat voor druk er op zijn schouders lag, maar desondanks was de kater er nog vrij rustig over. De spieren van de kater bewogen direct toen Shark opstond omdat een geur zijn neusgaten in kwam drijven. De geur was niet afkomstig van BloodClan, noch van een andere Clan. Hij besefte dat het de geur van Rogue was en hij schoot vooruit. Er waren geen andere BloodClanners in de buurt, maar Shark verwachtte ook geen hulp terwijl hij tevoorschijn kwam. ‘Wel wel,’ sprak hij met lage stem. ‘Wat hebben we hier? Een verdwaalde kat.’ Hij grijnsde, maar de dreiging was duidelijk en zijn scherpe nagels kwamen tevoorschijn.

Kort nam Shark de Rogue in zich op. Hij moest net iets jonger dan hijzelf zijn en moest ook over een paar technieken beschikken om te vechten. Hij had felgroene ogen die hem aan die van Claw deden denken, maar Shark kon al aan de ogen zien dat het geen normale kat was. Ook toen de kater zijn bek opendeed merkte hij op dat het niet bepaald een kat was die alles nog op een rijtje had zitten. De kater leek in zijn ogen juist vrij gestoord te zijn en even vroeg Shark zich af of dit het gevecht moeilijk zou maken of juist makkelijk zou maken. Gestoorde katten leken soms wel over vrij goede vechttechnieken te zitten en Shark had ook al uit ervaring geleerd dat pijn hun juist gekker deden worden waardoor hun aanvallen venijniger werden. Toch wist de kat dat hij BloodClan moest beschermen als hij een waardig Member wilde blijven en dat als dit opgemerkt zou worden door anderen en hij zou slagen in zijn missie dat hij een nieuwe hondentand kon verdienen. Vooral die laatste duwde hem over de grens om toch aan te vallen en de kater gromde toen hij de bijnaam hoorde. ‘Je kan me noemen zoals je wilt zolang je maar onthoudt dat de werkelijke naam Shark is. Onthoud hem en vergeet hem niet. Maar goed, daar zorg ik wel voor.’ Hij grijnsde nijdig naar de kater. Nee, dit werd zijn gevecht. En hij zou het niet licht opvatten. Zonder al te veel aandacht te besteden aan de voorbereidingstijd van de Rogue sprong hij naar voren. In plaats van dat hij uithaalde naar het gezicht maakte hij een sprong en strekte zijn klauwen uit naar de rug van de kater. Hij opende zijn bek zodat zijn abnormaal scherpe tanden tevoorschijn kwamen en mikte al direct op de nek. Nee, de kater zou zich hier niet meer vertonen als hij met hem klaar was.

Eerlijk was eerlijk, de kater leek niet helemaal honderd procent meer te zijn. Maar soms had Shark het gevoel dat hij dat zelf ook niet was, dus dat was in orde. Toch leek de kat voor hem minder honderd procent te zijn dan hijzelf. Een andere kat zou dit beangstigen, maar Shark had ondertussen al zo veel meegemaakt in zijn leven dat hij er niet meer voor terugdeinsde. De gemikte aanval op de rug van de Rogue was raak en de tanden die in zijn nek zonken ook. Shark proefde de bekende ijzeren smaak van bloed en voelde voldoening door zich heengaan toen hij merkte dat de kater hier wel pijn onder moest lijden. Hij hield een ‘oef’-geluidje in toen de kater op zijn rug rolde waardoor hij half geplet werd en Shark’s nagels schraapten langs de flank van de kater toen hij wel los moest laten. Hij fronste toen hij de kater hoorde praten, maar een grijns vormde zich om zijn lippen. ‘Dus jij wordt eigenlijk mijn ticket naar de vierde hondentand?’ vroeg hij poeslief. Hij vond het wel een leuk idee om eindelijk zijn vierde hondentand te verdienen. Drie hondentanden waren nu niet bepaald iets om ‘u’ tegen te zeggen en hij wilde graag dat hij meer aanzien zou krijgen. Als hij deze Rogue zou verjagen zou Claw hem zijn vierde hondentand geven en zou hij een poging kunnen doen om de andere acht ook te verzamelen. De kater keek op toen de kat voor hem iets zei en haalde zijn schouders op. ‘Denk maar niet dat je dat van me krijgt,’ zei hij terwijl hij al in aanvalshouding ging staan om de kater te verwittigen dat hij elk moment kon aanvallen. ‘Zo’n laffe manier van iemand verjagen van het territory heb ik nog niet eerder gehoord en pas ik ook niet toe. Ik ben een BloodClanner voor iets.’ De kater haalde diep adem. Hij was ouder en sterker. Hij kon dit. En dus sprong hij voor een tweede keer naar de kater toe. Deze keer was hij wat minder vergevingsgezind. Zijn nagels haalden namelijk al direct uit naar de poten van de kater zodat hij hopelijk zijn kop wat lager zou doen om uit te wijken en met zijn andere poot deed hij een bovenwaartse beweging naar de keel.

Shark nam aan dat het gedeelte over de zwarte buddy over Claw ging en adrenaline stroomde door hem heen. Deze kater maakte hem ontzettend boos. Aan de ene kant was het grappig geweest omdat de kater gek in zijn kop was en dat duidelijk uitte door zijn opmerkingen te maken, maar aan de andere kant vond Shark er niks leuks aan omdat hem duidelijk werd dat Claw in het belachelijke werd getrokken. Als hij ergens niet tegen kon dan was het wel tegen dat. Hij had groot respect voor zijn leader en verwachtte dat de andere katten dat ook hadden, zelfs diegenen die zich niet in de Clan zelf bevonden. Maar nee, de meesten trokken Claw in het belachelijke, alleen durfden veel dat niet in het gezicht van een BloodClanner of Claw zelf te doen. Shark durfde te wedden dat deze kater gek genoeg was om het ook in Claw’s gezicht te doen en hij fronste toen hij merkte dat de kater zijn aanvallen perfect kon ontwijken. De gemikte aanval op zijn keel ging dan ook niet door waardoor Shark enkel gefrustreerd naar het bloed kon kijken dat nog altijd uit de nek van de kater droop. Hij had gehoopt dat hij het leven van deze kater had kunnen beëindigen met één simpele aanval, maar schijnbaar was de kater defensief gezien vrij goed omdat hij Shark’s aanvallen redelijk goed had weten te ontwijken en zelf nog geen poging had gedaan om de BloodClanner aan te vallen. Wéér begon de kater Claw in het belachelijke te trekken en Shark voelde een ongekende woede door zich gaan. ‘Moet jij nodig zeggen wie hier de gestoorde is,’ siste hij met een zwiep van zijn staart. ‘Want naar mijn idee ben jij dat. Je bent hartstikke gestoord met je rare blik en je vreemde uitspraken over BloodClan. Zielige kat die je bent.’ En deze keer deed hij, zonder aan te kondigen, weer een poging om de kat aan te pakken. Deze keer pakte hij het anders aan. Hij sprong naar rechts en daarna snel naar links om de kat te verwarren en haalde uit naar het gezicht van de kater. Vervolgens deed hij een sprong naar voren om in die lelijke staart te bijten van de kater.

De woede van Shark werd alsmaar erger en hij wist dat hij op moest gaan passen. Woede kon hem blind maken en er voor zorgen dat hij steeds gebrekkiger uit zou halen naar de kater waardoor deze zijn aanvallen makkelijker kon ontwijken. Het was de bedoeling dat hij juist meer zou raken en hopelijk een plaats zou raken waardoor de kater oftewel direct uitgeschakeld zou zijn oftewel binnenkort zeker zijn leven zou verliezen, maar in plaats daarvan ging het hem niet echt goed af en wist de kater de meeste aanvallen perfect te ontwijken. De kater zelf was vrij defensief ingesteld, maar zijn aanvallen waren nog altijd beter. Hij wist dat als hij de Rogue zou raken dat de kater pijn zou lijden en dat was ook echt wel zijn bedoeling, maar de kater zijn opmerkingen maakten het hem vrij moeilijk om zich te concentreren. Vooral als de Rogue over Claw begon voelde Shark een immense woede, maar eigenlijk moest hij het langs zich heen laten gaan en ermee lachen. De kater zuchtte gefrustreerd toen zijn aanval niet lukte, maar beet hard door toen hij de staart van de kater tussen zijn krachtige kaken kreeg. Hij beet nog wat harder door en hoopte dat hij binnenkort iets zou horen kraken. Als de staart van de kater zou breken wilde dat zeggen dat hij geen enkel evenwichtsgevoel meer zou hebben en dat zou het voor Shark makkelijker maken om de kater van zijn stuk te brengen. Hij wist dat hij echter slimmer moest gaan vechten als hij dit wilde winnen en negeerde wijselijk de meeste van de opmerkingen van de kater, maar moest toch lachen toen de kater zijn laatste opmerking maakte. De gerichte aanval naar zijn gezicht wist hij deels te ontwijken. Hij voelde het pootkussentje wel tegen zijn wang, maar het was niet hard genoeg omdat hij naar achteren week. ‘Ik wist niet dat Rogue’s mentoren konden worden van Members,’ zei hij spottend tegen de kater. Het gevoel van woede en frustratie was er nog steeds, maar hij begon zich te concentreren op het grappige en merkte dat dit wel hielp. Ondertussen had hij ook wel een beetje door hoe de kater handelde. Hij moest zijn aanvallen minder opvallend maken. De kater was ondertussen van hem gewend dat hij aanviel door direct uit te halen, maar hoe zou een indirecte aanval werken? En dus bleef de kater even stilstaan. ‘Kun je het niet bij één bijnaam houden? Het begint een beetje saai te worden,’ zei hij. Hij had zijn zin nog niet helemaal af of hij schraapte met zijn poot zand richting de ogen van de kater, gevolgd door een gemikte klap naar de wang van de kater.

Het gedeelte over Icy en het feit dat de andere kater in een Clan had gezeten interesseerde hem wel. Hij had verhalen horen rondgaan over dat er vroeger een andere Clan bestond dan de huidige vier Clans die er nu waren, maar hij wist niet wat er waar van was. Zo oud was hij nu ook weer niet en die Clan ging al tijden terug nog voordat hij zelfs de BloodClan was gaan joinen. Zou de kater het daarover hebben of had hij het soms over een andere Clan waarin Icy hem verdreven had? Hij had Icy nooit gekend, maar schijnbaar was ze de vorige BloodClan leader geweest. Niet de voorgaande van Claw, maar daarvoor was er nog iemand geweest. Shark wist ook de naam van die kater niet. Eigenlijk kende hij enkel Claw als leader en Zira als Commander, want hij wist niet wie er voor Zira Commander was geweest en eigenlijk interesseerde hem dat ook vrij weinig. Maar aangezien de gekke Rogue het over een vernietigde Clan had moest het daar wel over gaan. Hij had echter geen tijd om vragen te stellen, want de kater was ondertussen alweer bezig om zich te verdedigen. Tot Shark’s voldoening had zijn aanval gewerkt en zaten de ogen van de kater nu vol met zand. En dat niet alleen, de klap tegen zijn gezicht was ook raak geweest. Hij siste toen hij een kopstoot voelde en schudde zijn kopje even. De kater voor hem was druk met zijn ogen aan het knipperen en dus gaf Shark pesterig nog een duwtje tegen zijn poot waardoor er opnieuw zand richting de ogen van de kater vloog. Hij wilde graag meer over de kat weten, maar wilde de kater ook uit zijn territory hebben zodat hij eindelijk eens die verdomde vierde hondentand zou krijgen. Hij rolde met zijn ogen toen de Rogue zich voordeed als een vrouw. ‘Dan vraag ik je bij deze om te vertrekken,’ sprak hij kil. Hij wist dat de gestoorde kater echt niet weg zou gaan zonder een flinke waarschuwing en dus sprong hij snel naar voren, maakte zich groot en klemde zijn klauwen om de schouders van de kater. Met de rest van zijn lichaam probeerde hij dat van de Rogue om te stoten zodat ze beiden op de grond kwamen te liggen en liet zijn nagels ongenadig hard in de huid van de kater zinken. ‘En over welke Clan had je? Nee, weet je wat, we doen het zo,’ sprak hij rustig. ‘Jij geeft mij antwoord op mijn vragen en daarna vertrek je.’ Hij glimlachte poeslief, maar betwijfelde of de kater dat kon zien door het zand.

De poging om zand in de ogen van de kater te krijgen mislukte helaas omdat de kater zag aankomen wat hij wilde doen en zijn poot ophief zodat deze de meeste stof opving. Shark wilde een flauwe opmerking maken door te zeggen dat zijn poot nu wel vies werd en dat dat niet echt mooi was op een witte vacht, maar hij liet het voor wat het was. De kater nam hem nu al niet erg serieus en als hij flauwe opmerkingen ging maken nog minder. Het was de bedoeling dat hij de kater doodsbang zou maken, maar hij had niet echt het idee dat hij goed bezig was. En dat kwam natuurlijk voornamelijk vanwege het feit dat de kater gestoord was. De kater was harstikke gestoord en daarom ging de angst ook weg, want zijn staart om evenwicht te hervatten had hij niet meer. Oké, hij had zijn staart nog wel, maar het gevoel was er waarschijnlijk zo goed als uit door Shark’s krachtige beet. De kater zou niet op zijn staart kunnen rekenen en dat was waarschijnlijk een grote zwakte waarvan Shark gebruik kon maken als hij maar de juiste tactiek toepaste. ‘Heb je ondertussen al niet geleerd dat je moet vechten voor jezelf en je eigen prooi moet vangen? Dat je vroeger een vieze Clankat bent geweest die waarschijnlijk op zijn wenken bediend werd en niet veel hoefde te doen wil nog niet zeggen dat je het redt op die manier. Je moet niet afhankelijk zijn van anderen,’ spuugde de BloodClanner naar de Rogue toe waardoor hij opnieuw minder oplettend was en de kater liet ontsnappen. De trap in zijn buik was raak en daardoor was de grip al los zonder dat de Rogue echt zijn klauwen in zijn huid moest zetten. Shark hapte even naar adem en luisterde naar wat de kater zei. ‘Je wilt een BloodClanner worden?’ vroeg hij ongelovig. Qua vechter zou hij misschien wel geschikt zijn voor de BloodClan, maar Shark zag nu al aankomen dat de kater de BloodClan weer zo kon verraden. ‘Ik denk niet dat ik dat Claw erdoor ga krijgen,’ zei hij poeslief. Vervolgens deed hij een schijnbeweging naar links, sprong daarna naar rechts en haalde met zijn tanden uit naar de staart van de kater. Hij deed een extra sprong naar voren zodat hij, met geopende bek, meer kans had om de staart tussen zijn tanden te krijgen en sprong daarna naar achteren zodat hij een harde ruk aan de staart zou geven, het zou breken of het er misschien zelfs met geluk een beetje af zou kunnen trekken.