Failure

Onderwerp: Failure ma 9 mei 2016 - 19:56

Met een laag hangend hoofd probeerde ze een geur op te pikken. Met haar zicht alleen zou ze geen prooi kunnen vinden, in tegendeel eigenlijk. Ze zuchtte even zachtjes en stak haar kop ietsje de lucht weer in waarna de wit-grijze kattin een geur probeerde op te pikken... Wat ook langzaam gebeurde... Dat moest een muis zijn... Okay... Ze zakte door haar poten en begon te sluipen in de richting van de geur. Toen de wind dan ook draaide, stak ze haar kopje ietsje op en begonnen haar oortjes onrustig heen en weer te gaan. Ze hoorde de prooi niet, het zat ergens stil... Wetende dat er een jager aan het rondsluipen was. Dat was niet echt iets voordelig voor haar. Ze slikte dan ook even en probeerde hopeloos de geur terug te vinden door rond te snuffelen en daarbij zo stil mogelijk te zijn. Het was toen ze plots wat geritsel hoorde, dat ze opkeek, zich omdraaide en achter het geluid schoot. Maar ze was veel te traag en door haar wazige zicht veel te lomp en onhandig... Ze had de muis amper gezien voordat hij wegschoot onder een paar wortels. Ze had nog geprobeerd hem te pakken en sprong daarbij tegen de boom aan... Gelukkig een niet te harde klap, maar wel een die ze voor een dagje of twee zou voelen. Ze slikte even en legde haar oortjes in haar nek waarna ze even ongemakkelijk rondkeek en toen naar haar poten staarde. Wat moest ze nu doen? Ze had weer een prooi laten lopen? Begon het tijd te worden...? Was het echt al zo ver...? Oh Starclan... Waarom moest dit gebeuren?

-Dustpaw

Onderwerp: Re: Failure ma 9 mei 2016 - 20:32

Hij had besloten om na wat gejaagd te hebben een lekkere wandeling door het bos te maken, gewoon om even tot rust te komen en over geen belangrijke dingen na te denken. De rust werd echter verbroken toen hij een ander hoorde naderen. Het naderen stopte echter op een gegeven moment, waardoor hij maar aannam dat de kat waarschijnlijk achter een prooi aan was gegaan en was gestopt daarmee. Nieuwsgierig draaide hij zijn oren in de richting van het geluid, hij hoorde geen verdere pootstappen dus de kat moest vast zijn gaan zitten. Dust was dan ook wel echt een kat die graag met andere katten een gesprek aan ging, waardoor het hem ertoe zette om richting de kat toe te lopen. Al snel zag hij daar een poes zitten, hij herkende haar als Snowdrop. Hij kon zich nog goed herinneren ooit bij de poes in het nest te zijn gekropen en dat hij haar erg vertrouwde als kitten, waardoor een warme glimlach over zijn lippen gleed. "Hey Snow," sprak hij, terwijl hij haar naderde. Er verscheen echter een bezorgde blik toen hij haar houding zag. Was er iets aan de hand? "Gaat het wel?" Besloot hij dan maar snel weer te vragen.