The rains of Castamere [OPEN]

De regen leek neer te druppelen. Een oneindige wolk boven hen hoofd. Het was een wonder dat haar pels nog altijd niet doorweekt was geworden terwijl ze daar stond. Om haar heen bewogen katten rond. Haar clan. Ze zochten schuil in hun dennen terwijl andere de muren versterkten. Het was een natte newleaf. Maar Butterstar had voor even geen angst in het reizende water. Het beschermde hen. Hoe angstig de kolkende golven dan ook waren. Zij waren trotse katten. Riverclan was een trotse clan. Ze zouden niet buigen voor geen enkel wezen.

Riverclan zou hun leven lang trots staan. Het dreef door hun bloed. Zij waren niet alleen de meest doorvoedde clan van het woud, maar ook de slimste en sterkste. Daarnaast waren zij met ze allen een familie. Riverclan had de minste Skyclanners in hun tijd opgenomen. En zij als leidster had samen met haar voortgangers en ijzeren poot gehad in halfclanners afwijzen. Er was slechts een poot vol aan halfclan aanwezig in Riverclan. En zij zou er zeker van maken dat ieder van hen hun andere half af zouden zweren. Riverclan was geen plaats voor zwakte van andere clans uit. Ze waren sterk genoeg om op hunzelf te overleven. Zo was het altijd al gegaan, en zo zou het altijd gaan.

Diep blauw waren haar ogen en kort was haar vacht. Als er een altijd voor halfclanner uitgemaakt was was zij het wel geweest. Maar haar ouders konden je anders vertellen. Haar bloedlijn vertelde je anders. Butterstar was Puur Riverclan tot in de verste verhalen was haar familie altijd puur geweest. Echter was dit niet de rede waarom zij nu aan het hoofd stond van haar clan. Zij was rechtvaardig geweest. Had gehandeld zoals elk had moeten handelen, dat en.. Starclan had haar verkozen. Iets waar ze nog elke dag op haar blote poten Starclan voor dankte. Want ze was eens zwak en bang geweest. Eens had ze gevreesd voor wat dit leiderschap in zou houden. Maar de clan volgde haar en tot op vandaag had ze geen fouten gemaakt die ze zichzelf niet had kunnen vergeven.

Riverclan was sterker geworden onder haar leiderschap. Niet alleen in hun gevechten maar ook de onderlinge band was sterker geworden. Ze waren een clan. Een familie band, en geen klauw of tand zou hun uit elkaar kunnen jagen. Als er een clan zou zijn die over het hele woud zou kunnen heersen zou het Riverclan zijn.. En de andere clans wisten dat. Ze wisten het maar al te goed en hielden zich wijs. Shadowclan had verbonden met hun gesloten. Thunderclan had Sunningrocks aan hun overgelaten. Maar Windclan.. Windclan zou nog altijd moeten betalen voor hun smerige aanval op Riverclan's eigen territorium. Ze zouden betalen. Vroeger of later..

Zo stond ze daar. Terwijl de regen in haar flam gekleurde pels sijpelde. Terwijl haar botten langzaam koud begonnen te worden. Maar ze bleef staan. Met de wind die in haar vacht joeg en de hemel die haar weg wou jagen met haar ijzige regen zo bleef zij staan. Een glimlach op haar lippen terwijl zachte woorden haar keel verlieten. Een lied gezongen voor haar in haar Nursery terwijl ze op dagen als deze opgekruld lag naast haar zuster en terwijl zij zong kon ze zweren dat haar moeders stem meezong naast haar.

"And who are you, the proud lord said, that I must bow so low?
Only a cat of a different coat, that's all the truth I know.
In a coat of gold or a coat of red, a lion still has claws,
And mine are long and sharp, my lord, as long and sharp as yours.
And so he spoke, and so he spoke, that Lord of Castamere,
But now the rains weep o'er his hall, with no one there to hear.
Yes now the rains weep o'er his hall, and not a soul to hear."
https://youtu.be/vU8eL2CjzHw

Het was een donkere dag. De regen kletterde op de grond. Chivykit keek met een pruillipje naar buiten. Ze wilde naar buiten, want ze was nog steeds kwaad. Kwaad dat haar Lionkit weg was. Kwaad omdat niemand daar iets tegen deed. Degene waar ze tegen kon spreken, terwijl de andere niet geïnteresseerd waren. Haar blik dwaalde naar haar zilveren pootjes. Ze snikte zachtjes. Waarom konden Ravenkit en Peregrine geen lieve kittens zijn. Waarom waren ze altijd afwezig? Waarom wouden ze zo volwassen zijn? Daarbij had ze papa al eventjes niet meer gezien. Sinds haar bruine sibling weg was eigenlijk. Haar oortjes draaiden zich naar voren en ze keek op. Een zachte stem klonk in haar oren. Het verwarmde haar tot op het bot en ze kreeg er rillingen van. De stem zong en het was een stem zo puur als goud en toch warm. Ondanks dat het regende moest ze weten tot wie de stem toebehoorde. Nog met traantjes op haar gezichtje sprong ze de regen in. Ze zette het op een loopje tot ze bij de stem kwam. Het was afkomstig van een doorweekte poes. Chivykit ging zitten en keek op naar de kat. Verder luisterend.

De kitten die de leegte opvulde waar ze bijna haar moeders ademhaling had kunnen voelen liet haar even omlaag kijken. De kitten van Panthergrowl en Silvercloud. Twee van haar beste vrienden. Twee katten die ze altijd kon vertrouwen. Puur Riverclan.. Zacht zuchtte ze terwijl haar zachte zingende stem eindigde en ze draaide haar hoofd opnieuw naar de jonge kitten. "Zingt je moeder wel eens voor je Chivykit?" Mompelde ze zachtjes een warme blik in haar diep blauwe ogen terwijl ze de jonge Riverclan kitten aankeek haar staart langzaam om haar heen slaand.

De zilveren kitten die nu doorweekt was keek nog steeds naar boven. Het lied was geëindigd, spijtig genoeg, maar nu keek ze geïnteresseerd naar de vlam op de poes haar gezicht. "Zingt je moeder wel eens voor je Chivykit?" Haar blauwe oogjes keken verbaasd naar de poes. Hoe wist ze haar naam? Ze ging er maar niet op in, hoewel het uiterst vreemd was. "Alleen als we bijna slapen." Ze keek verbitterd naar de Nursery. "Weet u waarom papa nooit meer komt? Ze miste hem. Hij was altijd zo lief voor haar enzo. Chivykit keek verdrietig naar haar pootjes. Het was duidelijk dat ze een papa's kindje was.

Met zachte blauwe ogen keek de leader neer naar de kleine grijze kattin. Ze was een schatje. Een van de dochters van twee van haar beste vrienden en dat betkende dus dat Butter er alles aan zou doen om haar te beschermen. Haar en haar siblings. De vraag die ze stelde liet haar heel even zuchten terwijl ze naar de kleine kitten keek. "Papa heeft het heel druk." Begon ze zachtjes. "Hij is een hele belangrijke warrior voor de Clan en heeft twee leerlingen om te trainen. Daarnaast moet hij ook jagen voor jou, je siblings en je mama en bewaakt hij onze grenzen zodat er geen gemene katten kunnen komen om jou pijn te doen." Zacht glimlachte ze naar haar. "Maar papa komt wel weer eens langs hoor. Hij is je niet vergeten."

De kleine naïeve kitten keek op naar de vlammen poes. Ze slikte elk woord dat ze zei. "Echt?" Was papa dan zo belangrijk? Haar gezichtje ging weer stralen. Hij was haar niet vergeten. Als deze grote warrior het zei dan moest het wel. "Ik wil later net zo groot zijn als u en zo sterk als papa en zo mooi als mama." Ze glimlachte vrolijk. Haar dag was weer goed, ondanks de regen die de twee katten doorweekte.

Zachtjes glimlachte Butter bij de woorden van Chivykit terwijl haar oortjes zich naar de kleine grijze kattin toe draaide. "Mama is inderdaad mooi ja. En papa heel sterk." Zacht grinnikte ze. "Maar ik ben niet zo groot hoor kleintje, dan zou je eerder naar mijn vader of broer moeten kijken, dat zijn pas grote katers." Grinnikte ze en gaf de kleine een lik tussen haar oren.

Ze keek met grote oogjes naar de poes. "Ik heb ook alleen maar broers, maar zij zijn niet groot." Ze ging op haar tippen staan om zich te meten met de poes. Bijna! Echter kwam er een kleine windstoot van achteren die haar kont oplichtte. Ze deed bijna pootstand en nja... dat kon ze niet. Dus ze viel helemaal overkop in het fluff van de poes. Oeps, dat was niet het plan geweest.

De poes hielp haar weer recht. Chivykit was rood onder haar vachtje. Ze giechelde. Deze mevrouw was heel lief. Met een glimlachje keek ze naar de poes op. "U bent lief." Ze kende eigenlijk de naam niet eens en haar mama had haar gewaarschuwd voor vreemdelingen. Maar deze vreemdeling kon haar toch gene kwaad doen? Ze trippelde naar de lichtrode poot en knuffelde die. Dat deed je toch met lieve mensen?

Ze kreeg een lik over haar kop. Het kwam bijna vanzelf, automatisch. Net zoals je heel hard 'auw' zou roepen moest je struikelen, ook al heb je het woord nog nooit gehoord of uitgesproken. Het klonk nogal rasperig en zacht voor de eerste keer maar het was heel duidelijk dat ze spinde. Ze keek naar boven met een glimlach. Recht in de diep blauwe ogen van de poes. Net zoals zij. Iets trok te aandacht. Een kleinigheidje. Haar blauwe oogjes werden zo groot als schoteltjes. Ze verhief zich op haar twee achterpoten en reikte uit met haar voorpoot. Met de andere zocht ze steun op de borstkas van de kattin. Ze tikte tegen een klein krasje. Voor haar was het al mega groot. "Heb u uw pijn gedaan? Moet ik helpen?" Ze keek de grote poes aan. "Ik bedoel... Jij," mompelde ze zenuwachtig glimlachend.

Ze keek opgelucht en landde weer mooi op haar pootjes terecht. Oef, was dat eventjes stress. Om een of andere reden kon ze er echt niet tegen dat iemand zoiets op hun lichaam had. Ze werd er stiekem een beetje misselijk van. Trots? Hoe kon ze dat nu met trots dragen? Ze keek haar met een onbegrijpelijk gezichtje aan. De volgende vraag negeerde ze eventjes. "Maar dat is toch niet leuk? En om het te hebben moet je toch pijn hebben gehad? Ik hou niet van pijn." Ze keek met een half grumpy gezichtje naar de vlammen poes. Het liet een kleine glimp zien van hou ze later misschien zou worden. Hoe vreemd dat zo iets kleins al iets kon laten zien van de toekomst. Nu dacht ze echter aan de volgende vraag en ze keek ietwat onzeker. "Ik weet niet echt wie Fairfaith is... maar ik help wel graag, katten, denk ik..." Eigenlijk wel, maar na Cottons reactie dacht ze dat het niet goed was. "Andere kittens vinden dat raar. Ben ik raar?"

Ze luisterde geïnteresseerd naar de uitleg. Het was ook een beetje akelig. Alleen dat laatste snapte ze niet. Ze keek de poes een beetje vreemd aan. Niet begrijpend schattig. Haar mama had gezegd dat je soms niet alles moest begrijpen en dus liet ze die woorden maar los. Ze was niet raar en dat was het belangrijkste. Ze duwde zich weer nadenkend tegen de poot. Eigenlijk wist ze helemaal nog niet hoe deze kat noemde. "Hoe noem jij eigenlijk?" Ze aarzelde eventjes bij "jij". Het was gewoonte op "u" te zeggen. Ze keek onzeker glimlachend naar boven.