Friends or enemies?

Met een lichte zucht likte de kater zijn vacht plat. Het was fijn dat hij een mentor had, maar hij had in zijn achterhoofd toch wel gehoopt dat het een rustige zou zijn. Maar nee, in plaats daarvan had hij een poes gekregen als mentor die enorm veel druk op zijn schouders legde en het ene dreigement naar het andere uitte. Het was waarschijnlijk de bedoeling om er voor te zorgen dat hij zich zo gejaagd zou voelen dat hij het in één keer goed deed, maar de kater hoopte dat Sinclaw op korte termijn niet al te veel van hem zou verwachten. Haar irritatie over het feit dat zijn mede-Apprentice die samen in de training zat bij haar niet was komen opdagen werd natuurlijk ook nog eens extra op hem uitgewerkt. Alsof hij er iets aan kon doen dat Wolfpaw zo lui was om op te komen dagen! De eerstvolgende keer dat hij de Apprentice zou zien zou hij echt een hele serenade beginnen. Een tikkeltje geïrriteerd zijnde stapte de kater uit zijn Den, ging naar de prooistapel en nam wat te eten mee. Hij verscheurde de prooi in een paar happen en likte zijn lippen af. Hij zag geen Sinclaw en besloot om deze kans aan te grijpen om uit het kamp te gaan. Ze had geen bestraffende opmerking gemaakt toen ze fijntjes had opgemerkt dat hij al eerder het kamp had verlaten en dus besloot hij dat het een goed idee was om er alleen op uit te gaan. Als ze het niet wilde dan had ze dat op dat moment wel gezegd tegen hem, maar het leek er op dat het haar niet veel kon schelen. Rapidpaw liep het kamp uit, zette het op een drafje en ging daarna over naar een sneller tempo die hij van Sinclaw had geleerd. Door Sinclaw bij te houden en elke dag zelfstandig een ronde te gaan rennen door het territorium had hij geleerd om een hoger tempo aan te houden. Zijn poten leidden hem automatisch naar de grenzen van de territoria en hij kwam tot stilstand toen hij een stem hoorde. Door zijn bek te openen wist hij dat het om een ThunderClan-cat ging en de jonge kater draaide zijn kopje. ‘Dat was snel hersteld,’ zei hij plagerig terwijl hij tevoorschijn kwam. ‘En de naam is Rapidpaw. Ik kom uit het prachtige ShadowClan,’ grapte hij. Hij keek de poes ongemakkelijk aan. Was het de bedoeling dat hij gemeen tegen haar deed? Ze stond niet in zijn territorium, dus hij vond het niet nodig ‘En wie ben jij dan?’

Rapidpaw voelde zich een beetje ongemakkelijk worden nu hij zo tegenover haar stond. Het lag normaal gezien helemaal niet in zijn aard om aardig te doen tegen andere Clankatten. Hij had er ook niet veel ontmoet. Hij had er eigenlijk bijna geen ontmoet. Die ontmoeting met die rare RiverClanner telde hij niet mee. Sinds dat hij getraind werd door Sinclaw was hij alles op een andere manier gaan bekijken en deed hij zijn uiterste best om geen dingen fout te doen, maar er gingen juist meerdere dingen fout. Zo was hij laatst in moeraswater gevallen en kwam de Deputy hem uit het water vissen en nu dit weer. Als hij haar had willen wegjagen had hij eerst maar gemeen tegen haar moeten doen. Nu hij dat niet gedaan had kon hij niet meer terug, maar hij kon het zich ook niet permitteren om goede vrienden met haar te worden. Maar druiste het per se tegen de Code in als je een gesprek met elkaar had, maar geen band met elkaar kreeg? Als hij het verschil zou blijven onthouden tussen vrienden en kennissen? Hij besloot voor zichzelf dat het geen probleem was als hij maar niet té vriendschappelijk werd. Zijn opmerking van daarnet ging er nog net niet over en dus deed de kater al een stap naar achteren om hopelijk aan te tonen dat hij niet op vriendschap uit was, maar zo’n emotie tonen door gewoon een stap naar achteren te zetten was vrij onduidelijk en gewoon bijna onmogelijk. Hij rolde met zijn ogen op haar opmerking, maar spitste zijn oortjes toen ze haar naam tegen hem zei. ‘Qua arrogantie zou je best wel goed bij de ShadowClan passen,’ zei hij rustig tegen haar en het was niet goed te concluderen of hij dat meende of niet. Zijn oortje trok kort naar achteren en hij keek over zijn schouder of niemand hem in de gaten aan het houden was. Dat leek niet het geval te zijn en dus richtte hij zijn blik weer naar voren. Wat voelde hij zich ongemakkelijk, zeg. ‘En ik zal je maar op je woord vertrouwen dat je inderdaad de leukste poes van ThunderClan bent?’ Deze keer klonk het al iets meer ontspannen en de plagerige ondertoon was zelfs weer te horen in zijn stem.

Het was misschien een tikkeltje overdreven van hem om zo erg met de Code bezig te zijn. Voor zover hij zich kon herinneren had hij nog eens een gesprek gehad met iemand van een andere Clan. Als hij het zich goed herinnerde heette ze Rosepaw en was ze afkomstig van de RiverClan. Daar had hij een vrij lollig gesprek mee gehad omdat ze echt een hekel aan hem had gehad en omdat ze een grappige manier had om dat aan hem te tonen. Hij voelde zich over het algemeen gewoon een buitenstaander in zijn eigen Clan en wist zelfs daar geen initiatief te nemen om contacten te leggen met anderen. Ook voelde hij het altijd aan alsof hij altijd het uiterste moest doen voor anderen om hun tevreden te stellen, nooit voelde hij zich eigenlijk echt op zijn gemak ook al waren zijn reacties vrij kalm. De kater richtte zijn blik op Penguinpaw toen deze weer begon met praten. Hij rolde met zijn ogen op haar woorden. Aan de ene kant interesseerde haar karakter hem wel, maar aan de andere kant bleef hij in zijn achterhoofd houden dat haar karakter hem niet té geïnteresseerd mocht maken. Als hij te geïnteresseerd zou raken zou hij belangrijke zaken zoals de loyaliteit aan zijn Clan over het hoofd zien en dat zou niet goedkomen. De kater richtte zijn strakke blik op Penguinpaw toen deze verder sprak. ‘Ik zal het onthouden voor als ik nog eens iemand van de ThunderClan tegenkom.’ Zijn stem verraadde al dat hij zelf weinig hoop had in het feit dat hij er nog iemand zou ontmoeten. Zijn plan om nog eens naar Fourtrees te gaan verdween dan ook in het niets bij de gedachte dat Sinclaw een idee begon te krijgen van wat hij allemaal buiten het kamp deed als ze niet aan het trainen waren. ‘Ik kan niet bepaald zeggen dat ik de leukste ben van de Clan, maar ik ben toch zeker wel de knapste.’ Hij rolde zijn ogen om aan te geven dat hij dat zelf niet geloofde, maar hij wilde zichzelf wat ontspannen door zo’n opmerkingen te maken.

Zijn eigen opmerking begon wel te werken, moest hij zeggen. Hij voelde zichzelf al veel meer ontspannen dan daarnet. En het hielp ook wel dat hij de poes op de één of andere manier wel begon te mogen. Ze had een bepaalde tint van arrogantie, maar het was ook weer niet zo erg dat hij zich om wilde draaien en niet meer wilde praten met haar. Bovendien was hij al wel wat gewend van zijn eigen Clan. In de ShadowClan zaten vrij veel katten die meenden dat ze het waren. Het was vrij vervelend als je met zo iemand in de groep zat, maar Rapidpaw begon er al aan gewend te raken dat zijn Clan vrij ambitieus was en dikwijls dacht dat hun de beste waren. Voor Rapidpaw was het iedereen gelijk. Hij merkte wel dat alle vier de Clans potentie hadden, maar hij zou zich nooit positief uitspreken over de BloodClan. Voor zijn part mocht die Clan helemaal geen potentie hebben en mochten ze oprotten. Hij hoopte dan ook dat er iets zou gebeuren waardoor heel die BloodClan niet meer zou bestaan, maar het waren er waarschijnlijk te veel om in één keer uit te roeien. En wat als alle vier de Clans nu eens samen zouden werken om ze te doden of om een paar aan hun kant te krijgen? Hij ging het niet eens proberen om voor te stellen. De kater grinnikte. ‘Dan hoop ik dat je iemand normaal tegenkomt en niet iemand die arroganter is dan jou,’ zei hij lichtelijk plagend. ‘Hoewel ik niet denk dat dat nog mogelijk is,’ volgde er vervolgens brutaal, maar zijn lichtgele ogen keken haar rustig aan. Zijn houding was totaal niet vijandig en Rapidpaw voelde er ook niet veel voor om vijandig te doen als ze gewoon op haar eigen plaats bleef staan. Het terughoudende bleef echter nog wel aanwezig omdat ze beiden van een andere Clan waren.