In my veins

Een paar manen geleden had hij niet durven hopen dat hij zijn vader ooit nog zou zien of spreken, want hij had werkelijk gedacht dat de kater nooit meer terug zou komen. Toch was zijn vader nu weer terug, al een paar dagen eigenlijk. Zijn vader had het vanaf het begin dat hij weer was teruggekomen vrij druk gehad, waardoor de sealpoint kater maar gewoon weer terug was gegaan naar zijn taken en zijn vader even wat ruimte had gegeven om weer te settelen in het kamp. Het had niet lang geduurd of iedereen was gewoon weer terug overgegaan naar zijn of haar dagelijkse taken, waardoor het op deze zekere middag zeer rustig was in het kamp. De rust was weer teruggekeerd, eindelijk, gelukkig. Hij was opgelucht, want de aanwezigheid van Bloodclan was absoluut niet fijn geweest en de katten hadden alles behalve een goede indruk op de Thunderclan katten nagelaten. Het had zelfs bij een kat zoals Dust haatgevoelens opgeroepen - en dat zegt veel.
Omdat het op dat moment zo rustig was, bedacht de kater zich dat het misschien het perfecte moment was om zijn gezicht te laten zien aan zijn vader. Zijn helderblauwe ogen gleden naar de grote eikenboom die uitkeek op het kamp. Een plek die Dust had gebruikt als toeverlaat toen hij de aanwezigheid van zijn vader had moeten missen, wetende dat Silverstar daar altijd sliep in plaats van in de leaders den. Zijn geur had daar al die tijd vaagjes gehangen en het had de sealpoint kater tot rust gebracht. Soepel sprong hij in de boom, zijn nagels uitgeslagen zodat hij zich vast kon grijpen in de schors van de stam. Het klimmen zat als het ware in zijn bloed, waardoor hij gemakkelijk omhoog wist te komen tot op het punt waar de geur van zijn vader het sterkst was. Hij was er vast, dat kon niet anders. Hij trok zich omhoog op een van de dikkere takken en keek naar de grote grijze kater. "Pap," Wist de sealpoint kater uit te brengen als begroeting, terwijl er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen. Man, wat had hij zijn vader gemist.

Silverstarrrr

Zijn vader begroette hem zoals hij dat gewend was, zoals je dat graag ziet van een vader. De kater snorde zachtjes toen zijn vader liefkozend zijn kop tegen de zijne drukte en nam zijn vaders geur in zich op. "Ik heb je gemist," flapte dan ook vrij snel uit hem en dat was ook de waarheid. Zijn helderblauwe ogen dwaalden even weg toen zijn vader hem vroeg hoe het ging met de trainingen. Well, dat was een lastig onderwerp. "Het gaat wel oké, al heb ik niet veel gezien van mijn mentor de afgelopen vier manen." Zachtjes grinnikte hij, in een poging het onderwerp wat minder serieus te laten lijken. "Gelukkig hebben we genoeg sterke warriors in de clan die me in de vier manen een poot hebben uitgereikt als het gaat om jaagtrainingen en vechttrainingen." Veel gemist had hij dus niet, eerlijk gezegd liep hij best op schema op het moment. Natuurlijk was het veel fijner geweest om een vaste mentor te hebben, maar helaas gebeurde dat niet zoals het hoorde toen Claw aan de leiding stond. "Al verwacht ik natuurlijk binnenkort een vaste mentor," hij knipoogde even naar zijn vader, want het was natuurlijk maar als grap bedoeld, het maakte de kater namelijk niet eens meer zo heel veel uit. Zijn vader had bovendien rust nodig na alles wat Claw en zijn elite hem hadden aangedaan. "Maar genoeg over mij, hoe gaat het met jou?"