We Don’t Have To Dance

Onderwerp: We Don’t Have To Dance ma 18 apr 2016 - 19:54

Met een kalme uitdrukking staarde ze voor zich uit. Het was paniek die in haar hoofd rondvloog. Hoe kon het dat elke dag maar onscherper werd? Hoe het verder weg leek te zijn? Het was eng. Heel eng. Ook de zwarte vlekken maakte haar bang... Weldra zou ze elder moeten worden... En dan wat? Wat kon ze dan nog doen? Dan was ze nutteloos, kon ze beter naar Starclan gaan dan hier prooi te verspillen. Ze slikte even nerveus. Haar uitdrukking veranderde van kalm naar serieus. Hoe kon ze zich nog nuttig maken? Niet... Dat was eigenlijk het simpele antwoord. Ze was nu gewoon aan het wachten tot het moment waarop er iets zou gebeuren. Waarschijnlijk iets dat ze niet zou zien aankomen, zoals een steen ofzo... nee, ze verzon maar wat maar het kon zeker. Ze liet haar kop zakken en legde haar voorpoten op haar kop waarna ze even neer ging liggen en trillend zuchtte. Haar hele kop tolde van de gedachten... Het punt was... Dat het geen fijne gedachten waren. Daarom was er paniek in haar hoofd...

-Silverstar.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Tevreden legde Silverstar zijn eekhoorn op de prooistapel. Het voelde goed om weer op jacht te gaan, om weer de vrijheid te hebben zijn benen te strekken en de wind door zijn vacht te voelen. Hij was er nog niet helemaal, maar zijn lichaam leek elke dag een beetje aan te sterken, en vroeg of laat zou hij in staat zijn weer meer te vangen. Toen hij zich omdraaide viel zijn blik op Snowdrop, die ineengezakt op de grond van het kamp lag, en meteen was zijn goede humeur wat verdwenen. Hij vond het vreselijk om zijn voormalige deputy en goede vriendin zo te zien. En vreselijk dat er niets was wat hij er aan kon veranderen. Ze was langzaam haar zicht aan het verliezen en dat was niet meer terug te draaien, hoeveel medicijnen de medicine kat haar ook zou geven. Silverstar liet zijn oren wat naar beneden zakken en liep toen op haar af, zijn pas rustig zodat ze niet zou schrikken van zijn plotselinge verschijning. Hij kon de onrust in golven van haar af voelen komen. "Hey," sprak hij zachtjes, waarna hij naast haar ging liggen en zijn kop even tegen de hare drukte in de hoop haar wat gerust te stellen. Hij zei verder niets, want er waren maar weinig woorden die nu troost konden bieden, en wachtte in plaats daarvan of ze zelf iets had waar ze graag haar hart over wou luchten. Hij was er voor haar, zo goed als dat mogelijk was.

Ze slikte even. Ze wilde rust. Maar ze wist niet hoe ze dat kon krijgen. Moest ze misschien iets doen om het uit haar hoofd te jagen? Wat het ook was, ze wist het momenteel niet. Misschien zou haar hart luchten helpen, maar daar was ze niet volledig zeker van natuurlijk... Het was ook een bepaalde leegte die ze in zich voelde. Het feit dat ze nog steeds een grote wens had voor kits... En dat ze nu tot het besef kwam dat als ze er ooit kreeg... Ze nooit haar eigen kinderen zou zien. En dat was als ze ooit kits zou krijgen... Nou.. Misschien moest ze dat maar opgeven. Ze had genoeg katten gezien die voor haar neus gelukkig waren geworden. Maar zij was niet een van hen. Zij zou... Hoe erg ze het ook vond... Ongelukkig sterven. Dat was een gedachte die haar nu langzaam binnen kwam geslopen. Het feit dat ze al zoveel had gevoeld maar nooit iets terug had gehad, heh, het brak een kat... Als in het breken van hun gevoelens.
"Hey," ietwat verbaasd keek ze op, om een vaag grijs beeld te zien. Ze had hem niet horen aankomen aangezien ze niet echt bezig was geweest met haar omgeving. Heh... Ze probeerde even een vrolijk gezicht op te zetten. Zo was ze nu eenmaal. Een kat die nooit haar ware gevoelens zou tonen aan de andere katten. Misschien was ze daarom wel zo moeilijk? Ah tja, wie zal het zeggen. Al snel ging Silverstar naast haar liggen. Ze herkende zijn geur niet meer, hij was zo lang weg geweest. Ze nam het dan ook in zich op, om een vage herinnering van beter tijden voor haar te krijgen. Ze voelde zich vrediger bij die gedachtes. "Hey," zei ze zacht als antwoord op zijn begroeting. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze zachtjes. Net alsof er niks was gebeurd en ze gewoon als twee vrienden gezellig in het kamp zaten. Er was niks gebeurd in dit scenario; geen bloodclan, geen verdwenen Silverstar en geen blinde Snowdrop. Maar dat alles was maar een perfecte wereld. Eentje die ze nooit zouden hebben...

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hij trok zijn oor haar kant op toen ze hem zachtjes terug groette en vroeg hoe het met hem ging. Silverstar liet zijn mondhoeken in een kalme glimlach opkrullen. "Beter nu," sprak hij eerlijk. Het was goed om weer thuis te zijn, om weer naast zijn dierbaren te kunnen lopen. Om dit te bekrachtigen liet hij Snowdrop's geur in zich opkomen. Dat was het eerste wat je kwijt raakte als je voor een lange tijd weg was. Daarna kwam de stem, het gezicht. En tot slot de herinneringen. Silverstar was blij dat het niet zo ver was gekomen. Hij kon zich niet voorstellen dat hij Snowdrop zou vergeten. Ze was één van de eerste vrienden die hij gemaakt had in Thunderclan. Hij draaide zijn kop haar kant op. "Geen zorgen," sprak hij toen. "Mij krijgen ze niet zomaar klein." Het was ze wel bijna gelukt. Nog een week langer en hij had waarschijnlijk geen levens meer gehad om van terug te keren. Maar daar sprak hij niet graag over en tot zijn opluchting had ook nog niemand gevraagd wat er echt allemaal in dat hol gebeurd was. "En hoe gaat het met jou?" vroeg hij toen. Silverstar hield zijn blik op haar vast, ook al wist hij dat ze hem niet goed meer kon aankijken. Het was alsof hij hoopte het licht in haar ogen weer te zien terugkeren. Dat ze van de kwelling verlost werd en weer de oude Snowdrop werd zoals hij haar kende. Maar hij wist dat dat valse hoop was. De tijden had hen veranderd, inclusief hem, en het enige wat hij kon doen was haar steunen zoals ze dat ook altijd bij hem had gedaan

"Beter nu," zei hij, waardoor ze toch wel een gevoel van bezorgdheid over zich heen kreeg. "Geen zorgen," Klonk er echter plots, hij kende haar immers van buiten en van binnen. Ja, dat wist ze zowat zeker. Deze kater kende haar beter dan wie dan ook. Ze kon blindelings op hem vertrouwen en hij wist ook dat hij hetzelfde kon doen bij haar. "Mij krijgen ze niet zomaar klein." Ze glimlachte even langzaam en probeerde zijn richting uit te kijken. Dat wist ze zelf wel. Oh, van alle katten wist ze dat Silver een van de sterkste was. Hij was het meest doorgedreven. Hij was gewoon... Tja, een sterke leider. "En hoe gaat het met jou?" Uhm... De onvermijdelijke vraag. Ze sloeg haar ogen even langzaam af en knipperde langzaam. "Uh... Ja... het gaat wel," zei ze even zachtjes terwijl ze naar de grond keek... Maar eigen bar weinig zag. "Ben blij dat je terug bent tho." zei ze met een glimlachje tegen de gestreepte kater. "Ik heb je echt gemist..." Niet alleen op persoonlijk vlak maar ook gewoon op clanniveau. Vanaf dat punt wist Snow dat ze geen goede leider kon zijn voor Thunderclan. Starclan had haar daarbij... 'geholpen' en had haar blind gemaakt. Het had haar keuze wat vergemakkelijkt, dat was waar... Maar het was niet zo dat ze zich er beter bij voelde. "Voel me wat raar de laatste tijd... Maar dat zal vast aan mijn nieuwe... Zicht liggen." sigh.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Zijn blik werd even warm toen Snowdrop zachtjes zei dat ze hem echt gemist had. Hij had haar ook gemist. Er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet had gebeden zijn kits en vrienden nog één keer terug te zien. Al was het maar om afscheid te kunnen nemen. Dat hij nu weer met ze herenigd was was iets wat hij niet eens had durven hopen. Silverstar snorde even, wat bij hem altijd meer klonk als een laag gebrom, maar Snowdrop zou de hint begrijpen. Hij hoefde niet met woorden uit de drukken hoe blij hij ook weer was terug te zijn.

Toen Snowdrop verder sprak over haar ogen, keek hij haar even begrijpend aan. Maar ze wendde haar blik van hem weg, alsof ze het voor hem wilde verbergen. Zijn staart krulde zich troostend om haar heen, een automatische reactie. "Het komt wel goed," sprak hij zacht in de hoop haar wat moed in te spreken. "Je zult tijd nodig hebben om eraan te wennen. Maar het hoeft niet iets slechts te zijn. We hebben vaker katten met niet goed werkend zicht gehad, en ze hebben altijd bewezen toch op een bepaalde manier nuttig te kunnen zijn voor de clan." Hun eigen medicine cat was notabene blind, en diens apprentice halfblind, maar er was geen kat die twijfelden over hun vaardigheden. Dat Snowdrop niet goed meer kon zien hoefde niet te betekenen dat ze zich meteen bij de elders moest voegen. Silverstar liet zijn oren wat hangen. "Het spijt me dat je je deputy-rang ervoor hebt moeten opgeven," voegde hij er aan toe. Het was misschien egoïstisch van hem, want hij had heus wel gemerkt dat Snowdrop nooit comfortabel was geweest met de rang. Toch had hij haar heel graag nog aan zijn zijde gehad.

Al snel voelde ze zijn staart rond haar krullen en ze knipperde even langzaam. Ergens begreep ze het nog niet helemaal. Ze had altijd al gedacht dat sommige katten aardig deden omdat ze eerst... Deputy was geweest. Maar nu. Nu was dat volledig anders. Ze sloot dan ook even kort haar goudgele ogen. Het beschermende gevoel liet ze even verder zinken. Het voelde goed aan, daar was geen twijfel aan. Ze kon dan ook niks anders doen dat lichtjes glimlachen... Tja, hij was ergens wel een schat om zo te doen. Maar om eerlijk te zijn, was er niet echt een kat die haar zo'n beschermend gevoel kon geven zoals Silverstar. Daarom zou ze ook nooit een goede leader kunnen zijn; ze was bang als ze alleen beslissingen moest nemen. "Het komt wel goed," Eh? Ze knipperde even langzaam. Ja, dat was makkelijk gezegd ja... Heel erg makkelijk. "Je zult tijd nodig hebben om eraan te wennen. Maar het hoeft niet iets slechts te zijn. We hebben vaker katten met niet goed werkend zicht gehad, en ze hebben altijd bewezen toch op een bepaalde manier nuttig te kunnen zijn voor de clan." Ze knikte even langzaam. Dat was begrijpelijk... Mistpaw en Jayfeather waren beide blind, de een op een oog, de ander op twee... "Het spijt me dat je je deputy-rang ervoor hebt moeten opgeven," Ze keek langzaam op naar hem en probeerde even een zachte glimlach op te zetten. "Het was toch niet voor me weg gelegd," zei ze even zacht. "En het leven gaat door... Ik kan enkel mijn best doen," zei ze rustig terwijl ze even haar kopje tegen hem aanlegde en haar ogen sloot. "Maar... Ik zat er laatst aan te denken om mijn positie als warrior ook op te geven..." zei ze fluisterend. Tja, ze wilde eerlijk blijven.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Ze drukte haar kop tegen hem aan en Silverstar sloot even zijn ogen, dankbaar voor haar rustgevende aanraking. Toen hij zich verontschuldigde omdat ze haar deputy rang had moeten opgeven, glimlachte ze. Ze zei dat het sowieso niet voor haar was weggelegd. Daar was hij het niet helemaal mee eens. Hij had zich geen betere rechterhand kunnen voorstellen. Iemand die altijd voor hem klaarstond en wie hij blindelings kon vertrouwen. En nu wilde hij die gift graag teruggeven. Ze was dan misschien geen deputy meer, maar hij was nog wel haar leider en vriend. Dus hield hij zijn mond en knikte hij alleen begrijpend.

Ze biechtte zachtjes op dat ze misschien haar rang als warrior ook ging opgeven. Silverstar knipperde verrast en keek haar aan. "Waarom?" vroeg hij als eerste reactie. Ze kon nog steeds prima jagen. Kittens verzorgen. Misschien zelfs vechten als haar andere zintuigen scherper zouden worden. Er was geen enkele reden om haar in de elders den te gooien. Dat zou hij niet toestaan. Hij zweeg, en besefte toen dat hij opnieuw egoïstisch bezig was. Het was niet aan hem om dat te bepalen voor Snowdrop. Als die keuze haar gelukkig maakte, dan moest dat voor hem genoeg zijn. Hij liet zijn oren wat hangen. "Is dat wat je wilt?" vroeg hij toen zacht. Het werd tijd dat hij stopte met haar een pad voorleggen die ze niet wilde bewandelen. Ze moest dit keer haar eigen weg kiezen, en hij zou haar steunen met de beslissingen die ze maakte.

"Waarom?" Dat ene woordje had ze zo horen aankomen. Dat was namelijk het meest logische antwoord van de ander... Toch... Zoals ze hem kende. Zij zou hetzelfde zeggen. Maar ah... Dan opnieuw, was zij meer het moederlijke type... "Is dat wat je wilt?" Ze knipperde even langzaam. Of ze dit wilde? Nee. Het was eerder van moeten. Als zij had mogen kiezen was er niks gebeurd en liep alles nog zoals het gewoon was. Ze slikte dan ook even en dacht na. Een elder worden zat er voor de brede warrior niet meteen in... En waarom niet...? Ze was ten eerste te koppige voor dat soort dingen en ze zou nooit kunnen stilzitten, dat was een iets. Daarom haalde ze diep adem... Zeker zijnde met de beslissing die ze nu had gemaakt. "Ik wil een queen worden, permanent," zei ze even kalm. "Tot ik te oud ben om voor de kittens te zorgen.." vertelde ze. "Iemand die altijd aanwezig is in de nursery en iemand die een oogje in het zeil houd voor... Onder andere zwangere katten... Ik kan Mistpaw wel vragen of ze me wat meer bijbrengt over bevallingen... Dan kan ik die katten helpen als zij of Jayfeather niet in de buurt zijn," zei ze rustig. Ze glimlachte zachtjes. "Ik wilde altijd al een queen zijn... Ik wilde altijd al kits hebben..." zei ze op een warme toon. "En als ik dat zou kunnen doen... Zou ik me een stuk gelukkiger voelen en waarschijnlijk ook nuttiger..." zei ze vervolgens. "Ondanks het feit dat ik waarschijnlijk zelf nooit kits zal hebben," zei ze zacht. "En wanneer er minder kits zijn... Kan ik in de tussentijd nog meewerken aan eventuele patrols..." zei ze zacht. vervolgens schudde ze wat haar kopje. "Want al mijn warriortaken lukken me niet meer zo goed," dingen zoals goed jagen, gevaar zien op verre afstand... Of soms zelfs haar weg vinden als het donkerder werd. Het leek haar slimmer om een vastere taak te hebben in het kamp zelf. Ze kon daarnaast nog altijd meewerken aan het gewone clanleven... Maar het combineren met iets dat ze al zo lang wilde... Het zou iets zijn waar ze zelf echt beter zou van worden.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Ze leek voor een moment in conflict, dus Silverstar wachtte zwijgend tot ze haar gedachten op orde had weten te krijgen. Uiteindelijk vertelde ze hem dat ze graag permanent als queen wilde werken voor de clan. Hij tilde zij kop op, eigenlijk niet eens verrast om haar antwoord. Snowdrop had altijd al een grote voorliefde gehad voor kittens. Het leek bijna een straf dat ze zelf nooit gezegend was met het moederschap, maar Silverstar wist dat dit slechts ongelukkig toeval was. Nienand verdiende het meer om een moeder te worden dan Snowdrop. Als het worden van een zorgmoeder dat gat in haar hart een beetje wist op te vullen, wie was hij dan om haar tegen te houden? Silverstar dacht even na, en knikte toen. "Goed," sprak hij warm. "Ik zal in de eerstvolgende ceremonie de mededeling maken." Hij was op zijn zachtst gezegd opgelucht. Opgelucht dat Snowdrop ondanks haar conditie weigerde voor een leven in de elders den te kiezen. Niemand zou haar dat verwijten, maar hij wist dat zijn vriendin daar zou wegkwijnen. Ze zei het zelf. Het zijn van een queen zou haar een doel geven, ze zou gelukkig zijn.

Hij glimlachte. "Maar geef de hoop nog niet op. De kans is er nog steeds dat je ooit op een dag zelf moeder zult worden. Daar ben je nog lang niet te oud voor," zei hij toen, terwijl hij haar een snelle knipoog wierp. Hij wist niet waarom het lot haar daarin nog niet had geholpen. Misschien was het ook deels zijn schuld geweest omdat hij haar tot deputy had benoemd.. Bij die gedachte liet hij even zijn oren hangen. "Snowdrop.." miauwde hij toen na een stilte. "Was het.. Egoïstisch van mij om je tot deputy te benoemen destijds?" Hij keek haar diep in de ogen aan. Hij wilde een eerlijk antwoord.

Het duurde even. De ander dacht er vast over na... Zo was Silverstar nu eenmaal. Hij dacht altijd na voordat een doorslaggevende keuze moest gemaakt worden. Daar was zij een stuk soepelder over... Sigh... "Goed," Klonk er op een warme toon. Ze keek even langzaam op... Dat was fijn om te horen. De steun van zo'n iemand. Het maakte het allemaal des te specialer... "Ik zal in de eerstvolgende ceremonie de mededeling maken." Ze knikte langzaam... Ze was blij dat Silverstar hiermee instemde. Ze had er geen andere woorden voor. Ze glimlachte dan ook warm in de richting van haar leader en dierbare vriend. Wederom was dit een teken dat ze altijd op hem kon vertrouwen, ongeacht de keuze die ze maakte. Ja, hij was iets speciaals. Niet omdat hij een leader was. Nee, omdat hij zo was. "Maar geef de hoop nog niet op. De kans is er nog steeds dat je ooit op een dag zelf moeder zult worden. Daar ben je nog lang niet te oud voor," Ze slikte even en knikte langzaam. Dat was ook waar. Hij had gelijk... Ze mocht niet opgeven. Maar dat was o zo makkelijk eh... Als je gewoon kon opgeven en de schuld kon geven aan het toeval, aan het lot. Maar... Was het dan niet deels haar eigen schuld? Omdat ze het lot niet zelf had geleid naar de dingen die ze wilde? Sigh... "Snowdrop.." Klonk er plots na een stilte... De stilte was haar niet meteen opgevallen, omdat ze in gedachten was verzonken. "Was het.. Egoïstisch van mij om je tot deputy te benoemen destijds?" Verbaasde emoties sloegen over in haar blik en ze keek op naar de zilveren tabby. "Egoïstisch?" klonk er even met een duidelijke vraag in de stem. Waarom dacht hij... Dat? Ze ging even de afgelopen tijd af en... Al snel knipperde ze, de verbazing uit haar ogen verdwijnende. "Nee... Silverstar," zei ze zacht. "Het was... het meest logische... Denk ik," zei ze zacht. "Je koos gewoon degene die je het liefst bij je had... Die je het meeste vertrouwde..." zei ze met een glimlach. "En... ik voel me nog steeds vereerd dat ik diegene mocht zijn... Of... Nog steeds ben..." zei ze zachtjes. Sigh.

Onderwerp: Re: We Don’t Have To Dance