Mr. Fluff

De grote kater had het warm. Ja, nu al. Laat staan als het straks zomer werd, hoe moest hij het ooit overleven? In leaf-bare had hij nergens last van, geen gevoel van kou kwam door zijn enorme vacht heen. Natuurlijk was het anders als het begon te vriezen, maar omdat hij altijd bezig was en die standaard bontjas om zich heen had was alles heel goed te doen. Maar nu kwam new-leaf ineens opduiken. Hoe dan ook, het was warm, de zon was gemeen en zijn vachtje werkte hem tegen. Nu kon hij ook niet heel de dag verstopt zitten in zijn den, dus had hij besloten naar Little Creek te gaan. Niet dat hij zou gaan zwemmen, nee, de kater was doodsbang voor water. Maar omdat het daar wat open was zou er een windje moeten staan en dat zou geweldig zijn. Nog beter als hij op de heen of terugweg nog wat te snacken zou vangen. Het was nu immers weer een jacht seizoen en hij moest weer aansterken. En daarbij was eten nooit een slecht plan in zijn ogen. Met een drafje kwam de kater ook dichterbij, de geuren wat in de gaten houdend voor kruiden of prooi. Iets waar bijna heel zijn leven om draaide. Maar in plaats daarvan vond hij een bekende geur. Snowy. Een schuine grijns kwam op zijn gezicht. Ze hadden het allemaal goed gemaakt en nu beschouwde hij de witte kattin als een van zijn betere vrienden. Vandaar dat hij gebruik maakte van zijn Shadowclan skills en vrij geluidloos dichterbij kwam. Om uiteindelijk tevoorschijn te hupsen, aangezien springen met zijn formaat geen goed plan was, en een jongensachtige “Boe” uitte. Tjah, echt volwassen zou hij nooit worden. De kater grijnsde dus ook schuin naar de ander, terwijl zijn vacht wat omhoog stond door de actie.

De enorme kater keek met zijn blije grijns naar de ander. Dit was gewoon leuk van tijd tot tijd. Je moest er ook wat plezier in kunnen houden. Als hem zo zag vroeg je je makkelijk af hoe hij ooit een serieuze taak vol kon houden, maar misschien hielp zijn kinderlijk gedrag wel. Want tja, het was een geweldig zicht. Snowy sprong overeind en haar heldere ogen waren zo groot als schoteltjes. Hij uitte zijn diepe lach, duidelijk geamuseerd door de reactie. De witte poes was minder erg als Running was, maar hij wist wel een beetje wat hij wel en niet kon maken. Dit lukte nog wel vond hij, beetje het bloed laten pompen. Toen ze hem gek noemde stak hij zijn tong uit, om dramatisch mee te bewegen bij de por. “Hmmm, als Medicine cat verklaar ik je nog altijd als levend” Grinnikte hij bij haar gemopper. Het voelde vertrouwt om weer wat te kunnen sullen. Hij was zijn competitieve trekken vrijwel verloren toen hij ineens kruiden moest gaan leren, want zijn droom de beste Warrior te worden was toen geveld. Af en toe zag je zijn karakter wel terug, hetgene wat hij van zijn mentor geleerd had, maar het viel nog alles mee. Hij keek opgewerkt naar de poes en plofte toen neer in een zittende houding, zo subtiel als altijd. “Maar, hoe gaat het verder? Heb je het ook zo warm?” Bij het woord warm viel zijn linkeroor uit zijn normale stand en bungelde nu naast zijn kop. Het was niet makkelijk voor een lopende bontjas.

Klaagbeestje. Ace had het in ieder geval naar zijn zin, nu hij geslaagd was iemand te laten schrikken. Want je kon wel inzien hoe iemand als hij daar niet makkelijk in slaagde. Hij straalde ook niet echt “sneaky” en “onzichtbaar” uit. Je moest dus de kleine overwinningen koesteren. Hij maakte het iedereen in zijn den ook met liefde moeilijk. Soms kreeg hij het idee dat Canary liever terug wou naar haar oude den in plaats van bij de oudere katers rond te hangen. Serieus ding was die soms ook. Toen hij zijn vragen stelde richtte hij zijn aandacht snel weer op de ander, want hij kreeg al antwoord terug. “Pas op wat je nu zegt, straks kom je niet meer van mijn geweldige gesprekken af” Uitte hij nog altijd opgewekt, met een vriendelijk blik in zijn groene ogen. Ego boosten leek ondertussen zijn dagelijkse taak te zijn. Maar hij meende het ook, als hij het zou onthouden zou hij nu iedere keer een slap verhaal over de spannende wereld van planten aan de kattin haar neus hangen. Blijkbaar had de ander het niet warm. Hoe kon dat nou? Hij wou ook net antwoorden en had zijn mond al geopend in een bezwaar toen hij letterlijk pluis hapte. De kater werd tegen de grond aan geworpen en voelde toen het onaangename maar bekende gewicht. Nu kon hij de kater ook niet meer zien op wat streepjes na, maar hij wist gewoon dat het Tall was. Hij moest ook toegeven dat er maar vrij weinig katten in het bos zijn die hem zouden tackelen. Verontwaardigt porde hij in de hoop kat die nu op hem zat. “Snowy, red me eens, ik word geplet door een harig monster, ik voel mezelf al plat worden” Sprak hij dramatisch. Hij legde zijn poot op zijn kop. “Ik denk dat ik het licht al zie” Goed acteer werk, geweldig gewoon. Maar die kater was wel zwaar, niet normaal gewoon.

Ace lag een beetje dood te gaan onder het gewicht van de kater op hem. Toegegeven, hij plette de ander even graag terug, en hij had toch net iets meer gewicht en voornamelijk pluis aan zijn lijf hangen. Maar over het algemeen zouden ze niet al te veel moeten schelen. Dus er zat in zijn ogen gewoon een extra ace-gewicht op zijn lijf. Hmf. Toen Snowy in plaats van te helpen na zijn kreet op hulp gewoon blij op het duo sprong, kreunde hij even. “Verrader, ik vertrouwde je Snowy, ik rékende op je” Uitte hij tragisch. Het extra gewicht voelde hij vooral omdat Tall omviel en daarop nu nog een kat kwam. Zijn vacht had er ondertussen voor gezorgd dat hij niks meer zag behalve gestipt grijs. “HMFFFF” Kwam er ongeamuseerd uit terwijl hij wat probeerde te wiebelen. Uiteindelijk vond hij een manier adem te halen en kwam er weer met al zijn drama uit “Jullie zijn dus echt de eerste die ik ga be-spoken. Wacht maar, de wraak van het schaap zal komen” Maar really, hoe kwam hier ooit weg? Zijn poten zaten klem en hij kon geen twee katten gaan tillen. Rollen maybe? Who knows.

Snowywinter leek geen enkele vorm van medelijden te hebben voor de situatie die hier gaande was. Pffff. Bij haar woorden klonk hij op hoffelijke toon terug “Ik zou niet durven my lady, het was vast onze heer Tallshadow die spontaan wat zwaarder was geworden bij u aankomst” Dat moest dus echt de moeilijkste zin zijn die hij in zijn leven had gezegd. Hij moest er al bijna van op adem komen, wat niet ging omdat er katten op hem lagen. Moeilijk en zwaar leventje had hij hier toch. Hierna ging de witte kat echter ongeschaad verder dat ze wat dramaqueens waren, zelfs met hun rang. Daar kon hij zichzelf wel in vinden. Om eerlijk te zijn zou de kater nooit volwassen worden. Later zat hij als Elder op zijn luie reet nog steeds die arme apprentice’s te pesten met zijn opmerkingen. Hehehehe. Bij de woorden van Tall moest hij echter wel even nadenken. Dat was waar ook. “Nu je het zegt, is nog waar ook” Gaf hij toe. “Al zag ik mezelf toen nog niet eindigen als Medicine cat” Zeker niet, maar wie had dat nu wel gedaan? Hij was een enorme tank van een kat die meer kracht dan hersenen bezat als je het zou vergelijken. Maar ze hadden het toch mooi gemaakt. Stiekem vond hij nog het leukste dat hij later zijn vriend mocht gaan bijstaan als die leider zou worden. Wie zou ooit gedacht kunnen hebben dat die twee grote apprentice’s die grensgevechtjes hielden en vrienden maakte met katten van andere clans zo zouden eindigen? “Tall, Snowy, ik heb het gevoel dat we ook goede voorbeelden zijn.” Sprak hij toen concluderend. Want als ze hun nu zagen. De deputy en een warrior van de clan op hun Medicine cat. Tja, straalde toch gewoon hun power uit.

Ace had zoals altijd niet de onderligging door in de woorden van de ander. Wat geen verassing was als je hem een beetje kende. Waarschijnlijk ging Tall er niet eens meer vanuit dat hij zulke dingen op ging vatten en dat was maar goed ook. Bij de woorden van zowel Snowy als Tall wou hij grinniken, wat door zijn gewicht niet zo gemakkelijk ging. Hierna probeerde hij dus heel hoffelijk tegen het achterwerk van de tabby te trappen, zodat hij eraf zou gaan. "Misschien op de dag dat ik geen konijn meer lust" Sprak hij liefelijk, al probeerde hij hierna weg te rollen van zijn gevangene. Om hierna de aandacht weer op Snowy te richten. "Wat is jouw volledige reputatie trouwens?" Klonk er opgewekt van hem. Die van hem ging vooral over de grote van zijn maag en zijn vertrouwende gedrag, het laatste vaak minder positief. Hij maakte de naam Aceheart immers eer aan.

Bij de por en de woorden van de andere kater maakte hij een snortend geluidje "Ik ben meer een tank dan een bodybuilder, rauwe kracht hier" Grinnikte hij wat ongelovig. Hij geloofde best dat zijn vriend sterk was hoor, hell, hij zou altijd op zijn maat wedden in een gevecht dat die zou winnen. Maar dit was gewoon te makkelijk. Daarbij was hij ook wel sterk, al miste hij de show vaardigheden van de ander, rauwe kracht was in ieder geval geen manier het te omschrijven. Snowy zei dat ze niet echt een reputatie had, wat de kater niet geloofde. Hoe kan dat nou? Ze was immers opgegroeid in de beste tijd die er is voor een kat. Maar Tall was al eerder met zijn geweldige antwoord. Blijkbaar was madame de ijskoningin en wou ze iedereen versieren, wat niet ging door hun stoerheid. Well, seems legit. Ace keek even bedenkelijk en knikte. "Tis ook heel moeilijk, je bent vast onmogelijk om te benaderen met zo'n stel bodyguards om je heen. Maar my Queen, je hebt dus zeker je titel te pakken" Hij grijnsde, een grijns die vertelde dat ze nooit meer van die bijnaam af zou komen.