Angels & Demons: Legends or Reality?

Twee volken die ooit zo vredig onder elkaar hebben geleefd, nu een ware vijand. Hebzucht, haat en intense woede is wat deze volkeren uit elkaar dreef. Hoewel deze oorlog zich al miljoenen jaren voortsleept, weten alleen de oudsten de ware rede tot deze oorlog. Hoewel vrede onmogelijk lijkt, er is maar één manier om deze oorlog te eindigen...
Sheila Green lijkt een doodgewone tiener, maar schijn bedriegt. Zij is een van de legendarische hoeders van de menselijkheid. De enige die de kans had om weg te komen, maar de tijd van terugkeer komt steeds dichterbij. De tijd van veiligheid drijft steeds verder weg. Zal het haar ooit lukken, of zal de verdoeming en vernietiging van zowel de mensheid en de vernietiging van haar eigen volk voor eeuwig op haar naam staan?

Ik kan het me nog herinneren. Ik rende als kind door het brandende bos,achtervolgd door de dood. Ik keek achterom en zag hem in zicht komen, een kreet ontsnapte uit mijn mond en meteen sloeg ik mijn hand ervoor. Ik struikelde en val vol met mijn gezicht op de bosgrond. Zo snel als ik kon krabbelde ik weer overeind, maar ik was niet snel genoeg. De dood,in de vorm van een Demon stond voor mijn neus en torende boven me uit. Ik trilde van top tot teen, en dat uit pure angst. Ik keek recht in zijn ogen '' W-w-wat w-w-wil je v-v-van me?'' stotterde ik angstig. De Demon lachte luid en hatelijk '' weet je dat dan niet klein kindje?, ik wil jouw leven!'' Hij keek me aan met een dodelijke glans in zijn ogen. Daardoor schrok ik nog meer '' I-ik heb t-t-toch niks misdaan?'' Ik snapte er niks meer van, de demon hief zijn handen in de lucht en pas toen viel het me op dat hij een glanzend zwaard in zijn handen had.Ik gilde weer en hief mijn handen op om mezelf te beschermen. Wat er toen gebeurde is vaag, er was een fel wit licht op het moment dat zijn zwaard mij had moeten raken. Ik had mijn ogen dichtgeknepen van angst maar toen ik ze opende zag ik dezelfde demon dood naast me op de grond liggen. Ik keek om me heen en zag niemand, tot op de dag van vandaag weet ik niet of ik heb nou had doodgemaakt of dat er iets anders was. Na dat krabbelde ik weer overeind en rende verder tot ik in het meest verliggende krijgerskamp aankwam. Vanaf daar werd ik in veiligheid gebracht, naar Aarde, een plek onbekend voor beide rassen. Dit is de laatste kans...

Het is weer eens een saaie maandagochtend, zoals altijd sta ik weer heel eenzaam op de bus te wachten. Ik kijk op mijn klok bijna acht uur denk ik dan even en kijk weer op. Jahoor daar komt hij weer aanlopen, de populairste jongen van de school, oftewel de grootste zak die er is. Hij heeft dan wel een mooi uiterlijk maar hij behandelt iedereen als oud vuil, en naar mij kijkt hij al helemaal niet om. Dat verbaasd me ook helemaal niks, ik ben ook niet erg knap. Niemand doet de moeite om me te leren kennen, ik ben een van de buitenstaanders. en dat al vanaf het begin van het jaar. Soms wens ik dat ik mijn ware ik kan laten zien maar ik weet dat ik mezelf dan in groot gevaar breng. Maar ach genoeg gemekker over hoe slecht het is, daar komt de bus al aan. Ik sta soepel op en stap meteen de bus in zodra de deur open gaat, ik ga zoals altijd maar voorin de bus zitten om het getreiter te ontkomen. Als ook de rest van de wachtende in de bus zijn gestapt rijden we verder naar de volgende halte. Daar stapt maar een meisje in, ze is net zoals ik een buitenstaander. Ik heb nooit naar haar naam gevraagd maar ze gaat ergens halverwege zitten. En daar gaan ze weer hoor, ze hebben een pispaaltje gevonden. Als ze dan nog beginnen met haar tas te gooien sta ik geirriteerd op en kijk ze kwaad aan. '' jullie denken echt dat jullie wat zijn hé'' snauw ik ze kwaad toe. De tas van het meisje valt op de grond en ik raap hem moeiteloos op. ''Waar bemoei jij je eigenlijk mee freak?'', achja mister popular kan zijn mond weer niet houden. Ik draai me kwaad om '' omdat het eens tijd word dat je mensen met rust gaat laten'' met die woorden moet hij het maar doen, want ik kijk het meisje aan '' kom anders maar naast mij zitten hoor'' ik glimlach. Ze kijkt me aan en knikt '' is goed'' zeg ze zacht en staat snel op, neemt haar tas uit mijn hand en loopt naar de stoelen vooraan, eerst ga ik snel zitten zodat ik me niet langs haar hoef te wurmen. Als ze zit kijk ik haar aan '' wat is je naam eigenlijk?'' vraag ik dan. Ze kijkt me aan en glimlcht even '' mijn naam is Shana'' ze kijkt even uit het raam '' nog bedankt voor net'' voegt ze er dan zacht aan toe. Ik haal simpelweg mijn schouders op ''ach het is niks hoor'' zeg ik dan met een brede grijns. '' ik ben trouwens Sheila'' ik kijk naar haar, ze heeft kort bruin haar en grijze ogen, haar mond is niet echt groot, haar huid lichtgetint ze is best wel mager maar ze ziet er vriendelijk uit. Er is veel verschil tussen haar en mij. Ik heb heel lang zwart haar maar heb een zeer bleke hui, ik heb bruine ogen en ben een beetje gezet, ik kijk bijna altijd een beetje chagerijnig maar zo ben ik nou eenmaal. Shana kijkt me aan '' nou aangenaam dan maar'' ze grijnst even. En dit is pas het begin van een zeer hechte vriendschap.

Ooit is mij verteld dat vriendschppen je leven kunnen redden, maar ik weet niet of ik daar nog in moet geloven. Al mijn vrienden heb ik verloren, ik heb alles verloren. Soms weet ik niet wat goed voor me is, zelfs niet wat slecht is. In mijn jaren hier op aarde is al die kennis vervaagd. Het is niet mijn schuld, maar ook niet die van een ander. Ik kan me zelfs nauwelijks herinneren hoe het paleis eruit zag, ik ben zelfs mijn eigen moeder vergeten. Ik schaam me er diep voor, maar ergens van binnen liggen al mijn herinneringen verborgen. Ooit zal alle kennis die ik ooit heb gehad wederkeren en mijn ultieme kracht zal zich openbaren. Maar twijfels liggen diep, wat as ze me hier vinden en ik sterf? Niemand kent mijn exacte lot...