Stars are shining bright [Everstar]

Lizard was, na het zoeken van kruiden, direct terug naar het kamp gelopen. Ze was vlak bij de grens van Shadowclan geweest en had er de enige echt Innerghost, nu Innerstar, gesproken. Als jonge apprentice was ze in eerste instantie heel opgewekt, omdat je niet zomaar elke dag een leader van een andere clan ziet, maar langs de andere kant moest ze zichzelf weer in het gareel houden omdat ze als Medicine Cat apprentice een grotere verantwoordelijkheid heeft. Ze moest Everstar vertellen over Shrewstar, dat ze zich bij Starclan heeft gevoegd. Eenmaal bij de den van Everstar ademde ze even diep in. Ze had haar al een tijdje niet meer gesproken. "Everstar, kan ik je even spreken?" Even ging de poes met haar tong langs haar poot. De geur van Shadowclan hing in haar vacht. Ze was dan ook met Acefray gaan spreken, omdat Sparrow haar geen antwoorden kon geven. Nu had ze tenminste antwoorden gekregen op haar vragen. Ook was ze in het kamp van Shadowclan geweest, iets wat niet veel Windclanners kunnen vertellen. Misschien was het wel een goed idee om Everstar daarvan even op de hoogte te brengen. Anders zou ze nog een gat in de lucht springen van verbazing.

De jacht had haar uitgeput, maar ze had in ieder geval nog een konijn kunnen vangen. Het was een klein, mager beest, maar het was eten. Niet voor haar, uiteraard. Ze had gezien dat de planten knoppen begonnen te krijgen en ze rook de eerste sporen van nieuwblad in de lucht, maar het was nog niet zo ver. Het was nog altijd koud. 's Ochtends was het gras wit van de rijp. Hopelijk zou het niet te lang duren tot prooi weer in overvloed over de heuvels zou rennen, maar tot die tijd bleef de prooistapel laag en haar maag, net als die van anderen, het grootste deel van de tijd leeg. Ze had vanochtend al een klein scharminkel van een muis op, daar moest ze de dag maar mee doorkomen.
Ze haatte nietsdoen, maar was toch maar haar den ingegaan om uit te rusten. Ze hoestte en snufte een paar keer, terwijl ze rillend van de kou haar staart om zich heen sloeg. Als ze even zou kunnen slapen... Die rust was haar echter niet gegund. Goed, het had erger gekund. Het was geen kitten. In plaats daarvan hoorde ze Lizardpaws stem. "Everstar, kan ik je even spreken?" "Kom-", begon Everstar hees. Ze kuchte. "Kom binnen", zei ze, duidelijker nu, terwijl er een frons op haar gezicht verscheen. Ze rook nog een andere zwakke geur, naast Lizardpaws eigen geur. ShadowClan? Het was moeilijk te onderscheiden. Urgh, als haar neus niet zo verstopt zat, zou ze het beter kunnen ruiken.

Lizardpaw spitste haar oren toen ze de stem van Everstar hoorde. Ze had haar nog niet gezien, maar kon nu al opmaken dat er iets niet in orde was. Het leek wel alsof Everstar nog op het laatste moment nog koud had gevat. Ze besloot om dit niet als eerste boven te halen. Ze zou Everstar eerst vertellen over Innerghost, wie nu Innerstar was. Ze knikte kort naar de poes toen ze de den in was gestapt en sloeg automatisch ook kort haar ogen ten gronden. Lizard had altijd respect gehad voor eender welke leider. "Ik wilde je zeggen dat ik daarstraks, bij het zoeken van kruiden bij de grens van Shadowclan, Innerghost ben tegen gekomen." Ze ging niet rond de pot draaien. Andere katten deden dat misschien wel, maar Lizard zag daar het nut niet van in. "Ze heeft me verteld dat ze niet langer Innerghost wordt genoemd, maar Innerstar." Even was ze stil. "Shrewstar is omgekomen bij de aanval van een vos." Kort trok de jonge poes met haar oortje. Haar blik hield ze constant op Everstar gericht, niet op te controleren of ze wel luisterde, maar eerder om de leader wat te bestuderen. Ze wilde namelijk niet dat de poes ziek zou worden, toch zeker niet nu Sparrowfeather uit was gevallen en Lizard al het werk op zich moest nemen.

De medicine cat apprentice kwam binnen en sloeg haar ogen neer. Was de hele clan maar zo respectvol, dacht Everstar even wrang. Jan en alleman stapte haar den onaangekondigd binnen, alsof het niets voorstelde. Kittens die haar nest claimden, apprentices die haar doodleuk kwamen vertellen dat ze geen WindClanner meer wilden zijn, warriors die per se nachtwandelingen wilden maken... "Ik wilde je zeggen dat ik daarstraks, bij het zoeken van kruiden bij de grens van Shadowclan, Innerghost ben tegen gekomen", vertelde Lizardpaw, haar nu weer aankijkend. Everstars oren gingen wat naar achteren bij het horen van de naam. "Ze heeft me verteld dat ze niet langer Innerghost wordt genoemd, maar Innerstar." Everstar knikte. Dus Shrewstar was dood? "Shrewstar is omgekomen bij de aanval van een vos", bevestigde Lizardpaw een paar tellen later. Een vos. Het was een betere manier om te gaan dan door ziekte of een monster. Ze was in de strijd gestorven. Everstar kon niet veel medeleven opbrengen. Het was interessant om te weten, maar ze vond het niet erg dat de poes dood was. Ze had altijd al een hekel aan haar gehad. Niet dat haar opvolgster veel beter was. Ze waren ShadowClanners, dat zei al genoeg.
Lizardpaw keek haar al een tijdje aan en Everstar voelde zich wat ongemakkelijk. De blik van een medicine cat had altijd iets opmerkzaams, alsof ze ieder teken van ziekte of zwakte op zouden merken. Dat was maar goed ook, het was immers hun taak, maar Everstar voelde zich er niet helemaal prettig bij om aan zo'n onderzoekende blik onderworpen te worden. Ze voelde een kriebel in haar keel en kuchte zo kort en onopvallend mogelijk, meer alsof ze haar keel schraapte dan alsof ze erg ziek was. "Heeft ze gezegd wie haar deputy is?" vroeg ze aan Lizardpaw. Waarschijnlijk zou ze het al wel gezegd hebben als dat zo was, maar je wist maar nooit. En het leidde in ieder geval haar aandacht even af.

Kort trok de jonge poes met haar oortje toen de leader haar keel schraapte, al leek het eerder een hoest in Lizardpaw's oren. Ze kwam tot de ontdekking dat ze zelf nogal aan het staren was, iets wat Everstar waarschijnlijk wel had gemerkt. Haar blik ging dan ook automatisch even naar de wand van de den, niet goed wetend waar ze anders even naar moest kijken. "Heeft ze gezegd wie haar deputy is?" Lizard draaide haar kopje weer naar Everstar toe, al zorgde ze er deze keer voor dat haar ogen contact zochten met de leader haar ogen. "Tallshadow is de nieuwe deputy." Ze had de kater in het kamp gezien toen ze bij Acefray langs was gegaan. Over Acefray gesproken, ze moest dat nog zeggen. "Ik ben daarstraks met Acefray gaan spreken. Nu Sparrow ziek is gevallen, had ik even de hulp nodig van een andere medicine cat." Ze gaf direct de reden waarom ze met Acefray was gaan spreken, zodat er geen gedachten van verraad zouden opspelen. Lizard zou nooit, zonder goede reden, naar een ander territorium gaan.

"Tallshadow is de nieuwe deputy", antwoordde Lizardpaw. Tallshadow? Dezelfde Tallshadow als die idioot die op haar territorium had beweerd dat hij daar was om een eendenkuiken te redden? Ze fronste. Dat kon nog... interessant worden. "Ik ben daarstraks met Acefray gaan spreken. Nu Sparrow ziek is gevallen, had ik even de hulp nodig van een andere medicine cat", vervolgde de medicine cat apprentice. Everstar knikte, maar de frons bleef. Ze begreep dat medicine cats boven de clangeschillen stonden, maar ze kon niet zeggen dat ze erg vrolijk werd van het idee dat die van haar hulp was gaan vragen aan een ShadowClanner, medicine cat of niet. "Ja, Sparrowfeather..." mompelde ze. Nog een probleem en een waar zij tot haar frustratie niets aan kon doen om het op te lossen. "Wat mankeert er nou eigenlijk aan hem? Heb je Acefray verteld dat hij ziek is?"

Ze haalde haar schouders op bij wat de leader eerst aan haar vroeg. "Wat hij heeft is voor mij onbekend." mauwde de poes als antwoord. "Ik heb het tegen Acefray gezegd en hij wil binnenkort wel eens komen kijken, maar ik heb hem gezegd dat ik het nog even wil afwachten." zei ze met een kort knikje. Wie weet was et gewoon iets van het moment, was hij binnen dit en een moon weer beter? Je wist maar nooit. En ze wilde ook niet volledig afhankelijk zijn van de medicine cats van andere clans. "Over ziekte gesproken," begon ze. "Ik zie je al een paar dagen hoesten, Everstar." mauwde ze zachtjes en trok even met haar oren. Ze was altijd respectvol naar leaders toe, dus ze vond het nu vreemd om haar aan te spreken op haar gehoest. Ook al was dit één van de taken van een medicine cat en medicine cat apprentice.

Lizardpaw gaf aan dat zij het ook niet wist. Mousedung, werden medicine cats niet geacht iedere ziekte te herkennen? En waarom moest nou juist Sparrowfeather deze mysterieuze ziekte krijgen? Gelukkig was Lizardpaw al een flink aantal manen bij hem in de leer. Ze wist waarschijnlijk wel genoeg om alles redelijk draaiende te houden, maar ideaal was het niet. "Ik heb het tegen Acefray gezegd en hij wil binnenkort wel eens komen kijken, maar ik heb hem gezegd dat ik het nog even wil afwachten", zei Lizardpaw. Everstar trok met haar oor en moest zich inhouden om niets te zeggen. Het stond haar niet aan dat de ShadowClanner van Sparrowfeathers ziekte wist. Als Acefray het nieuws aan Innerghost door zou geven, stond ShadowClan hier straks nog op de stoep om van het moment gebruik te maken.
"Over ziekte gesproken," begon Lizardpaw zacht. "Ik zie je al een paar dagen hoesten, Everstar." De rossige poes had zich al afgevraagd wanneer ze erover zou beginnen. Ondanks haar pogingen kon het moeilijk onopgemerkt blijven. Ze keek Lizardpaw zwijgend aan. Wat moest ze zeggen? Ze kon het moeilijk ontkennen. "Ik heb geen greencough", zei ze uiteindelijk. Daar was ze wel vrij zeker van. Katten met greencough konden nauwelijks hun nest uit komen en zij had even tevoren nog gejaagd.

Aan Everstar's houding zag ze dat de poes het niet helemaal eens was met wat ze net had gezegd. Ze vertrouwde Acefray. Wat er ook door Everstar heen ging, Lizard had het volste vertrouwen in de kater. het duurde even voordat ze een antwoord kreeg op haar laatste vraag. "Ik heb geen greencough" Op haar beurt bleef de Medicine Cat apprentice even stil, nadenkend over hoe ze het volgende moest zeggen. Ze snapte niet dat andere medicine cats altijd zo vlot prachtige zinnen konden vormen, alsof het een gave was van Starclan. Lizard daarentegen moest altijd even nadenken over de juiste woorden. Of het nu lag aan het vele oefenen of aan het hebben van de gave, Lizard was daar nog niet. Ze was al blij dat ze zich niet belachelijk maakte door gebruik te maken van de verkeerde woorden. "Groenhoest of niet, als je last hebt van een hoest kom je even langs bij de Medicine cat den," Vele katten hielden zich graag stoer als het ging om een kleine hoest. Iedereen wist hoe snel een gewone hoest kon overslaan in groenhoest en even later kon dat zelfs overslaan naar withoest. En als één kat er mee af kwam, volgden al snel de andere. Even trok de poes met haar oortjes, twijfelend of het wel aan haar was om zoiets tegen de leader te zeggen. Waar was Sparrow als je hem nodig had.

De medicine cat apprentice was ook even stil. Het leek alsof ze nadacht over welke woorden ze zou gebruiken. Everstar wachtte geduldig af wat voor medicine catwijsheid er uit haar mond zou komen. "Groenhoest of niet, als je last hebt van een hoest kom je even langs bij de Medicine cat den," zei Lizardpaw uiteindelijk. Everstar trok even met haar oor, er niet zeker van of ze er wel blij mee was om op zo'n gebiedende toon toegesproken te worden door een apprentice. Aan de andere kant, het was wel de medicine cat apprentice en er zat ook wel een zekere logica in haar uitspraak. Lizardpaw had hoogstwaarschijnlijk gelijk. "Ik kan toch niet voor ieder klein hoestje langs jou gaan? Ik wilde je niet van je andere werk af houden zolang ik er niet echt veel last van had", miauwde ze toch. Lizardpaw had misschien wel gelijk, 'voorkomen is beter dan genezen', maar toch, Lizardpaw had vast wel betere dingen te doen. Ze was ook bang geweest dat ze haar per se had willen behandelen, al was het maar om erger te voorkomen, en Everstar wilde niet dat ze kruiden aan haar verspilde zolang ze niet in levensgevaar verkeerde. Ze was sterk genoeg, ze kon zichzelf toch wel door een klein hoestje heen slaan? Daarnaast zat er misschien ook nog een kleine ontkenningsfactor in, het idee dat als ze zelfs tegen zichzelf ontkende er last van te hebben, het vanzelf weer weg zou gaan.

Even beet de, 11moons oude, poes op haar lip bij het horen van Everstar's antwoord. Ze richtte zich lichtjes op en richtte haar oren recht naar voren. "Ik ben liever bezig met kleine hoestjes dan met katten die groenhoest of withoest hebben." mauwde ze met een iets vastere stem. "Nu greenleaf aangebroken is en de meeste katten, die groenhoest hebben gehad, terug in hun eigen nest mogen slapen, wil ik terug wat meer op pad gaan om kruiden te gaan zoeken." mauwde ze als overgang naar een nieuw onderwerp. "Is het mogelijk om een warrior met me mee te nemen of een oudere apprentice?" voegde ze er aan toe. Ze wilde vooral naar de grenzen van de andere territoria, wetend dat daar net iets meer te vinden was dan op de open vlakten van Windclan. Je wist maar nooit of daar één of andere kat naar haar uit wilde halen. Er waren genoeg katten van andere clans die niet veel gaven om de warrior code. Niet dat elke kat zomaar een ander zou aanvallen, maar het zou haar alle sinds niet verbazen. Zeker bij de grens van Riverclan.

"Ik ben liever bezig met kleine hoestjes dan met katten die groenhoest of withoest hebben", miauwde Lizardpaw met vaste stem. Everstar wist niet of ze geërgerd moest zijn doordat de apprentice haar bleef tegenspreken of onder de indruk om diezelfde reden. Aangezien ze wel moest toegeven dat Lizardpaw een punt had, neigde ze naar het tweede. "Nu greenleaf aangebroken is en de meeste katten, die groenhoest hebben gehad, terug in hun eigen nest mogen slapen, wil ik terug wat meer op pad gaan om kruiden te gaan zoeken", ging de medicine cat apprentice verder. "Is het mogelijk om een warrior met me mee te nemen of een oudere apprentice?" Everstar knikte. "Natuurlijk, kies maar wie je mee wilt hebben", miauwde ze. Ze zweeg even, keek Lizardpaw aan en kwam tot een besluit. "En nu je toch hier bent, wat is de diagnose?" vroeg ze met enige tegenzin. Ze moest weer hoesten en werd toch wel een beetje zenuwachtig terwijl ze het antwoord afwachtte. Ze had toch niet iets ernstigs ofzo? Het was toch niet meer dan een vervelend, maar onschadelijk hoestje?

"Natuurlijk, kies maar wie je mee wilt hebben", De poes boog kort haar kopje bij de uitspraak van de leader. "Ik zal straks een rondhoren." mauwde de poes met een klein glimlachje, zich terug op Everstar richtend. "En nu je toch hier bent, wat is de diagnose?" Haar mondhoek ging zachtjes de lucht in bij de vraag die volgde. "Wees gerust, het is enkel een kleine verkoudheid," beantwoordde ze de vraag van de poes. "Waarschijnlijk als reactie op die keer dat je in de rivier gevallen was." Dat laatste zei ze iets zachter. Lizardpaw was, sinds Sparrowfeather ziek was gevallen, van veel op de hoogte. Ze was oplettend en had zulke dingen snel in de gaten. Ze wist dat Everstar zeker één leven verloren was, maar niet dat ze er meerdere levens aan verloren was. Zelf wist ze niet of andere katten er ook al van af wisten, daarom dat ze haar stem dempte. Ze trok even met haar oor en zette alvast een stapje naar achteren, klaar om de den te verlaten. "Als je mij nog voor iets nodig hebt, hoor ik het graag." zei ze nog om hun gesprek af te ronden. Zowel Everstar als zij hadden nog genoeg te doen. De leader moest ondertussen ook al beginnen nadenken wie ze mee zou nemen naar de gathering. De maan was namelijk binnen een paar dagen volledig rond.

"Ik zal straks een rondhoren", miauwde Lizardpaw. "Kies een beetje een sterke kat, het zijn gevaarlijke tijden", drukte Everstar haar op het hart. Ze haalde opgelucht adem bij Lizardpaws volgende antwoord. Dus toch niets ernstigs. "Wees gerust, het is enkel een kleine verkoudheid. Waarschijnlijk als reactie op die keer dat je in de rivier gevallen was." Everstar knikte. Ze had er inderdaad al last van sinds die val. Dat ijskoude water had haar geen goed gedaan. Ze huiverde bij de gedachte aan de rivier die aan haar bleef trekken en haar niet naar het oppervlak liet zwemmen. Water waar lucht moest zijn. Drie levens achter elkaar weg. Zes klonk nog als haast oneindig veel, drie was plotseling eindig. Haar schim in Zilverpels, gemaakt van haar verloren levens, was iedere keer dat ze er was weer duidelijker zichtbaar. Ze schudde haar kop. Ze mocht natuurlijk niet zeuren. Drie levens, dat waren er nog altijd twee meer dan ieder van haar clangenoten had. Wat had zij te klagen?
Lizardpaw had het laatste wat zachter gezegd, al dacht Everstar dat de hele clan er wel van moest weten, zeker met al die apprentices die erbij waren geweest. Gelukkig dachten iedereen waarschijnlijk dat ze maar één leven kwijtgeraakt was. "Als je mij nog voor iets nodig hebt, hoor ik het graag", onderbrak Lizardpaw haar gedachten. Everstar knikte. Het was inderdaad tijd dat ze allebei weer aan het werk gingen.

Onderwerp: Re: Stars are shining bright [Everstar]