'Romantic' date (+ Lurkingshade)

Met een lege blik staarde ze naar de smurrie voor haar. Wat een dooie plek, 't leek verdorie haar eigen leven wel zeg. Wat moest de Shadowclan in hemelsnaam met deze plek, het was nergens goed voor. Het probleem dat het voornamelijk met zich meebracht was dat Locked hier elke keer terecht kwam als ze verdwaald was. Van hier uit kon ze natuurlijk wel de weg terug vinden, maar het had wat lugubers om hier 's nachts in je eentje door de modder te moeten stampen. Nu kon het haar niet veel schelen wat anderen van haar uiterlijk dachten, maar het gevoel van die rommel in je vacht was bijzonder onprettig. Bovendien maakte de modder het onmogelijk om hard te rennen, en wie weet wat je hier verder kon tegenkomen behalve vervelende vogels die je ogen voor de lol op hun snavel probeerden te spietsen. Nog redelijk schoon kwam ze bij een grote steen aan waar gemakkelijk 5 andere katten op konden zitten zonder met hun dikke kont elkaar er half af te duwen. De kleine zwart witte poes ging zuchtend zitten, en sloeg haar staart om haar pootjes. Erg gezellig was het hier rond middernacht in elk geval niet.

+ Lurkingshade

Waarom.
Gewoon waarom. Serieus. Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde nooit ergens zijn want great lord... Hij irriteerde zich dood aan alles... Waarom.. Waarom... Ugh. Hij slikte even en keek naar al dat... Vuil. Brr. Hij zou er echt van freaken... Gewoon. Waarom. Wie had dit ooit uitgevonden? Zijn pels kwam wat overeind bij de gedachte aan de modder die langs zijn ruggengraat naar beneden gleed. Verschrikkelijk gewoon. Hij zuchtte dan ook even. Zijn gifgroene ogen keken even strak rond waarna hij al snel iemand zag zitten, een gevlekte gedaante op een rots... Rots. Geen vuil. Ja toch? Hopen maar. Hij spande zijn spieren aan en sprong met enkele sprongen ongedeerd naar de rots. Hij ging erop zitten waarna hij het gebied begon af te scannen, opzoek naar een uitweg die zo weinig mogelijk schade kon aanbrengen aan zijn perfecte pels.

Alleen zijn in een modderhel was niet echt haar ding, maar gezelligheid ook niet. Helaas bleek ze niet alleen te zijn, ze hoorde voetstappen links op haar afkomen. Ze draaide haar kopje een kwartslag en haar oog viel op een oude bekende. Ze had hem weliswaar al honderd jaar niet gezien maar ze herkende hem nog wel. Ze keek toe hoe hij met een paar grote sprongen de steen waarop zij zat naderde en vervolgens bij haar ging zitten. Hij besteedde geen aandacht aan haar, typisch iets voor hem, maar dat vond ze niet erg. Tenslotte waren zij allebei niet van de gezelligheid. Lurking leek de omgeving te inspecteren op zoek naar een uitweg waarschijnlijk, en Locked besloot zijn voorbeeld te volgen. Haar oog viel even later op een route die er wel redelijk uit zag vanwege nog enkele stenen, maar geweldig was het ook niet. Ondertussen vroeg ze zich af of het de bedoeling was dat in zo'n situatie als deze een gesprek gestart werd, en met hem vond ze een gesprek niet echt erg, omdat het toch nooit lang zou duren. Maar ze weigerde koppig om te beginnen, als hij wilde -waarschijnlijk niet- kon hij iets zeggen. Als ze een goede route had gezien zou ze het wel melden.

Natuurlijk zei de ander niks. dat was goed, weinig woorden, goede sfeer. Dat was zijn visie. Hij sloot even zuchtend zijn ogen en keek even schuin naar een route waar ze haar aandacht op had gevestigd. "Dat zou ik niet doen als ik jou was, ze zijn glad, je zal zo in modder vallen," zei hij op zijn gebruikelijke, norse en eenvoudige toon. Hij knipperde enkele keren en draaide zich een kwartslag om waarna hij wat heen en weer wandelde en afstanden begon in te schatten, zijn hersenen begonnen al aan volle toeren te draaien. maar dat was nu eenmaal hoe hij was.

Het bleef nog even stil, en toen kwam er plotseling geluid uit het stille wezen naast haar. Een zucht. Beter dan niks, en niet eens sfeer verpestend. Maar het bleek een goede dag want er volgden zelfs enkele woorden. "Dat zou ik niet doen als ik jou was, ze zijn glad, je zal zo in modder vallen." sprak de kater op een norse toon. Ze hield haar kopje even schuin en bekeek haar route nog eens goed. Ze knikte kort. "Je hebt gelijk." zei de zwart witte poes slechts. Haar inschattingsvermogen qua afstanden en routes was niet al te best, maar ze kon zelf ook nog zien dat dit niet erg geschikt was. Ze keek even opzij, de kater bleek druk bezig te zijn met het zoeken naar een route, terwijl zijzelf het al gedeeltelijk had opgegeven. Hoewel ze er niet bij ging zitten kijken, liet ze het voornamelijk aan hem over. Het bleef intussen stil, iets wat uiteraard geen ramp was.