[Clanmeeting] Hi guys, we're back!

"Mama Mama Everstar is terug!" Met een grijns rende de kleine bruin witte kitten richting de kamp ingang. Hij had met trippelende pootjes zitten wachten tot de aanvals patrol terug was gekomen en nu ware ze eindelijk daar! Hij wou hun verhalen horen en alles weten wat er gebeurd was maar inplaats van grote grijnzen zag hij de trieste blikken van de warriors en versteld knipperde hij naar zijn leider die het grote grijze lichaam neerlegde van ee nwarrior. "Is hij moe?" Vroeg de jonge kater zachtjes en knipperde onzeker opkijkend naar zijn leader. Wat.. Wat bedoelde ze. Had Windcla nniet gewonnen? Maar Windclan was toch.. onverwoestbaar... Onzeker en een beetje bang keek hij rond naar de andere warriors hulp zoekend om zijn vragen die hij nog niet uitgesproken had te beantwoorden.

Lizardpaw had zich terug getrokken in haar den nadat de groep Windclanners het kamp had verlaten. Ze rekende op vele gewonden dus ze legde alvast verschillende hoopjes kruiden klaar. Na dit gedaan te hebben had ze zich kort in haar nest gelegd. Het leek een eeuwigheid te duren dat de groep terug kwam. Na een tijd in haar nest gezeten te hebben, verplaatste ze zich naar de ingang van de den zodat ze alvast een beter zicht had op de ingang van het kamp. Nadat ze dat gedaan had ging alles ineens snel. Everstar verscheen in het kamp met een lichaam van een kat op haar rug, gevolgd door de andere katten. Haar katten schoven automatisch verrast naar voren. Ze had niet gedacht dat dit het leven zou kosten van één van de warriors. Ondanks ze zag dat er enkele katten dringend hulp nodig hadden, bleef Lizardpaw staan waar ze stond. Dit was haar eerste keer dat ze zoiets meemaakte als apprentice en ze was dan ook eerst niet helemaal mee. Pas toen Everstar naar haar toe liep en haar zei dat ze de gewonden moest helpen, schoot de jonge kat pijlsnel de den in om alvast 2 hoopjes kruiden mee te nemen. Rond haar rechter poot had ze spinnenwebben gebonden. Voorzichtig, maar op een snel tempo liep ze naar de eerste kat toe die haar hulp nodig had. In haar ooghoek keek ze kort naar Everstar. Ze was graag op de hoogte van alles. Ook ging haar blik vluchtig over al de andere katten om hun wonden in te schatten en om alvast te zien hoeveel kruiden ze nodig had. Bij de inschatting die ze maakte was te zien dat het wel even zou duren voordat ze iedere kat zou kunnen controleren en verzorgen. Starclan sta me bij. Ze ademde even diep in en probeerde zich vervolgens te focussen op de kat die voor haar zat. Haar ogen schoten lichtelijk nerveus van de ene naar de andere kant. Ze was oprecht nerveus, wat logisch was. Ze hoopte maar dat de katten in Starclan achter haar schouder meekeken om zo nodig een poot toe te steken.

Tag: gewonde kat(ten)
Note: gelieve even de wond(en) te beschrijven en waar deze zich bevinden.

Barksound had de hele avond aan de ingang van het kamp gezeten. Tegen de tijd dat de groep katten terug keerde had Crowcall zich bij hem gevoegd. Samen hadden ze gewacht tot de geur, die ze al van ver konden ruiken door het bloed dat er in vermengd was, dichter kwam. Hun gesprek dat ze eerder voerde was direct gestopt bij het zien van de groep katten die een lijk met zich mee sleepten. Bark zette automatisch een klein stapje naar voren om te zien wie het was. Aan Crowcall kon hij echter al wel zien wie het was. Het was haar eerdere mentor. Even trok hij met zijn oortje, niet zeker hoe hij zich hier bij moest voelen. Schuld? Bark liep achter hen aan het kamp in en bleef op een gerespecteerde afstand staan, luisterend naar wat Everstar zei. "Katten van WindClan, we hebben tegen RiverClan gevochten om Whitelions dood te wreken en voor deze zaak is Wolverinebite gestorven. Hij is vermoord door Butterstars deputy en Butterstar zelf weigert toe te geven wat haar clan heeft gedaan. Zij zijn echter ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Dit was geen nederlaag voor ons. Dit gevecht heeft enkel bewezen dat WindClan een clan is van warriors en RiverClan een van moordenaars. Wolverinebite is als eervolle warrior naar StarClan gegaan en vannacht zullen we zijn wake houden."

Foxpaw volgde een stel andere apprentices uit de apprentice den en liep naar het midden van de clan. "Everstar!" hij keek verbaasd naar wie hij bij zich had, of eerder wat. Het lijk van Wolverinebite. Hij keek bewegingloos naar de dode en vervolgens naar Everstar. Hij wou net vragen wie er gewonnen had, toen hij het zo ongeveer duidelijk maakte. Ze hadden dus eigenlijk verloren, want ze hadden niet bereikt wat ze wouden bereiken. Bearkit, die nieuwe, was bang geworden. Crowcall stelde hem al gerust. Foxpaw liep verder, met een gerustellende glimlach naar de kitten en ging achter deze zitten, zijn staart om hem geslagen. "We nemen riverclan wel terug, en we zijn nog steeds een sterke clan."

De woorden dood lieten hem trillen op zijn kleine pootjes terwijl hij opkeek naar zijn leader. Nee dat kon niet.. Wolverinebite was een coole warrior iedereen wist dat hij kon niet zomaar dood zijn. Zijn trillende pootjes wist hij met moeite stil te krijgen door zijn kleine nageltjes in de grond te steken. De rode staart die om hem heen gleed van Foxpaw liet hem langzaam opstaren. Zijn belofte aanhorend en trillend knikte de kater. "Ze zullen boeten.." Fluisterde hij zachtjes tranen in zijn zilver grijze ogen. Ze zouden boeten.. allemaal..