E.T. (+ Shark)

Met kleine pasjes stapte de zwarte poes door het inmiddels alweer behoorlijk lange groene gras. Met haar oranje ogen volgde ze een bij die zacht zoemend alle bloempjes langsging. Het was een prachtige dag met veel blauwe lucht en zon. Ze schrok zich dood toen ze bijna op een dikke hommel ging staan, maar ze herstelde zich snel. Na een tijdje viel haar oog op vier grote bomen. Het duurde even voordat ze het doorhad, maar dit was waarschijnlijk Fourtrees. Hier was de zwarte poes nog nooit geweest, simpelweg omdat ze niet de behoefte had om ruzie te krijgen met een paar clankatten. Ze was niet bang voor hen en als het er maar eentje was dan kon ze wel winnen. Maar clankatten waren niet vaak alleen en als ze heftige wonden op zou lopen dan was ze er mooi geweest. Toch zakte ze langzaam door haar poten en ging rustig zitten. Na de hele ochtend te hebben gewandeld moest ze even uitrusten. Ze doezelde een beetje in, waardoor ze niet doorhad dat er een enorm achtpotig mormel naar haar toe kroop. Het kwam steeds dichterbij, maar de poes had absoluut niks door. Het zou nog slechts enkele seconden duren voordat het dier bij haar zou zijn. 5... 4.... Nog altijd had ze niks door. 3... 2... Voorzichtig opende ze een oogje. 1... 0... "IIIIH!!!" geschrokken sprong ze met een hoog kort gilletje op en strompelde achteruit, waarbij ze over een tak heen viel. Dat mormel had verdomme aan haar poot gezeten. Met een verontwaardigd gezicht staarde ze naar de behoorlijk grote zwarte spin. "Ga iemand anders irriteren stom beest." zei ze lichtelijk van haar stuk gebracht, hopend dat niet iemand dit toevallig had zien gebeuren.

+ Eerst Shark

Met een norse blik keek Shark naar het aantal hondentanden die aan zijn halsband hingen. Hij had er nog maar drie. Drie. Hij zat al hij wist niet hoe lang in die Clan en hij had nog maar drie hondentanden bemachtigd. Hij wist hoe hij de vierde kon krijgen, maar hoe moeilijk was het om iemand op hun territorium te vinden die daar niet behoorde of om iemand te verraden? Pearl was dankzij Zira en Claw verraden, dus die hondentand had hij al niet kunnen claimen. En dan had je natuurlijk het feit dat als er al iemand op hun territorium kwam dat Shark niet altijd op tijd was om hem te verjagen. Meestal waren anderen hem voor. En een hondentand claimen voor het feit dat hij mee had gedaan in een groot gevecht kon hij niet omdat hij die andere tanden nog niet aan zijn halsband had hangen. Ook moest hij nog twee meer hondentanden verdienen eer dat hij in zo’n schuur mocht gaan slapen. De kater gromde geërgerd en stapte maar wat nors door het territorium van een andere Clan heen. Het irriteerde hem nog altijd heel erg dat ze tegen ThunderClan verloren waren en dat ze dat stukje territorium kwijt waren geraakt, maar hij twijfelde er niet aan dat ze dat stukje weer terug zouden innemen en dat ze op dat vlak al het territorium terug zouden winnen. Alleen al het idee liet hem glimlachen. De kater keek echter op toen hij een onbekende geur rook. Hij opende zijn bek en rook de geur van Rogue. De opmerkingen van Cyber schoten door zijn hoofd en even hield hij zijn pas in, maar toch stapte hij op de onbekende geur af. Hij verborg zijn makkelijk te verbergen pels achter een struik en keek door de struiken heen naar de Rogue. Ze begon opeens te gillen en Shark’s haren vlogen de lucht in, maar hij begon te lachen toen hij zag wat de oorzaak was. Hij kon er niks aan doen dat het smalend klonk en snel sprong hij over de struik. Mousedung Cyber en zijn domme opmerkingen over Rogue’s. Hij deed wat hij wilde en ging zich niet de les laten lezen door een Clangenoot. ‘Zie daar de meest dappere Rogue die ik ooit heb gezien,’ zei hij smalend terwijl hij naar haar keek. Hij keek naar de oorzaak en fronste. Was ze daarvan geschrokken? Om haar te pesten stak hij zijn poot uit, spietste het ding aan zijn nagel en hield het vervolgens pesterig voor haar gezicht. ‘Was je soms geschrokken van dit?’ Het ding leefde nog maar net en bewoog met zijn pootjes die vlak voor het gezicht van de poes hingen.

De zwarte poes had niet door dat er wel degelijk iemand in de buurt was, en bleef als gehypnotiseerd naar het beest kijken. Zou alweer schelen als hij nu eindelijk eens weg ging. "Zie daar  de meest dappere rogue die ik ooit heb gezien." klonk het ineens vlakbij. Voor de tweede keer die dag sprong ze van schrik achteruit, maar ze wist zich nu sneller te herstellen. Ze zuchtte even toen ze de BloodClan geur rook, ook dat nog. De kater leek haar niet direct te willen vermoorden, hij had het eerst op de spin gemund. Kalm keek ze toe hoe hij het aan zijn nagel spietste en voor haar gezicht hield. "Was je soms geschrokken van dit?" de pootjes bewogen hulpeloos voor haar ogen, duidelijk lijdend en vooral overlijdend. Misschien dacht deze knakkerd hier dat ze bang was voor spinnen, maar dat was niet het geval. Ze mepte met haar rechterpootje de spin uit de klauw van de kater, nam hem tussen haar tanden en beet akelig langzaam het lichaampje doormidden. Toen slikte ze het door en likte even over haar lip. "Nee hoor." snorde ze uitdagend.

Shark moest in alle eerlijkheid toegeven dat als het over spinnen ging dat hij er ook niet zo’n fan van was als ze in zijn vacht zaten. Niet omdat hij er bang voor was, maar eerder omdat hij het niet kon hebben dat alles zo kriebelde. Zo vond hij vlooien en alle andere kleine beestjes in zijn vacht ook maar niks. Op dat vlak had hij liever in ThunderClan willen zijn, want daar kon hij tenminste wat Apprentice’s de stuipen op het lijf jagen om wat beestjes uit zijn vacht te halen. Er liep er waarschijnlijk wel één met een litteken rond omdat Shark’s poot per ongeluk was uitgeschoten toen er niet geluisterd werd naar zijn opdrachten. Nog nooit had Shark echter een erge verwonding toe gericht aan een Apprentice van de ThunderClan omdat dat toen gewoon niet mocht. Jammer genoeg waren ze hun territorium kwijtgeraakt door die verdomde Zealspark en al die andere zielige boskatjes en moesten ze weer opnieuw gaan strijden. Maar goed, dat waren zorgen voor later. Eerst concentreerde hij zich op de poes die kennelijk toch niet zo bang leek te zijn voor spinnen en het zelfs uit zijn klauw mepte. Verwonderd gingen de oortjes van Shark even naar achteren en zijn ogen vernauwden zich terwijl hij de poes scherp in de gaten hield, maar gingen naar voren toen ze het ding akelig langzaam doorbeet. De manier waarop ze haar prooi doorbeet had veel weg van toen hij Newt’s poot had doorbeten een paar dagen geleden. Shark had wijselijk besloten om daarover niks te zeggen tegen Cyber omdat hij het gevoel had dat de kater dan helemaal zou flippen. Hoewel Cyber en Hellhound het niet eens leken te zijn met zijn manier van aanpakken, had Claw er niet te veel op te zeggen gehad en dus had Shark ook niet echt het idee dat hij zinloos bezig was. Het feit dat hij hondentanden erbij verdiende wilde al wel wat zeggen naar zijn idee. ‘Oké, die zit,’ zei hij en hij grijnsde even. De geur van BloodClan leek haar ook niet zo angstig te maken en om eerlijk te zijn had Shark wel wat respect voor het feit dat ze zich niet door hem liet doen. ‘Voor een Rogue schrik je eigenlijk best wel snel. Je weet toch dat dat niet echt dreigend overkomt bij vijanden?’ Het verbaasde hem lichtelijk dat zijn stem niet direct honend klonk.

De Bloodclan kater leek lichtelijk verwonderd over haar acties, maar hij dacht in ieder geval nog niet dat ze gestoord was. Want ja, een beetje gek was ze wel. 'Gek zijn we allemaal wel.' En nog altijd had hij haar niet vermoord. Ze bekeek hem eens even, en stelde vast dat het, mocht een aanval nog komen, het zeer lastig voor haar ging worden. Ze was geen moordenaar of vechter, maar ze had wel haar apprentice training bij de Shadowclan bijna volledig afgerond, enkel was deze kater waarschijnlijk honderd keer beter getraind dan de slappe clan trainingen. Daarna was ze gevlucht, gevlucht voor iedereen die deed alsof ze het erg vonden dat haar ouders waren overleden. Dat gespeelde medelijden, oh wat haatte ze het. Tegen medelijden op zich kon ze al niet, laat staan een toneelstukje. Nee ze had zeker geen spijt van het verlaten van de Shadowclan. "Oke, die zit." zei meneer... wie? Hoe zou deze gozer heten? Zeker een of andere 'evil' klinkende naam. "Voor een Rogue schrik je eigenlijk best wel snel. Je weet toch dat dat niet echt dreigend overkomt bij vijanden?" ging hij verder, en ze keek hem met lichte verontwaardiging aan. Wat nou, zo gezellig waren spinnen niet hoor. Maar ze moest toegeven dat het er waarschijnlijk heel dom had uitgezien toen ze schrok. "Misschien is het wel een tactiek, op die manier zou een vijand dan niet veel tegenstand verwachten." ze verzon het ook maar ter plekke, want ja ze moest toch iets. "Maar in principe heb ik niet echt vijanden." voegde ze daaraan toe. Ze was geen allemansvriend maar ze ging ook niet met iedereen direct op de vuist.

Shark trok lichtelijk geamuseerd met zijn oortje toen ze hem verontwaardigd aankeek. Het was tegenwoordig niet meer normaal hoe makkelijk je een poes kon beledigen. Voor de één of andere reden deden poezen altijd heel erg onaardig tegen hem en hij had niet direct een idee hoe het mogelijk was. Oké, hij speelde nu vrij onschuldig, want hij wist weldegelijk waardoor dat het kwam. Het was nu ook niet dat hij bepaald de vriendelijkste tegen hun was, maar hij mocht toch wel de waarheid zeggen als hij die kon vertellen? Het was niet dat hij onzin vertelde of zo. Het had er echt dom uitgezien hoe hard ze wel niet geschrokken was door die spin. Het zou hem niets verbazen als ze opeens één of andere vechtersbaas bleek te zijn, maar het zou hem ook niets verbazen als ze het hazenpad zou kiezen zodra ze aangevallen zou worden. Ze leek ongeveer van zijn leeftijd te zijn, waarschijnlijk iets jonger. Hij hoopte voor haar dat ze als Rogue wel wat ervaring had opgedaan en dat ze zichzelf kon verdedigen, maar hij nam aan dat als ze nog steeds overeind stond zonder al te veel littekens dat dat wel het geval was. ‘Dus je wilt zeggen dat je eigenlijk een zeer geleerde vechtersbaas bent?’ vroeg hij. Deze keer was de honende ondertoon er wel in te horen, maar Shark weet dat aan het feit dat ze zelf ook wel wist dat het een spottende opmerking had kunnen verwachten van zijn kant uit. Het wilde niet zeggen dat als hij geamuseerd door haar werd of als hij net iets anders reageerde dan normaal dat hij ook direct vriendjes met haar zou gaan worden. ‘Het feit dat je niet veel vijanden hebt moet toch zeggen dat je niet al te veel voor je zelf op hoeft te komen.’ Hij fronste kort. ‘Als ik Rogue zou zijn zou ik waarschijnlijk alsmaar vijanden hebben omdat ik de problemen constant opzoek.’ Hij grinnikte. ‘Niet dat je daar per se een voorbeeld aan moet nemen, hoor.’ Nee, hij als Rogue zou niet bepaald goedkomen. Hij zou echter wel zijn territory vrij goed kunnen verdedigen en hij wist niet of er velen waren die dat ook konden zeggen. ‘Hoe meer vijanden je maakt hoe sneller je er achter komt of ze ooit vrienden voor je hadden kunnen zijn.’