Happy to see you again -Evil laugh- || & Oceanpaw

In mijmerende gedachten verzonken was de jonge kattin langzaam weg gelopen uit het kamp. Zoals gewoonlijk zette ze haar masker weer op en liep ze stevig door om haar taken met lichte tegenzin te vervullen. Naar alles dat was gebeurd, had ze de vrolijkheid en speelsheid van een jonge kattin, die ze dan ook nog was verloren. Ze was de harde wereld van de wilde katten ingetrokken. Mooie avonturen, echt niet. De harde wereld was eerder een nachtmerrie. Eentje waaruit Oceanpaw niet wakker leek te kunnen worden. Eerst de ontvoering manen geleden, toen ook nog haar halfbroers dood. Het had bijna niet rampzaliger gekund. Dan ook nog eens dag in dag uit vechten tegen de angsten die altijd opspeelden. De angst om ooit een Bloodclanner of Rogue tegen te komen. De enige angst die ze naar andere clans had gehad was wel iets weg gevaagd. Ze voelde zich tamelijk veilig op Windclangebied, ook al was ze in hun gebied ontvoerd. Ze was niet meer de hopeloze zwakke kitten. Natuurlijk was ze nog niet vol trained, maar ze had in ieder geval veel geleerd. Zoals jagen en zelfs een klein beetje vechten. Ze kon niet klagen. Behalve natuurlijk de nachtmerries en de pijnlijke herinneringen die ze nog had. Zoals het beeld van het levenloze witte lichaam van haar broer die de hele tijd, op ongepaste momenten naar voren kwam in haar gedachten. Of de herinneringen in de dassenburcht met de twee Rogues. Om nog maar te zwijgen over de herinnering van de manier waarop haar clangenoten met haar broers dood omgingen. Met een zachte zucht en een onderdrukte rilling die over haar ruggengraat kroop liep ze verder. Terwijl ze op zoek ging naar wat verse prooisporen ontdekte ze ook een relatief bekende geur. Iets aan die geur liet haar aan gevaar denken, al kende ze een gedeelte ervan nog niet. Met een zachte sis rezen de haren omhoog waarna ze naar de oorsprong van de geur toe liep. Haar tanden waren vervaarlijk ontbloot toen ze voor een bekende kater kwam te staan. 'Cyber,' Snauwde de kattin de gevlekte kater toe, de kater die ze verafschuwde. Ergens was ze blij nog redelijk dicht in de buurt van het kamp te zijn, de eeuwige wind van Windclan zou vast wel zijn geur naar andere katten brengen, zodat ze konden helpen. Mits ze de kater lang genoeg bezig hield.

Een vreselijke, afgrijselijke, gruwelijke Bloodclanner, maar dat wist de jonge leerlinge nog niet, ze wist enkel dat Cybers geur wat veranderd was, en dat ze hem niet mocht. Dat hij een gevaarlijke kater was, eentje waarmee rekening gehouden moest worden. Toch deinsde ze niet terug zodra de kater dichterbij kwam, waarschijnlijk in een poging om haar te intimideren. Haar woede jegens hem was nog groter dan haar angst waardoor ze hem enkel koeltjes aankeek toen hij haar naam siste. 'Oceanpaw.' Zijn brede grijns was aanlokkelijk om van zijn gezicht af te vegen, al wist ze wel dat ze het nooit zou kunnen winnen van hem. Geduld was een schone zaak, eentje die Ocean vaak wel beheerste. Vandaag dus ook, ze was tamelijk goed uitgerust, al waren haar nachten natuurlijk nog steeds niet geweldig. Inmiddels was de kater zo dichtbij, dat hij met een kleine beweging haar kon vloeren, toch deed de kattin haar best geen haar te verroeren. Een verkeerde beweging en ze had een probleem. Een verkeerd woord en dan zou het al helemaal mis gaan. Als iemand ervoor verantwoordelijk was dat er geen gewonde zouden vallen, zou zij het waarschijnlijk zijn. Viel ze aan, dan had ze misschien het voordeel van een snelle actie, maar ze was niet zo sterk en ervaren als hij was. Andersom kon ze misschien zijn aanvallen redelijk ontwijken, maar nog steeds was het geen goed nieuws. De kater begon traag, te traag om haar heen te wandelen, al die tijd bestudeerde hij de jonge kattin, die duidelijk gegroeid was de afgelopen manen. Het was ergens best wel intimiderend waardoor ze het niet kon laten een klein stapje terug te zetten en haar oren in haar nek te duwen, op een verdedigende manier. 'Hoe doe je het?...Nog... nachtmerries gehad?' Gokte de kater met een domme grijns op zijn gezicht. Ergens wist ze dat hij haar aan het uitlokken was, waardoor ze aan de grond genageld bleef staan en met een starre en strakke blik zijn ogen volgde. 'Als het een nachtmerrie is dat jij door honden opengereten wordt, dan ja heb ik er een paar gehad.' Mauwde ze opgewekt terug, al was het wel duidelijk gespeeld. Ze rolde met haar ogen voordat ze haar tanden ontblootte. 'Maar daar zal ik maar niet in detail over spreken, of wel.' Mauwde ze nadenkend en fel. Ze was zeker niet meer laf, ze kon ook aardig wat woorden in haar mond nemen, daarbij was ze kouder gedrag gaan vertonen naar het overlijden van haar halfbroer. Iets om zichzelf mee te kunnen beschermen. Ondertussen had ze nog geen een keer weggekeken van de grote, gevaarlijke kater.

Het jennen van een grotere, sterkere en meer ervaren kat was nooit slim. Dat wist Oceanpaw ergens ook wel, maar ze wist ook dat ze waarschijnlijk beter kon ontwijken en hem in blinde woede kon krijgen dan zelf de aanval te beginnen. Ontwijken met haar snelheid en uithoudingsvermogen was nog te doen, maar aanvallen was altijd riskant. Hoe dan ook, ze had zichzelf nu wel flink in de nesten gewerkt. Zeker toen ze het over haar zogenaamde nachtmerries had, iets waarmee ze duidelijk recht in de haren van Cyber wreef. Maar de tijd om te twijfelen over haar tactiek had ze niet, ze moest en zou hem van het territorium af moeten krijgen, het maakte niet uit hoe jong ze was. Ze was vastbesloten niet zonder slag of stoot toe te geven. Warriors deden dat ook niet en ze zou er ooit eentje moeten worden. De kater gromde inmiddels door haar opmerking en het rollen van haar ogen. Hierdoor hield ze heel even haar mond, maar als snel volgde haar volgende opmerking, ze negeerde werkelijk waar al zijn gegrom zo goed en kwaad als ze dat maar kon. Ze had haar tanden waarschuwend ontbloot om hem te laten blijken dat ze haar clan en zichzelf zou beschermen. Een tegen dreiging dus, naar Cyber toe. In ieder geval liep Cyber nu geen rondjes meer om haar heen en kon ze dus ook beter in de gaten houden wat de kater van plan was, proberen in te schatten wat hij zou uitspoken. Als reactie op haar opmerkingen waren ook de haren op Cybers vacht omhoog gezet. Iets waardoor een kat natuurlijk groter en sterker leek. Maar een waarschuwing waar ze geen blijk aan gaf. Natuurlijk was ze nog steeds in het nadeel, maar daar stond ze niet al te lang bij stil. Hopend op een wonder, ze kon niet veel meer dan dat. 'Heb je nou niets geleerd sinds dat ik je kitnapte?' Vroeg de kater met ontblootte tanden. Waarna het zwart-witte mormel even weg keek, de zeven manen oude kitten hield hem nauwkeurig in de gaten, terwijl ze langzaam haar spieren iets aan spande, ietwat nerveus en op haar hoede. 'Je lijkt me enkel dommer geworden..' Verklaarde de kater daarna, alsof het doodzonde was dat ze zich zo gedroeg. Nog voordat ze kon reageren op die opmerking sprong de kater naar haar toe, met een vluchtige beweging wist ze enkele stappen op zij te zetten, waarbij ze nog net niet haar balans verloor. Toch kon ze niet voorkomen dat de kater zijn nagels over haar schouder heen liet glijden. Doordat ze opzij was gestapt konden de nagels er niet echt in gehaakt worden, waardoor het meer een schram werd. Toch betekende het niet dat het geen pijn deed. Rode druppeltjes bloed verzamelden zich op de wond, waarna ze haar poten weer stevig onder zich zette. Ze zei geen woord terwijl ze berekenend naar de kater keek. Ze bewoog haar kop richting hem en sloeg haar nagels zonder waarschuwing uit. Waarna ze hem voorzichtig begon te omcirkelen. Ze wist dat ze een aanval moest rekken, wachten tot op het juiste moment, totdat ze misschien toe kon slaan. Al wist ze niet wanneer en hoe, waar bleven haar clangenoten!

De grove kater, was niet bepaald de fantastische tegenstander. Sterker, groter en met meer ervaring, was ze zo goed als verloren. Haar enige voordeel was het feit dat ze sneller was, iets waar de katten in haar clan dan ook bekend om waren. Daarbij had ze doorzettingsvermogen en een redelijk uithoudingsvermogen die haar nog wel eens het leven konden redden. Een nieuwe geur bereikte haar neusgaten, waardoor ze haar neusvleugels zenuwachtig open sperde. Toch niet nog meer Bloodclanners, tenminste dat hoopte ze maar. Ze was al in het nadeel met deze indringer. Ergens was ze dan ook opgelucht toen ze doorhad dat het Riverclan was, in ieder geval kende die katten de Warrior Code, dus misschien zou ze het er nog levend vanaf brengen, alhoewel Windclan en Riverclan waren duidelijk in een flinke ruzie al dan niet een oorlog. Ze schrok op van een stem van een kattin die ze later zou leren kennen als Butterstar. 'Problemen hierzo?' Mompelde de flamepoint kattin nogal koeltjes, net nadat de kater zich al sissend had omgedraaid en hiermee haar in het voordeel bracht voor een aanval. Het gesis uit Cybers keel liet haar, haar spieren ongemakkelijk aanspannen. 'Halloooow, nee nee even mijn dochter op haar plaats zetten.' Mauwde de kater ineens bijzonder zoetjes. Hierdoor gromde de jonge kattin enkel meer. 'Hoe blind ben jij Cyber! Dat je niet eens jou kittens kan onderscheiden van echte Windclanners! Dat je mij toevallig ontvoerd hebt toen ik kitten was betekend niet dat je iets over mij te zeggen hebt, begrepen muizenbrein!' Dit alles siste ze met harde stem richting de kater voordat ze naar zijn achterpoten uithaalde, in een snelle flitsende beweging. Hierna vervolgde ze op bijzonder vriendelijke toon. 'Even voor de duidelijkheid, mijn vader Sparkshade is in Starclan, en daar zul jij nooit komen met je vieze bloedpoten.' Hierna gooide ze haar kop ietwat arrogant omhoog, waarmee duidelijk was dat ze hem wel bijna kon vellen. Dat had ze gedaan als ze zich niet aan de Warrior Code zou houden en dus niet zomaar een dode in haar klauwen zou hebben en nog belangrijker, sterker was. Daarna schoot haar kop vragend naar de  Riverclanners, die ze met een enkel knikje begroette. 'Riverclan,' mauwde ze op een neutrale toon; voor een Windclanner was ze nog wel netjes en vriendelijk. Ze zou later wel uitzoeken wat ze in een ander territorium te doen hadden, want dat wist ze natuurlijk niet. Daarbij was een Bloodclanner een veel groter gevaar dan een Riverclanner. Ze betwijfelde zelf zeer zeker dat haar halfbroer vermoord was door Riverclan, er was geen wond te bekennen geweest en dat zou toch zeker wel zo zijn geweest als er een gevecht was, niet waar? Maar ze wist ook dat ze jong was en nog lang niet alles had gezien, daarbij had Barksound duidelijk verteld waarop het sloeg en geloofden vele hem, hopelijk zou de ruzie tussen Riverclan en Windclan niet voor veel meer doden zorgen. Ze had namelijk bijzonder weinig met wraak, behalve als het Cyber inhield. Die was zo afgrijselijk als wat, daarbij moest ze haar clangenoten beschermen tegen de gevaarlijke kater. Geen enkele andere kitten mocht in haar ogen ondergaan wat zij en Lizardpaw hadden meegemaakt.

De kattin was ergens opgelucht dat ze niet in haar eentje was, op dit toch wel ogenschijnlijk belangrijk moment. Een sterke donkere kater kwam erbij staan, eentje die ze niet van gezicht kende, toch wist ze wel zeker dat het een Riverclanner was. Immers rook hij behoorlijk naar vis, een geur die ze nergens anders trof. Windclanners visten niet, misschien wel naar informatie maar niet naar vissen die in het water zwommen. Water, brr, dat was niet iets waar ze van hield. Het was goed om als drinken te gebruiken en misschien voor nog enkele andere redenen, maar om erin te zwemmen of vissen, nee haar niet gezien. De grote en imposante grijze kater leek Cyber niet te beangstigen, maar bij Oceanpaw klopte het hart in de keel. Ze was als de dood dat er door de vijandelijkheid enkel een groter gevaar was. Ze wou niet overlijden in de poten van een Bloodclanner en Riverclanner. Vinnig als ze was, probeerde ze Cyber ook iets toe te takelen. Sinds hij duidelijk afgeleid was door de nieuwkomers. Ze groette de twee katten, voordat ze zich weer op het gevaar voor zich richtte. 'Ja, en jij bent Windclan, en jij Bloodclan.' Mauwde de grijze kater, waardoor de jongere kattin met haar oortjes trok. Dus, Cyber had besloten zich aan te sluiten bij een miezerige nepclan. Nu eerder een gevaarlijke miezerige nepclan, wat het niet veel beter maakte. De sceptische blik in de groene ogen van Cyber deed haar vrij weinig, het maakte enkel dat een zacht gesis vanuit haar borst omhoog rees en haar houding nog iets dreigender overkwam. Ze mocht een Apprentice zijn, maar dit was haar grondgebied en daar zou Cyber hoe dan ook achter moeten komen. Met Riverclanners viel misschien nog wel te praten. 'Ja, ik ben Bloodclan, en mijn geduld is op.' Zei de zwart-witte beruchte kater. Hierdoor rolde de jongere kattin on-respectvol en ongeduldig met haar ogen. Kon hij niet gewoon weg gaan en zijn verdere leven in een Twolegplace blijven? 'Willen jullie het afbollen?' Vroeg de kater liefjes, iets waardoor de jongere kattin, de onervaren kattin een rilling over haar ruggengraat voelde lopen. Hij liep dichter naar haar toe, even twijfelde de gestreepte kattin of ze een stap terug moest zetten, maar ze wist dat ze niet zomaar toe mocht geven aan de angst die door haar lichaam sijpelde. Haar schouder, die lichtjes verwond was, deed behoorlijk zeer. Ze voelde dat die wat stijf was, en wist dat ze daardoor minder op haar snelheid kon rekenen. Berekend keek ze de kater twijfelachtig aan. 'Heb je nou vriendjes nodig omdat je zo slap bent Oceankit?' Mauwde de kater, waarna hij als een krankzinnige oude opa begon te lachen. Ze antwoordde niet, staarde enkel bijna doods voor zich uit, een harde blik had zich in haar ogen gevestigd terwijl ze diep snuivend adem haalde. Toen stapte tot haar grote verbazing een Riverclanner tussen haar en Cyber in, meteen gaf Oceanpaw de oudere en waarschijnlijk ook wijzere kattin de ruimte om zich in te bewegen. Ze zorgde er wel voor dat ze Cyber in het kielzog hield. De flamepoint deinsde niet terug voor wat een groot gevaar was in Oceanpaw's ogen. Ergens verbaasde het haar wel, een Riverclanner die voor haar opkwam. Ze keek even vragend naar de andere Warrior, niet wetende wat ze moest verwachten. 'Laatste kans. Vertrek en laat Oceanpaw met rust. Dit is een gevecht die je niet wint.' Mompelde de flamepoint ijskoud, haar nagels in de losse ondergrond slaand en haar bovenlip optrekkende. Oceanpaw wist nu al dat ze nooit tegenover die flamepoint wou staan in een gevecht. Als dat ooit zover zou komen, eerst moesten de clans van de Bloodclan mormels zien af te komen. Dat Cyber zich bij hen, die bloederige zielloze wezens, had aangesloten was ergens wel een verrassing, immers had hij zo sterk geleken. Was hij dan toch zwakker dan hij oogde? Kon hij niet meer alleen zijn plannetjes uitvoeren? Ze wist het niet, ze wist alleen dat ze net ontglipt was aan een probleem die haar leven kon kosten. Het bloed, kleurde haar vacht langzamerhand donkerrood en een gepijnigde blik lag in haar ogen terwijl ze haar schouder wat probeerde te ontlasten. Ondanks dat het niet geheel een geslaagde aanval van Cyber was geweest, had hij haar wel iets verzwakt. Maar kon ze de Riverclanners wel laten vechten, ondanks dat de clans elkaar hadden beloofd bij te staan mocht het gevaar van Bloodclan weer opkomen?!