We never completed our first meeting (Firedance)

Pearl was vroeg vertrokken, Claw leek alleen maar erger en erger te worden. Hem omkopen om in de Bloodclan te blijven met het enige wat hij had, zijn kleine broertje Kronos. Zijn sprankeltje hoop, hij schudden zijn kop. Hij dwaalde af in zijn gedachten, de woorden die Claw sprak. Bloodclan was vreselijk, hij viel ooit een kat aan maar deed het daarna nooit meer. Hij had bijna de broer van een kattin vermoord, hij had bijna een oorlog veroorzaakt. Hij wilde helpen en wilde dat Everstar hem zou vergeven voor het aanvallen van haar broer, alleen Zira kwam er tussen om alles en iedereen om te kopen. Hij wilde dat hij de kracht had om tegen te spreken, alleen dan zou hij moeten toekijken hoe zijn broertje zou sterven en het hardste leven kreeg in Bloodclan. Zo oneerlijk, hij sloot zijn ogen. Hij was aangekomen op Bloodclan, zijn poten voelde de koude grond onder zich. Het gras onder zijn poten kriebeleden, hij had geen vrienden. Al was hij hier toch gekomen om één iemand, de Thunderclan kattin waarmee hij een gesprek mee had. Hij moest zijn gevoel weghalen, hij had nooit naar Bloodclan moeten gaan. Alles was zijn schuld, het enige was wat hij kon doen was niks. Toch zocht hij de kattin waarmee hij graag nog een gesprek mee wilde, niet alleen omdat ze knap en pittig was maar ook omdat zij ook een haat had aan Bloodclan. Misschien... Nee, wat haalde hij in zijn hoofd. Hij slikte kort, hij was toch gekomen. Iets moest een mening hebben, iets moest door zijn hoofd spinnen? Toch? Hij zetten een stap veder in het territorium van de Thunderclan, hij was hier niet om prooien weg te stelen.

~Alleen voor Firedance

What do we say to the god of death? Not today.

Er hing een geur in de lucht die ze liever nooit meer rook, zeker niet binnen ThunderClan territorium. Misschien was het niet slim om in haar eentje op onderzoek uit te gaan, maar de drang om er direct wat aan te doen was sterker. Als er werkelijk een BloodClanner door het territorium sloop, dan moest deze eraf gejaagd worden, het liefst zo snel mogelijk. Ze dook dan ook ineen eens de geur sterker werd, om vanuit de struiken en de begroeiing op de bosgrond toe te kijken voor ze actie ondernam. Er was inderdaad een indringer op hun territorium en deze deed niet echt moeite zichzelf te verbergen. Ze herkende hem vaagjes van de tijd dat ThunderClan bezet was geweest door BloodClan, maar geen van de katten, behalve Claw en Zira dan, was echt duidelijk blijven hangen. Met een krachtige sprong stortte ze zich naar voren, op de kat af, met als doel hem omver te gooien. Als het een kat uit een andere Clan was geweest had ze misschien wat voorzichtiger gehandeld, maar BloodClan had het verdiend om hardhandig aangepakt te worden. Claw gaf er toch niks om als er een van zijn leden met een oor minder terug zou komen.

F I R E D A N C E

Pearl bleef langzaam aan zijn tempo, hij voelde hoe zin poten in het mulle zand wegzakten. De wind bries langzaam tussen de bladeren door, je hoorde het zachte getik van de takken die tegen andere aan kwamen. Veder op vlogen een paar vogels in het rond, het was hier altijd zo rust gevend. Zijn lichaam was verzwakt van al deze klappen die hij had, al zijn wonden die nog niet genezen waren. Met een diepe zucht ging hij zitten, hij moest stoppen om tegen Bloodclan te gaan. Zijn broertje ging hier onder lijden, hij spitste zijn oren. Het geluid van ratelende bladeren, was er een kat in de beurt? Hij zocht naar een oranje kattin, al kwam hij hier wel vaker om haar op te sporen maar de meeste keren kwam hij haar niet tegen. Hij was nog erg vermoeid, kapot gemaakt door alle verwondingen die hij had. Een oranje bekende kattin schoot met een krachtige sprong naar voren, omdat hij zit niet zag aankomen viel hij omver. Hij kwam met zijn lichaam met een klap tegen de grond aan, de helft van zijn lichaam was doorweekt door de modder. Sommige wonden waren weer open gegaan door deze krachtige sprong, hij moest dus wel oppassen. Hij krabbelde zichzelf overeind, hij herkende haar. Haar naam niet maar wel haar blik en haar twee prachtige ogen vielen weer op die hij zo bewonderde. Hij zwiepte met zijn staart, zij wilde hem natuurlijk van haar net terug veroverde territoir af hebben. "Wacht met aanvallen." Miauwde hij vluchtig, "Ik kwam hier om met jouw te spreken, ik zal je territoir daarna verlaten." Zijn stem klonk kwetsbaar. Vluchten kon niet meer, hij keek nog even om zich heen om voor de zekerheid te kijken of er dit keer niet weer een Zira uit de bosjes zou komen. Na dit gesprek zou hij weer andere moeten verwonden, maar hij zal zeker niet de Thunderclanners en Windclanners verwonden na zijn daden. Hij kon niet weg van Bloodclan anders... Alleen kon hij zich er ook niet tegen verzeten, beiden om de zelfde reden..

What do we say to the god of death? Not today.

Haar poging slaagde, want het kwam onverwachts. Nadat hij op de grond viel, schoot ze door, zodat hij haar niet in haar buik kon trappen. Ze wachtte met oren in de nek en opgezette vacht tot hij omhoog krabbelde, om hem een kans te geven weg te rennen mocht hij in hebben gezien dat hij niet gewenst was hier. In plaats daarvan begon hij tegen haar te spreken. Eerst dat ze moest wachten met aanvallen en daarna dat hij hier was gekomen om met haar te spreken. Dit deed haar met haar staart zwiepen. Wat moest hij nou weer met haar? Ze kende hem niet eens. Elke BloodClanner was in haar ogen gelijk en naar wat zij wist was zij degene die een appeltje te schillen had met hen en niet andersom. "Er is geen reden dat je mij zou moeten spreken, of kom je soms van Claw?" beet ze hem toe.

F I R E D A N C E

Pearl keek naar de oranje kattin, ze was zo mooi. Hij was verblind door haar, haar lichaam. Haar ogen, hij kon makkelijk zo hier en daar weg vallen. "Er is geen reden dat je mij zou moeten spreken, of kom je soms van Claw?" beet de kattin hem fel toe. Hij schudden zijn kopje daarop, misschien was zij hem vergeten al vergat hij haar nooit. Hij besloot het anders aan te pakken, hij liet zijn oren als sensors staan in de lucht. "Je had gelijk die keer dat we elkaar spraken, je had met alles gelijk." Miauwde hij rustig, hij wist het. Zijn lichaam was helemaal onder de littekens, hij hoopte niet dat weer een Zira in de bosjes zou zitten. Zijn ogen tuurde even weer heen en weer, dit waren littekens van een kat die zijn Clan liet stikken. Hij wachtte wel op haar antwoord, hij wist dat zij hier helemaal niet mee eens was. Zij zal loyaal blijven, zij zou een goede krijger worden. Ze was knap maar ook zo fel, pittig. Hij schudden zijn kop, hij had geen tijd om zichzelf te laten verdwijnen in haar ogen. Hij moest zich kalm houden, hij moest zich bijeen rapen. Hij was immers een Rogue geweest en daarna een Bloodclanner geworden, hij had dit alles gedaan om een wraak actie. Al was een wraak actie niks vergeleken dit alles, hij gaf zijn leven op. Nu staat hij voor een prachtige kattin te praten die anders zou spreken als hij een Rogue was geweest, Bloodclan deed zoveel verkeerde dingen. "Ik.. Ik wilde je ergens mee helpen. Al denk ik dat het niet nodig is." Miauwde hij met een glimlach.