The Tale of a New Meeting - [Roxy]

Zijn blik rolde over het terrein, hij bekeek de leegte, de leegte waar hij al zolang naar staarde. Hij slaakte een diepe zucht. Hij had de hoop al voor een groot deel opgegeven, al lang geleden. Nadat hij zijn geheugen was verloren, niet al te lang geleden, wist hij niet meer wie hij nou eigenlijk was. Hij had zichzelf de naam Mayday gegeven, het waren twee vliegen in een klap. Als hij zichzelf voorstelde aan een nieuw iemand, vroeg hij ook meteen om hulp, zo zag hij het tenminste. Hij wist niet eens welke persoonlijkheid hij bezat voordat hij wakker werd zonder ook maar iets te weten. Hij was er al achter gekomen dat hij het ook nooit zou weten. Hij hoopte alleen op iets of iemand om zijn leven weer opnieuw op te helpen bouwen. Maar daar was hij ook al achter, de wereld waar hij in leefde en misschien wel was opgegroeid, was een gruwelijke wereld waar iedereen voor zichzelf speelde.

+ Roxy

Roxy rende vrolijk tussen de lente blaadjes. De knoppen kwamen uit en ze liep op het zachte gras. Ze vertraagde haar pas toen ze een kat rook. De kat stond al snel voor haar en ze kon niet meer en ze botste lichtjes tegen de kater. "Oh sorry, gaat het?" Roxy deinsde achteruit zodat de kater ruimte had. Roxy likte snel haar borstkas terug netjes. "Wie ben jij eigenlijk?" vroeg ze nieuwsgierig aan de kater.

Hij hoorde pootstappen, zachtjes. Een lichte kat of ver weg? Verrast keek de kater om zich heen toen hij plotseling een botsing voelde. Hij schoot overeind en keek verrast naar de kattin tegenover hem. De haren die overeind waren gerezen van schrik gingen al snel weer liggen toen hij zag wat hem nou eigenlijk liet schrikken. Hij had een hond verwacht, ver weg van hem, maar dit was natuurlijk veel beter. Een hond had hij in zijn eentje nooit aangekund. "Oh sorry, gaat het?" vroeg de kattin. Hij knikte lichtjes. Hij was nog gedeeltelijk in shock, wat hem wat langzamer deed antwoorden. "Wie ben jij eigenlijk?" vroeg de vreemde kattin. Mayday keek haar aan en opende zijn mond. 'Ehm,' hij keek weg. 'M-Mijn naam is Mayday.' Sinds hij was wakker geworden zonder zijn geheugen had hij geen kat meer gezien of gesproken. 'En de jouwe?' Hij kwam heel onzeker over. Hij was er nog steeds niet uit over wie hij nou eigenlijk was.

Roxy stopte met likken en ze keek naar de kater. 'Ehm,' hij keek weg.Roxy fronste. Zou hij zijn naam nog weten? 'M-Mijn naam is Mayday.' Roxy glimlachte naar de kater. Hij wist het nog wel. 'En de jouwe?' vroeg de kater aan haar. "Mijn naam is Roxy.  Van welke clan ben jij eigenlijk? Of ben je een Rogue zoals mij?" vroeg Roxy weer nieuwsgierig aan de kater. Ze wilde meer weten over hem. Hij leek een beetje verward. Dat zal waarschijnlijk door de botsing komen.

Het praten met deze kattin stelde Mayday een beetje meer gerust, ze leek niet onaardig of wantrouwend. Ze kende hem niet, dat gaf hem hoop dat meerdere katten hem niet zouden kennen. Misschien was hij dan helemaal niet hier opgegroeid? "Mijn naam is Roxy. Van welke clan ben jij eigenlijk? Of ben je een Rogue zoals mij?" De woorden van Roxy schudde hem wakker. Hij keek haar aan, ze had ook geen echt thuis. 'Ik heb op het moment geen thuis,' vertelde hij. 'Ik ken het hier niet zo.' Misschien vertrouwde hij haar te veel? Roxy leek te vertrouwen te zijn, dat dacht hij tenminste.

Roxy stopte met toen hij terug wakker werd. Roxy dacht dat ze het opnieuw moest zeggen, maar hij had het wel gehoord. 'Ik heb op het moment geen thuis,' vertelde hij. 'Ik ken het hier niet zo.' Roxy fronste. Is hij een zwerfkat dan? Leven die niet op straat. Dacht Roxy na. Ach wat maakte het uit. "Ik woon in een grotje. Anders maak ik voor jou een klein bedje en kun je misschien de nacht even blijven slapen? Dan kan ik je morgen een snelle rondleiding geven. Als je wilt? Ik hou van gezelschap." zei Roxy vriendelijk. Het was al een tijdje geleden dat ze een kat had gezien. Misschien konden ze vrienden worden? Dat zou leuk zijn dacht Roxy.

Hij bleef alert op enige bewegingen om hen heen, het was gevaarlijk hier in de buurt. Dat wist hij wel. "Ik woon in een grotje. Anders maak ik voor jou een klein bedje en kun je misschien de nacht even blijven slapen? Dan kan ik je morgen een snelle rondleiding geven. Als je wilt? Ik hou van gezelschap." vertelde Roxy. Mayday's ogen werden groot. 'Meen je dat?' zei hij verrast. Hij glimlachte. 'Dat zou fijn zijn,' zei hij. 'Ik heb zo het gevoel dat het hier niet al te veilig is.' Hij keek alert rond. Het leek heel stil rond hen, misschien wel te stil?

Roxy zag zijn gezicht opklaren. 'Meen je dat?' zei Mayday. Roxy knikte. 'Dat zou fijn zijn,' zei hij. 'Ik heb zo het gevoel dat het hier niet al te veilig is.' Roxy snapte dat hij dat zei. Het is nergens veilig. "Kom laten we gaan. Je hebt gelijk. Ik heb mijn territorium met takken beschermd. De meeste katten hier zijn respectvol en laten jou territorium met rust, maar als je bij hen binnenkomt, ben je niet veilig."vertelde ze het aan Mayday. De zinnen die ze net had gezegd. Hadden haar ouders ook tegen haar gezegd.

"Kom laten we gaan. Je hebt gelijk. Ik heb mijn territorium met takken beschermd. De meeste katten hier zijn respectvol en laten jou territorium met rust, maar als je bij hen binnenkomt, ben je niet veilig." legde Roxy uit. Mayday knikte, dat klonk logisch. Hij keek weer om zich heen. 'Is het ver van hier?' vroeg hij aan Roxy. Hij wist zeker dat ze nu in niemands territorium waren, aangezien de geuren erg gemixt en velen vervaagd waren. Een territorium zou een sterke geur van één kat hebben.

Roxy zag dat hij haar gelijk gaf. Dat maakte haar wel trots als ze gelijk kreeg. 'Is het ver van hier?' vroeg hij aan Roxy. Roxy keek even rond. "Met een vlotte pas zijn we er snel." Roxy keek naar de lucht. Dat zag er niet veel belovend uit. "Gaan we?" vroeg Roxy. Ze wilde niet dat haar vacht kletsnat zou worden. Anders duurt het wel even tot haar vacht weer mooi en netjes neer ligt.

Mayday kon de vochtige lucht al proeven toen Roxy vroeg of ze konden gaan. Hij keek op naar de lucht en knikte. 'Ja,' zei hij en keek naar Roxy. 'Ik hoop dat we er droog aankomen.' Hij keek Roxy afwachtend aan, zij wist immers waar ze heen moest. Voor hem was dat nog een raadsel. Hopelijk was het er veilig en beschut genoeg om hen droog te houden. De koude zou hij nu niet zo goed kunnen trekken, als hij eerlijk moest zijn. Gelukkig werd het weer stukje bij beetje weer beter.

Roxy zag dat hij knikte. 'Ja,' zei hij en hij keek naar Roxy. 'Ik hoop dat we er droog aankomen.' zei hij tegen Roxy. "We zullen wel snel droogzitten, als we nu gaan vertrekken." Ze draaide haar om en rende met een rustige pas zodat hij haar niet uit het oog zou houden. Roxy kan snel lopen, maar de meeste katten kunnen haar niet bijhouden.

"We zullen wel snel droog zitten, als we nu gaan vertrekken." zei Roxy. Voor Mayday het wist was de kattin omgedraaid en had ze al een aantal meters gemaakt. De kater stond snel op en rende achter haar aan. Het zou Roxy goed van pas komen dat ze snel was, bedacht hij zich. De kater glimlachte schaapachtig, misschien was dit wel het begin van een nieuwe vriendschap? Bij die gedachten voelde hij een steek in zijn hart, hij vroeg zich af of hij voordat hij zijn geheugen had verloren misschien wel hele goede vriendschappen had gehad?

Roxy zag de kater achter haar aan lopen. Ze waren er al snel en de lucht was donker geworden. Roxy zag nog net genoeg of alles wel op zijn plaats lag zoals ze het had verlaten. Alles zag er goed uit. Het regende nog niet en ze rende snel in de grot met warme mos. Roxy pakte wat mos dat ze in overschot had en maakte er een klein bedje van. "Alstubliefd Mayday." zie Roxy en ze stapte achteruit zodat hij het eens kon passen of het niet te klein was.

Mayday voelde de warmte in de grot zijn bloed verwarmen en hij snorde tevreden. Hij glimlachte naar Roxy. 'Dankjewel,' zei hij en maakte een aantal rondjes op het mos om vervolgens te gaan liggen. Hij moest erg opgekruld liggen, maar voor even was dit voldoende. Hij zou snel genoeg zijn eigen plaats in deze wereld terug vinden. Hij hoorde de regendruppels verder buiten de grot neervallen. Hij was blij Roxy tegen te zijn gekomen, wie weet had hij nu ergens in een boom gezeten, kou te lijden.

Roxy zag hoe de kater genoot van de warmte. Hij kon er juist in. Roxy glimlachte, ze had iemand gered van de kou. Roxy stapte in haar bedje en krulde haar op. Ze hoorde de regendruppels zingen. "Slaapwel" murmelde Roxy tegen Mayday.