Who the hell do you think you are? [Crashpaw]

Met een muis tussen haar tanden keek ze om zich heen, zoekend naar een goede plek om deze achter te laten. Ah, daar zag ze al wat. Een kluit varens, groot genoeg om de muis volledig te bedekken. Ze liet het dode beestje vallen en dekte er snel wat bladeren overheen. Goed, waar zou ze nu gaan kijken voor prooi? Bij fourtrees was altijd wel wat te vinden bedacht ze zich, dus keerde ze zich om en draafde ze rustig het woud door op weg naar deze plek. Eenmaal daar aangekomen bleek haar voorspelling te kloppen. De lucht hing hier vol met prooigeuren. Ze zakte al in jachthouding en volgde haar neus richting een eekhoorn, die ze uiteindelijk ook zag. Het nog nietsvermoedende beestje at van een nootje, niet lettend op de moordmachine die zich nog geen voslengte van zich vandaan bevond. De grijze poes maakte een snelle sprong richting het beestje en belandde er bovenop. De eekhoorn slaakte een geschrokken kreet die werd onderbroken toen Dawn hem in zijn nek beet. Het dier hing slapjes in haar bek. De apprentice was net van plan om terug te keren naar het Thunderclankamp toen er plotseling ergens een ritseling vanuit de bosjes kwam. Een bekende geur drong haar neus binnen; Windclan.. Haar kop schoot omhoog, waardoor de eekhoorn op de grond plofte. Ze maakte een korte sprint richting de bosjes waar hoogstwaarschijnlijk een Windclankat in zat en besprong deze, blind voor waar hij of zij zat.

+Crashpaw

Met een verveelde blik zat Crashpaw te kijken naar twee Apprentice’s die elkaar aan het uitdagen waren. Misschien als het voor echt was geweest en ze echt kwaad op elkaar waren geweest dat het nog interessant was, maar ze lachten de hele tijd en hun vechthouding sloegen echt op niks. Zijzelf kon nog niet zo geweldig vechten als de meesten, maar ze kon wel zeggen dat ze hun, als ze zo zouden vechten, waarschijnlijk wel kon verslaan. Haar klauwen jeukten al bij het idee dat ze een keertje mocht vechten tegen een oudere Apprentice om te laten zien wat ze kon. Ze wist van zichzelf al een paar technieken omdat ze de afgelopen dagen had doorgebracht met vechttechnieken instuderen van anderen. Ze wist ook dat ze indruk kon maken op Slatebreath met haar tactieken, maar tot nu toe had ze de Warrior nog niet verteld dat ze zelf veel uit het kamp ging om anderen te observeren of om andere Clankatten belachelijk te maken in Fourtrees of bij de Boundaries. Dat laatste had ze nog niet echt gedaan, maar dat eerste al wel redelijk vaak. Nee, ze kon nog niet zeggen dat ze echt vrienden had gemaakt. De enige die ze een beetje mocht was Crosspaw en dan nog had ze geen idee wat hij over haar dacht. Ze hadden elkaar nog niet zo heel veel gesproken sinds dat ze beiden als Apprentice’s benoemd waren en een mentor toegewezen hadden gekregen. De Apprentice stond op, vroeg met tegenzin toestemming aan een Warrior om buiten het kamp te gaan en kreeg daar vervolgens toestemming voor. Ze rende het kamp uit. Ze moest voor zonsondergang weer terug zijn in het kamp. Niet dat ze ook maar enige aandacht aan die regel ging besteden of zo. Haar poten brachten haar naar de Fourtrees en binnen een paar minuten was ze er al. Ze merkte dat haar snelheid er op vooruitging, evenals haar uithoudingsvermogen. De poes wilde net naar de vier eiken lopen toen ze opeens besprongen werd. Ze krijste van schrik en ergernis toen een grotere lichaam op haar terechtkwam en deed een uitval naar de kat. ‘Ga van me af, sukkel!’ snauwde ze terwijl haar klauwen zich haakten in de vacht van de kat, geen aandacht bestedend aan het feit dat ze bij Fourtrees waren en dat vechten ten strengste verboden was.

Blijkbaar was ze bovenop de WindClanner gesprongen, want ze hoorde het een kreet slaan. 'Ga van me af, sukkel!' Spuugde de kat onder haar, een vrouwtje zo te horen. Tot haar ergernis begon de poes terug te vechten en met haar nagels door haar vacht te harken. Haar vacht zat erg in de weg aangezien deze zo lang was. Met een geïrriteerde snauw sprong ze van de poes af, waardoor er waarschijnlijk wat plukken haar in haar klauwen bleven haken. Ondanks een lichte angst voelde ze de drang om te vechten. De poes tegenover haar zag er jonger en minder sterk uit. Maar was dat wel respectvol tegenover Starclan? Het grasveld tussen de vier oeroude eiken was niet voor niets al kattenlevens lang een ontmoetingsplek voor alle clans. 'Probeer het maar niet,' begon ze, half om de Windclanner te treiteren en half om het gevecht uit te stellen. 'Ik ben veel sterker dan jij. Als ik een Bloodclanner was geweest dan had ik je allang aan stukken gescheurd.'

Dus in principe als je aangevallen werd door een groep BloodClanners bij Fourtrees zou je jezelf niet mogen verweren omdat StarClan vond dat dit een plaats was waar je in vrede met elkaar moest omgaan? Kom op zeg! Als ze dat zou doen zou ze verscheurd worden door deze ThunderClanner. Ze was heus niet blind. Ze zag heus wel dat er een leeftijdsverschil was en dat deze poes waarschijnlijk net ietsje meer ervaren was dan zijzelf. Maar dat maakte haar niks uit. Ze zou deze poes verscheuren als dat moest. Ze wist dat er veel katten waren die nogal gehecht waren aan StarClan en die niet durfden te vechten omdat ze dan dachten dat onheil boven hun kopje zou hangen voor de rest van hun leven. Crashpaw was daar wat minder bang voor en dat was ook duidelijk te merken. De poes sloeg geïrriteerd met haar staart terwijl ze naar de ThunderClanner keek. Een paar kluwen vacht waren in haar klauwen blijven hangen en de poes moest grijnzen. Ze vond het toch wel een prestatie dat ze de ThunderClanner van wat vacht had beroofd, ook al was het maar een klein beetje. Ze rolde met haar ogen. ‘Maar je bent geen BloodClanner,’ zei ze al even treiterig terug. ‘En denk maar niet dat ik niet kan vechten omdat ik nog maar pas een Apprentice ben. Ik weet manieren.’ Dat was eigenlijk deels gelogen. Ze wist inderdaad een paar tactieken die ze kon uitvoeren en die misschien zelfs wel slaagkans hadden, maar juist omdat ze maar pas een Apprentice was en omdat ze nooit vechttraining had gehad schatte ze haar kansen niet bepaald hoog in en geërgerd zijnde keek de WindClanner naar de poes voor haar. ‘Dus…’ Ze liet een korte stilte vallen. ‘Wat gaat het worden? Ga je me uittesten of ga je braaf blijven?’ Ze keek vals naar de poes.