oh... Hello [Shark]

Ravi had besloten het vandaag rustig aan te doen. Dat betekende dus de kittypetbuurt. Hopelijk pakte een stomme hond dat niet van hem af. Tweebenen vonden het leuk om hun hond in deze tijd van het jaar los rond te laten lopen. Maarja, die dingen dachten nooit na. Zowel de hond als de tweebenen trouwens niet. Je wist toch wel van je eigen hond of die achter een kat aan ging of niet. Hij had ook wel eens gezien dat katten en honden prima samen konden. Dat snapte hij dus totaal niet. Katten hoorden een hekel te hebben aan honden. Ravi geloofde dan ook dat die katten stiekem gek waren van binnen en het pad kwijt raakte. Hijzelf in ieder geval niet. Nee, hij wist precies welke buurt hij moest pakken voor de poezen. Hij kwam haast nooit terug bij dezelfde kittypet. Nee, hij liet ze wel lekker met een gebroken hart achter zodra hij ze in hun macht had gehad. Alles met liefde was saai. Relaties waren stom. Hij snapte niet hoe andere katten daarmee om konden gaan. Relaties verveelde binnen twee seconde zodra je er eentje startte. Hoe konden mensen telkens terugkomen bij dezelfde kat? Relaties, hij zou ze nooit begrijpen.
Een vreemde geur deed hem opkijken. Het kwam niet vanuit de tuinen vandaan. Nee, een ander was dicht in de buurt. Ravi stopte met langs de tuinen lopen en keek om zich heen om te zien wie hem stoorde.

En Shark ;3

Met een rustige blik keek Shark naar het bloed dat op zijn nagels kleefde. Over zijn schouder keek hij naar de tuin. De kat was misschien weg, maar de angstgeur was nog duidelijk te ruiken en een glimlachje ontsnapte Shark. Het was leuk om terug te gaan naar zijn buurt en wraak te nemen op alle katten die hem uitlachten omdat hij naar het bos wilde gaan. Ze hadden van te voren moeten weten dat hij gevaarlijk was. Nu waren ze het wel te weten gekomen omdat nieuws zich snel de ronde deed, maar niemand verwachtte werkelijk dat hij terug zou gaan om achter ze aan te komen. Hij had het zelfs niet eens verwacht. Het was nu niet bepaald dat hij het daar aangenaam vond. Nee, ze werkten allemaal op zijn zenuwen. Het gaf hem veel te veel herinneringen over hoe hij daar in dat nest opgesloten had gezeten. Het beschermde hem misschien tegen de regen, maar daar was ook alles mee gezegd. Het eten was niet te vreten en de vrijheden waren zeer beperkt. Nee, het enige wat hij voor BloodClan moest doen was af en toe een moord plegen en twee Young One’s opleiden tot moordmachines. Hij had het gevoel dat Alex er meer toe bereid zou zijn dan Nyra. Het jonge ding was veel te enthousiast naar Shark’s zin. Ze moest serieus genomen worden en op die manier ging dat echt niet. Gelukkig was dat een onderdeel dat Alex wel leek te begrijpen en dus vond Shark haar persoonlijker aangenaam in omgang dan Nyra. Maar Alex’ attitude en zelfbeeld gingen soms ook de verbeelding voorbij… De kater keek op toen hij geluid hoorde en niet veel later stond hij oog in oog met een andere kater. Door een simpele beweging van zijn bek merkte hij op dat het om een Rogue ging. ‘En net toen ik dacht dat alle wonderen de wereld uit waren,’ zei hij honend. ‘Wat doet een Rogue zo dicht in de buurt bij de nesten van Twolegs? Zit je er soms aan te denken om een Kittypet te worden?’

Een andere kater rond dezelfde leeftijd als hijzelf stond voor hem. Ravi keek hem aan en bleef kalm staan. Hij had al meteen door dat dit Bloodclan was. Ugh, hij had zo'n immense hekel aan die beesten. Ze waren nooit eens redelijk. Alles draaide bij hun maar om het moorden. Stiekem geloofde Ravi dat die katten van binnen onzeker waren dat ze dit allemaal deden, al zei hij dat natuurlijk niet. Wie weet waren ze allemaal gewoon psycho. 'En net toen ik dacht dat alle wonderen de wereld uit waren,' begon de andere kater met spreken. Ja, Ravi wilde dat hij nu wel weer stopte met praten want dit zou nu alweer nergens over gaan. 'Wat doet een Rogue zo dicht in de buurt bij de nesten van Twolegs? Zit je er soms aan te denken om een Kittypet te worden?' ging de kater gewoon door met praten. Ravi liet een korte en harde lach klinken. Hij? Een Kittypet worden? Grappig, heel grappig. Helaas was hij er wel ooit eentje geweest, maar die tijd was geweest en compleet onbelangrijk. 'Ja, leuk. Heerlijk voer eten in een warm nestje terwijl Twolegs me vergezellen. Dat zou elke kat toch willen. Dat is zeker de verklaring waarom jij hier bent?' kaatste Ravi de vraag terug na zijn sarcastische opmerkingen. Ravi deed zo zijn dingen in deze buurt, en deze andere kat die deed zijn dingen in deze buurt. Alhoewel, eigenlijk deden ze waarschijnlijk hetzelfde. Ravi brak de harten geestelijk gezien en deze kater zou dat waarschijnlijk lichamelijk doen. Snel schudde de rode kater die gedachte weg. Hij leek nergens op een Bloodclanner.

Het idee alleen al om weer terug een kittypet te worden zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug ging. Er waren niet veel in zijn Clan die wisten van zijn afkomst. Claw wist het en Zira waarschijnlijk ook, maar beiden hadden er nooit echt een probleem van gemaakt omdat ze zagen dat hij zich volledig had toegewijd aan de BloodClan. Hij zou ook niet willen dat Nyra en Alex het wisten. Alex zeker niet. Hij zou die rare grijns op haar gezicht niet willen zien als ze er achter kwam wat zijn afkomst was. Dan had hij nog liever dat ze het vermoeden had dat hij in zijn verleden een Rogue was geweest, want velen waren vroeger Rogue geweest of behoorden eerst toe tot een andere Clan. Als hij eerlijk was dan had hij meer respect voor diegenen die een echte stabiele Clan hadden verlaten dan dat ze van Rogue naar BloodClan waren gegaan. Oké, het was een aanpassing, maar als Rogue had je tenminste voor jezelf leren jagen en leren overleven. Als je uit een Clan kwam dan was je gewend aan het warme, vertrouwde gevoel en de stabiliteit die de Clan had opgebouwd. Aan de prooistapel die elke dag voor je gevuld was en die je voorzag van een prooi, ook al was het soms maar een beetje. Als je een BloodClanner werd moest je er zelf voor zorgen. De kater vernauwde kort zijn ogen toen hij de opmerking van de Rogue hoorde. Hij kon niet inschatten of de Rogue misschien vroeger een kittypet was geweest. ‘Niet echt nee,’ zei hij met een grijns tegen de kater. Ook al had hij een hekel aan alles wat niet met de BloodClan te maken had, op de één of andere manier kon hij de manier waarop de kater tegen hem sprak wel waarderen. Niet dat hij dat ooit ging toegeven of zo. ‘Ik heb een absolute hekel aan kittypets,’ zei hij. ‘Alleen al de gedachte dat ik zo zou worden.’ Hij huiverde echt, want hij wist dat hij zo was geweest. In zijn hart misschien niet, maar verstandelijk gezien wel omdat dat van hem verwacht werd en omdat hij te jong was geweest om voor zichzelf op te komen. Toen hij eenmaal voor zichzelf op kon komen was hij direct ontsnapt en had hij de BloodClan een paar dagen erna kunnen joinen. ‘Maar vertel eens….’ Zijn stem klonk geïnteresseerd. ‘Als je hier niet bent om een kittypet te worden, waarom ben je hier dan wel?’

Ravi had zo geen zin om met deze kater te praten. Wat ging het hem aan wat hij hier in deze buurt deed? Het liefst wandelde hij gewoon door, maar dan zou het weer overkomen alsof hij bang was, en dat was hij niet. Kalmpjes keek hij de kater dan ook aan terwijl hij voor hem zat. Natuurlijk moest hij een sarcastische opmerking terugkaatsen nadat de kater tegenover hem had gevraagd of hij kittypet wilde worden. Eigenlijk wilde Ravi juist van dat verleden af, alleen zei hij dat natuurlijk niet hardop. Het was al niet belangrijk wat hij hier deed, laat staan waar hij vandaan kwam. Kittypets waren stomme beesten, daarom gebruikte hij ze ook. Daarbij was hij duidelijk geen Kittypet meer. Terwijl hij er eigenlijk over nadacht, wat zou deze kater in deze buurt te zoeken hebben? Zou hij het leuk vinden om Kittypets te vermoorden? Waarschijnlijk wel. Het was iets waar Ravi automatisch vanuit ging. Wel waren er uitzonderingen waar hij van gehoord had. Katten die niet wilde moorden terwijl ze uit Bloodclan kwamen. Het was eigenlijk vrij zeldzaam zal maar zeggen. 'Ik heb een absolute hekel aan kittypets,' sprak de kater weer. Goh, dat was niet zo een verrassing. 'Alleen al de gedachte dat ik zo zou worden,' vervolgde hij. 'Bizar niet?' zei Ravi terwijl hij reageerde op het laatste. ‘Maar vertel eens….’ begon de kater voor hem toen geïnteresseerd. Niet te geloven dat hij waarschijnlijk op het punt stond een normaal gesprek te voeren met een Bloodclanner. ‘Als je hier niet bent om een kittypet te worden, waarom ben je hier dan wel?’ Die vraag deed Ravi grijnzen. Zoiets ging bij hem automatisch als hij een gesprek ging voeren op dit gebied. Dit was zijn onderwerp, hier was hij voor geboren als het ware. Natuurlijk vergat hij dat dit de kater niks aan hoorde te gaan. 'Ik heb zo mijn vrouwelijke connecties.' antwoordde hij dan ook grijnzend. 'En wat doe jij hier precies?' Ravi wilde niet al te geïnteresseerd klinken, al lukte dit niet bepaald. Hij vroeg zich af of deze kater net zo was als de andere Bloodclanners.

Sorry echt heel erg laat! >.< Ik was vergeten dat dit topic nog bestond o.o

‘Inderdaad,’ beaamde Shark rustig. Het was inderdaad een bizar idee dat hij weer zo zou worden. Dat hij weer opgesloten zou zitten in een Twoleg-nest en dat hij weer afhankelijk zou zijn van dat vieze eten. Natuurlijk was hij al eens over het hek gesprongen en had hij toen al op prooi proberen te jagen, maar hij had totaal geen idee gehad hoe hij moest jagen. Het was dan ook vrij voor de hand liggend dat hij de eerste dagen voor hij BloodClan was gaan joinen bijna dood was gegaan van de honger. Hij had eerst nog de BloodClan moeten overtuigen om geaccepteerd te worden, moeten overtuigen dat hij weldegelijk slecht bloed door zijn aderen had stromen. En daarom had hij wraak moeten nemen op zijn broers en zusjes, maar toen hij dat had willen doen waren ze al weg. Waarschijnlijk door de Twolegs in veiligheid gebracht omdat ze dachten dat alle katten bij hun doodgingen. Hij had op dat moment erg veel geluk gehad dat ze op dat moment niet daar waren geweest. Anders hadden ze hem verdacht of hadden ze hem weer terug in hun nest opgesloten. Soms kreeg hij nog wel eens nachtmerries van dat opgesloten gevoel, maar negen van de tien keer droomde hij over hoe ambitieus hij wel niet zou worden. De kater keek op toen de Rogue weer begon met spreken. Vrouwelijke connecties? Hij rolde met zijn ogen. ‘Je bent dus een poezenverslindster als ik het goed begrijp.’ Zijn stem klonk vrij honend. Hij wist dat hij soms kinderachtig bezig was met naam te maken onder de Rogue’s door ze de stuipen op het lijf te jagen, maar dit was toch echt wel vrij zielig. Wie hield zich nu bezig met meerdere poezen tegelijkertijd te verleiden? ‘Kijk maar uit dat je niet meerdere malen pappie wordt,’ zei hij op een droge manier. Dadelijk had de kater tientallen nestjes rondlopen en wist hij nog niet dat het van hem was. ‘Ik ben hier om mijn broers en zussen te zoeken,’ beantwoordde hij de vraag van de Rogue uiteindelijk. ‘Ik wil hun vermoorden, maar laat ze nu net op dat moment moeilijk te vinden zijn.’ Zijn toon was vrij droog en hij keek de Rogue rustig aan.

Ravi besloot antwoord te geven over zijn vrouwelijke connecties. Niet dat hij deze door ging geven aan deze kater. Hij zocht maar andere vrouwtjes. Dit was zijn straatje. ‘Je bent dus een poezenverslindster als ik het goed begrijp.’ De stem van de Bloodclanner had honend geklonken. Ravi besloot geen antwoord te geven, tenslotte sprak het voor zich. Poezen verslinden was als het ware zijn baan. Het zorgde voor het nodige portie drama en het was een goeie bezigheid. Hij vroeg zich überhaupt af wat je anders moest doen. Hij was niet anders gewend. Er viel voor hem, zonder flirten meestal niet bepaald een gesprek te voeren. Behalve als het met Bloodclanners was die hem zo nodig iets in moesten wrijven of duidelijk maken of moesten waarschuwen of wat die katjes ook deden. Net zoals in dit geval dus. Deze wilde hem duidelijk maken dat hij overkwam als een soort Kittypet door hier rond te wandelen. 'Beter poezenverslinder dan doelloos katjes te vermoorden, niet?' sprak Ravi toen weer na een korte stilte. Zo was er voor ieder ergens lol uit te halen. Dat hij die lol nou uit het gebruiken van poezen haalde was zijn ding. Katjes vermoorden was het ding van de kater tegenover hem. En zo zie je maar dat iedereen zich op de perfecte plaats bevond. ‘Kijk maar uit dat je niet meerdere malen pappie wordt,’ sprak de Bloodclanner droogjes. Ravi haalde kort zijn schouders op, daar maakte hij zich niet zo heel veel zorgen over. Waarschijnlijk liepen er vast wel nestjes van hem rond hoor, maar dat was heel ver weg waarschijnlijk. Niet in dit gebied. Ravi was een Rogue, die bleven meestal niet lang op één plek. Het is maar dat hier veel vissen in de zee zwommen, om het zo even te zeggen.
'Ik ben hier om mijn broers en zussen te zoeken,' beantwoordde de kater nu zijn eerdere vraag. Ravi wilde net iets zeggen tot de ander weer verder ging. 'Ik wil hun vermoorden, maar laat ze nu net op dat moment moeilijk te vinden zijn.' legde hij vrij droogjes uit. 'Een Bloodclanner die kittypet is geweest? Ha! Hoe kan het überhaupt dat je opgenomen bent in die clan met zo'n zachtaardige achtergrond?' Een grijns vormde zich rond zijn lippen bij het horen van zijn woorden. Hij was zowel verbaasd als vermaakt nu. Wie had gedacht dat Kittypets Bloodclanners konden worden. Het werd allemaal te gek voor woorden. Niet te bedenken dat dan Ravi zelf Kittypet was geweest, maar van Kittypet naar Rogue was even iets totaal anders.
Echter was zijn eerdere vraag wel al beantwoord, de vraag die hij zich in zijn hoofd afvroeg. Natuurlijk kwam deze kater hier om katten te vermoorden. 'Nou, ik wens je veel succes met het vinden en vermoorden van ze dan. Ik ga maar weer eens verder denk ik.' zei Ravi koeltjes, niet bepaald onder de indruk van zijn moordlustige karakter. Het was ook niet echt iets nieuws. Het was heel voorspelbaar geweest. Maar nu was het tijd voor Ravi om verder te gaan want hij kwam hier niet om gezellig een babbeltje te maken met deze kater. 'Wat is je naam trouwens?' vroeg hij toen plots. Hij had eigenlijk geen idee hoe deze kat heette. Hij had vast wel weer zo'n typische Bloodclannersnaam.

OOC: Erg gezellig en leuk Alleen had ik niet zo warm weer helaas ;c Al maakte dat het er niet minder gezellig op, gelukkig ^^

Shark had kort zijn ogen gerold toen de kater had geantwoord. Naar zijn idee was poezen verslinden net zo nutteloos als dat je voor geen reden katten ging vermoorden, maar goed. Wat had je er nu aan om poezen te laten denken dat je helemaal op ze was om ze vervolgens te breken? Het was een nutteloze bezigheid en één waar Shark zich niet mee ging bezighouden. Hij was nu ook niet bepaald het type dat tegen anderen zei dat hij op de ‘ware’ ging wachten. Hij geloofde niet direct dat liefde voor hem weggelegd was gezien zijn karakter. Bovendien zou een partner hem enkel en alleen in de weg staan, zelfs al zou ze van BloodClan worden. Je werd een softie vanbinnen en als je dan ook nog eens een nestje zou hebben dan werd dat erger. Hij was er vrij zeker van dat als hij een dochter zou hebben dat hij constant bij haar in de buurt zou blijven om te zien of katten zoals deze domkop hier haar geen kwaad zouden doen. Het idee alleen al dat hij kattinnen zou versieren en dat hij dan ook nog eens veel nestjes van zichzelf had rondlopen. Er ging even een korte rilling door hem heen bij het idee hoe vaak deze kater al wel niet vader was geworden en misschien wel zonder dat hij het wist. Doen alsof je iemands vader niet was leek hem nog altijd de grootste straf die een vader aan zijn of haar dochter kon geven. Zijn ogen knepen zich samen toen de Rogue spottend reageerde op zijn afkomst. Hij was er ook niet blij mee, maar het bleef hem irriteren dat er katten waren die daar nog altijd dom op reageerden. Maar deze kater was gewoon dom. Een slimme kater hield zich niet bezig met zo’n nutteloze dingen zoals de kater voor hem. ‘Omdat ik mezelf bewezen heb,’ sprak hij op een koude manier. ‘Bovendien heb ik contact gehad met de leader van de Clan en die vindt me aardig. Dat wilt al wel wat zeggen over het soort katten dat ze aannemen in BloodClan. Als je je hard genoeg bewijst dan accepteren ze je heus wel.’ Hij keek de kater koeltjes aan en zijn nagels schoten naar buiten toen de kater zei dat hij wegging. Echt niet. Hij zou hier blijven en zijn spottende woorden terugtrekken. ‘Shark,’ antwoordde hij op de vraag. Zijn Kittypet-naam zou hij echt nooit delen met iemand. Niet met een vriend, niet met een vijand, niet met zijn eventueel toekomstige partner en ook niet met zijn eventueel toekomstige nestje. ‘Katten die mijn tanden hebben gevoeld zullen vast wel vinden dat ik eer doe aan de naam,’ zei hij met een kleine grijns. Zijn tanden waren zeer scherp en als deze kater niet gauw ophield met spottend doen over zijn afkomst dan zou hij het te weten komen ook. ‘En ik zou maar niet zo spottend reageren als ik jou was,’ zei hij schamper. ‘Want ik verdoe mijn tijd tenminste niet met zielige poezen verleiden. Waar heb je je vooral op gericht? Clankatjes?’ Hij rolde met zijn ogen.

Ravi dacht even na. Nee, hij wist zeker dat er hier geen nestjes van hem rondliepen. Maar hoe zou het eigenlijk zijn om vader te zijn van een nestje? Hij had eigenlijk helemaal geen vader gevoelens. Maar stel dat hij die wel had gehad? Wat voor vader zou hij dan zijn? Waarschijnlijk een heel slechte en waarschijnlijk zou hij het nestje al verlaten voordat ze hem ook maar daadwerkelijk hadden gezien.
Toen de kater tegenover hem vertelde over z'n achtergrond, vormde er een grijns op Ravi's gezicht. Je hoorde niet vaak dat een kittypet naar Bloodclan ging. Hij was benieuwd hoe dat zo kwam. Natuurlijk maakte hij er een opmerking over. De kater begon over dat hij zichzelf bewezen had. Nou dan moest hij in zijn kittypet tijd vast psycho zijn geweest want de kans was vaak klein dat zoiets gebeurde. Zou hij dan katten hebben moeten vermoorden om in Bloodclan te komen? Vervolgens begon hij over dat de leider hem aardig vond. Ergens kreeg Ravi nu zo'n beeld van deze kater die aan het slijmen was bij zijn leider. Dat is wat hij nu voor hij zag. Alleen ging het vast niet zo omdat die leider van Bloodclan waarschijnlijk niet van slijmballen hield.
Ravi besloot dat het tijd was om te gaan en wenste de kater veel plezier verder met het zoeken van z'n broertjes en zusjes. Blijkbaar was hij het hier niet mee eens want de nagels schoten naar buiten. Ravi zuchtte kort geërgerd. Wat nu weer? Echter liet hij dit niet merken terwijl hij wachtte tot de kater zich eenmaal had voorgesteld als Shark. Ook weer een typische Bloodclannersnaam. Natuurlijk moest hij ook zo nodig uitleggen waar die naam vandaan komt. Nu snapte Ravi hoe anderen zich voelde als hij zelf een grijns op zijn gezicht toverde. Alleen het verschil was dat de kater vermoedde dat een grijns hem veel beter stond dan Shark, maar dat was een ander verhaal. 'Ja dat geloof ik wel.' zei Ravi droogjes. ' ‘En ik zou maar niet zo spottend reageren als ik jou was,’ begon hij. ‘Want ik verdoe mijn tijd tenminste niet met zielige poezen verleiden. Waar heb je je vooral op gericht? Clankatjes?’ Tuurlijk, rol maar met je ogen. Alsof je zelf iets doet wat wel normaal is. 'Nee, jij verdoet je tijd met het vermoorden van katten. En waar richt jij je op? Meer Rogues zeker?' kaatste Ravi exact dezelfde vraag terug. 'En omdat je zo nieuwsgierig bent, ik richt me op alles wat hier rondloopt. Ik ben niet zo heel kieskeurig,' voegde hij toe met een grijnsje.

Shark rolde kort met zijn ogen toen de kater op een droge manier reageerde. Oké, misschien geloofde hij het nog niet, maar met die attitude zou hij er snel genoeg achter komen. Shark stond er nu niet bepaald om bekend dat hij terugdeinsde om Rogue’s pijn te doen wanneer dit nodig was en kalm luisterde de kater naar wat de Rogue nog meer te zeggen had. Hij gaf een korte zwiep met zijn staart ten teken dat hij de brutaliteit van de kater niet bepaald kon appreciëren. Hij wilde dat hij anders behandeld zou worden, maar drie hondentanden waren nu niet bepaald een achievement en hij leek vrij lastig aan de vierde te komen. Natuurlijk patrouilleerde hij vaak om te kijken of er indringers waren, maar dat was niet echt het geval en dat was ook de reden waarom hij zijn vierde hondentand maar niet verdiend kreeg. Maar zodra hij die zou verdienen zou het makkelijker gaan. De kater richtte zijn blik op de Rogue en haalde zijn schouders op. ‘Ik moord alles wat vervelend tegen me doet,’ zei hij op een vrij botte manier. Hij nam aan dat de domme kater zich er niet door gealarmeerd ging voelen, maar als het wel indruk zou maken dan was dat des te beter. Toen de Rogue zijn volgende opmerking maakte trok Shark een vies gezicht. Hij zag zich al voor hoe de jonge kater zich ontfermde over een kitten en even ging er een rilling door hem heen. Hij wist dat hij zelf soms gruwelijke dingen deed wanneer hij een kat vermoordde, maar je ontfermen over een kitten op die manier was toch echt wel het lafste dat je kon doen. Het grijnsje erbij deed hem meer en meer vermoeden dat zijn vermoedens correct waren, maar ergens vond hij dat te ver gaan, zelfs voor deze kater. Welke zieke ziel kwam nu immers op die manier aan kittens, right? ‘Dus je ontfermt je ook over kittens?’ vroeg hij toch maar voor de zekerheid. ‘Over muizen? Eekhoorns?’ De tweede laatsten die hij opsomde waren al minder serieus en verontwaardigd uitgesproken en klonk zelfs lichtelijk spottend. ‘Ik bedoel… die twee laatsten zou ik nog kunnen appreciëren, maar dat eerste echt niet.’ Hij trok een vies gezicht en schudde met zijn kopje om het beeld van zijn netvlies te krijgen. ‘Ik bedoel dat gaat gewoon te ver, zelfs voor jou.’