Mistakes were made. [&CLAW]

Geconcentreerd staarde Thornflame naar een lijster die op de grond stond. Het vogeltje had hem niet in de gaten, maar leek binnen de kortste keren weer op te willen stijgen. Thornflame ontblootte zijn klauwen en zette zich razendsnel af. Waarschijnlijk was de reden dat hij een meerwaarde voor de Clan vormde het feit dat hij snel was, want ook deze keer had hij de prooi weer te pakken. Hij sloeg zijn nagels naar voren waardoor de lijster tegen de grond klapte. Het dier slaakte een angstige kreet uit, maar Thornflame snoerde hem de mond door hem de nek door te bijten. Het diertje viel dood op de grond neer. Thornflame porde er nog een laatste keer tegen, maar er was geen beweging meer in te krijgen en met een tevreden knik constateerde de kater dat het vogeltje echt dood was. Snel pakte hij het dier op. Hij besloot om het al naar het kamp te brengen, want de schemering begon te vallen en Silverstar zou misschien wel wat kunnen gebruiken. Het feit dat Silverstar er niet meer was en dat BloodClan de Clan had overgenomen drong helemaal niet meer tot de kater door. Hij begon de laatste tijd steeds vergeetachtiger te worden omdat hij zich op dat vlak zo weinig aantrok. De felle BloodClan-geur die in het kamp hing rook hij op één bepaald moment ook niet meer. Dankzij de geur van de lijster werd dat nog erger verminderd en opgewekt liep de kater naar de leader’s Den. Zonder ook maar iets van zijn aanwezigheid te roepen – want hoe kon hij dat ook met die lijster in zijn bek? – liep hij naar binnen. Hij liet de lijster op de grond vallen. ‘Zo, Silverst…’ Hij staakte in zijn poging, want toen herinnerde hij het zich weer. BloodClan, de overname, Claw. ‘En ik ga maar eens weer,’ zei hij haastig en hij wilde zich omdraaien, maar wist nu al dat dit de grootste fout van zijn leven was.

De smerige geur van bloed waar hij de laatste weken zo blind voor was geweest, drong eindelijk zijn neusgaten binnen. De geur die ervoor had gezorgd dat vele katten begonnen te vrezen voor zijn leven. Het ironische was dat hij op de één of andere manier wel wist dat hij een fout had gemaakt, maar dat hij dat aan de andere kant nog niet wilde erkennen. Misschien als hij goed gedrag vertoonde zou hij hier slechts met een paar schrammetjes uitkomen, want Thornflame had genoeg verhalen gehoord over Claw om te weten dat deze je niet zomaar liet gaan. Hij was ongevraagd de Den van de kater binnengedrongen, had prooi bij die hij eigenlijk voor Silverstar had willen houden en wilde het nu weer terug meenemen. Er was een deel in hem dat wilde zeggen dat het inderdaad voor Claw bedoeld was, maar er was dat andere trotse deel in hem dat nog steeds zijn loyaliteit aan de Clan wilde laten zien. Dat wilde laten zien dat hij best durfde opkomen voor zichzelf en voor zijn Clan. En als hij eerlijk was en naar de afgelopen weken keek… dan was hij dat zijn Clan ook wel verschuldigd. Hij was te vrolijk geweest, te blind voor alles wat er gaande was. Hij had zijn Clan nooit geholpen zoals hij dat had moeten doen, zoals dat van hem verwacht werd. En met dat idee in zijn kopje keek Thornflame de leider recht in de ogen aan, maar onderdrukte een slik toen zijn ogen die Claw ontmoetten. ‘Nee,’ zei hij eerlijk. ‘Het was eigenlijk bedoel voor S…’ De naam uitspreken van een leider die momenteel in gevangenschap verkeerde was niet simpel. Toegeven dat de prooi voor de leider van de ThunderClan was, was ook niet simpel. ‘Voor Silverstar,’ dwong Thornflame om zichzelf te zeggen, maar zijn mond voelde kurkdroog aan en hij moest slikken om zijn keel een wat natter gevoel te geven. Zijn klauwen schoten onhandig in en uit en zijn bleekgroene ogen bleven die van Claw ontmoeten.

Een onaangename stilte vulde de Den en Thornflame zweerde dat heel de Clan zijn adem inhield. Hij begon na te denken over wie hem allemaal naar binnen had zien gaan, maar wist dat dat zeer weinig katten moesten zijn omdat er zich weinig katten in het kamp hadden bevonden toen hij naar binnen was gegaan. Als hij achteraf begon na te denken over deze actie dan moest hij wel toegeven dat het ook gewoon een heel domme actie was. Wie ging er immers nu een Den binnen terwijl hij wist dat zijn Clan momenteel gedomineerd werd door een kwaadaardige Clan die op bloed uit was? Wie vergat er nu dat een Clan overgenomen was? Hij, natuurlijk. Hij was blind geweest voor alle seinen. Hij was blind geweest voor alle problemen, had alles naar zijn achterhoofd proberen te drukken en daar mocht hij nu voor boeten. De klap van de kater had hij niet kunnen opvangen en het lichaam van de Warrior werd opzij gesmeten. Omdat hij zich niet ver van de rotswand had bevonden klapte zijn kopje ertegen waardoor hij versuft bleef liggen. Hij wenste dat hij zijn ogen kon sluiten en dat Silverstar dan voor zijn neus zou staan, maar wist dat dit nooit het geval ging zijn. De uitval van Claw was niet mis en Thornflame draaide zich weg om te ontwijken, maar gaf de zwarte kater daarmee alleen maar toestemming om zijn klauw diep in zijn schouder te boren. Thornflame slaakte een kreet van pijn, maar probeerde deze te onderdrukken en hapte in een reflex naar de klauw van Claw. Hij moest zijn ogen wel sluiten dankzij de impact van de kracht van Claw’s slag, maar opende toch één oog om de blik van de kater te ontmoeten. Hij voelde alle vrolijkheid en alle onbezorgdheid van de afgelopen maanden uit zijn lichaam wegglippen. Hij voelde dat een machteloos gevoel zich meester van hem maakte, maar ook een gevoel van verzet. ‘Hij komt wel terug,’ siste hij zachtjes tegen Claw. ‘Ze komen altijd terug. Je hebt nog niet gewonnen.’ Hij wist dat hij de kater boos aan het maken was, maar hij wilde zijn stommiteiten zo graag goed maken. Hij wilde zo graag weer loyaal zijn tegenover zijn Clan dat hij alle voorzichtigheid uit het oog verloor. En dus haalde hij uit met zijn achterpoten naar de borst van de kater om die vreselijke scherpe klauw uit zijn schouder te halen.

De pijn in zijn schouder was ondragelijk. Claw’s nagels drongen zich nog net niet door tot op het bot, maar Thornflame wist hoe diep het was omdat hij de wond voelde bloeden. Hij wist dat Claw’s nagels bloedrood zouden zien van zijn bloed, maar hij wist ook dat Claw dat juist een goed gevoel zou geven. Als hij hier nog langer rond zou blijven hangen zou de kater hem vast en zeker vermoorden. Dan kon hij Zealspark nooit meer waarschuwen over hoe gevaarlijk de kat wel niet was, maar Thornflame wist wel één ding zeker: er was iets geknapt in hem. Hij wist dat hij zijn wraak ging nemen als dat zou kunnen, maar voor nu ging dat niet omdat die ondragelijke pijn het hem haast onmogelijk maakte om na te denken. Moeizaam luisterde hij naar de woorden van Claw, probeerde hij te begrijpen wat de zwarte kater met de gifgroene ogen hem nu eigenlijk duidelijk probeerde te maken. Hij wist dat het voor Claw allemaal een machtspelletje was en dat het duidelijk de goede kant opging omdat hij zojuist weer een Warrior angst had ingeboezemd. Want Thornflame kon nog zo uit proberen te halen naar Claw, de aanval van de kater had hem echt wel uitgeschakeld. Thornflame dwong zichzelf om niet pijnlijk te kreunen toen Claw zijn afzichtelijk lange klauwen uit zijn schouder haalde. Alleen al als hij de lengte van de nagels zag van de zwarte kater vond hij het vreselijk om te geloven dat die zich zojuist in zijn schouder had geboord. Hij wilde de daad gerust bij de woorden van Claw voegen, maar hij kwam nauwelijks overeind. Zijn schouder bloedde als een gek en Thornflame wist dat hij medische hulp nodig had, maar hij weigerde om die op te zoeken. Hij weigerde om de katten van zijn Clan op te zadelen met iets wat een gevolg was van zijn eigen blindheid. Met de grootste moeite kwam de tabby overeind en draaide zijn kop naar Claw. De opmerking die volgde deed zeer, maar Thornflame besloot om het zo goed mogelijk te negeren. ‘Ik ben benieuwd…’ Hij haalde diep adem omdat zijn schouder niet wilde functioneren toen hij druk zette. ‘… hoe lang je dit nog jouw Den kunt noemen.’ De kater strompelde langs Claw langs en zijn staartpuntje streek tegen Claw’s wang aan, maar Thornflame had niet het gevoel dat Claw hem tegen zou houden om hem nog een laatste klap te verkopen. De kater had zijn voldoening waarschijnlijk al uit de verwonding gehaald die Thornflame op zijn schouder had. Thornflame kon het nog net opbrengen om op een waardige manier uit de Den te stappen, maar zakte in elkaar zodra hij buiten was. Moeizaam en met veel tijd in beslag nemende wist hij zich naar zijn Den te begeven waar hij opnieuw in elkaar zakte om vervolgens in een diepe slaap te vallen.