Titanium {Skullkit}

De lange vacht van een kat sleepte over de grond. Bronzemask herkende Sweetheart. Een geluksgevoel ging door haar heen. Ze was verdwaald op dit lege territorium. Het leek een grotere versie van haar vertrouwde windclan gebied maar het was anders. De geur van strijd drong haar neusgaten binnen en ze huiverde. Snel rende ze naar haar vriendin toe. Ze was er bijna, maar ze stopte toen ze zag wat de krijger in haar bek had. Het was Everstar, een slappe bebloede versie van haar leidster. Verward schudde Bronzemask haar kop en knipperde met haar ogen.

Zonlicht scheen op het kamp en de clan was al druk in de weer. Eigenlijk was ze blij dat dit maar een droom was. Ze rekte zich uit en gaapte. Daarna stond ze op en liep rechtstreeks het kamp uit. Ze had even wat frisse lucht nodig en ruimte om te denken. Zou de droom iets betekend hebben? Het was in ieder geval geen normale droom zoals de standaard 'jaag op vlinders als een kitten' droom. Even stopte ze om wat de drinken, ze likte de dauw van het mos dat door de koude nacht vochtig was geworden. Haar oren schoten omhoog toen ze een geluid hoorde, gepiep. Ze staakte abrupt haar drinken en rende op het geluid af. Het bracht haar naar de gorge. Was er iemand in gevallen? Ze keek geschrokken over het randje maar kon niemand zien. Waar kwam dat geluid toch vandaan? Het klonk als een kitten in gevaar! En ze gaf heel veel om kittens.

Skullkit' only!

Zijn pootjes reikte zich naar voren maar het enige wat de kitten kon voelen was het levenloze en koude lichaam van zijn moeder, de geur van bloed stroomde zijn gevoelige zalmroze neusje in. Maar overal waar hij naar toe probeerde te kruipen de geur van bloed bleef hem achtervolgen, het liet hem niet met rust, alsof ze het erin wrijven dat hij onder het bloed zat en nooit meer iets anders zou kunnen ruiken dan het ijzerige rode spul. Zijn oogjes zaten stevig dicht maar hij wist dat hij niet te ver moest gaan, alsof er gevaar in de buurt was en het hen zijn leven zou kunnen kosten. Daarom probeerde hij zo stil mogelijk te liggen, maar de koude en vochtige wind die door het landschap woei maakte het niet gemakelijker. Zijn witte zwarte lijfje was misschien groot genoeg on te kunnen overleven met warmte en melk. Maar nu lag hij in een plas met bloed, het vliesje nog omzich heen. Zijn moeder was al gestroven voor ze hem kon schoonlikken, dus was het nu maar afwachten op de dood. Maar zo snel gaf hij het niet op trillend opende hij zijn roze bekje en begon luidskeel te piepen, zo luid alsof zijn leven eraf hing.

Weer hoorde Bronzemask het gepiep, deze keer nog harder alsof iemand schreeuwde alsof zijn leven er vanaf hing. Nu begon ze te rennen, de geur van bloed kwam er nu ook nog eens bij. En toen zag ze het. Een mede-clangenoot, Swanfeather, lag in een plas bloed. Een kitten, net geboren, lag piepend tegen haar aan. Bronzemask wilde gillen maar haar verstand zij haar dat ze nu moest ingrijpen, anders zou de kitten het niet meer redden. Ze begon het kleine katertje schoon te maken met harde likken zodat zijn spieren los konden komen. Daarna rende ze, met het kleintje aan zijn nekvelletje vastgebeten, terug naar het kamp. Ze keek niet om naar Swanfeather, het was al doorgedrongen dat ze dood was. Het belangrijkste was op dit moment de kitten, hij had melk en kruiden nodig, anders zou ook hij naar Starclan vertrekken.

Ik maak vervolgtopic in het windclan camp waarbij Bronzemask Skullkit naar de medicine den brengt en hem adopteert. Je mag hier nog reageren hoor Wink

De kleine kitten gaf het na een tijdje op en sloot zijn bekje, zijn natte bloederige vacht stak met puntjes alle kanten op. Nee hij zag er niet bepaald goed uit. Hijgend van het trillen probeerde de kitten nog een warme plek tussen zijn moeders vacht te vinden, maar de vochtige lucht bleef zijn lijfje maar treiteren. Het leek allemaal voor niks te zijn, en al snel gaf hij op. Hij liet zich op zijn buikje vallen en kroop ineen. Het einde was inzicht voor hem totdat er een warme raspende tong over zijn koude rugje heen gleed. Schokkend begon hij te piepen, maar de warmte bood hem troost en al snel verandere de angstige gepiep in een soort schorre gesnor. Al snel stopte het gelik en werd hij opgetild, zijn pootjes reikte niks meer dan alleen lucht waardoor hij een soort paniekaanval kreeg. Hij wou dit niet! Hij wou weer terug naar de warmte en weer de grond onder zijn kleine pootjes voelen! Alleen inplaats dat zijn wenzen werden vervuld begon de kat te rennen, waardoor zijn zeart witte lijfje alle kanten op bungelde en hem angstige piepjes liet maken.