[Patrol] Ours

De spanning en opwinding die hij had gevoeld na de clanmeeting had er voor gezorgd dat hij niet heel goed had geslapen. De dood van zijn ouders waren ergens een pijnlijke opluchting geweest en zorgde er voor dat hij juist weer wat hoop kreeg in zijn toekomst. Dat Tallshadow hem had gekozen voor een patrouille gaf hem nog wat hoop. Want je werd niet zomaar gekozen door de deputy om mee te gaan op een patrouille. Hij was klaar wakker toen de ochtend was aangebroken en meteen kwam hij de apprenticesden uit waarna hij snel zijn rode vacht een paar likken gaf. Hierna ging hij meteen naar het kamp uitgang waar hij Tallshadow al trof. Hij keek naar de deputy met zijn grote ogen en knikte hem toe. "Goede... morgen," miauwde hij licht nerveus met zijn zachte stem. Malignpaw stond bekend als een stille kater.

Hazelnut was gisteren gevraagd voor de ochtend patrouille langs de Burnt Sycamore. Het was, zoals verwacht, zeer vroeg en omdat hij eerder mee had gevochten om de plek terug te winnen, duurde het ook even voordat hij uit zijn nest geraakte. Iets later dan voorzien kwam hij aan bij de ingang van het kamp waar Tallshadow en Malignpaw al klaar stonden. Hij maakte weer een geweldige indruk. Maar hij had deze keer een duidelijk excuus. De sneeën en krassen in zijn vacht waren daar het bewijs van. Hij was gisteren nog vlug langs Acefray gegaan, maar het was nu ook niet dat de kater wonderen verrichtte. Wat hij gedaan had kon een kitten zelfs. De kater richtte zich op en knikte kort naar de deputy. Zich verontschuldigen deed hij niet. Het enige wat hij zei was: "We kunnen vertrekken."

Hazelnut bleef even staan waar hij stond, wachtend totdat Tallshadow de leiding zou nemen en ging vertrekken. De deputy was er, zo te zien, niet helemaal bij. Even bleef zijn blik op de kater hangen, waarna zijn ogen naar Roughflower gingen, die net met haar apprentice vertrok om te gaan trainen. Een steek van jaloezie trok door zijn lichaam. Hij was samen met haar vriendin benoemd tot warrior, beide hadden ze gevochten in het dassengevecht en in het gevecht met Bloodclan, maar toch had hij geen apprentice en zij wel. Even trok hij met zijn oortjes, waarna hij zijn poten in beweging bracht. Tall was namelijk achter haar het kamp uitgelopen. Hij had nog steeds het gevoel dat Inner hem niet mocht. Ze kon toch niet eeuwig het excuus gebruiken dat hij als jonge apprentice waar het Riverclan territorium was getrokken om te proberen zwemmen. Hij wilde in die tijd alles leren wat je als warrior wel niet van pas kon komen. Een frons verscheen op zijn snoet en hij liep achtereen volgens nogal grumpy achter Tallshadow en Malignpaw aan.

Oké, Malignpaw stond dan wel bekend als een stille kater. Hij was geen kater die hield van een negatieve sfeer. En van beide, oudere katers was een enorme negatieve sfeer te bespeuren. Hij werd er nogal ongemakkelijk van terwijl hij tussen de twee katers het kamp uit liep. "W-wat een gezelligheid, niet?" Miauwde de kater uiteindelijk toen maar om iets van een gesprek te beginnen. Dit was zijn eerste patrouille en ergens verwachtte Malignpaw er wel iets van.