[Ceremony] Building peace after war

"Aye miss," andwoorden haar apprentice vriendelijk.
Al snel zag ze ook een andere jonge poes op haar af sprong.
"Wanneer gaan we trainen? Vechten lijkt me zo geweldig!" hoorde ze de kat.
"Hallo Dawnpaw," begroette ze de poes eerst rustig waarna ze nadacht over de vraag die zij had gesteld.
Snel dacht Rain na. Ze had gezegd morgen met Rousepaw te trainen, maar wou ook snel beginnen met de trainingen van Dawnpaw. Aangezien de warrior nog maar weinig ervaring had was het een grote uitdaging voor haar om twee apprentice's te trainen en mee te doen aan de patrols.
"Ik wil graag dat je morgenvroeg klaar staat in het kamp Dawnpaw," besloot ze.
Ze zou eerst Dawnpaw wat van het territorium laten zien en later op de dag zou ze vast nog kunnen gaan trainen met Rousepaw. Wat ze met Rousepaw gging doen was ze nog niet helemaal over uit.
"Ik laat je eerst ons territorium zien," vervolgde ze tegen Dawnpaw.
Ze was blij te zien dat haar twee apprentice's zo enthousiast waren.

Thornflame lag wat afwezig in zijn Den toen de stem van Silverstar door het kamp schalde. Snel kwam de kater overeind. Een Ceremonie? Waarschijnlijk. Onlangs was Zealspark nog aangewezen als Deputy. Wie weet hadden de twee overlegd wie het mochten schoppen tot Apprentice en Warrior. En wie een mentor zou worden. Thornflame was er vrij zeker van dat hij niet tot één van de keuzes van hun zou behoren. Hij had Briarpaw’s training nog niet afgerond en bovendien was zijn houding tegenover de Clan niet echt optimaal geweest. Zealspark wist bovendien ook hoe hij zich voelde en wat zijn karakter nu was. Ze zouden hem écht geen Apprentice geven als hij nog niet voor zichzelf kon zorgen. Hij had zijn eigen leven nog niet eens op orde. Toch wist hij dat hij Briarpaw dringend weer wat vechttechnieken aan moest leren, maar hij wist ook dat de poes steeds ouder werd en dat het wel eens tijd mocht worden tot zij ook als Warrior benoemd zou worden. Ze had dankzij haar vorige mentor die haar zo vriendelijk in de steek had gelaten al een paar dingen geleerd, maar van hem had ze ook al een aantal dingen geleerd. Had Briarpaw trouwens deelgenomen aan het gevecht? Hij moest eerlijk toegeven dat hij het in het strijdgewoel niet had kunnen zien. Hij zou zeker tussengekomen zijn als hij het wel gezien had. Het idee alleen nog maar aan de strijd zorgde ervoor dat hij een vervelend gevoel kreeg en dus richtte hij zijn aandacht op Silverstar. Hij liep uit zijn Den en keek de kater afwachtend aan. Het ging inderdaad om een Ceremonie en Thornflame besloot om zich gewoon te voegen bij zijn Clangenoten. Hij had nog niet veel tegen ze gezegd en had daar nu nog steeds niet de drang voor, maar toch gaf hij telkens een respectvol knikje als hij de blik van één van zijn Clangenoten ontmoette. Zijn bleekgroene ogen keken strak naar Silverstar en verwarring ging door hem heen toen hij zijn naam hoorde. Hij was mentor geworden van Dovepaw, maar Thornflame was zo verstomd dat hij niet direct keek naar de Apprentice van wie hij de mentor geworden was. Nee, zijn blik bleef op Silverstar hangen. Verontwaardiging en trots vochten om een plaatsje. Nadat de Ceremonie gedaan was – wat voor Thornflame wel een eeuwigheid leek – kon hij het eindelijk aan om naar Zealspark te gaan en de kater onbegrijpend aan te kijken. ‘Waarom…?’ Hij liet zijn vraag echter varen toen hij besefte dat hij zijn Apprentice nog niet eens begroet had. ‘Wacht even.’ Hij draaide zich om en zocht naar zijn Apprentice. Toen hij deze had gevonden liep hij er snel naartoe en boog hij zich naar voren om zijn neusje tegen dat van haar te drukken. ‘Morgenvroeg kom ik je halen voor een training.’