[Deputy Ceremony] Your father would be proud

Mistpaw begon hem eindelijk op te geven en steeds minder rare kruiden waarvan hij de namen nieteens uit kon spreken werden in zijn neus geduwt, nog even en hij kon zelf medicine cat worden als het zo door ging. Het zou niet gekker moeten worden ha. De roep van Silverstar die ijzig onbekend leek na de lange tijd van pijn en haat in de clan liet hem opkijken en met een grote geeuw stapte de kater ondanks mogelijk tegenstribbelen van Mistpaw wat hij toch niet kon horen naar de rest van de warriors plaats nemend naast Zealspark en leunde een beetje tegen zijn vriend aan terwijl het beeld van Silverstar helder werdt voor zijn gouden ogen. De kater sprak over het zoeken naar een nieuwe deputy en onbewust duwde de zwakke kater zijn borst iets meernaar voren. Zeker toen zijn naam uitgesproken werdt schoten zijn oren naar voren. Wat hij nee dat ko.. Het was niet hem want naast hem bewoog Zealspark weg en voelde hij zich voor het eerst eenzamer dan wat dan ook. Zijn beste vriend werdt deputy en hij zat daar zwak en onstabiel op zijn poten. De wil die hij eens had gevoeld om zich weg te draaien en te verdwijnen werdt groter en groter met de seconde terwijl een brok zich in zijn keel vormde hij kon nieteens meejuichrn met de rest van de clan zonder dat het voelde alsof hij opnieuw flauw zou vallen. Als hij niet de zwakheid getoond had om neer te vallen voor silverstar had hij daar nu gestaan dat wist hij zeker. Diepe schaamte voor die gedachte gleed door zijn hart en hoofd en hij schudde de haat die opborrelde van zich af snel zijn neus tegen zijn vriend aanduwend. "Gefeliciteerd, je verdient het." Hij glimlachte zacht en trok zijn hoofd op. "Oh.. Ik moet terug naar de medicine cat den voor Jayfeather nog boos wordt." Mompelde hij grinmikend en draaide zijn kont om langzaam naar de medicine cat den lopemd en viel daar neer zichzelf opkrullend. Hij was waardeloos dat was hem opnieuw pijnlijk duidelijk gemaakt. Het enige wat hij hoopte was niet de indruk gegeven hebbend aan Zeal dat hij jaloers was hoewel de pijn wel opborrelde in zijn buik.

Het gevecht had nog maar net een paar dagen terug plaatsgevonden maar Zealspark zag de rust stilletjes aan al terugkeren in het kamp. Ergens stelde hem dit gerust, maar langs de andere kant was het ergens ook eng om geen enkele Bloodclan kat meer te zien. Misschien dat hij er gewend aan was geraakt om elk moment voorbereid te zijn op gevaar dat hij het nu ook elk moment verwachtte. Zealspark schudde onopvallend zijn kop en keek even naar de prooistapel waar hij zonet nog twee muizen op had gelegd. Ook deze begon beetje bij beetje terug groter te worden. Een zachte zucht verliet zijn bekje terwijl hij opstond. Misschien dat hij nog maar eens de grenzen ging nakijken, iets wat de rood met witte kater tegenwoordig nogal regelmatig deed. Álles om te voorkomen dat zoiets als de inval van Bloodclan in de toekomst vermeden of voorkomen kon worden. Maar net toen hij aanstalten maakte om richting de uitgang van het kamp te lopen, hield de stem van Silverstar hem tegen. Met nog één poot verstijfd in de lucht stond hij stil, om zich vervolgens om te draaien en zich terug neer te zetten voor de High Rock. Rondom hem heen begonnen katten zich te verzamelen en wisselden ze blikken uit die vragende uitdrukking hadden. Naast hem bevond Rowanflight zich, lichtjes tegen hem aanleunende. Hij gunde de grijze krijger een vriendschappelijke grijns, vervolgens een eveneens nieuwsgierige blik op de zilverkleurige leider richtende.

'Snowdrop heeft tot mijn spijt aangegeven dat ze zich in deze conditie niet meer waardig voelt om de clan als deputy te dienen. Ze zal weer teruggaan naar haar vorige rang als warrior en ik verwacht dat iedereen haar keuze respecteert en haar hierin zal steunen.' sprak de oudere kater hen toe. Zijn lichte blauwe ogen zochten het gestalte van Snowdrop. Ietwat onzeker gunde hij haar een begrijpende maar meelevende blik. Hij was namelijk niet zeker of medelijden wel hetgeen was wat de voormalige deputy zocht. 'Dit betekent dat Thunderclan een nieuwe deputy nodig heeft,' Het waren deze woorden die ervoor zorgden dat zijn aandacht terugkeerde naar Silverstar. Pas nu besefte hij dit ook, al had hij al wel zo'n idee wie de nieuwe deputy zou worden. De eerste naam die bij hem naar boven kwam was Rowanflight. Zijn vriend had dapper gestreden en had net zoals hem altijd in Thunderclan blijven geloven. Maar de naam die Silverstar noemde was niet degene die hij had verwacht. Het was zíjn naam. 'Zealspark,' De rood met witte kater slikte, niet goed wetende wat hij nu moest verwachten. 'Ik zou hier nu niet staan als jij, Rowanflight, Firepaw en Briarlight niet voor mij gekomen waren. Je hebt geweldig leiderschap getoond in de tijd dat Thunderclan het misschien wel het meest nodig had. Je was bereid je eigen leven op te geven voor je clan, en ik twijfel er niet over dat je ooit een groot leider zult zijn.' Hij zag de zilverkleurige leider glimlachen en naar de hemel kijken. Naarmate de seconden voorbij tikten, ging zijn hartslag een paar slagen sneller. Zijn oren waren naar voren gespitst, tot zover ze maar konden, en een ietwat zenuwachtige aura had hem omgeven. 'Ik zeg deze woorden voor Starclan, opdat de zielen van onze voorvaderen mijn keuze aanhoren en goedkeuren... Zealspark is de nieuwe deputy van Thunderclan.' Voor even wist de kater niet wat hem overkwam. Hij? Deputy? Pas nadat Silverstar zijn kop tegen de zijne drukte, overviel een warm gevoel hem. Een glimlach brak uit op zijn gelaat terwijl hij zijn voormalige mentor aankeek. "Bedankt, ik zal je zeker niet teleurstellen." miauwde hij, zijn stem trillende van de adrenaline. Nadat de leider had gezegd dat Firestar trots zou zijn, werd zijn glimlach iets bedroefder maar zeker niet minder oprecht. "Dat hoop ik.. dankjewel, nogmaals." sprak hij toen, iets zachter, zodat enkel Silverstar het kon horen. Hij gunde de zilverkleurige leider nog een gemengde blik van dankbaarheid en warmte voordat hij terug om zich heen keek. Opnieuw viel zijn aandacht meteen op Rowanflight, wie hem kwam feliciteren. "Bedankt." miauwde hij, glimlachende al verdween de glimlach opnieuw een beetje toen de ander aankondigde dat hij alweer weg moest gaan. "Oke m-" Maar Rowanflight had zich al omgedraaid. Ietwat verbaasd knipperde hij met zijn ogen. Echter schudde Zealspark algauw zijn kop, proberende zich te focussen op de rest die hem kwam feliciteren.

Dazzlestrike was zichzelf aan het wassen. Zijn wond op zijn schouder was nog goed zichtbaar, maar dicht. Het was begonnen met helen. Voordat zijn wond weer wat geheeld zou zijn, zou er al weer een moon voorbij gegaan zijn. Dan zou er enkel nog een litteken zijn bedekt met rode vacht. Zo had Dazzlestrike nog geen enkele keer deelgenomen aan een echt gevecht en sinds Bloodclan had hij er al weer een aantal achter de rug. Het was soms ongelooflijk hoe dingen verliepen. De vertrouwde stem van Silverstar liet hem opkijken van zijn wasbeurt. De zilveren kater liep de clan bijeen en Dazzlestrike luisterde er naar en voegde zich bij de andere katten. Dazzlestrike luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Silverstar. Snowdrop wou niet langer meer deputy wezen en keerde terug naar haar warrior taken. Een bijzondere keuze, maar ook begrijpelijk na alles wat er gebeurt was. Vervolgens liet Silverstar hun weten dat er een nieuwe deputy gekozen moest worden en dit werd, zoals Dazzlestrike al vermoed had, Zealspark. Een begrijpelijke en logische keuze. Hij had de clan goed geholpen toen Claw aan de macht was en had er voor gezorgd dat niemand de hoop op zou geven. De woorden die Silverstar uitspraak om zijn keuze uit te leggen bevestigde zijn gedachten. "Ik zeg deze woorden voor Starclan, opdat de zielen van onze voorvaderen mijn keuze aanhoren en goedkeuren... Zealspark is de nieuwe deputy van Thunderclan." Er werd gejuicht en instemmend geroepen. Dazzlestrike bleef waar hij was en wachtte tot er wat ruimte was voor hem om ook de nieuwe Thunderclan deputy te feliciteren. Dazzlestrike stond op en stapte naar voren. "Gefeliciteerd Zealspark! Je verdient het," miauwde de rode kater menend met een glimlach rond zijn lippen. Vervolgens stapte Dazzlestrike weer wat naar achteren om anderen er bij te houden.

Met een rustige blik keek Thornflame naar de wand van zijn Den. Hij had een hele nacht niet goed geslapen en zijn hoofd bonkte. Hij had weer een hele nacht liggen piekeren. Bovendien zag hij Claw’s groene ogen telkens als hij zijn ogen sloot. Telkens als hij zijn ogen sloot zag hij die klauw van de zwarte kater weer naar zijn schouder vliegen, voelde hij de nagels tot op het bot van zijn schouder in zijn vel boren en voelde hij diezelfde pijn als hij wakker werd. Dan bleek dat zijn schouder was gaan bloeden omdat hij er weer op had gelegen. De kater probeerde een zucht te onderdrukken. Hoe kon hij zijn leven ooit weer normaal oppakken? Hoe zou hij ooit stoppen met het zichzelf kwalijk te nemen voor wat er gebeurd was? Hoe zou hij ooit weer op een normale manier kunnen communiceren met de rest van zijn Clangenoten? En hoe zou hij Silverstar onder ogen kunnen komen? Hij wilde de grijze kater graag vertellen over zijn verhaal en over zijn schuldgevoelens, maar had geen idee hoe hij het aan moest pakken. Alsof Silverstar hem gehoord had schalde zijn stem door het kamp heen en Thornflame schoot overeind. Was het nu alweer tijd voor een ceremonie? Het zou hem niks verwonderen. In de tussentijd dat BloodClan de Clan had overgenomen hadden al vele Apprentice’s hun rechtmatige leeftijd bereikt om Warrior te worden en al veel kittens de leeftijd bereikt op Apprentice’s te worden. Hij rilde bij het idee dat hij als mentor verkozen zou worden. Hij durfde te wedden van niet. Het was niet onbekend geraakt in ThunderClan dat zijn mentale staat was gaan lijden onder de impact van BloodClan. Hij had dapper meegevochten in het gevecht, maar nog steeds had hij niet het gevoel dat hij daarmee ooit kon goedmaken wat hij gedaan had. Thornflame trippelde waarschijnlijk als één van de laatste katten uit de Den en ging op zijn kont zitten terwijl hij naar Silverstar luisterde. Snowdrop stopte dus met haar rang, maar wie werd de nieuwe Deputy? Thornflame’s hart schoot in zijn keel toen Zealspark verkozen werd. Een uitstekende keuze naar zijn idee. Zealspark had naar hem geluisterd, had hem proberen te troosten en had Claw aangepakt. Naar Thornflame’s idee kon er geen dappere kater dan Zealspark zijn om Deputy te worden. De kater voelde voor de eerste keer sinds dagen weer een beetje vrolijkheid en hij sprong overeind om Zealspark te feliciteren nadat een paar anderen hem al voor waren geweest. ‘Gefeliciteerd, Zealspark,’ mauwde hij. Hij liep naar voren en gaf de kater een lik over zijn schouder. ‘Als iemand het verdient ben jij het wel.’ Zijn bleekgroene ogen keken de kater vol goedkeuring aan voor ook hij een stap naar achteren deed zodat de kater nog door anderen gefeliciteerd kon worden.

Algauw volgden er meer katten. Hazelpaw verscheen in zijn zichtveld, feliciteerde hem maar leek voor de rest niet goed te weten wat te doen. Hij gunde de apprentice een dankbare blik, vervolgens naar Snowpaw kijkende toen die al iets enthousiaster op hem af kwam gelopen. Hij bedankte de witte poes eveneens met een glimlach, blij zijnde dat zijn familie hem kwam feliciteren. Nadien kwam echter Firepaw, die hem slechts één nuchter woord gunde en een kort knikje. Stomverbaasd keek hij de poes na. Was dit het effect van de beslissing die hij had gemaakt? Was de rosse poes nu echt zó kwaad op hem dat ze hem niet eens fatsoenlijk kon feliciteren? Zealspark schudde het van zich af. Nee, zo was ze niet. Toch? Ze had vast gewoon een slechte dag, of misschien drong de vermoeidheid nu tot haar door, nadat het gedoe eindelijk voorbij was. De kater maakte even een mental note om het hier later met de kattin over te hebben. Hij wou namelijk niet dat ze zou gaan liggen mokken over iets dat hij gedaan had enkel en alleen om haar veiligheid te verzekeren.
Zijn kop draaide richting Dazzlestrike, een eveneens rode kater. "Bedankt Dazzlestrike," miauwde hij terwijl een oprechte glimlach op zijn gelaat verscheen. Nadat hij was weggestapt, kwam Thornflame naar hem toe. De kater die hij had gesteund in de moeilijke periode. De woorden die hij sprak en de blik die daarbij hoorde zorgde voor een warm gevoel in zijn buik. "Bedankt Thornflame." sprak hij, zijn stem warm en zijn heldere blauwe blik vriendelijk.

Angst, iets waarvan hij niet eens meer wist wat het was. Had hij alles nu wel meegemaakt? Was zijn hart überhaupt nog wel op zijn plek? Het verlies vanaf kitten af aan al, en nu ook nog eens de pijn in zijn kittens' ogen die teveel, teveel hebben gezien voor de leeftijd. Hoewel ze al geen kitten meer waren, wat was het, grofgezegd, Foxdung. Hij had ze niet eens kunnen zien opgroeien, die tijd die hij het meeste had willen koesteren was er niet geweest. Pijn, was het iets wat hij ooit niet zou voelen? Want op het moment dat het niet ergere pijn zou moeten kunnen doen kwam er altijd wel een scheutje boven- de stem van de leider die hij zo ongelofelijk gemist had klonk en met lichte duizeligheid liep hij naar de steen toe. Hij was nog steeds totaal niet aangesterkt en zo dun als een lat, maar veel moest hij er niet van moeten laten merken. Hij had zichzelf genoeg voor schut gezet. Hij fronsde, hoewel hij het aan had zien komen bij de mededeling van Silverstar. Snowdrop had hem ook een hoop geleerd, en vaak had hij zich veilig gevoeld bij haar. Toen de naam van zijn broer genoemd werd lichtte zijn ogen op en een grote scheut van blijheid schoot hem te binnen, dit had hij nu al in geen manen meer gevoeld en nu kwam het vol binnen. Het duurde even voor het hem doordrong, maar het was toch echt zo. Zijn broertje, zijn steun in deze dagen, was deputy? Hij was degene die hun vader mocht opvolgen en zo, zo terecht. Nadat hij zo'n vijf minuutjes nadat de ceremonie was afgelopen had staan dromen schoot hij naar zijn broer toe alle pijn negerend, dit keer fysieke pijn. Hij sprong op Zealspark af met zoveel kracht dat hij omver zou moeten vallen vervolgens een grote lik over zijn voorhoofd gevend, iets wat waarschijnlijk vernederend voor hem was. "Ohhh, ik ben zo blij!" Riep hij uit.

In stilte had de gevlekte kattin geluisterd naar wat Silverstar zei. Met een mismaakte trots probeerde ze overeind te blijven zitten. Ze had de keuze van dag een moeten maken. Maar ze had het niet gekund. Het was pas toen ze daar lag, gewond en niet begrijpend, dat ze voor de keuze was gegaan. Ze mocht van geluk spreken dat ze niet was gedood door Claw. Maar... Dit had ook haar trots zwaar geschaad. Waarom was ze zelf nog warrior? Mocht ze die rang wel dragen? Stil slikte ze even waarna ze haar ogen sloot, die enkel maar onzuivere beelden voor haar brachten. Ze wist dat haar leader een uitstekende keuze zou maken, daar had ze nooit aan getwijfeld. Toen de naam Zealspark dan ook viel, keek ze even op met een tevreden uitdrukking. Die zou het veel beter doen dan haar, dat wist ze zeker. Moeizaam kwam de gevlekte kattin overeind waarna ze met stille passen en een licht gehangen hoofd zocht naar de kater die zojuist een nieuwe rang had gekregen. Het was niet echt moeilijk, aangezien ze wel kon horen waar de felicitaties vandaan kwamen. Ze glimlachte even in zijn richting en knikte enkel een keer, wetende dat zijn vrienden en familie hem nu wel wilden overspoelen met felicitaties en andere lieve woorden. Ze wilde enkel even duidelijk maken aan de rossige kater dat ze dit goed vind, dat dit alles goed was en dat ze niks lievers had gewild dan dat hij haar rang had overgenomen. Daarna keek ze even naar Silverstar, wiens vacht best wel duidelijk te zien was in het vervormde beeld dat voor haar ogen kwam. Ze benaderde hem voorzichtig en probeerde een tevreden gezicht te tonen. "Bedankt voor deze goede keuze," zei ze even kalmpjes. Hij wist best dat dit zwaar voor haar was. Daarbij had ze nog eens het zware gevoel van verraad in zich... Maar ooit zou ze het wel tegen hem zeggen en dan zou ze zich een stuk opgeluchter voelen. Maar vandaag niet. Vandaag mocht niet. En daarom draaide ze zich om en wandelde ze kalmpjes weg om moeizaam en de rand van het kamp te gaan liggen. Verward, ontdaan van haar trots en verwond... Ze wist best dat dit een tijdje zou duren voordat ze weer de oude was. Als deze tenminste niet verloren was gegaan in dit alles.