Gone

Ze had eerder de beslissing genomen, maar nu zou ze het we degelijk doen. Ze was in het midden van de nacht opgestaan. Chivy, Peregrine en raven had ze bedekt met wat gras van haar nest, maar Lionkit tilde ze uit het nest. Haar kittens waren ondertussen 4moons en trippelden allemaal vrolijk rond, maar Lion was altijd al in stilte blijven liggen. Silvercloud vreesde voor zijn leven en wilde niet dat hij het Gracekit zou volgen naar Starclan. Daar zou ze een stokje voor steken. Ze nam Lion's nekvel stevig vast en begaf zich uit de den, waarna ze in stilte het kamp verliet. Haar ogen waren de ganse weg vochtig en ze moest een paar keer halt houden om zichzelf te herpakken. Dit was geen makkelijke keuze geweest. Dit zou zijn toekomst zijn.  Lionkit zou nooit kunnen lopen met deze achterpoten. Hij zou nooit apprentice kunnen worden met zijn siblings en zou voor eeuwig in de Eldersden moeten blijven. Dat was niet wat Silvercloud voor hem wilde. Ze zette Lion voor haar poten neer toen ze bij het hek van een twolegnest aankwam. Ze was op voorhand hier komen kijken. Hier zou ze Lionkit achter laten. Ze ademde even diep in en draaide haar kopje even naar het bos. Panther zou nooit hebben toegestemd met haar plan, dat is dan ook de reden geweest dat ze hem niets verteld had. Vervolgens ademde ze uit, draaide zich terug om en nam Lionkit weer vast. Ze wrong zich door een spleet in het hek en sloop voorzichtig door het gemaaide gras, zo dicht mogelijk naar het nest van de twolegs. Haar oren hield ze laag. Lionkit legde ze zachtjes neer in een geïmproviseerd nestje, vlak voor de opening van het nest. Silver sprong bijna een gat in de lucht toen er plots licht uit het nest kwam. Ze deinsde direct achteruit en kroop de dichtstbijzijnde struik in. Van hieruit wist ze de opening in het hek te bereiken. Toch vertrok ze niet direct ze bleef zitten totdat er plots een Twoleg verscheen. Het grote figuur zakte door zijn benen bij het zien van de kitten voor zijn deur. Silver had zich plat op de grond gelegd en sloot even haar ogen toen de deur terug werd gesloten. Lionkit was opgeslokt door het Twolegnest. Silver jammerde zachtjes en trok zichzelf terug recht waarna ze aan haar weg terug begon.

In het kamp

De terugweg leek trager te gaan nu Lionkit niet meer bij haar was. Haar gedachten bleven bij haar kitten. Langs de ene kant zat ze met de gedachten dat ze hem gered had, maar langs de andere kant voelde het ook alsof ze een tweede kitten verloren had. Wat moest ze Panther vertellen? Uiteindelijk bereikte ze toch het kamp terug. De zon was ondertussen zichtbaar en de eerste katten waren al op patrouille vertrokken. Silver hield zich echter gedeisd en slenterde zachtjes terug naar de nursery. Na die lange wandeling was haar gemoedstoestand toch iets gesust. Ze had Lion's leven gered en met die gedachte zou ze ook door het leven gaan.

Eerste post voor Panther, daarna open voor andere

De grijze kater werd met een geïrriteerde blik op zijn snuit wakker. Katten buiten de den praatten 's ochtends blijkbaar zo hard dat hij er wakker van werd. Rekening houden met anderen, daar leken ze nog nooit van gehoord te hebben zeker. De kater stond met een blik dat op onweer stond op en rekte zich even uit. Zacht sloeg hij zijn nagels uit en gaapte hij eens diep. De zon scheen al naar binnen de den in, maar aangezien Panthergrowl een beetje links in het midden lag had hij hier geen last van. Ondanks dat de zon scheen was het goed te merken dat het nog vroeg was. Toen hij gegaapt had, was zijn adem te zien geweest. Toen de kater naar buiten stapte, voelde hij het morgendauw op zijn poten. De kater zette rustig een paar passen verder en schudde zich eens uit, waarna hij zijn tong over zijn borst liet gaan. Goed, hij was wakker. Zijn maag rommelde. Hij was als één van de eerste katten wakker. De prooistapel was bijna leeg, maar voordat hij ging jagen zou hij wat prooi naar zijn partner Silvercloud brengen. Die had vast en zeker honger, ze moest ook zoveel doen voor de kittens, het was niet niks. Hij had bewondering voor haar kracht, dat ze nog door wist te gaan nadat hun mooie dochtertje Gracekit overleden was. Hijzelf was hier een paar weken door van slag geweest, had zijn warrior taken niet goed gedaan. Maar nu had hij zichzelf erover heen gezet. Silver had een sterke kater nodig die haar kon beschermen van dit verdriet. Dat ging niet als hij had verdriet was. De kater liep naar de prooistapel toe en pakte hier een kleine vogel uit. Het was misschien niet zo veel, maar toch het grootste wat er nu op de kleine hoop lag. Hiermee trippelde hij de nursery in, om Silvercloud niet aan te treffen in het nest. Vragend trok de grijze kater met zijn oortje. Waar was ze heen..? Toen hoorde hij echter pootstappen achter zich en zag hij de mooie witte poes aanlopen. "Hey," miauwde hij warm en wees met zijn neus op de vogel die hij had neergelegd bij het nest. "Ik heb wat voor je meegebracht," miauwde hij vervolgens. Dat Lionkit uit het nest miste, had hij nog niet door. Wat een goede vader was hij toch...

Ze was nog niet bij haar nest of Panthergrowl stond al voor haar neus. Ze was toch niet van plan om geheimen voor hem te houden, dus ze was van plan om hem direct alles te vertellen. Ze stond zelf achter de keuze die ze gemaakt had en dat was wat telde. Ze ging dan ook niet eerst in op zijn begroeting. Ze zou het hem nu vertellen. "Hij is weg, Panthergrowl." mauwde ze. Ze had hem eerder al verteld over hoe Lionkit bleef liggen in het nest terwijl de andere kittens rond liepen. "Lionkit," vervolgde ze. "Ik heb hem naar een plek gebracht waar hij misschien nog iets aan zijn leven heeft." De uitleg die ze gaf kwam behoorlijk koeltjes over, maar dit was gewoon het beste voor hem geweest. Silver hield haar gezicht, voor haar doen, behoorlijk strak in de plooi.

Hoewel hij haar warm had begroet, begroette zij hem niet zo terug. De eerste woorden die uit haar bek kwamen waren verwarrend. Wie was weg? Zijn oren gleden twijfelend naar achteren. Hij? Was er een andere kater in haar leven? Maar de naam die Silvercloud opnoemde was niet één die hij verwacht had. Zijn wereld leek opnieuw in elkaar te storten, net zoals met Gracekit. Lionkit was weg? De gele ogen van de kater zochten niet-begrijpend naar haar ambere. "Ik heb hem naar een plek gebracht waar hij misschien nog iets aan zijn leven heeft." Panthergrowl slikte. Woedde rees in hem op. Ze had wat gedaan? Hem.. Weggebracht? De grijze kater beet hard op zijn eigen kiezen om niet hard te gaan schreeuwen. Een kille blik kwam in zijn ogen terwijl hij de zilveren poes hard aankeek. De kater snoof hard wat lucht naar binnen door zijn neus en schudde toen zijn kop. "Waarom?" vroeg hij haar op harde toon.

De poes probeerde zich sterk te houden toen Panther door leek te krijgen wat ze bedoelde. Ze had een zeer goede reden hiervoor gehad. "Waarom?" Silvercloud zwiepte met haar staart bij de toon van haar partner. "Jij zit niet constant bij onze kittens, jij ziet niet hoe de andere kittens ronddartelen in en buiten de nursery terwijl Lion lag te spartelen in het nest om ook mee te doen met hen." Haar oortjes waren wat naar achteren geschoven terwijl ze sprak. "Hij zou direct van de nursery naar de Eldersden moeten, is dat het leven dat je voor hem in gedachten had?!" Lionkit zou zelfs geen Medicine cat kunnen worden, wetend dat deze zich moesten kunnen verplaatsen. Hij kon niet eens vluchten voor mogelijk gevaar. Stel je voor dat hun kamp plots zou overstromen? Stel je voor dat ze plots overvallen werden door vijandelijke clankatten, katten die geen zier gaven om het leven? Wat dan? Silvercloud had een frons op haar snoetje. Ze kon er niet aan denken wat er allemaal kon gebeuren. Ze wilde gewoon dat hij bleef leven, dat hij een leven had. Waarom snapte Panther dat niet?

Silvercloud gaf haar antwoord maar Panther nam hier geen genoegen mee. De grijze kater drukte zijn oortjes hard in zijn nek en keek haar aan met een heel aparte blik in zijn ogen, een blik die Silver nog nooit gezien kon hebben. Want de warmte die altijd aanwezig was als hij naar haar keek, was er op dit moment niet. Tranen van verdriet en woedde vormde zich in zijn ogen maar hij liet ze niet vallen. "Waar is hij nu?" riep Panthergrowl haar toe, al kon hij het antwoord wel verzinnen. Het verafschuwde hem. Zijn bloed zou opgroeien bij twolegs. Er brandde een vuur in de borst van de grote kater, en hij deed verschrikkelijk zijn best dit niet uit te spuwen.

Silvercloud hield haar ogen strak op Panthergrowl gericht. Ze zou haar acties verantwoorden. Hij moest weten dat ze dit niet zomaar gedaan had. Ook zij had het hier moeilijk mee, maar dat kon ze nu niet laten zien. Als ze nog langer gewacht zou hebben, was het nog moeilijker geweest. Even knipperde ze met haar ogen toen het beeld van Lionkit terug voor haar ogen verscheen. Ze kon zijn blik, toen ze hem voor de deur van het twolegnest had gezet, nog zo voor zich zien. De onwetendheid die in zijn oogjes glom. "Bij de twolegs." mauwde ze iets rustiger dan eerst. Ze had haar kitten niet zomaar bij het eerste beste nest gezet. Ze had op voorhand gekeken waar hij het het beste zou hebben en natuurlijk had ze niet het dichtste twolegnest gepakt zodat iemand hem in een roekeloze bui kon gaan halen, iets wat ze Panther nog zag doen. Ze hield dan ook wijselijk haar mond over het exacte nest.

Het verwachtte antwoord werd inderdaad gezegd. Panthergrowl trok zijn neus met afschuw op. Hoe kalm ze het zei... Dit leek helemaal niet op de Silvercloud die hij kende. Hij wilde zijn mate terug; de lieve, wat verlegen en aanhankelijke Silver. Dit klopte niet. Als ze zo deed, leek het alsof hij partners was met een wildvreemde. De kater schudde zijn grote kop. "Ik ben klaar met jou, Silvercloud." siste hij haar toe waarna hij zich met een ruk omdraaide en het kamp uitliep. Wat zijn woorden inhielden wist hij zelf ook niet goed. Was dit alleen voor dit moment of voor altijd? Wat ze gedaan had was onvergeeflijk. Maar misschien, ergens diep in zijn hart, zat er toch nog een stukje die verschrikkelijk veel van haar hield...