Fun

Langzaamaan... Hij moest niet verdacht overkomen. Hij voelde zijn poten nauwelijks contact maken met de grond. Zijn pels tintelde van de spanning en zijn hartslag ging tekeer. Als het een beetje meeviel kon hij het nog net halen. Zijn blauwe ogen schoten schichtig door het kamp voordat hij stilletjes naar buiten stormde, het territorium in. Zijn staart volgde achter hem aan en nadat hij weer naar achteren keek om er zeker van de zijn dat niemand hem volgde, kroop hij snel een struik in. Hij kon het niet geloven. Het was hem gelukt! Eindelijk was hij ontsnapt uit dat saaie kamp. Zijn ogen werden groot bij het zien van de hoge bomen. Hij kon hier wel dag en nacht naar blijven staren. Het was hier bewonderend groot!

&Thornflame

Met een tevreden blik keek Thornflame naar de net gevangen prooi. Hij gooide het op de grond en begroef het in wat aarde. Niets beter dan een dikke muis op een heerlijke ochtend! De kater was dan ook nauwelijks bezig met de problemen die in de Clan heersten. Ja, hij vocht als hij moest vechten, maar op dit moment was er gewoon bijna niks om voor te vechten. Voor nu had de BloodClan gewonnen, maar hij wist zeker dat ze op een dag zouden terugslaan. En tot die dag zou hij gewoon prooi vangen voor de Clan, zijn training met Briarpaw vervolgen en ondertussen een oogje in het zeil houden. De vrolijke kater wandelde opgewekt door het territorium toen hij iets rook. Hij opende zijn bek zodat verschillende geuren zijn neus binnen kringelden en zijn hoofd schoot schichtig opzij toen hij de geur van een kat rook. Het kwam hem niet bepaald bekend voor, maar hij wist wel dat het niks voor een ThunderClan-cat was om zich in de struiken te verbergen. En aangezien hij hier niet al te veel katten kende moest het niet iemand zijn die hem wilde laten schrikken. En dus stapte de kater op een rustige manier op de struiken af. Met zijn pootje deed hij een paar van de bladeren opzij en fronste toen hij een kitten in de struiken zag zitten. Waarschijnlijk ontsnapt aan het kamp of iets in die trant. ‘Wel wel,’ zei hij op een strenge manier. ‘Wat hebben we hier? Een kitten die zich niet aan de regels kan houden.’ Zijn oortjes bewogen echter lichtelijk geamuseerd en zijn stem klonk minder streng dan hij wilde. Tja, wat dacht hij dan ook? Hij was niet het type dat streng kon zijn tegen kittens! ‘Zullen we ons bij deze dan maar omdraaien en teruggaan naar het kamp? Het is hier gevaarlijk, kleintje.’ De kater keek fronsend op de kitten neer en wachtte vervolgens op antwoord.

Zijn blauwe ogen waren zo verdiept in het uitzicht van de hoge bomen en grote paden dat de roodwitte kitten geen enkele vermoeden had dat een warrior hem opgemerkt had. ‘Wel wel,’ klonk er achter hem. Meteen ging Patchkit's vacht recht overeind van schrik en hij draaide zich snel om. Hij keek omhoog in de ogen van een ThunderClanner. Gelukkig geen BloodClanner. 'Wat hebben we hier? Een kitten die zich niet aan de regels kan houden.’ Patchkit wendde zijn blik af op zijn poten die hij zowat heen en weer schuifelde. ‘Zullen we ons bij deze dan maar omdraaien en teruggaan naar het kamp? Het is hier gevaarlijk, kleintje.’ sprak de kater. "Maar ik ben niet bang voor gevaar!" zeurde hij, en stak zijn borst trots vooruit. "Ik ben het gevaar zelf!" hij ontblootte zijn tandjes.

Het idee dat een BloodClanner dit kleintje mee had kunnen grissen ging even door zijn hoofd, maar hij vergat het algauw weer. Hij dacht niet dat de kitten nog in gevaar zou zijn nu hij hier was. Meestal deden die BloodClanners toch niks tegen de kittens als er anderen in de buurt waren. Bovendien had hij wel het vertrouwen dat iedereen in de ThunderClan zijn of haar uiterste best deed om de kittens zo goed mogelijk af te schermen van de gruweldaden die zich hier voordeden. Hij moest eerlijk zeggen dat hij met dit alles niet zo bezig was. Hij deed voornamelijk zijn best om prooi te vangen voor de Clan en er voor te zorgen dat iedereen voedsel had. Hij probeerde zich zo min mogelijk in te laten met BloodClanners en probeerde kittens te behoeden van fouten zoals deze. Soms ging het wel even door hem heen dat hij meer moest doen voor de Clan, maar dan dacht hij aan zijn eigen gezondheid en die van Briarpaw, zijn Apprentice. Zij moest immers ook een goede training krijgen en dus kon hij het zich niet permitteren als hij van alles en iedereen hier in het kamp iets ging aantrekken. Het kleintje voor hem trok zijn aandacht weer toen hij zijn opmerkingen maakte. ‘Je ziet er ook heel intimiderend uit. Ik zou zo bang van je worden,’ sprak Thornflame met een knipoog. Hij boog zich echter nog wat meer naar de kater toe om hem het zicht op de uitgang van het kamp te versperren. Hij wilde absoluut niet dat de kater het idee kreeg dat hij toch mocht gaan als hij wilde. Hij wilde graag dat de kater hier zou blijven en zich zou beseffen dat hij gewoon nog niet opgewassen was tegen het leven buiten het kamp. ‘Nog even en je mag naar buiten,’ zei hij sussend. ‘Dan krijg je een mentor en word je vast een goede Apprentice.’ Hij gaf de kitten een knipoog. ‘Maar voor nu moet je nog even in het kamp blijven.’