When the river flows [Trainingtopic 1]

Het was angst, angst die hem steeds achterom deed kijken. Hij was grip kwijt geraakt en daardoor werd hij rusteloos. Katten om hem heen hadden pijn of hadden heibel en het leek wel dat als hij in de buurt kwam dat het eruit kwam. Dus was hij alert met alles wat hij zei en deed, maar dat koste heel veel energie. Waardoor hij weer wat afviel, ook al was er voldoende prooi om te eten omdat het warmer werd. De blik in zijn ogen zocht zijn apprentice toen hij de Medicine cat’s den uitliep. Misschien zou de training hem afleiden van zijn kopzorgen. Toen hij Bearpaw zag glimlachte hij en stapte naar de jonge kater toe. “Ben je er klaar voor, heb je een prooi gegeten voor vertrek?” Vroeg hij terwijl hij naar de opening van het kamp wees met zijn staart. “Dan kunnen we gaan.” De beweging zou hem goed doen om weer wat spieren op zijn botten te krijgen, die helemaal verdwenen was doordat hij de hele leafbare in de den had gelegen.

[Bearpaw]

Bearpaw bleef zoals beloofd wat rond hangen in het kamp. Hij voelde zich bijzonder nutteloos nu hij niets zat te doen. Want hij stond bekend als een bezige bij die niet stil kon zitten. Uiteindelijk kwam Creamyfrost op hem af. Nu pas merkte hij hoe mager zijn mentor eigenlijk was. Hij zou een oogje in het zeil houden, gewoon voor het geval dat. “Ben je er klaar voor, heb je een prooi gegeten voor vertrek?” Bearpaw keek hem een beetje wezenloos aan. Nee, hij mocht toch niet eten voor hij zijn taken had uitgevoerd? “Dan kunnen we gaan.” Hij knikte, het maakte toch niet uit. Door de opwinding had hij geen honger. Met een samengeknepen maag kwam hij naast zijn mentor lopen. "Mag ik vragen wat we gaan doen meneer?", vroeg hij nieuwsgierig.

Hij schudde glimlachend zijn kop terwijl hij naar de kampuitgang liep. “Je hoeft mij geen meneer te noemen. Creamyfrost of Creamy is prima.” Hij werd er altijd een beetje ongemakkelijk van wanneer iemand hem meneer noemde. Hij was er nog niet aan toe om op die manier aangesproken te worden. “Heb je het hele territorium al gezien? Ik wilde sowieso gaan zwemmen en vissen vandaag.” Vervolgde hij toen. “Terwijl wij aan het lopen zijn mag je de warrior code voor mij op gaan noemen.” Hij keek om naar Bearpaw. Zijn conditie was niet perfect, maar hij ging zijn best doen voor hem. Zijn apprentice moest geen last hebben van zijn domme fouten, dat zou hij zichzelf nooit vergeven.

Hij greens bij de woorden van zijn mentor. "Oké, mag Creampie ook?" Met een schuine blik keek hij lachend naar zijn mentor. Het was een grapje natuurlijk, grapjes mogen toch right? Hij knikte gretig bij de plannen. "Vissen kan ik al, maar zwemmen vind ik moeilijk. Vooral in de stroming." Hij kreeg een lichtelijk angstige blik. "Is het heel erg als ik daar ook een beetje bang voor ben?" Zwemmen vond hij heerlijk, het was die enge stroming dat het niet leuk maakte. “Terwijl wij aan het lopen zijn mag je de warrior code voor mij op gaan noemen.” Hij knikte. "Elders en kittens eten eerst, daarna pas de warriors en apprentices." Hij keek eventjes naar Creampie. "Euh behalve als zij toestemming hebben mogen apprentices niet eten tot ze hebben gejaagd om de elders te voeden." Loyaliteit was ook belangrijk. "Wees altijd loyaal aan je clan en je moet je clan verdedigen met je leven." Ze waren dicht bij de rivier nu want hij kon het water al horen. "Niemand verlangt naar het leven van een Kittypet en een respectvol warrior moet niet doden om het gevecht te winnen, toch?"

Hij schoot in de lach en keek Bearpaw aan. “Dat vind ik ook best.” Volgens mij hield deze jonge kater wel van een grapje en misschien was dat ook wel goed voor hem. Hij stopte met lachen toen zijn apprentice verder vertelde. “Dan mag je jouw techniek aan mij laten zien en gaan we een stukje zwemmen.” Het was een zwoele newleaf dag, dus prima weer om te zwemmen. Toen begon Bearpaw de warrior code op te noemen en hij knikte soms ter bevestiging. “Dat klopt, maar er zijn er wel meer. Een paar zijn vanzelfsprekend, zo moet een kit minimaal 6 moons zijn voordat hij of zij apprentice mag worden. Een nieuwe deputy zal gekozen worden voor maanhoog wanneer de oude sterft of zijn rang afstaat. De deputy zal de nieuwe clanleader worden wanneer de leider sterft of te oud is. Een deputy moet minimaal één keer mentor zijn geweest. Nieuw warriors moeten een nachtwaken houden en elke volle maan is er een gathering tussen de vier clans. En uiteraard is het woord van de clanleader de warriorcode.” Somde hij op. “En dan degene die nu ook voor jou gelden. Je mag nooit op het territorium van een andere clan komen en daar zeker niet jagen. Borders moeten elke dag gecheckt en gemarkeerd worden. Wanneer je een prooi vangt dank je StarClan voor zijn leven. Prooi is om te eten en niet om mee te spelen. Daarnaast voor als je warrior wordt, een warrior mag geen kit in pijn of gevaar negeren, ook niet als deze van een andere Clan is.” Net toen hij klaar was bereikten ze de rivier. Hij ging zitten en sloeg zijn staart rond zijn poten. “Morgen vraag ik je ze weer.” Vervolgde hij rustig.

Bearpaw luisterde geïnteresseerd. Hij nam elke regel in zich op, daarbij knikkend. Hij zag de rivier in zicht komen. “Morgen vraag ik je ze weer.” Hij ging naast zijn mentor zitten. Echter had hij nog een vraag. "Weet u wat voor regels Medicine katten hebben?" Hij was er nieuwsgierig naar omdat hij elk deeltje van de clan graag wilde weten. Hij was een leergierige leerling en dat kon soms wel eens vermoeiend zijn. Zijn blik gleed naar het water waar zijn reflectie schitterde in de zon. Een groot litteken sierde zijn snuit. Het was eigenlijk verwonderlijk dat hij nog kon zien door dat oog. Het was wel lang dik geweest en dan had Whispersong nog voor hem gezorgd.

x sorry voor de late reactie

Dit keer sprak Bearpaw hem met u aan en hij had zijn bek al open om de jonge kater te verbeteren, maar hij hield zich in. Als zijn apprentice het prettig vond om hem zo aan te spreken dan moest hij dat respecteren, het was juist heel netjes wat hij deed. Hij voelde zich er een beetje ongemakkelijk onder, maar misschien zou het vanzelf wennen. Toen hij was gaan zitten antwoorde hij Bearpaw. “Medicine cats mogen geen partner en kittens hebben, zij moeten er helemaal voor de clan zijn en mogen niet afgeleid worden door zulke gevoelens. Zij staan ook buiten de rivaliteit van de clans en mogen dus geen kant kiezen, zij moeten alle katten in nood kunnen helpen.” Hij knikte naar de rivier. “Laat maar eens zien wat je kan.” Hij glimlachte naar Bearpaw en schoof wat achteruit om de jonge kater de ruimte te geven.

Bearpaw luisterde aandachtig. Hoe wist zijn mentor dit allemaal? Hij keek bewonderend naar de kater. “Laat maar eens zien wat je kan.” Hij knikte en keek naar de rivier. Van Ashbrook had hij geleerd, dat zijn schaduw niet op het water mocht vallen. Dat maakte de vissen angstig. Dus hij strekte zijn poot uit, in de juiste positie. Zijn lichaam liet hij een klein beetje naar achter leunen. De zon kwam van achter hem. Hij keek naar de vissen die voorbij flitste. Hij moest de juiste kiezen, op het juiste moment. Niet bepaald gemakkelijk als er een pottenkijker naast je zit. Gelukkig was hij heel bedreven in het vissen. Zijn techniek was niet foutloos en kon perfecter, maar het was toch al behoorlijk goed. Een vis schoot voorbij. Zijn zilveren schubben glansden in de zon. Door een beetje file voor hem, was hij net een beetje trager, net op de perfecte plek. Bearpaws poot schoot in het water. De andere vissen spurten weg, maar voor die ene het door had, hing hij al uit het water, aan zijn klauwen. Hij smakte de vis op de grond. Zijn laatste licht. Hmmm... misschien kon hij ook netjes leren te doden. Toch was hij trots en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn mentor. Goed of niet goed?

Hij hield zijn apprentice scherp in de gaten. Hij miste geen enkele beweging van hem, zodat hij hem kon helpen mocht hij iets zien, maar dat bleek helemaal niet nodig. Er ontstond een glimlachje om zijn lippen toen Bearpaw een vis op het land schepte, wat hem een goedkeurend knikje opleverde. “Dat zag er goed uit Bearpaw.” Hij keek naar de prooi, het was een mooie vis. Dat was een goed maaltje voor de elders. “Bedank StarClan altijd voor het leven van je prooi.” Zijn blik was weer naar die van zijn apprentice gegleden terwijl hij dat zei.

Hij keek grijnzend op van de prooi. Daarna knikte hij en neeg zijn kop naar de vis. Hij mompelde iets onverstaanbaar. In zijn hoofd klonk het als: Dankuwel Starclan voor deze vis." Misschien stuurde ze daardoor meer vis. Ongeduldig als hij was draaide hij zich naar zijn mentor. Er stond een enthousiaste en ondeugende glimlach op zijn gezicht geplakt. "Gaan we nu vechten." Nadat hij het gezegd had besefte hij dat dat een beetje onrespectvol was. Bearpaw keek hem eventjes aan maar zijn blik ging beleefd weer weg van de ogen. Hij zwiepte met het puntje van zijn staart en liet zijn oortjes een heel klein beetje hangen. "Als jij wilt natuurlijk... eh ja..." Alles klonk nu zo onrespectvol oeps.

- Echt sorry sorry sorry voor de late reactie

Hij genoot van het enthousiasme van Bearpaw en glimlachte bij zijn poging om zijn misschien iets te enthousiaste opmerking weer om te zetten naar een beleefde. Hij vond het helemaal niet erg, maar hij wist dat er katten waren die dat enthousiasme niet op prijs zouden stellen. Hij vond het juist goed, het bewees de leergierigheid van een apprentice. “Het is goed Bearpaw.” Probeerde hij de andere kater gerust te stellen. “Als je de vis verstopt in dat bosje daar, zodat we hem straks op kunnen halen.” Hij wees met het puntje van zijn staart naar een bosje een eindje verderop. “Kunnen we daarna wat vechttechnieken gaan oefenen. Weet je hoe je moet sluipen en tegelijkertijd je balans houden?” Vroeg hij terwijl hij rustig op zijn plek bleef zitten. Dat was net zo belangrijk bij jagen als bij vechten.

Bearpaws oren schoten weer recht. Jeej. Hij sjokte weg met de vis. Zijn tanden waren geboord in het volle, draderige vlees. Als hij zou doorbijten, zou hij de rugwervel makkelijk kunnen breken. Hij genoot van zijn krachtige lichaam. Vooral zijn kaken waren goed ontwikkeld. Ze waren grover, niet zo verfijnd als de normale katten. Ook was zijn bek plat en was zijn kaakbeen ook een pak kleiner. Klein en dik heeft ook zo zijn voordelen. Hij plooide riet over zijn prooi en liep enthousiast terug naar Creamyfrost. Die vroeg hem om zijn lichaam in balans te houden. "Ik denk wel dat ik het kan..." Hij was er niet honderd procent zeker van. Bearpaw dook in jachthouding, degene die hij veel had geoefend. Hij rechtte zijn korte staart, om evenwicht te houden, en sloop poot voor poot naar een groepje rietstengels. Zijn oren lagen geconcentreerd tegen zijn nek aan.

Hij observeerde zijn apprentice goed terwijl die naar een groepe rietstengels bewoog. “Houdt altijd evenveel gewicht op al je poten. Je hebt er vier dus daar moet je goed gebruik van maken. Pas als je je poten gaat gebruiken zet je meer gewicht op de andere, maar altijd pas op het laatste moment. Timen is het allerbelangrijkste, het kan het verschil maken tussen leven en dood.” Sprak hij tegen Bearpaw. “Kom maar weer hier heen.” Vervolgde hij toen de andere kater bijna bij de rietstengels was. “Probeer me maar eens te raken, wel met ingetrokken nagels graag.” Hij grijnsde iets wat plagerig naar zijn apprentice terwijl hij heel kalm bleef zitten waar hij zat. Hij leek ook geen aanstalten te maken om op te staan.

Hij keek geconcentreerd voor zich en verbeterde wat hij fout deed. Wel meteen voelde hij het verschil. Hij zweefde bijna, zo licht deze pas. Zonder dat hij het merkte gingen zijn nekharen overeind staan bij het laatste deel van de zin. “Kom maar weer hier heen.” Bearpaw knikte en keerde. Hij dook weer in de houding. Eerst ging het nog wat stroef, maar in het midden had hij de tred weer gevonden. Trots keek hij Creamyfrost aan. Oké een timing van leven op dood. Bearpaw keek naar zijn poten, hij sloop nog wat dichterbij. Door naar zijn poten te kijken wist zijn mentor niet waar de apprentice hem ging raken. Oké nu. Het voelde bijna als een echt gevecht waaah! Bearpaw had zijn spieren opgespannen en dook nu in plaats van te springen. Met zijn grijzige poot probeerde hij de neus te raken van zijn mentor voordat hij die weer introk om in volle duikvlucht op de crèmekleurige poten te landen.

Bearpaw leerde snel en hij deed zijn best. Het leverde hem ook een goedkeurend knikje van Creamyfrost op. Hij waardeerde het als zijn apprentices echt hun best deden. Het hoefde niet in één keer goed en je kon niet alles perfect doen, als je maar wist wat je fout deed. Toen de andere kater zijn kant op kwam ontstond er een geconsenteerde blik in zijn ogen. Hij was niet de beste vechter als het op de volle aanval aankwam, maar hij was wel snel. Hij wist hoe hij moest ontwijken en kleine steken onder water moest geven om de tegenstander af te leiden. Zijn apprentice wist zijn neus te raken, maar voordat hij op zijn poten kon landen was hij al weg. Hij was opgestaan en een kwartslag gedraaid in een paar seconden. Ook zijn poot sloeg uit op de zij van Bearpaw af.

Slim Bearpaw, slim. Hij raakte juist de neus van Creamyfrost. Toen hij op de plek belandde waar de kater nog had gestaan was hij al weer weg. De grote vlammenpoot raakte vol zijn zij. Auw! Hete pijn brandde op de plek. Hij lag neer. Nu moest hij slim zijn. Komaan, je bent precies 6 moons. Hij was kwaad op zichzelf. De witte apprentice rolde naar de kant waar zijn mentor stond. Omdat hij nog steeds duizelig was van de slag kon hij maar één ding bedenken. Schoppen met zijn poten. Hij lag nu precies onder de buik van de flame point. Het moest wel lukken.

Hij had geprobeerd de andere kater niet te hard te raken, maar blijkbaar had hij hem toch wel goed geraakt. Hij had geen tijd om daar lang bij stil te staan want Bearpaw rolde om, om hem in zijn buik te schoppen. Hij gromde wat toen de achterpoot hard tussen zijn ribben terecht kwam. Snel stapte hij bij zijn apprentice vandaan om nog een schop te voorkomen. Zijn blik was nog steeds geconcentreerd maar hij knikte Bearpaw ook eventjes toe. De jonge kater deed het zeker niet slecht.

Bearpaw greens en rolde om. Hij deed het goed. Nu moest hij iets wonderful doen. Zijn domme hersens werkte op volle toeren, maar konden niets speciaal bedenken. Daarom sprong hij hoog in de lucht. Met zijn achterpoten schopte hij naar Creamyfrost. Hopelijk suisde hij over de kop en landde hij recht op de rug. Dit was misschien cool? Hij had de hoogte en snelheid precies ingesteld, zodat wegrollen en weg sprinten minimaal was.

Niet veel later belande zijn apprentice op zijn rug. Er ontstond een grijnsje om zijn lippen, dat had Bearpaw ook goed bedacht. Hij liet zich door zijn poten zakken en rolde op zijn rug om te proberen er voor te zorgen dat de andere kater los zou laten. Aanvallen van onder en boven waren meestal effectief. Van boven kon de ander bij de nek komen en van onder bij de buik. Je kon het beste voorkomen dat de andere kat daar terecht kwam, maar vaak was dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Onderwerp: Re: When the river flows [Trainingtopic 1]