'Cause I’ve got a jet black heart.. {Acefray}

De grijze kater lag al een tijdje wakker in zijn nest. Zijn grote kop lag wat futloos op een van de hoopjes mos die het bed moesten voorstellen. Sinds hij een apprentice had was zijn nest steeds minder een grote hoop mos en begon het ergens op te lijken, maar met zijn grote lichaam verpestte hij het werk al snel. Kort liet hij zijn blik naar zijn vriend glijden, die nu ook Deputy was. Hij had het ook verdiend, maar het waren zeker wat taken erbij. Zijn groene ogen gleden even door naar Canarypaw, zijn apprentice. Morgen moest hij weer wat verzinnen voor haar om te doen. Waarschijnlijk kruiden verzamelen, nu het toch New-Leaf was. Uiteindelijk besloot hij toch op te staan en zijn kans te pakken uit het kamp te ontsnappen. De kater had die vrijheid soms nodig. Daarbij waren beiden dengenoten nu diep in slaap, dus hoefde hij zich niet zorgen te maken dat een van hun naar hem op zoek gingen. Ace wandelde met zijn grote stappen zijn den uit, botste weer bijna met zijn hoofd tegen de opening hiervan, en liep weer verder. De katten die net naar bed gingen keken hem kort maar vragend aan, al besloten ze de Medicine cat maar met rust te laten. Dat was maar beter ook, want deze stapte ondertussen al hun gebied in. Hij zuchtte even en ging al snel over in zijn snelle pas die hij was gewend, richting de grenzen. Deze trokken hem toch altijd aan wanneer hij er een behoefte aan had. Het duurde met zijn tempo ook niet lang voor hij aangekomen was bij het harde pad. In de greppel hiervan liep hij verder terwijl hij terugdacht aan zijn apprentice tijd. De gestipte tabby was hier aangereden geweest na een flinke ruzie met Tall. Zijn mentor had hem goed opgebracht, maar ook iets in hem kapot gemaakt wat accepteren betrof. Toch was Rowanflame ook de rede waarom zijn contact met de clan in de sterren zo goed was. Hij dacht ook aan al zijn vrienden van die tijd, en aan wie er nu nog over waren. Arcane was overleden omdat hij er niet was geweest. Snowy was altijd al een lastig geval geweest dankzij hem, Cherry was ook niet meer in direct contact. Running was.. een gevoelig onderwerp. Eigenlijk had hij alleen Tall nog, maar hij had er ook wat nieuwe vrienden aan overgehouden. Vandaar dat hij wat zekerder van zijn zaak verder liep. Ace was een simpele kat, die niet lang stil bleef staan met het verleden. En hoewel hij er af en toe aan dacht, leek dit hem nooit te schaden, hij ging door. Dat was iets wat hij altijd kon doen, vooruit gaan.
Plots drong er een geur door, iets wat hij onbewust in de gaten had gehouden. Thunderclanner, maar nog belangrijker, Mistpaw. Het was lang geleden dat hij zijn vriendin had gezien, en hij had haar gezelschap gemist. Echter merkte hij al vrij snel dat er iets verkeerds was toen hij in beeld kreeg. Zonder een woord te zeggen en met een verassende stilte, leek erop dat hij toch nog zijn clan eer aan deed, stak hij over. Hij was deze gevaarlijke bezigheid al gewend geworden. Nog altijd zonder zijn mond te openen ging hij naast de ander zitten en legde zijn kop op de hare. “Hey Mist” Klonk er van hem af. Zijn toon rustiger omdat hij nu pas merkte dat ze huilde. Kon hij haar niet meenemen naar Shadowclan? Of zelf met haar meegaan om te helpen?

Het leek erop dat hij een vrij goede verassing kon geven, want eenmaal neergekomen voelde hij meteen de verandering van de ander. Hij voelde zich vertrouwd bij de ander en zijn kop op die van haar te hebben. Het was een natuurlijke situatie geworden. Toen hij begon met praten kreeg hij een zacht antwoord terug, maar dat was genoeg voor hem om te horen. Aangezien hij dicht genoeg op de ander zat merkte hij de ademhaling op, waardoor hij kon gokken dat ze wat langer had gehuild. Wat troostend duwde hij zijn pluis tegen haar aan. “Ik ben al blij genoeg áls ik je tegenkom” Sprak hij naar de waarheid toe. Het was nu eenmaal zo dat hun leventje geen rozengeur en maneschijn was. En echt tijd om over alles geen te komen kreeg je ook niet, je had taken om te verrichten. Vandaar dat hij het niemand, en al helemaal Mist niet, kwalijk zou nemen. Ace sloot zijn ogen even toen hij de poes tegen zich aanvoelde en ademde diep uit. Misschien had hij dit ook nodig gehad. Bij de vragen van de ander opende hij zijn ogen weer, maar bewoog verder niet. “Met mij gaat alles goed en gelukkig ook met de clan, zo goed het kan in deze tijden.” De opluchting klonk door zijn stem heen. “De ziekte is vrijwel over, en ik denk dat je over de rest wel wat meekregen hebt” Ze zat immers in Thunderclan en tja, hij wist nu ook wat haar probleem was, Bloodclan. Natuurlijk wist hij het niet precies maar dat het daarmee te maken heeft kon hij nu wel raden. Wat afwezig in zijn gedachtegang gaf hij de ander een lik over haar oor. “Ik heb trouwens wel een apprentice nu” Klonk er uiteindelijk wat opgewekter van hem, de nare dingen achter zich willen latend. Daarbij was die apprentice vinden een van zijn grootste uitdagingen geweest.

Ace voelde niks van de tranen van de ander, zijn vacht was immers dicht en vrij goed waterdicht als het om kleine hoeveelheden ging. Niet dat hij het erg had gevonden zelfs al had hij het gemerkt. Zelf was hij weer wat afgedwaald in de mistige hoop van zijn gedachtes, multitasken was niet zijn ding. Hij was zelf weggeweest toen de clan werd aangevallen, samen met Innerstar voor haar ceremonie. Dit zorgde ervoor dat hij het zichzelf kwalijk nam. Hij had kunnen helpen, katten direct kunnen behandelen en zelf ook mee kunnen vechten als hij de kans had kregen. Maar dat had hij niet, en twee katten waren nu bij Starclan, nog meer gewond en verzwakt. Gelukkig ging het onderwerp eerst over wat leukere dingen, zijn apprentice. “Canarypaw, een vrij jonge apprentice. Ze zit vol energie en is leergierig, maar ook koppig en vrij goed met woorden, ik heb er mijn poten vol mee” Sprak hij met een kleine grinnik. Alsof hij zelf de makkelijkste huisgenoot was. Daarbij zat de arme poes ook nog opgescheept met Tall in de den, arm ding. “Thunderclan heeft het zwaarder” Besloot hij uiteindelijk vrij nuchter. Er moest veel gebeurd zijn als de clan ineens vast zat aan de Elite. Sinds zijn kleine vakantie daar was hij Bloodclan onbewust gaan noemen met de term die hun gebruikte. “En Leopard en Raven zijn nu bij Starclan, ze zijn gestorven als ware warriors, vechtend voor hun clan” En een beter einde bestond er toch niet? Hierna voelde de kater een poortje tegen hem aankomen, waardoor hij zijn schouder tegen die van de poes aanduwde, natuurlijk weer niet in de gaten hebbend dat hij te veel kracht zou gebruiken. “Ik jou ook, had al bijna een postduif naar je toe gestuurd. En zo dik ben ik ook weer niet, sinds ik niet meer zelf kan jagen zit ik op een vrij goed dieet” Het laatste kwam er wat hongerig uit. Normaal had hij eerst voor de clan zitten jagen en daarna voor zich eigen, en tja, hij at gewoon veel. Nu moest hij het echter met de prooistapel doen wat geen lekkere bonussen meer betekende, dus hij zat op dieet. Arme hij.

Hij had niet eens door dat hij Mistpaw van haar poten af zou duwen. Het was nu eenmaal moeilijk zo veel kat te beheersen en onder controle houden. Bij de woorden die de poes zei moest hij grinniken. “Ze zouden het niet eens durven. Maar aangezien ik de helft van de tijd clan-arrest heb moet ik toegeven dat ik vaak afhankelijk ben van de prooistapel” Hij knipoogde erbij. Mistpaw moest eens weten hoe blij ze waren met hem als Medicine cat, een kater die mentaal nog apprentice was. Echt geweldig. “Al maken ze er wel gebruik van door mij alle kikkers en hagedissen op te voeren” Sprak hij op een bedenkelijke toon. Iedereen wist dat kikkers niet de smakelijkste waren. Toen de ander voorstelde te gaan jagen klaarde zijn gezicht meteen op. “Je spreekt tot mijn hart” Zei hij met een brede glimlach terwijl hij zelf op sprong. Hij kon best goed jagen, al zei hij het zelf. Moest ook wel met zijn lichaamsbouw. Hij was gewoon groot, niet dik meer, maar groot. En zijn maag nog groter. Toch kon hij geen dingen als eekhoorns of vogels met gemak binnen halen. Te snel en te schichtig. Daarbij had je er weinig vlees aan. “Als we iets vangen zit je wel vast aan een etentje voor twee” grijnsde hij nog geamuseerd terwijl hij richting wat bewoonder gebied liep, op zoek naar lopend voedsel. Hij mistte dit echt.

Bij de woorden van de ander keek hij plagend terug. “Oh, is toch een schande, het hoort echt bij je opvoeding hoor, ooit zo’n ding gegeten te moeten hebben” Al was het duidelijk dat Ace dat de ander niet aan zou doen, nog niet in ieder geval. Als hij hier ergens een kikker vond in het wild tja dan was het een ander verhaal. Bij haar woorden tikte Ace tegen haar oor aan. “Je hebt deze dingen ook nog” Kwam er toch op een warmere manier uit. Hij had er alle vertrouwen in dat Mistpaw meer kon doen dan dat ze zelf dacht. En dit bewees ze zelf al, want na een tijdje fluisterde de ander dat ze iets hoorde. Meteen duwde de kater zich dichter bij de grond aan en liep voorzichtig naar voren, erop lettend dat hij niks brak onder zijn grote lompe poten. Maar inderdaad liep er verderop een verloren konijn. Met een klein grijnsje, dit zichtbaar leuk vindend, zette hij nog enkele stappen dichterbij waarna hij naar voren schoot. Hij was dan wel niet de snelste, hij was er snel genoeg bij om het ding een klap te geven. Ace deed geen moeite onhandig te gaan bijten, voor hem was zijn brute kracht genoeg een prooi neer te krijgen. En inderdaad, het konijn was al bijna uit zijn leiden verlost toen hij erbij kwam, al beet hij nog eens in de nek voor het zekerste. “Dinner is caught my dearest lady”