Accidents happen. [&TALLSHADOW]

Een rustige blik lag in de ogen van Rapidpaw terwijl hij ’s morgens een klein muisje at. Hij was een beetje moe van zijn training met Sinclaw gisteren, maar voelde zich voldaan omdat hij al zo veel had bijgeleerd. Hij hoopte dat hij snel betere vechttechnieken zou leren en algauw meerdere prooien zou kunnen vangen zodat hij zijn ervaringen kon delen met de andere Apprentice’s. Echter was hij niet zo het soort persoontje dat zich echt bij een ander groepje voegde om zijn ervaringen te delen, maar hopen was altijd leuk. Zijn ogen keken kalm naar een paar Apprentice’s die elkaar wat aan het uitdagen waren. Nadat hij de restjes van de muis van zijn lippen had gelikt kwam kater overeind en liep naar de uitgang van het kamp. Hij besloot om zijn conditie nog wat bij te gaan werken. Snel keek hij over zijn schouder of niemand hem zag en glipte vlug weg uit het kamp. Hij had geen idee waarom hij per se zo stiekem moest doen, maar hij wilde niet nog eens geroepen worden om een klusje voor de Elders te moeten doen. En dus rende de Apprentice door het woud en verkende daarmee een beetje meer het territorium. Zijn flanken zwoegden, maar stug rende de Apprentice door terwijl hij het warm voelde worden onder zijn vacht. Hij stopte echter met rennen toen hij verderop een moeras zag. Aangetrokken door het moeras liep Rapidpaw een stukje naar voren, maar hield daarbij geen rekening met het feit dat het struikgewas hier ophield. Het was dan ook een feit dat hij naar voren kieperde, zijn evenwicht helemaal verloor en vervolgens in het koude, vieze water belandde. Aangezien hij niet echt kon zwemmen trappelde hij wanhopig met zijn poten om boven water te blijven. Hij wilde niet om hulp roepen omdat hij niet zwak over wilde komen, maar had niet bepaald het idee dat hij dichter naar de kade zwom. Nee, hij had juist het gevoel dat hij er zich meer vanaf duwde.

Het vieze water trok met kracht aan zijn pels en ondanks dat Rapidpaw aan zichzelf beloofd had dat hij niet om hulp ging roepen, ontsnapte er per ongeluk toch een hulpkreetje. Het was dan ook het feit dat hij niet kon zwemmen dat hem in paniek bracht. Hij wist dat katten van de RiverClan konden zwemmen, maar hij was niet van die Clan en bovendien had hij ook geen katten gevonden die hem geleerd hadden om te zwemmen. Hij durfde te wedden dat er maar weinig katten van zijn Clan waren die konden zwemmen. En toch werd het tegendeel bewezen toen het water plotseling onder hem rimpelde. Dankzij de geur van het vieze water kon Rapidpaw niet direct onderscheiden wie het was en wat er gebeurde, maar zijn hart vulde zich met hoop toen hij merkte dat het vieze water hem niet langer naar onder wilde sleuren. De krachtige slagen waarmee de kat die hem duidelijk probeerde te redden waren genoeg om hun uit het water te hijsen en Rapidpaw kuchte water uit toen hij weer land onder zijn poten voelde. Zijn hoofd tolde van het feit dat hij zojuist bijna verdronken was als zijn redder er niet was geweest en nerveus zijnde keek Rapidpaw op. Zijn hart zonk in zijn keel toen hij zag dat het niet zomaar een kat was. Het was de Deputy. En wat deden Deputy’s als ze Apprentice’s in het water zagen zwemmen? Dan gingen ze dat rapporteren aan de leader en zou het waarschijnlijk nog wel eens een straf voor hem mee kunnen brengen. Hij nam aan dat hij een mildere straf zou krijgen als hij ten eerste dankjewel zou zeggen voor de reddingspoging die gelukkig geslaagd was en ten tweede uit zou leggen waarom hij in godsnaam in dat water beland was. ‘Dankjewel, Tallshadow,’ zei hij nerveus terwijl hij zijn kopje respectvol boog voor zijn Deputy. ‘Ik was geïntegreerd door het moeras en had niet direct door dat het moeras dichterbij was dan ik dacht.’ Hij likte beschaamd over zijn borst en durfde de Deputy nauwelijks aan te kijken.

Het was één ding als je door een Clangenoot werd gered wanneer je iets doms deed, maar het werd het erger als die Clangenoot dan ook nog eens de Deputy bleek te zijn. Hij wist echter niet wie hij liever had: Tallshadow of Innerstar. Of Sinclaw. Die laatste gedachte liet pas echt een rilling door hem heen gaan. Als Sinclaw hem dit had zien doen had ze hem er waarschijnlijk niet eens uitgeroepen. Dan zou ze vanaf de waterkant allerlei verwensingen naar hem hebben geroepen en sarcastische opmerkingen gemaakt terwijl hij wanhopig uit het moeras probeerde te klimmen. Oké, uiteindelijk had ze hem wel geholpen, maar met een hoop verwensingen en dreigementen zou het wel zijn. Misschien zou ze hem zelfs niet eens meer willen trainen als ze dit wist. Alleen de gedachte aan het feit hoe erg hij zich wel niet in de nesten had gewerkt zorgde ervoor dat zijn hart sneller begon te kloppen en het liefste wilde hij smeken aan Tallshadow of deze niks wilde zeggen tegen iemand, maar hij wist niet eens of dat wel zin had. Misschien hield Tallshadow dit wel voor zichzelf. Het feit dat hij was weggeglipt uit het kamp zou ook wel niet ten goede vallen bij Tallshadow, maar hij moest toegeven dat de Deputy tot nu toe nog rustig reageerde. Zonder iets te zeggen volgde Rapidpaw gehoorzaam de orders van Tallshadow op en liep samen met de Deputy naar het warmere plekje. Hij begon nu pas door te krijgen hoe koud hij het wel niet had en een rilling ging door hem heen toen hij een blik over zijn schouder naar het moeras wierp. Snel ging hij zitten op het zonnige gedeelte en maakte genoeg ruimte voor Tallshadow om bij hem te komen zitten. Beschaamd keek hij weer naar zijn borst en met een paar likken streek hij zijn vacht plat, maar warmde hij zichzelf ook weer een beetje op. ‘Dat is beter,’ mompelde hij, maar hield voor de rest zijn mond en ontmoette de blik van Tallshadow liever niet.

De zon begon al heel snel zijn werk te doen. Zijn vacht begon steeds platter te worden en Rapidpaw voelde zich niet meer zo doorweekt als eerst. Zijn onbegrip voor de RiverClanners werd weer opgebracht dankzij zijn val in het moeras. Hoe konden RiverClanners het aangenaam vinden om te zwemmen? En hoe kon het zijn dat Tallshadow zo goed kon zwemmen? Hij wist zeker dat Sinclaw dat niet kon. Ze kon misschien wel zwemmen, maar niet zo goed als Tallshadow. Zou Tallshadow er stiekem op geoefend hebben? Of zou hij iemand ontmoet hebben van de RiverClan die het hem geleerd had? Het idee alleen al zorgde ervoor dat hij bijna moest lachen. Hij zag Tallshadow als Deputy er niet echt voor aan om banden te hebben buiten de Clan. Nou ja… Ergens zag hij er de jonge kater wel voor aan. De kater was nog niet vrij oud en bovendien was het soms vrij makkelijk om banden te leggen buiten de Clan. Hij was vrij terughoudend daarin omdat hij het gevoel had niet loyaal te zijn naar de ShadowClan toe als hij banden legde buiten de Clan, maar hij kon aannemen dat niet iedereen dat gevoel met hem deelde. De kater draaide zijn kopje toen de Deputy begon met spreken en schaamde zich lichtelijk dat hij toe moest geven aan Tallshadow dat hij buiten het kamp was gegaan zonder toestemming te hebben gevraagd. Als hij dit zou rapporteren aan Sinclaw, wat hij waarschijnlijk zou doen, zou ze vrij kwaad op hem zijn. Of ze zou hem aanbidden omdat hij de regels brak. Met Sinclaw wist je maar nooit. ‘Ik eh…’ Hij keek ongemakkelijk naar zijn borst. ‘Ik ben het kamp uit gegaan zonder…’ Hij haalde diep adem. ‘Zonder toestemming te vragen. Omdat ik het gevoel heb dat ik oud genoeg ben.’ Hoe arrogant klonk dit wel niet? ‘En omdat ik dacht dat ik wel verantwoordelijk genoeg kon zijn.’ Hij maakte het dankzij zijn nervositeit alleen maar erger voor zichzelf, hè? Jep. ‘En ik zag dit moeras en wilde een kijkje nemen, maar plotseling was er een gat tussen de struiken en toen viel ik het in het water.’ Hij haalde zijn schouders op als om te zeggen dat hij er niks beters van kon maken.

Zo te zien was er geen boze uitdrukking verschenen over het gezicht van de kater en Rapidpaw vond dat een goed ding. Hij wist zeker dat als hij bij Sinclaw had gestaan dat het anders was gelopen. Dan had de poes hem op zijn donder gegeven. Ze zou hem niet geslagen hebben of iets in die trant, maar ze zou hem wel duidelijk hebben gemaakt op haar manier dat hij zoiets niet meer mocht doen. Tallshadow’s aanpak was dan nog redelijk rustig en stelde hem wel op zijn gemak, maar liet hem op een vreemde manier ook veel schuldiger voelen. De kater beet op de binnenkanten van zijn wangen en vond dat geen goed idee om het nog eens te doen omdat het de eerstvolgende keer dat hij het zou doen waarschijnlijk zou bloeden. Met die gedachte in zijn hoofd liet hij zijn tanden geen contact meer maken met de zachte huid en richtte zijn blik in plaats daarvan op Tallshadow. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Natuurlijk was hij bezig met het feit dat hij meer verantwoordelijkheid zou krijgen, maar soms wilde hij gewoon nog even die zorgeloze Apprentice zijn die gewoon uit het kamp ging zonder echt iets te zeggen tegen anderen. Hij was iemand die loyaal was aan zijn Clan en zijn best deed om de regels te volgen, maar soms wilde hij ook gewoon even zonder toestemming en zonder een wakend oog uit het kamp gaan. Hij wist hoe erg het klonk, maar soms voelde het gewoon beklemmend aan als hij constant door Warrior’s in de gaten werd gehouden. ‘Oh, maar ik kan jagen!’ sprak de kater gehaast vlak nadat Tallshadow uitgepraat was. ‘Daar heeft Sinclaw wel voor gezorgd.’ Hij grinnikte even bij de gedachte aan de poes. Misschien vond niet iedereen haar aanpak even geweldig, maar hij vond het eerlijk gezegd leuk om in haar buurt te zijn en hoopte dat als hij Warrior zou worden dat ze zeker nog goed contact zouden houden. Hij draaide zijn kopje naar de Deputy. ‘Maar je hebt wel gelijk,’ gaf hij toe. ‘Een moeras verkennen is niet zo heel productief vergeleken met Clanzaken.’ Hij trok even kort met zijn oortjes omdat hij zichzelf weer herinnerde aan de val en aan de redding van Tallshadow. Het was nog steeds een tikkeltje beschamend als je het hem vroeg. ‘Moet er trouwens iets gebeuren?’ vroeg hij haastig. ‘Sinclaw vermoordt me sowieso als ze dit hoort en misschien maakt het toch nog wat goed als ik tenminste iets productief heb gedaan voor de Clan.’

Rapidpaw was in elk geval blij dat Tallshadow niet te lang doorging over de val in het moeras. De kater dacht waarschijnlijk bij zijn eigen dat de Apprentice al wel genoeg had geleerd en dat zijn lesje ook wel zeker geleerd was. Naar Rapidpaw’s gevoel was dit ook daadwerkelijk zo. De kater had moeten lachen toen hij gehaast had gezegd dat hij wel kon jagen en Rapidpaw vroeg zich af of de kater hem geloofde, maar zijn opmerking had niet bepaald spottend geklonken en Tallshadow wist dat Sinclaw zijn mentor was. Was Tallshadow er ook zoals hem van overtuigd dat ze een goede mentor was? Oké, ze pakte het soms streng aan, maar in elk geval wist Rapidpaw in elk geval wat hij aan de poes had en was het tenminste geen mentor die hem vanaf dag één al liet zitten. De kater keek op toen de Deputy een uitdagende opmerking maakte en hij grijnsde. ‘Jouw wens is mijn bevel,’ zei hij lachend tegen de kater en hij kwam overeind. Zijn vacht was nu wel voor het grootste deel opgedroogd en hij rilde ook niet meer, maar hij had niet echt een heerlijke geur om zich heen hangen omdat het water vrij vies was geweest. Ach, een wasbeurt kon hij zich later nog wel geven, eerst wilde hij zijn Deputy blij maken met een paar prooien. En dus concentreerde hij zich op de bosgeluiden en hield zijn adem in zodat hij enkel het zachte en regelmatige kloppen van zijn eigen hart hoorde. Zijn kopje schoot opzij toen hij een geluid hoorde in de struiken en hij ging in jachthouding staan toen hij zag dat het om een muis ging. Hij herinnerde zich Sinclaw’s instructies: rug laag tegen de grond en grote stappen nemen. En dat was dan ook precies wat hij deed. Hij merkte nu pas dat hij al wat meer gegroeid was dan vorige moon waardoor de grote stappen hem goed afgingen. Hij haalde diep adem… en sprong toen op de prooi af, zijn klauwen uitstekend en hopend dat hij zou raken.