The Beginning

Whifflekit vouwde haar staartje langs haar lichaam terwijl ze naar buiten keek. Haar ogen gleden naar waar Claw sliep. Ze moest soms nog wel eens aan haar moeder denken en miste haar dan ook. Maar dan dacht ze weer aan wat Claw haar had verteld en werd ze weer boos. Maar het waren geen leuke gevoelens en konden haar wel verdrietig maken. Echter wou ze dan weer niet toegeven aan dat verdrietige gevoel dus duwde ze dat weg. Ze wou namelijk net zo stoer en sterk zijn als de Bloodclanners. Want een kitten zo jong en onschuldig kon het slechte nog niet van het goede onderscheiden. En naarmate ze ouder zou worden zouden alle invloeden bepalen wat het goede en foute was. Nu was Bloodclan alleen maar een leuke avontuur in haar ogen en mocht ze verschillende Bloodclanners al graag. Whifflekit draaide zich weg van de uitgang van de nursery en botste vervolgens perrongeluk tegen een andere kitten aan...

OOC: Eerste post voor Chestnutkit

Op het moment dat Whifflekit zich omdraaide botste zij tegen een kleinere kitten op. De kitten was twee moons, ongeveer. Ze herkende de kitten als Chestnutkit, die zich meteen verontschuldigde. "Gaat het?" Vroeg Whifflekit meteen, terwijl ze wat naar de kitten toe boog. Het verschil van grote was namelijk zeker aanwezig, maar dat was ook logisch, gezien hun leeftijden. "Wat ging je doen?" Vroeg ze daarna. Het was namelijk al donker aan het worden en ze wist heel goed dat kittens dan de nursery niet meer uit mochten. Een stomme regel, want Whifflekit wou heel graag weer eens sterren gaan keken. Twee manen terug, toen haar moeder nog leefde, had ze dat eens met haar mama gedaan. Toen was Claw er nog maar net. Maar een leven zonder Claw kon ze zich niet goed indenken, omdat ze zich nauwelijks dingen van Silverstar kon herinneren. Ze was nog maar net een moon toen Silverstar verdween.

Whifflekit keek met een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht naar Chestnutkit wie stamelend zei dat het wel ging. Whifflekit glimlachte. "Gelukkig maar," miauwde ze. Vervolgens vertelde de kitten stotterend dat ze naar haar toe ging, dat ze haar beter wou leren kennen. "Naar mij?" Vroeg ze, een fronsje op haar gezicht, al vond ze het wel lief. Toen Chestnutkit zei dat ze haar wel bijzonder vond giechelde ze even. "Wat is er nou bijzonder aan mij?" Vroeg ze giechelend, met een vragende blik in haar ogen. Dat was lief. Maar ze begreep het niet zo goed. De meeste kittens vermeden haar, omdat sommige Queens vonden dat ze wel eens een slechte invloed kon hebben, omdat Whifflekit dus veel optrok met Bloodclan katten.

De antwoorden van Chestnutkit maakte dat haar blik iets minder vrolijk werd dan dat het geweest was en perste ze haar lipjes op elkaar. "Die Bloodclanners zijn gewoon ook onze clangenoten. Thunderclan behoort tot Bloodclan," was het eerste wat Whifflekit zei. "En Bloodclan is niet slecht. Ik snap niet waarom die andere katten dat wel zeggen. Voor zover ik weet is Claw er altijd geweest en is hij heel rechtvaardig en maakt hij ons alleen maar sterk," vervolgde ze. "En dat de meeste kittens niet met mij om willen gaan is omdat ik de waarheid zeg daarover en dat katten zo naar mij kijken? Dat is omdat zij niet slim zijn en denken dat Bloodclan slecht is," vervolgde ze. Hierna glimlachte ze. "Sorry, maar dat is hoe ik het zie en ik denk dat dat de waarheid is. Claw heeft mij alles uitgelegd," vertelde ze.

Eigenlijk had Whifflekit nooit gevraagd naar Silverstar, puur omdat ze die kater in feite ook niet kende. Hij was verdwenen toen ze haar ogen nog maar net geopend had! Ze vond het dus raar dat een kitten jonger dan zij was zo overtuigd kon zijn dat Silverstar wel oké was. De kitten bood haar excuses aan na de lichte uitval van Whifflekit en Whifflekit draaide beschaamd met haar oortjes. Ze kon niet zo doen tegen een kitten jonger dan zij was. "Ik ben niet boos," verzekerde ze haar dengenoot. "Claw is gewoon een hele goede leider, hij maakt ons sterke en Silverstar was overduidelijk niet sterk want hij is er niet meer. Wie kan ons nou beter beschermen dan zo'n sterke leider als Claw," ratelde Whifflekit. "Misschien kan je het Claw eens zelf vragen?" Stelde ze vervolgens voor met een glimlach.

Chestnutkit vroeg of het echt zo was en vertelde vervolgens dat hij veel katten dood maakte, dat ze dat gehoord had en ze wou weten of dit waar was. Whifflekit slikte. Zou ze haar geloven als ze het uitlegde, net als dat Claw het aan haar had uitgelegd? "Dat klopt wel... maar die katten waren echt slecht en een gevaar voor ons, voor Thunderclan," vertelde ze overtuigend. "Dat is goed, echt waar!" Vervolgde ze. Chestnutkit liet haar weten dat ze het best wou vragen aan Claw en daarop glimlachte ze. "Ja natuurlijk wil ik mee!" Miauwde ze met een vriendelijke uitdrukking op haar gelaat.

Ze waren net van plan om te vertrekken naar Claw zijn den. "Je hoeft echt niet bang te zijn, hoor," verzekerde Whifflekit haar met een glimlach op haar gelaat. Maar toen ze net wouden vertrekken, kwam de grote zwarte kater de Nursery zelf al binnen. "En waar waren jullie precies van plan heen te gaan?" Vroeg Claw. Whifflekit grijnsde naar de grote zwarte kater en stootte de andere kitten aan toen deze begon te stotteren. "Je hoeft niet zo te stotteren, hoor," miauwde ze, waarna ze naar Claw keek. "We zouden naar jou toe gaan, want Chestnutkit had wat vragen," miauwde ze, waarna ze naar Chestnutkit keek, zodat zij haar vragen kon stellen.

Nu was het de beurt van Whifflekit om stil te zijn. Terwijl ze stil was gingen er allerlei gedachten door haar kopje. Zealspark die haar zoveel had verteld, het tegen over gestelde van wat Claw vertelde. Maar ze wist niet wie ze geloven was. Claw was goed, dat kon ze zien. Hij deed heel lief tegen haar. Zealspark ook, maar het leek wel alsof Zealspark gehypnotiseerd werd door de Thunderclan katten die tegen Claw waren. Ze wist het allemaal niet zo goed. Maar de waarheid van Claw was toch wel de fijnste, dus geloofde ze deze. Dat maakte het accepteren van haar moeders dood namelijk veel makkelijker, al dacht ze er niet zo bewust over na.
Met trillende stem stelde Chestnutkit haar vraag en Whifflekit wachtte af op het antwoord van Claw. Toen Chestnutkit naar haar keek, zette Whifflekit een bemoedigend glimlachje op en keek vervolgens weer naar Claw. Ze wist het antwoord al zo ongeveer maar ze wou het nog wel een keer van Claw zelf horen. Whifflekit zelf was nu meer nieuwsgierig naar het Bloodclan kampt zelf. Want ze wist dat Claw twee kampen had. Deze en een andere in het Bloodclan gebied zelf, al hoorde de clans nu bij elkaar.