Deny

Langzaam dwong ze haar ogen om open te gaan. Hoe graag ze ook door wou slapen, ze wou in ieder geval vroeger dan al die anderen wakker worden. Ze wist niet waarom maar het was een soort gewoonte van haar. Dan kon ze tenminste de buurt verkennen zonder gestoord te worden door andere BloodClanners die haar vast en zeker wouden treiteren. En ze had nu echter geen zin in problemen. Niet nu ze de kans kreeg om zichzelf te bewijzen. Zichzelf uit haar roguewereld te trekken en op haar plek te plaatsen. De Elite. Daarvoor was ze gemaakt. Haar vader wou haar hier en zo dacht zij er ook over. Ze knipperde eventjes met haar ogen. Het was nog donker, mooi zo. Meteen stond ze op. Haar spieren voelden stijf van de koude en vochtige grond. Haar blik wendde zich op de barns. Ze moest maar hondentanden winnen om daar een plekje te verdienen. Zo waren de regels.

OPEN

Verveeld keek Shark naar een paar BloodClanners die ruzie hadden gekregen en met elkaar aan het vechten waren. Schijnbaar ging het om een slaapplaatsje in de Barn. Volgens de ene was het plaatsje al geclaimd door hem, maar volgens de andere was dat niet zo en was het plaatsje juist al voor hem geweest. Zou dat later ook zo zijn als hij daar zou gaan slapen? Hij zou in elk geval de kat tegenover hem niet de kans geven om zo erg tegen hem uit te vallen zonder een harde klap in het gezicht te geven. Hij zou vechten voor zijn plaats, niet als twee gekken staan ruziën. Je had niks aan woorden verspillen. Je moest direct duidelijk maken wie de leider was. Eindelijk begon één van de twee katers dat door te krijgen, want plotseling haalde één van de twee uit naar de ander. Het was een gemikte slag op het oog en geamuseerd bewoog Shark met zijn oortjes. Plotseling kwam er nog een derde kater bij die zijn schouder tussen de eerste en de tweede drong. ‘Spelbreker,’ mopperde Shark, maar hij had sowieso al geen zin meer om zijn tijd langer te verspillen aan de drie. Hij stond op, draaide zich om en liep weg. Hij had geen idee wat hij kon gaan doen, maar plotseling viel zijn oog op een poes die een eindje verderop naar de Barns aan het kijken was. Net zoals hem wilde zij vast ook graag in een Barn slapen in plaats van op de grond of in plaats van constant ergens beschutting te moeten zoeken als het regende. Hij kende haar niet echt. Aangezien hij niet veel te doen had, liep hij op haar af. ‘Reken er maar niet op dat je daar gauw terechtkunt,’ sprak hij rustig. ‘Je zal eerst hondentanden moeten verdienen en als je die al verdiend hebt, moet je nog voor je plaatsje kunnen vechten.’ Hij keek haar even gauw van top tot teen aan. Ze leek ongeveer zijn leeftijd te zijn. En in alle eerlijkheid? Ze was niet lelijk.

Echter bleek het dus dat zij niet de enige was die zo idioot vroeg opgestaan was. Want langzaamaan liepen sommige katten naar buiten. Dit moest ze onthouden, daar sliep de leider en daar de... Young Ones? Of was het andersom? Te verdiept in haar geheugen merkte ze niet dat een kat op haar af kwam lopen. ‘Je zal eerst hondentanden moeten verdienen en als je die al verdiend hebt, moet je nog voor je plaatsje kunnen vechten.’ Haar nekharen gingen recht overeind van de plotselinge stem dat achter haar klonk en met een rap tempo keek ze richting de kat. Waarschijnlijk had hij haar zien staren naar de barns. Bijna ongezien haalde ze haar schouders op. "Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Ik ben gewend om overal te slapen." murmelde ze. Het puntje van haar staart op en neer de grond aantikkend. Great, ze had nu een gesprek begonnen. Nu maar hopen dat ze niets verkeerds zei.

De kater bewoog lichtelijk geamuseerd met zijn oortjes toen hij haar nekharen overeind zag schieten. Het amuseerde hem wel dat ze zo geschrokken van hem was. Dacht ze soms dat hij een vijand was? Hij zou enkel een vijand voor haar worden als ze zich niet aan de regels van de BloodClan hield of als ze irritant tegen hem zou doen. Dan nog zou hij twee keer nadenken voordat hij haar zomaar aan zou gaan vallen omdat haar antwoorden hem niet zinden. Nee, hij kon het bij de Rogue’s wel maken om ze zomaar uit het niets aan te vallen, maar hij was er vrij zeker van dat Claw het niet bepaald zou appreciëren als hij iemand van zijn eigen Clan zomaar zou aanvallen. De kater richtte zijn blik op haar toen ze een antwoord gaf en draaide zijn kopje naar de barns. Het was lichtelijk oneerlijk dat Young Ones wel al een barn voor hun eigen mochten hebben en dat katten met al wel meer dan één hondentand dat niet mochten, maar hij wist ook dat je voor de BloodClan moest vechten en dat hij meerdere hondentanden zou moeten verdienen eer dat hij eindelijk in zo’n barn mocht gaan slapen. Maar goed, hij was bereid om er voor te vechten. Zijn tijd zou nog wel komen. En zodra zijn tijd rijp zou zijn, zou hij zich meteen verhuizen naar zo’n barn. Er was niets irritanter dan in de regen te moeten slapen en nauwelijks beschutting te kunnen vinden omdat de blaadjes te ver doorbogen onder het gewicht van de druppels. ‘Ik ook, maar dat maakt het niet minder irritant om sommigen van die arrogante katten in de barn te zien verdwijnen.’ Met een zuur gezicht keek hij naar een kat die uit de barn kwam, vuil naar hem keek en vervolgens met zijn kop opgeheven het kamp uitstapte. Shark ontblootte zijn nagels, maar wist wel beter dan op de rug van de kater te gaan springen. In plaats daarvan richtte hij zijn aandacht weer op de poes. ‘Maar goed, BloodClan is niet voor niets BloodClan. We moeten allemaal vechten voor ons plaatsje.’