I'll always follow the voices beneath

Vanaf het moment dat het duidelijk was wie de winnaar was van het gevecht Bloodclan en Thunderclan tegen Shadowclan, was Tallpaw verdwenen in de struiken. Hij moest en zou zijn moeder nog spreken voordat hij zelf ook terug ging naar het kamp. Ze moest het weten. Ze moest alles weten. Hij bleef doorlopen totdat hij plots haar geur opving. Ook zijn moeder had zich, na het gevecht, laten verdwijnen de duisternis van het woud. Tall verstrakte zijn blik toen de poes voor hem verscheen en knikte kort naar haar. "Gisteren is er een Shadowclanner ons kamp binnen gedrongen." was het eerste wat hij zei. "Zijn geur sluit dicht aan bij die van jouw, maar ik kan geen naam op hem plakken." ging hij verder. Hij hield even zijn mond en dacht na over hoe hij het Bloodclan gedeelte aan haar zou overbrengen.

Sinclaw, andere met toestemming

In stilte had ze gewacht, haar gele ogen hadden de rest van het gevecht gevolgd maar er waren op dit moment belangrijkere dingen dan Thunderclan. Haar zoon was er geweest en hij zou verantwoording af moeten leggen waarom en waar hij was geweest in de tijd dat zij hem zou trainen. Zodra ze hem dan ook zag stapte ze kil naar hem toe en staarde naar de jonge kater. Voor ze echter naar hem kon snauwen over waar hij precies geweest was kreeg ze een waslijst aan informatie waar ze even van achteruit stapte. Wacht wacht.. Een kater die naar haar rook, in het Thunderclan kamp? "Darkfire?!" Vroeg ze meteen koeltjes en staarde haar zoon strak aan. Wat deed haar vader daar?! Was dat waar hij naartoe verdwenen was terwijl ze hier niets anders hadde ngedacht dan dat hij m gewoon gesmeerd was?

"Darkfire?!" Die naam kwam hem wel bekend voor. Was dat die kater die een keer, toen hij nog in Shadowclan leefde, langs was gekomen bij de nursery? "Hij wordt vastgehouden." vervolgde hij. Even was hij stil en dacht hij na over hoe hij verder ging. Bloodclan, hoe ging hij dat onderwerp naar boven brengen? "Thunderclan is de laatste paar moons helemaal overhoop gegooid." besloot hij uiteindelijk om te zeggen. Zijn blik die eerder strak op zijn moeder gericht was, ging nu even naar de grond.

Darkfire werdt vastgehouden? Dat was onmogelijk, haar vader zou zichzelf nooit vast laten houden of er nou een leger voor hem en zijn vrijheid stond of een enkele kat. Haar vader was een heilige in dat opzicht. Hij was zeker niet gevat voor smerige thunderclanners. Haar blik verduisterde daarom dan ook compleet. "Loop niet uit je nek te lullen kind." Mompelde ze ijskoud en draaide haar hoofd weg. "Jouw grootvader is geen zwakkeling zoals jij bent zo te zien. Hij zou niet vast gehouden kunnen worden." Sprak ze ijskoud en snoof haar rug uitrekkend. "Oh wat is er dan allemaal precies veranderdt lieverd?" Vroeg ze synisch en snoof.

"Loop niet uit je nek te lullen kind." Zijn staart zwiepte stevig heen en weer. Hij ergerde zich aan haar reactie en aan wat ze vervolgens zei. "Jouw grootvader is geen zwakkeling zoals jij bent zo te zien. Hij zou niet vast gehouden kunnen worden." Zijn grootvader. Dat was het. Hij was het onderhand wel beu dat zij hem altijd de grond in duwde. Elke keer wanneer híj de moeite deed om haar op te zoeken. Zelfs nu, nu hij feitelijk zijn leven op het spel zette. Het zou niet lang duren voordat Bloodclan doorhad dat hij er niet was. "Oh wat is er dan allemaal precies veranderd lieverd?" Even haalde de kater zijn lip op. "Kijk me aan als je zoiets vraagt," gromde hij binnensmonds. Wat hij haar wilde vertellen was niet zomaar iets, dit was iets wat hij haar zelfs helemaal niet mocht vertellen dus hij wilde dat ze haar aandacht op hem richtte.

Met donkere gele ogen staarde ze naar haar zoon die binnemonds gromde. Woedend gromde ze en haalde vol uit naar de kater met haar grote pluizige poot uit naar zijn hoofd en ramde hem tegen de grond aan. "Wat. Zei. Je. Daar." Siste ze woedend en staarde de jonge kater recht aan. "Hoe durf je wel niet verwent klein kindje dat je bent." Siste ze woedend en duwde haar nagels in zijn schouder terwijl ze ijskoud op hem neer staarde.
Oh ja hij zou boeten voor zo spreken tegen haar.

Het duurde niet lang voordat hij een poot op zijn kop kreeg en de jonge kater tegen de grond gewerkt werd door zijn eigen moeder. Een korte klagelijke miauw ontsnapte langs zijn lippen en zijn oren lagen plat in zijn nek bij wat ze zei. "Hoe durf je wel niet verwent klein kindje dat je bent." Het puntje van zijn staart zwiepte hen en weer. Hij wist niet goed hoe hij tegen haar in moest gaan. Hij wilde haar helpen, zijn huidige clan helpen en voor zichzelf opkomen maar dat kon hij onmogelijk allemaal tegelijkertijd. "Stop!" mauwde hij en kneep even zijn oog toe toen hij haar nagels in zijn schouder voelde. Zijn ogen gingen terug open en schoten van de ene naar de andere kant." I-ik moet de leader spreken, van Shadowclan!" zei hij vervolgens uit het niets. Zijn geboorte clan was dan wel Shadowclan, maar op dit moment wilde hij de eer beschermen van Thunderclan. Hij wilde niet dat men dacht dat Thunderclan samen werkte met die verraders van een Bloodclan. Het duurde al lang genoeg en hij zou een oplossing vinden, met of zonder hulp.

Met vuur in haar gele ogen staarde ze naarr haar zoon. Hoe durfde hij te spreken. Tegen haar nog wel! Sissend staarde ze naar de kleine kater toen die opnieuw sprak grommend staarde ze naar de kleine kater. "Nee, dat moet je niet. Al wat je moet is je loyaliteit aan mij tonen jij klein koter!" siste ze grommend hem strak aanstarend. Terrwijl ze hem langzaam losliet bleef ze hem strak aanstaren. "Guileless son, I'll shape your belief and you'll always know that your father's a thief and you won't understand the cause of your grief. But you'll always follow the voices beneath" Fluisterde ze op een zacht zingende toon terwijl ze langs hem heen stapte een lik over zijn oor gevend voor ze haar mond naar de zijne bracht en hem strak in zijn ogen aanstaarde. "Guileless son, your spirit will hate her. The flower who married my brother the traitor and you will expose his puppeteer behavior. For you are the proof of how he betrayed her loyalty" Een zachte glimlach gleed over haar lippen hem tegen zich aan trekkend. "Guileless son, each day you grow older. Each moment I'm watching my vengeance unfold. For the child of my body, the flesh of my soul will die in returning the birthright he stole" Zong de zwart witte kattin zacht verder haar zoon recht aanstarend haar staart om hem heen sierend. "Hush, child the darkness will rise from the deep and carry you down into sleep. Child, the darkness will rise from the deep and carry you down into sleep" Met een klein stapje van hem vandaan duwde ze hem opnieuw neer in de natte ondergrond. "Zeg het maar." Fluisterde ze grijnzend. "Loyalty loyalty loyalty loyalty. Loyalty loyalty loyalty only to me"

"Nee, dat moet je niet. Al wat je moet is je loyaliteit aan mij tonen jij klein koter!" Het duurde niet lang voordat Sinclaw hem losliet. Toch deed hij geen moeite om zich recht te trekken. Hij bleef eerder wat verdwaasd liggen toen haar volgende woorden zijn oren binnen slopen. Met een frons op zijn snoet keek hij haar aan toen ze hem een lik over zijn oor gaf en hem vervolgens recht aankeek. Tallpaw knipperde vluchtig met zijn ogen en sloeg deze neer, waarna hij zijn kopje lichtjes liet zakken. "Hush, child the darkness will rise from the deep and carry you down into sleep. Child, the darkness will rise from the deep and carry you down into sleep" Beschaamd over zijn eigen gedrag van daarnet, liet hij zijn oortjes lichtjes zakken. Wat had hij gedaan? Zijn ogen schoten naar zijn moeder toen ze zich wat verplaatste en vervolgens terug haar poot op zijn kop legde om hem terug tegen de grond te drukken. "Zeg het maar." Hij verslapte zijn lichaam als teken dat hij haar niet zou tegenwerken. "Loyalty loyalty loyalty loyalty. Loyalty loyalty loyalty only to me," Even was hij stil, maar al snel voegde hij zijn stem bij die van haar. "Loyalty loyalty loyalty only to..." Hij begon bijna onverstaanbaar, maar al snel werd zijn stem sterken. "Only to you." Tallpaw had dan wel een sterk karakter, maar toch wist Sinclaw hem hierin altijd te manipuleren. Hoe kon hij ook tegen haar in gaan? Zij was zijn moeder.

Een wijde grijns die bijna vergeleken kon worden met een of andere psychopaat gleed over haar lippen terwijl ze naar haar zoon keek die haar antwoorde. Met een zachte poot hief ze hem weer overeind en liet haar staart om hem heen krullen haar diep gele ogen in de zijne borend met geen seconde medelijden. "Dat is juist mijn kind. Al waar jij je zorgen om hoeft te maken is je loyaliteit naar mij toe. Geen Bloodclan, geen thunderclan, geen shadowclan. En absoluut geen Starclan begrepen. Wat wat belangrijk is is hoe jij mijn bevelen opvolgd." Fluisterde ze spinnend in zijn oor en likte haar lippen. "Ga nu naar je kamp toe. Houdt Darkfire in de gate voor mij en als er iets veranderdt meldt het mij meteen." Fluisterde ze koud en staarde hem aan. "Begrepen, zoon."

Al waar jij je zorgen om hoeft te maken is je loyaliteit naar mij toe. Geen Bloodclan, geen thunderclan, geen shadowclan. En absoluut geen Starclan begrepen. Wat wat belangrijk is is hoe jij mijn bevelen opvolgt." Even trok de kater met zijn oortje bij wat hij te horen kreeg. Hij wilde haar niet teleurstellen, maar langs de andere kant wilde hij wel Thunderclan beschermen, zijn huidige clan. "Ga nu naar je kamp toe. Houdt Darkfire in de gate voor mij en als er iets verandert meldt het mij meteen." Hij liet even zijn blik naar de grond gaan en knikte als teken dat hij het zou doen. Hij zou zijn vader in de gaten houden, maar dat wilde niet zeggen dat hij ondertussen niet kon proberen op Thunderclan te helpen. Hij kon dat toch samen doen, zijn moeders bevelen opvolgen en Thunderclan helpen. Right?

Met koele ogen keek ze naar haar zoon en het was duidelijk dat hij geen woordt meer zou durven spreken. Perfect, dat was precies zoals ze het wou. Zachtjes grinnikte ze en liet haar staart om hem heen krullen. Haar gele ogen diep op de zijne richtend. "Ga nu Tallpaw. Ga en maak mij trots." Fluisterde ze zachtjes en spinde met een kleine grijns.

-topic uit?
sorry zo kort xd

Tallpaw's oren waren lichtjes in zijn nek gezakt en hij had zijn ogen naar de grond laten gaan toen Sinclaw hem recht aan keek. Kort knikte hij bij wat ze zei en maakte zich vervolgens los om aanstalten te maken om te vertrekken. Voordat hij echter in de struiken verdween, liet hij zijn blik nog even om zijn moeder vallen. Hij moest en zou haar trots maken.

Tall out

Onderwerp: Re: I'll always follow the voices beneath