Search and destroy (Neverland)

De jonge kater liep door de gebieden alweer van zijn vijanden, hij had eigenlijk weleens trek. Al zocht hij naar informatie, hij kon toch even wat eten gebruiken. Zijn dagen waren niet alleen van het pijn doen van andere katten, soms had hij ook een jacht en kon hij ook wat lekkers meenemen voor zijn kleine broertje Kronos. Dan kon hij wat anders eten dan botten of iets anders, hij moest nog Young-One worden maar het zou wel goed komen. Hij stak zijn neus in de lucht en rook eens goed, hij rook een strakke geur. Konijn, vaak waren er geen konijnen al wist hij wel dat ze op dit terrein te vinden waren. Hij hongerde wel een beetje, zijn trek was de laatste tijd wel gestegen van al zijn misverstanden. Hij kwijlde een beetje bij het nadenken hoe hij een konijn naar binnen kreeg, hij likte zijn lippen af. Hij ging in jacht stand, hij zakte door zijn poten. Hij plaatsten zijn achterpoten naar achteren voor een volle spint, hij keek een goed rond. Een konijn, de lengte tussen hun bevatten 5 vossen lengtes. Hij sloop zachtjes naar voren, al was het konijn groot en dik. Hij wilde net gaan sprinten of het konijn schoot al weg, hij keek een verbaasde blik het konijn na. Hij sprintte het toch nog achterna, hij zag hoe het arme beest rende over de heuvels. Nee, dit konijn zou niet ontsnappen. Met een kwade sprong en uit geklapte nagels wilde hij op het konijn springen al landde hij ergens in de bosjes, dammm. Nu moest hij opnieuw gaan jagen.. Al wist hij niet waarop hij was geland, hij dacht er zelfs niet eens bij na waar hij was precies.

De kater zat gewoon rustig zijn prooi even te begraven onder een struikje - zodat hij het later zou terugvinden - toen er plotseling iemand bovenop hem sprong. Neverland sprong achteruit, zijn klauwen uitgestoken al zou hij liever niet vechten, als het even kon. Als het moest zou hij natuurlijk wel degelijk de indringer een lesje proberen te leren. Het was een Bloodclan cat, als hij zich niet vergiste, en nog een tamelijk jonge - misschien net warrior, of hoe dat ook heette bij hen. "Wat doe jij op Windclan territorium? Of kunnen Bloodclanners niet meer ruiken?", vroeg hij, tamelijk kwaad - voor zover hij echt kwaad kon zijn. De rosse kater was een loyale kater, hij zou niet toestaan dat er zomaar iemand op zijn territorium kwam!

Pearl kwam op een kater terecht, ergens in schrik sprong hij ook gelijk van de kat af. Zijn klauwen hadden zich in de rug van de andere kat gevestigd, hij kwam er af en keek recht in de ogen van de kater voor hem. "Wat doe jij op Windclan territorium? Of kunnen Bloodclanners niet meer ruiken?", vroeg de windclan kater, tamelijk kwaad - voor zover hij echt kwaad kon zijn. Een grom ontsnapte uit de mond van de kater, hoe durfde hij hem zomaar te beledigen. Het hoorde niet, wat dacht deze kat wel wat hij was. Een grotere grom kwam uit zijn mond, hij verkleinde zijn ogen. Hij ontbloten zijn tanden, hij had zijn klauwen uit zijn hulzen gehaald. Zijn lichaam trilde nog van het moment, deze kater was vele maanden ouder dan dat hij was. Hij zou dit gevecht verliezen, NEE! Nooit, hij moest meer informatie hebben. Hij moest zijn broertje nog beschermen, hij haalde vlug een paar keer uit met zijn linker poot. Hij probeerde de kater aan te vallen, daarna probeerde hij het een paar keer. Deze kat moest informatie hebben, wie had zijn moeder vermoord? Zijn vader. Alleen wie was zijn vader, hij zou er nu achter komen. Hij moest wel, nu moest hij vechten. Hij probeerde de kater voor hem een kopstoot te geven tijdens een van zijn uithalen, hij moest vechten. Hij moest, ergens klonk dit als een verslaving om blijven te vechten.

OCC: Doelgericht naar info

De eerste kras van de jongere kater kwam onverwacht en maakte een ondiepe wonde op zijn wang, die wel begon te bloeden maar niet echt pijn deed - het waren ook maar enkele druppeltjes bloed. De volgende aanvallen wist Neverland echter te ontwijken door naar achter te springen met de snelheid van een Windclan kat - een vaardigheid die hij getraind had met zijn mentor.. Gevechten brachten altijd slechte herinneringen van die tijd boven en zijn snel afgeleide brein had altijd moeite om zijn aandacht bij het gevecht te houden. Daardoor wist hij de kopstoot van de bloodclan kater maar op een snorhaar na te ontwijken - maar al die tijd was de rosse kater enkel aan het ontwijken, en niet aan het aanvallen. Dat was nu eenmaal waar hij helemaal tegen was.

Pearl had een paar beschadigingen op de andere kat aangericht, nog steeds probeerde hij aan te vallen. Al leek de kater voor hem alles te ontwijken, nog steeds probeerde hij de kater te raken met zijn beiden poten in te zetten. Ook gebruikte hij op verschillende volgwoorden, zodat de kat er niks over zou weten. Hij liet nog steeds een grom horen, hij moest iets anders verzinnen. Hij besloot vlug te bukken en daarmee met zijn rechterpoot te proberen om de kater aan te vallen aan de twee voorpoten, zodat zijn snelheid niet meer van toepassing kwam. NIET MEER ONTIJKEN! Klonk een stem uit zijn kop, hij was het zat als altijd iedereen zijn aanvallen ontweek. Hij haalde nog eens een paar keer uit maar dit keer gemunt op de ogen van de kater, hij zou al de informatie uit hem halen tot hij dood ging van de pijn of dat hij elder werd. Toen realiseerde weer wat... Bloodclan vermoorden katten voor de plezier, ze hadden de Thunderclan in hun macht. Nee, hij zou deze kater niet vermoorden. Hij zou informatie uit hem persen en als hij nog niks zei zou hij hem meenemen, dan zou hij hem gevangen houden dat was beter dan vermoorden... Het was zelfs misschien een goed idee, hij zwiepte met zijn staart maar natuurlijk. Hij probeerde nog steeds de kater meer aan te vallen, eerst links en dan rechts. anders rechts en rechts en daarna links of anders om, zoveel dingen die onverwacht waren. Nu probeerde hij de kater bij de keel te pakken, hij opende zijn mond en probeerde zijn scherpe tanden in de keel te zetten van de kater.

OCC: Pearl probeert iemand te gijzelen xD Ik dacht ik maak er een grappig verhaallijn van te maken xD

De kater gooide het nu over een andere boog en begon verschillende aanvallen door elkaar te gooien. Dan weer sloeg hij naar zijn poten, dan weer sloeg hij naar zijn ogen. Die laatste slag kon de rosse kater maar nipt ontwijken, anders had hij goed de rest van zijn leven blind kunnen zijn. Een van zijn poten werd onder hem vandaan geslagen waardoor Neverland even zijn evenwicht verloor - genoeg voor de andere kater om hem nog een kras over zijn snuit te geven. De warrior sprong verder achteruit, al werd hij zo steeds dieper in het bosje geduwd. Hij wou dat hij kon zeggen dat hij meer ervaring had omdat hij ouder was, maar de kans was groot dat dat niet zo was. Als hij dit wou overleven zou hij toch echt agressiever moeten zijn. Even was de kater afgeleid, waardoor de bloodclanner hem kon vastgrijpen bij zijn nekvel. De anders zo vredige kater vloekte binnensmonds en sprong omhoog, zijn achterpoten naar voren slaand in de hoop hem zo af te slaan.

-pff, het is veel te lang geleden dat ik een gevecht grp'd heb xD Als Pearl 'm knock-out kan slaan kan 'ie m ontvoeren x3

Pearl stond tegen over de andere kater, hij was het zat dat deze kat voor hem alles ontweek. Hij moest hem knock-out slaan, hij zou nooit een kat vermoorden. Behalve zijn vader al wist hij niet wie dat was, de kater was uiteindelijk zijn evenwicht verloren waardoor hij een klap gaf. Hij had de kater kunnen verwonden, ergens kwam er een grijns op zijn gezicht. De windclan kat sprong naar achteren, Pearl kneep zijn ogen samen. Vluchten? Wilde deze kat voor hem vluchten? Hij moest wel wat weten! Hij moest het weten! Anders zorgde hij niet tussen afstand, Pearl was verward door zijn eigen gedachtes. Al die dingen die hem verraden, uiteindelijk had hij de keel van zijn vorige aanval toch kunnen vast grijpen. Hij probeerde de oranje kater omver te duwen door zijn keel dichter vast te grijpen en hem zo op de grond te duwen al lukte dat amper, de kater voor hem sprong omhoog waardoor Pearl een trap tegen zijn borst kreeg. Een grom ontsnapte zijn mond, hij praten weinig. Hij ging praten als hij eens stil was, hij moest deze kat hebben. Hij sprintte op de kater af en probeerde de kater tegen zijn borst aan te duwen met zijn linker poot, zodat hij deze kater naar achteren duwden. Gelukkig vluchtte deze nog niet, want dan werd het een achtervolging. Hij probeerde daarna de kater te slaan met zijn beiden poten, al wist hij niet meer zo goed hoe of wat. Hij deed verschillende technieken gebruiken, hij gebruikten zijn voor poten om de kater een flinke mep tegen zijn kop aan te geven en zijn achterpoten om een beetje groter te lijken door recht overeind te komen. Hij probeerde nog steeds een beetje te happen als hij dicht bij de keel of een poot kwam, er was zoveel.. Hij moest zoveel weten, hij draaide zich met een ruk om en probeerde met zijn achterpoten net zoals een konijn de kater tegen zijn face aan te trappen.

Occ: Ach altijd problemen straks wordt het lolig bun bun

Gelukkig kon hij de kater raken en de grip op zijn keel loste. Neverland haalde diep adem en gooide zich terug in de strijd, nog steeds eerder verdedigend dan aanvallend maar wel agressiever dan daarnet. Hij kon nog net een pootslag tegen zijn hoofd ontwijken voor de Bloodclanner hem met zijn andere poot over zijn schouder kraste. Er welde bloed op uit de wonde omdat zijn korte vacht niets van de scherpe klauwen opving - Riverclan katten moesten het toch gemakkelijker hebben op dat vlak. Hoewel het misschien minder makkelijk was om te manoeuvreren met zo'n dikke pels. De jongere kat steeg op op zijn achterpoten en de Windclanner maakte daar snel gebruik van door zijn klauwen uit te slaan en hem een kras over zijn buik proberen te geven. Hoe vredelievend de kater ook was, hij kon niet anders, zo in een hoekje gedreven als hij was. De agressieve Bloodclanner bleef proberen om hem pijn te doen, hij hapte naar elke poot als die nét iets te dichtbij kwam. waarschijnlijk had hij wel al enkele beten ontvangen, maar de adrenaline verdoofde hem. Plotseling draaide de jonge kater om en bokte hij, zijn achterpoten recht in het gezicht van de rosse kater. Neverland was achteruit geblazen door de kracht die er in het jonge lichaam zat, en zo slank als hij was - Windclan bloed stroomde door zijn aderen - was er niet veel voor nodig om hem naar achteren te slaan. Zijn hoofd klopte met een luide knal tegen de koude, bevroren grond, en dat was alles dat er nodig was om hem knock-out te slaan - het werd zwart voor zijn groene ogen.

Pearl keek naar de oranje kater, hij had zelf een kras over zijn lichaam. Zijn buik bloedden, hij ontweek geen aanvallen. Liever eervol pijn lijden of zelfs sterven dan weg te lopen, hij zag hoe de oranje kater op de grond neer ploften. Hij glimlachte zacht, eindelijk. Hij hijgde een beetje, hij zou alles vertellen wat hij wilde. Alles! Hij wilde alles weten, hij moest weten wie zijn vader was en wie in de koude bloeden voor zijn gezicht de nieuwe kitten, zijn zus Vexus en zijn oudere broer zijn moeder werd vermoord. Hij keek naar de oranje vacht, nu ergens veilig leggen zodat het niet dood zou vriezen. Hij pakte de kater vast aan de nekvel zodat hij geen meer pijn zou voelen, hij moest hem eerst in veiligheid bregen en daarna alles te gaan ondervragen. Hij probeerde de vele male oudere en grotere kater mee te trekken, al was dat zwaar. Hij staarde met een kille blik in het rond, hopelijk zou geen Windclan kat hierachter komen. Hij siste een beetje, hij trok de kater mee over de sneeuw. Hij slikte kort, hij moest hem meenemen naar Rogue gebied. Hij zou deze kat gijzelen en daarna achter elk verhaal komen, elk verhaal.

~Everstar mag binnen komen!

Weer een mislukte jacht. Everstar wist niet hoe lang dit nog door kon gaan. De prooistapel was zo laag en zij was niet de enige die weer een maaltijd over had moeten slaan. Ze hoestte en bleef even stilstaan. Vermoeid hief ze haar kop en snoof de koude lucht op. Een windvlaag droeg plotseling duidelijke geuren met zich mee en wat ze rook deed haar vacht overeind staan. Ze begon onmiddellijk te rennen, te sprinten, de geur volgend. Toen zag ze hen, een of andere smerige vreemdeling, en haar broer. De kat sleepte hem mee en hij bewoog niet. Nee. Nee! Een mengeling van woede en angst gaf haar vleugels, ze rende zo snel als ze kon, haar ogen op Neverland gericht. Opluchting stroomde door haar heen toen ze zag dat hij ademde. Hij ademde. Hij leefde. Haar opluchting werd echter meteen overschaduwd door een enorme woede. Met een luide grauw stortte ze zich op de kat die het had gewaagd haar broer te verwonden.

Pearl probeerde de kater aan zijn vacht mee te nemen, deze zou hem alles vertellen. Al tot zijn verbazing een oranje kattin tegen hem aanvloog met uitgeklapte nagels, hij had haar niet zien aan komen. Een grom ontsnapte uit zijn mond, hij voelde de nagels. Hij maakte zich los, hij had zijn klauwen weer ontbloot. Waarom zat alles hem tegen! Hij besloot om toch te gaan vechten, al was hij ergens wel in het nadeel. De kattin voor hem was vele maanden ouder, URG. Hij besloot weer om de poten uit te schakelen, dat moest hij. Hij had zijn moeder verloren aan zijn vader, hij moest zijn vader vinden. Deze kater die hij wilde meenemen moest de antwoorden hebben, hij moest! Pearl was wanhopig, hij wist het niet meer. Hij ontbloten zijn klauwen, hij sloeg eerst met links en daarna met rechts. Hij sloeg eerst met links omdat bijna geen enkele kat zou verwachten, hij was officieel links. Al had hij zich getraind om ook rechts te vechten en met beiden, hij probeerde eerst het zicht uit te schakelen. Kon hij gewoon niet alleen gelaten worden? "Laat mij gewoon mijn ding doen!" Riep hij uit waarna hij probeerde zijn tanden in haar nek te zetten, hij had geen zin meer in al dit. Hij moest zijn verleden weten, hij moest zijn vader vermoorden daarna zal hij weg gaan van Bloodclan. Hij dook opzij, hij had geen zin meer dat bijna elke kat alles ontweek. Ter wel hij opzij dook probeerde hij haar poten omver te duwen met zijn achterpoten, hij vocht anders. Hij vocht niet als de meeste en al helemaal niet als een Bloodclanner, hij kwam recht overeind. Een kille en strakke blik was op de kattin gericht, hij zou deze kater niet eens vermoorden! Man, wat was er mis met deze katten.

Ze verraste de kater, merkte ze. Mooi, hij mocht verrast zijn. Eerst verrast, en daarna bang. Dat laatste zou wel komen zodra hij doorhad wie hij voor zich had. De kater had nog een slim trucje achter de poot en haalde eerst uit met links. Dat kwam als een verrassing, maar woede maakte Everstars geest helder. Ze zag zijn klauw aankomen en met de snelheid die haar handelsmerk was, sprong ze omhoog, zijn uithaal ontwijkend. "Laat mij gewoon mijn ding doen!" riep de kater. De opmerking maakte Everstar bijna aan het lachen. "Je ding doen? Weet je wat je had moeten doen? Je had met je smerige poten van mijn broer af moeten blijven", grauwde ze. Zijn achterpoten raakten haar poten, maar met een halve sprong herstelde ze haar evenwicht. Ze moest toegeven dat hij een interessante vechtstijl had, maar helaas voor hem ging dat niet genoeg zijn. Zij was, anders dan Neverland, niet van plan alleen maar te ontwijken. O nee. Zij ging voor de aanval. Ze dook als een speer naar voren en haalde uit naar zijn ogen. Daarna sprong ze om op zijn rug te landen, met uitgeslagen nagels om zich aan hem vast te grijpen, en hapte naar zijn nek.

Pearl keek naar de oranje gestreepte kattin, ze was snel en had al wat krasjes op zijn schouder gegeven. Het bloeden, het beetje bloed droop van zijn lichaam af. "Je ding doen? Weet je wat je had moeten doen? Je had met je smerige poten van mijn broer af moeten blijven" Grauwde de kattin kwaad, ergens leek ze bijna te gaan lachen. Hij wiebelde met zijn oren maar kreeg een serieuze blik op haar gefocust, een familiereünie he? Hu, dat was makkelijk om uitelkaar te schoppen. Hij zag hoe de kattin als een speer op hem af kwam, hij sprong opzij waardoor er een kras op zijn wang kwam. Toen de kattin op zijn rug kwam, liet hij dat toe. Hij wilde niet voor alles blijven ontwijken want als je op iemands rug zat was die makkelijk om ook weer er af te gooien, hij rolde zich om en liet zich op zijn rug vallen. Voor een kat zou hij best ligt zijn, al zou de kattin allang wat in zijn huid gezet kunnen hebben. Hij zwiepte met zijn staart een paar keer in haar gezicht om zich op deze manier zich uit haar greep te ontsnappen, hij kwam weer op vier poten. Wonden hadden vast al zijn rug belazerd, misschien dan. Hij liep niet op haar af, hij bleef staan. Hij was geen echte Bloodclanner hij had alleen maar gejoint om antwoorden, antwoorden die meerdere katten hem konden geven. Hij Klapte zijn klauwen in en rende naar haar broer toe die hij Knock out had geslagen, hij wilde hem nog steeds meenemen al was de kattin voor hem zijn zus dus moest zij meer weten toch? Hij stapte naar haar broer toe en hield zijn poot bij zijn keel, er nog net niet opgezet. Hij klapte zijn klauwen uit, een serieuze blik sierde zijn lippen. Hij kon hem vermoorden, al zou hij dat nooit doen. Alleen het was goed ruil middel, "Weet je Kitty, ik kan zo zijn leven ombrengen. Al weet jij meer dan ik of hem, jouw broer zal blijven leven als jij in plaats van mee gaat met mij. Al zou ik beloven om jouw ook niet aan te vallen als je rustig meegaat of wil je dit gevecht af ronden als een beest?" Gromde hij ergens lag er iets van waarheid in zijn stem. Zij moest meer weten, haar broer zou ongedeerd blijven. Hij hield zijn klauw iets dichter maar raakte het niet, hij keek naar de kattin. Hij zou de kattin ook niks aan doen, hij kon niet moorden. Misschien als dit beter verliep zou alles goed lopen, niks zou die stomme Claw weten. Hij haatte zijn leider, hij leek net als een gevangene bij de Bloodclan. "Ik hoor niet bij Bloodclan," Bevestigde hij aan haar, als hij haar meenam moest ze mee naar het Rogue gebied. "Ik hoor er alleen nu bij voor de Informatie." Miauwde hij, hij droeg ook nog geen band met tanden er aan. Hij keek haar aan, hij wachtte nog steeds zijn poot dicht bij.

OCC: Heel anders verlopen dan verwacht xD

Hij probeerde haar niet eens te ontwijken. Everstar zette grommend haar nagels in zijn rug. Zoals ze al had verwacht, liet de kater zich vallen om haar van zich af te gooien. Ze liet niet los. Met een klap kwam ze tegen de grond, landend op haar pijnlijke schouder. De pijn verbijtend bleef ze vasthouden, terwijl ze nog een keer naar zijn nek hapte. Hij wist echter uit haar greep te ontsnappen en voor ze iets kon doen, rende hij weg. Ze sprong op om achter hem aan te gaan, maar verstijfde toen ze zag dat hij haar broer al bereikt had en zijn klauw op minder dan een staartlengte afstand van zijn keel hield. "Weet je Kitty, ik kan zo zijn leven ombrengen. Al weet jij meer dan ik of hem, jouw broer zal blijven leven als jij in plaats van mee gaat met mij. Al zou ik beloven om jouw ook niet aan te vallen als je rustig meegaat of wil je dit gevecht af ronden als een beest?" zei de BloodClanner met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. Everstar zweeg terwijl ze haar opties overwoog. Ze stond redelijk dichtbij. Één sprong en ze was bij hem. Als ze zich krachtig afzette was ze er binnen een moment. Voordat hij 'stop' kon zeggen. Maar ook voordat hij die klauw zou kunnen gebruiken? Hoe veel vertrouwen had ze in haar snelheid? Durfde ze het daarop te wagen? Haar adem stokte toen de kater zijn klauw dichter naar Neverlands keel bracht. Een tel te langzaam en haar broer was dood. Het was te riskant. Ze kon hem niet op die manier in gevaar brengen.
"Ik hoor niet bij Bloodclan," zei de kater. "Ik hoor er alleen nu bij voor de Informatie." Everstar schudde haar hoofd. "Het maakt niet uit wat de reden is; je bent een BloodClanner", siste ze. Ze sloeg haar nagels in de grond. "Als je niet als hen wilde zijn, zou je nu gewoon weggaan." Ze keek naar haar broer. O Neverland, waarom ben je zo'n waardeloze vechter? dacht ze met een zucht. Ze keek de BloodClanner - wat hij ook beweerde, dat was wat hij was - aan. "Goed, ik ga mee", zei ze ijzig. "Dus je kunt hem nu met rust laten."

Pearl keek naar de oranje gekleurde kattin, hij staarde haar aan. Haar felle toon gaf moed, maar ok woeden. "Het maakt niet uit wat de reden is; je bent een BloodClanner", siste de kattin. Ze sloeg haar nagels in de grond, hij wiebelde geïnteresseerd met zijn oren. "Als je niet als hen wilde zijn, zou je nu gewoon weggaan." Vervolgde ze. Ze had ergens wel gelijk, hij wilde niet als een Bloodclanner zijn. Hij wilde niemand vermoorden, hij versmalde zijn ogen en keek naar haar broer. Hij was nog gewond, misschien... "Goed, ik ga mee", zei ze ijzig, hij keek nog met een twijfeling in zijn ogen. Was het hem gelukt? Nee, hij zuchtte even. "Dus je kunt hem nu met rust laten." Sprak de kattin daarna, hij hield zijn poot weg. Nog steeds met uitgeklapte klauwen, hij wilde gaan lopen. Alleen... Hij slikte even, wilde hij dit echt wel. Wilde hij wraak nemen op zijn vader, de woorden van Vexus kwamen terug. Hij schudden even zijn kop, hij kon de oranje kater ook niet alleen achter laten. Straks... Urg... Hij keek nog steeds verwarrend in het rond, de meeste Bloodclanners zouden haar meenemen. Haar het kamp begeleiden en door Claw haar te laten vermoorden, of haar gevangen zetten. Gelukkig wist geen enkele Bloodclanner hier van, al was hij een Bloodclanner hij wilde er geen zijn. "Laat maar, je hoeft niet mee." Miauwde hij kort waarna hij naar haar broer liep. Hij was niet zoals zijn vader, alleen misschien kon hij zijn fout nu wel recht zetten. Hij keek naar de kattin en hief haar broer op zijn rug, hij trippelde naar de kattin toe. Vuur was in zijn ogen te zien, niet van woeden maar van hoop. "Eerst hem in veiligheid brengen zodat geen vos, Bloodclanner of ander soort beest hem pakt, dus we brengen hem wel naar jouw clan." Miauwde hij kort, verwarring klonk nog steeds in zijn stem. Ze had gelijk, hij wilde geen Bloodclanner zijn. Zijn ogen keken serieus, hij meende wat hij zei. Het boeide hem nu niet of hij dood ging, hij had zomaar een kat in elkaar gemept. Hij zat fout, hij had dit nooit mogen doen. Terug blikken wat zijn dode moeder flitste langs zijn ogen, zijn vader had zomaar zijn moeder vermoord. Als hij De windclan kater zou vermoorden, was het.. Het zelfde, het was bijna niet te geloven. Hij geloofde het zelf ook niet, toch was het zo. Hij wilde niet zoals zijn vader worden al wilde hij ook niet iemand vermoorden, "Gaan we nog?" Miauwde hij vragend richting de oranje kattin, die zou misschien nog meer in verwarring zijn al wist hij niet of dat ze het was.

_{De geur van één van de members van de Elite leidde recht het WindClan territorium in. Geïrriteerd wiebelde Zira met haar oortje. Hoewel ze nu de ThunderClan en een deel van ShadowClan in hun bezit hadden, betekende dat niet dat katten nu zonder strategie andere delen van het gebied in konden lopen. Hoewel de commander veel verstand had van het doen en laten van de vier clans, was WindClan degene waarover ze het minste wist. Al stonden ze als het zwakste afgebeeld in haar ogen, je wist maar nooit waar katten toe in staat waren in tijden van spanning en oorlog. Bovendien had ze Everstar eerder gezien; een tijd terug, toen ze nog geen commander was. Ze had toen tegen de rossige poes en een warrior gevochten. Toen had ze verloren, dus ze kon niet goed inschatten hoe de member die het WindClan gebied ingegaan was ervoor stond. De kattin volgde op snel tempo het geurspoor van de kat en kwam na een tijd lopen drie katten tegen. Één was de Elitemember Pearl. Zira rolde met haar bloedrode ogen. Jonge katten wisten zichzelf altijd in de nesten te werken. Er leek een kat knock-out geslagen te zijn, misschien zelfs dood, wat haar alleen nog maar meer irriteerden. Er waren veel members ziek. Er was veel spanning tussen de Elite en ThunderClan en ShadowClan. Het zou niemand verbazen als er een gevecht kwam. Oorlog met WindClan was niet wat ze nu nodig hadden; dat kwam later wel. De commander spitste haar oren en luisterde aandachtig wat er gebeurde. Ze gaf de jonge member nog een kans om dit recht te zetten. Als hij dat niet deed, stond er een flinke straf voor hem te wachten. Het werd haar al snel duidelijk dat de buiten bewustzijnde kater als chantage gebruikt werd. Pearl drukte diens nagels tegen de keel van de kater en Everstar leek een zwak voor hem te hebben, aangezien ze miauwde dat ze met hem meeging. De ogen van de poes verwijdden iets. Geen slim plan. Dit was de oorlog verklaren aan WindClan en dat hadden ze op het moment niet nodig. Toen de Elite member later terugkrabbelde, knikte ze licht, al was ze nog steeds helemaal niet blij met de situatie. Toen Pearl zelfs van plan leek te zijn om Everstar te helpen, schudde ze haar kop. Dit ging te ver. Zira kwam overeind en liep met een ijzige blik in haar ogen richting Pearl. Ze zou de rossige poes nu laten voor wat het was. "Kom mee." siste ze met een harde toon in haar stem. Toen ging haar blik naar de rode kater en vervolgens keek ze naar de WindClan leidster. "Ik hoop dat je doorhebt dat we je een gunst doen, Everstar." sprak ze kil en keek de poes doordringend aan. "Je staat bij de Elite in het krijt." miauwde ze verder zonder oogcontact te verbreken. Misschien kwam hier toch nog iets gunstigs uit.}

De BloodClanner leek van gedachten te veranderen. Everstar keek hem zwijgend aan. Wat dacht die kat? Ze was sowieso al niet van plan geweest om rustig mee te gaan. Zodra ze ver genoeg van Neverland weg geweest waren, had ze hem zeker aangevallen. Zo makkelijk liet ze zich nou ook weer niet chanteren. Misschien had hij dit wel ingezien en was hij bang geworden. Nou, als hij dacht zich er op deze manier uit te redden... Na wat hij had gedaan liet ze hem niet ongestraft wegkomen. Ze siste toen hij Neverland oppakte. "Leg hem neer", gromde ze, terwijl ze een dreigende stap zijn kant op zetten. "Denk je dat ik hem zelf niet kan dragen?" Of was zat hier weer een andere list achter? Als hij hem als chantagemiddel mee wilde nemen, had hij dat wel gewoon gezegd. Waarom zou hij in StarClansnaam voorstellen om naar het WindClan kamp te gaan? Hij wist toch wel dat hij daar niet levend vandaan zou komen? Ze overwoog een aanval. Nu hij zijn poot niet meer vlakbij Neverlands nek had, kon ze snel genoeg bij hem zijn, dat wist ze zeker. Ze zette zich schrap, maar stopte toen een tweede BloodClanner verscheen.
Ze herkende de kat die tevoorschijn was gekomen en probeerde haar kansen te berekenen in een gevecht tegen de twee, maar de poes leek niet niet van plan tot de aanval over te gaan. In plaats daarvan beval de ze jonge kater om mee te gaan, duidelijk niet blij met zijn actie. Daarna richtte ze zich op Everstar, die met vernauwde ogen naar haar woorden luisterde. Een gunst? Everstar keek met dezelfde doordringende, kille blik terug. Zwijgend, in de hoop dat de twee BloodClanners op die maneir sneller vertrokken, maar ze nam aan dat de andere poes wel zou begrijpen dat er geen sprake was van in het krijt staan. Misschien zou ze later nog komen proberen om deze 'gunst' terugbetaald te krijgen, maar Everstar was niet van plan hen ooit iets te geven.

Pearl keek naar de oranje kattin, haar ogen glinsterde in het zonlicht. Hij wilde voor haar, haar broer dragen al liet zij daarbij een toontje hangen. "Leg hem neer", gromde de zus van de Windclan kater die hij neer had geslagen, ze zetten een dreigende stap in zijn richting. Geen angst liep door zijn ogen, hij keek haar aan en legde de kater op de grond. Hij wilde alleen maar helpen, hij wiebelde kort met zijn oren. "Denk je dat ik hem zelf niet kan dragen?" Miauwde ze, hij schudden met zijn kop. Ze leek op een erg gezonde en gespierde kattin, "Nee natuurlijk niet maar ik dacht dat poezen hun poten niet vies wilde maken?" Glimlachte hij een beetje, hij wiebelde met zijn oren en ging gelijk weer in een gevecht stand. Er was een andere kat dichtbij, hij zakte door zijn poten en liep richting een bosje. Hij stond daar, zijn poten waren uitgeklapt. Hij wilde niet dat er nog iemand zou bij komen, dit kon toch niet nog eens gebeuren. Een lichtere grom ontsnapte zijn mond, hij had zijn tanden ontbloot. Hij bleef even staan tot hij de geur herkende, het was een Bloodclanner geur. Hij ging gelijk recht op en klapte zijn nagels in, hij wachtte tot de kattin te voorschijn kwam. De Deputy van Bloodclan of ja de Commander van Bloodclan, Zira. "Kom mee." siste de Commander met een harde toon in haar stem. Hij knikte, toch waren zijn oren in zijn nek gelegd. Hij moest loyaliteit tonen anders kon hij ontsnappen toch al vergeten, hij keek naar zijn poten. Hij liet zijn commander dit wel oplossen, "Ik hoop dat je doorhebt dat we je een gunst doen, Everstar." sprak Zira kil. Everstar? Was zij de leider van deze Clan? Was de oranje kattin de leider van de Windclan? Verbazing lag in zijn ogen te lezen, woeps... "Je staat bij de Elite in het krijt." miauwde de commander veder, niet waar. Ze stond niet in het krijt, hij had haar broer bijna vermoord. Hij had haar bijna overgehaald, toch hielp hij haar. Ze moest niet in het krijt staan hij had dit alles geflikt?! Hij keek Zira aan met een verbaasde blik, wat wilde ze bereiken met dit gesprek?

OCC: Sorry van de late post

_{Zira trok een wenkbrauw op toen ze geen antwoord kreeg. Ze keek de ander nog kort afwachtend aan, maar trok haar mondhoek toen lichtjes op. "Denk je dat je hieronder uit komt?" miauwde ze en schudde toen lichtjes haar kop. Everstar moest toch wel beter weten. "Ik heb een flink deel van jullie gesprek gehoord, Everstar." miauwde ze rustig en grijnsde lichtjes. "Jij houd van deze kater," begon ze toen. "En ik weet nu hoe hij eruit ziet. Ik vergeet nooit een gezicht. Als jij de gunst die wij jou vragen niet nakomt, dan gaan we hem achterna. Dat wil je toch niet?" ze knikte naar de rossige kater en maakte toen weer oogcontact met de kattin. Ze hield haar kopje een heel klein beetje schuin, wat haar een wat onschuldige uitdrukking gaf, maar iedereen hier wist dat ze alles behalve dat was.}

Everstar staarde de jonge kater met onverholen afkeer aan na zijn laatste uitspraak. Wat een idioot was het toch. Hij had Neverland echter weer op het gras gelegd en daar ging het om. "Denk je dat je hieronder uit komt?" miauwde de BloodClanner die was verschenen. Everstar vernauwde haar ogen. "Ik heb een flink deel van jullie gesprek gehoord, Everstar. Jij houd van deze kater. En ik weet nu hoe hij eruit ziet. Ik vergeet nooit een gezicht. Als jij de gunst die wij jou vragen niet nakomt, dan gaan we hem achterna. Dat wil je toch niet?" Everstar zette een paar stappen naar voren om tussen haar broer en de BloodClanners in te staan, zonder haar blik van de poes af te wenden. Die keek haar aan met haar kop onschuldig schuin, spottend. Everstar staarde haar recht in haar rode ogen en zei heel rustig: "Als hem iets overkomt, zal ik niet rusten tot jullie tot de laatste kat zijn uitgeroeid. Dat wil je toch niet?" Haar hart klopte in haar keel, maar van buiten stond ze bewegingsloos. Het was misschien gevaarlijk om de poes nu tegen te werken, nu Neverland zo kwetsbaar was, maar ze mocht geen haardbreed toegeven aan dat soort katten. Als ze daarmee begon, zouden ze denken dat ze konden nemen wat ze wilden. Die katten hadden een zwaktepunt gevonden, ze mocht ze niet nog meer kansen geven. Dit vuur kon je alleen met vuur bestrijden.

Onderwerp: Re: Search and destroy (Neverland)