My tears are always frozen

_{De kattin kwam moe terug het kamp ingelopen met een rat die tussen haar kaken geklemd zat. Hoewel ze ziek was weigerde ze binnen te zitten, en dit kwam met consequenties. Zira plofte neer ergens op een zonnig plekje in het kamp. Hierna legde ze de rat neer en zette hier niet heel enthousiast haar tanden in. Ze had helemaal geen trek en het liefste zat ze de hele dag binnen, opgekruld tot een bolletje en aan het slapen. Maar dat weigerde ze te doen aangezien ze dan haar conditie kwijt zou raken en dat wilde ze niet hebben. Ze moest doortrainen. Aan zwakke katten had de Elite niets. De eerste hap ging met moeite door haar keel heen, maar ze dwong zichzelf er nog een te nemen; ze moest sterk blijven. Toen ze kleine pootstapjes hoorde keek ze vanonder haar wimpers op. Chawl, één van de kittens van Claw en Howl, kwam haar kant oplopen. Geweldig.

- 1st post Chawl}

Hij lag al een tijdje naar haar te kijken. Zijn tweegekleurde ogen stonden nieuwsgierig, maar er lag ook een ernst in die niet hoorde bij die nieuwsgierigheid. Zijn kopje lag op zijn voorpoten en zijn neusje had hij er tussen geduwd. Hij had Zira het kamp binnen zien komen en vanaf dat moment had hij zijn blik niet meer van haar afgewend. Er liep even een rilling over zijn rug, maar toen kwam hij overeind en stapte naar haar toe. “Mevrouw?” Vroeg hij voorzichtig, maar wel duidelijk. Hij probeerde haar aandacht te trekken. Toen ging hij precies zo liggen als zij deed en trok afwachtend met zijn oortjes. Hij wist dat Zira de commander was, een belangrijke kat die papa hielp. Zij wist vast wel het antwoord op de vraag die maar bij hem bleef branden.

_{Hoewel haar aandacht duidelijk al getrokken was, miauwde de kitten nog mevrouw tegen haar om te zorgen dat ze hem in de gaten had. De kattin rees haar wenkbrauw naar hem op en keek hem afwachtend aan. Wat moest hij van haar? Rustig volgde ze hoe hij ging liggen, wat - nogal opvallend - precies was zoals zij lag. "Wat is er, Chawl?" vroeg ze, haar stem ietwat kil naar de jonge kitten toe. Het irriteerde haar flink dat dit mormel zowel de genen van Claw als die van Howl droeg. Ze mocht die trut gewoon niet en wilde het liefste korte metten met haar maken. Maar 't kon niet, aangezien het Claw zijn partner was. Jammer.}

Hoe deed ze dat met haar wenkbrauw. Hij probeerde het ook, waardoor hij een hele gekke onnatuurlijk bek trok. Hij gaf het op en besloot maar gewoon antwoord te geven op haar vraag. Hij wist niet waarom ze zo kil deed, maar raar keek hij er inmiddels niet meer van op. Hij was wel wat gewend. Sommige zette een hele andere stem op als ze tegen hem praatte en anderen weer niet, maar er waren ook wel katten die de kilte in hun stem hielden. Dat deed Zira blijkbaar ook en hij vond het best. “Weet jij waarom papa altijd zo streng kijkt?” Vroeg hij terwijl hij toch nog eens zijn wenkbrauw zo op probeerde te trekken.

_{Gelukkig draaide de kit er verder niet omheen wat hij wilde, en stelde hij direct zijn vraag, waarom zijn vader altijd zo streng keek. Vervolgens deed hij haar opnieuw na, door zijn wenkbrauw te proberen op te trekken. Zira trok kort met haar mondhoek maar zei er verder niets van. "Omdat.." miauwde ze en zuchtte eens diep. Wat was dat nou weer voor vraag. "Omdat Claw heel streng is." vervolgde ze toen maar, en haalde haar schouders op. "Hij is de leider, dus moet hij veel grote beslissingen maken. Als hij niet streng is dan gaat alles verkeerd." legde ze zo simpel mogelijk uit.}

Hij zuchtte en legde zijn kop wat somber op zijn voorpoten. “Dan vind ik het niet leuk dat alles dan verkeerd gaat, dat is stom.” Mokte hij bozig. “Moet jij dat dan ook zo kijken?” Hij tilde zijn kopje weer op en deed zoals zijn vader altijd keek. De emoties in zijn twee gekleurde ogen verdwenen naar de achtergrond en hij trok zijn bek in een grimas. “Zo?” Toen rolde hij op zijn rug en ontstond de nieuwsgierige glans terug in zijn ogen. Hij bekeek haar even op de kop, maar rolde toen door en ging weer normaal liggen. Door het zand wat in zijn vacht bleef hangen was de witte aftekening op zijn rug bruin geworden.

_{De reactie van Chawl deed een grimas op het gezicht van Zira laten verdwijnen. "Het is ook niet leuk," miauwde ze rustig. "Maar sommige katten willen gewoon niet luisteren." De kitten vroeg aan haar of zij dan ook streng moest kijken, en deed vervolgens na hoe dat er dan wel niet uit zou moeten zien. Zira snoof lichtelijk geamuseerd en knikte. "Ik moet soms ook streng kijken ja, maar nu er niet zoveel katten zijn is dat niet nodig. Dat is alleen als katten niet luisteren of als je er zeker van bent dat ze niet gaan luisteren." legde ze uit en keek naar de kit, die wat zand op zijn rug had zitten omdat hij eerder op zijn rug gelegen had. Ze keek hier naar met haar rode ogen en ze trok haar mondhoek op bij het zien van hoe egaal zijn vacht nog was. Hij had wel een wit patroontje op zijn rug, maar de rest was onverstoorbaar zwart. Geen littekens die plukken haar weg hadden gehaald, zoals bij haar. Geen stukken oor die eraf waren, zoals bij haar. Geen klauwen die altijd uitgeklapt moesten zijn omdat ze te lang waren, zoals bij haar.}

“Waarom niet?” Zei hij lichtelijk verrast. “Jullie zijn toch de baas?” Dat was zijn logica. Daar hoorde je toch naar te luisteren. Hij begreep niet waarom sommige katten dat dan niet deden. “Mag je ook wel eens blij kijken dan?” Vroeg hij na Zira haar uitleg wanneer ze streng moest kijken. Hij had zijn vader nog nooit blij zien kijken. Zijn moeder wel, een soort van, maar zijn vader nog nooit. Zijn zus keek ook wel eens blij en maakte ook grapjes, maar Claw niet. Soms werd hij zenuwachtig van zijn vader en daarom vond hij zijn moeder liever. “Jij bent toch ook een mama? Zijn mama’s gewoon liever dan papa’s?” Misschien was dat het wel.

_{Chawl vroeg waarom sommige katten waren, en stelde vast dat zij - zijzelf en Claw - de baas waren. Zira knikte toen en trok wat met haar oortje. "Dat weet ik ook niet. Wij zijn inderdaad de leiders, maar sommige katten moeten daaraan herinnert worden." toen Chawl haar vroeg of ze ook wel eens blij mocht kijken, vertrok haar voorhoofd lichtjes in een frons. Toen nam ze haar besluit. "Nee." miauwde ze, haar stem wat kil. De laatste keer dat ze blij gekeken had, was met Jinx, en die was nu weg. Hij had haar laten zitten met kittens en een gebroken hart. Maar nu ze eroverheen was, had ze besloten het nooit meer zover te laten komen. “Jij bent toch ook een mama? Zijn mama’s gewoon liever dan papa’s?” werd haar toen gevraagd en de kattin snoof lichtjes geamuseerd. "Ja, ik ben ook een mama. Maar mijn kittens zijn al wat ouder dus die zijn nu young one en trainen om sterk te worden. Mama's zijn wel liever dan papa's hoor." miauwde ze. Ja, zij was liever dan Jinx. Zij liet haar kittens tenminste niet in de steek.}

“Stom.” Hij vond het raar dat katten daar aan herinnerd moesten worden. Het viel toch niet te missen dat je naar ze moest luisteren? Die katten die niet luisterden vond hij maar stom. Hij trok met zijn oren toen Zira zei dat ze niet blij mocht kijken. Hij snoof en kraste zijn nageltjes over de grond. “Dat is ook stom.” Mokte hij. Boos keek hij naar zijn nagels die steeds meer stof deden opwaaien. Hij stopte daar pas mee toen Zira klaar was met haar verhaal. Hij keek op recht in de ogen van de kattin. “Dan is dat het.” Vervolgde hij simpel, daarom deed Claw waarschijnlijk zo. Mama’s waren gewoon liever dan papa’s. Dat nam echter nog steeds niet weg dat hij vond dat ze best eens blij mochten kijken, hij was boos dat dat niet kon.

_{Chawl miauwde dat het stom was dat katten herinnerd moesten worden aan dat Claw en zij de baas waren, waarna hij miauwde dat het ook stom was dat ze niet blij mocht kijken. Zira knikte ja, al was het meer over zijn eerste punt dan zijn tweede. Zira vertelde dat mama's liever waren dan papa's en Chawl miauwde dat 'dat het dan was'. De commander trok haar wenkbrauw lichtjes op. "Hm? Is papa gemeen dan?" vroeg ze hem, al kon ze het zich niet zo goed voorstellen. Hoe Claw met Yu omging was zeker niet gemeen en ze dacht niet dat dit zou verschillen per nestje.}

Hij schudde snel zijn kopje toen Zira vroeg of zijn vader gemeen was. “Nee, dat is het niet.” Zei hij terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij dit ging verwoorden. “Hij lacht nooit en kijkt altijd zo serieus. Hij doet niet gemeen, soms misschien streng, maar dat is niet erg.” Het was meer zijn houding waar hij soms wat bang van werd. Hij werd er ongemakkelijk van als zijn vader zich zo gedroeg. Eigenlijk wist hij gewoon niet zo goed wat hij er mee aan moest. “Hij maakt me soms gewoon wat zenuwachtig.” Gaf hij toen maar toe, beseffend dat hij het er nou niet echt duidelijker op maakte.

Onderwerp: Re: My tears are always frozen