The same kind of problem

Haar poten hadden haar regelrecht naar de Fourtrees toe geleid. Eventjes haar kop legen, wat was er allemaal gebeurd in deze korte tijd? Hm, ze heeft een paar katten vermoord, haar vader maakt haar gek ze heeft de Leader en Duputy van Bloodclan ontmoet en er nog veel meer. Het werd haar nu eventjes té veel, en dus heeft ze vandaag haar warrior taken opzij geschoven. Toen de massieve kattin bij de vier eiken was gearriveerd gleed haar verschillend gekleurde ogen eventjes rond. Er was niemand te zien. Een zucht gleed over haar lippen, Starclan mocht weten waar ze allemaal mee bezig was.. Uitgeput liet ze zich op haar kont zakken en sloeg haar staart om poten heem, haar ogen eventjes gesloten om te genieten van de eindelijke stilte die hier was.


Geschrokken draaide ze zich in een ruk om en keek ze recht in de ogen van een Thunderclan warrior. Ook al bevonden ze zich op neutraal terrein, alsnog vond de kattin een beetje.. Akward om tegen een 'vijadige' kat te praten, gewoon.. Omdat hij niet in haar clan zat? "Uhm.. Hallo" Mauwde ze zachtjes, en trok met haar oor. Wat een karakterwisseling had ze zeg..

-Thorn :3

Thornflame sloot even zijn ogen terwijl hij naar zijn eigen lijf in het water keek. Het water zorgde ervoor dat hij zichzelf prima kon zien. Voor het eerst sinds de aanval kon Thornflame concluderen welke wonden hij had. Over zijn snuit liep een dwarse snee. Zijn lichaam had een paar krassen, maar zijn schouder was er het ergste aan toe. Hij had geluk dat hij niet mank liep of geen hersenschade had opgelopen. Hij had geluk dat hij nog leefde en dat het hier bij was gebleven. Op de nachtmerries en de mentale schade na dan, natuurlijk. En de schade die was aangericht aan zijn karakter. Hij haatte zichzelf omwille van het feit dat hij Apprentice’s en kittens bang maakte met zijn eigen gedrag, maar het was niet dat hij direct een knop kon omschakelen en dat hij vrolijk zou worden. Wel had hij de afgelopen dagen getraind. Getraind, getraind en nog eens getraind. Hij had vooral zichzelf getraind, alle tactieken die hij kende nog eens opgehemeld. Het zou de laatste keer zijn geweest dat hij zich zo had laten doen door de BloodClan en dat mochten ze weten. Thornflame hoopte dat ze op een dag zouden terugvechten. Hij durfde niet naar de Clan te gaan, naar het kamp. Hij wilde niet tegen nog meer katten uit vliegen dan hij al gedaan had en dus besloot hij om naar Fourtrees te gaan. Het was de enige plek die hem de geur van die vieze BloodClan een beetje liet vergeten. De kater stapte uit het struikgewas en kwam op de open plek terecht. Hij was er echter niet alleen en keek recht naar een poes van de WindClan. Ze was ouder dan hem en leek zich ongemakkelijk te voelen. De kater deed zijn best om zijn nagels niet te ontbloten, maar keek haar met samengeknepen ogen aan. ‘Hallo,’ zei hij vervolgens kil. Omdat hij verder geen behoefte had aan een gesprek zei hij niets meer, maar bleef haar wantrouwend aankijken.