It’s alright [Traintopic]

Ze trippelde naar de apprentice den. Vandaag zou ze Swanpaw meenemen. Ze moest nog steeds met hem praten over wat er was gebeurd. Hij was degene die haar gevonden had toen ze bijna doodbloedde en ze had wel gezien dat het hem had geraakt. Ze stak haar kop door de opening en keek eerst naar de nesten van haar kinderen, voordat haar blik naar die van Swanpaw gleed. “Swanpaw?” Zei ze zachtjes. “Ga je mee, we gaan vandaag naar small lake.” Ze toverde een glimlach om haar lippen terwijl ze weer achteruit liep. Ze ging bij de opening van het kamp zitten, haar staart krulde ze rond haar poten. Zo wachtte ze op haar ene apprentice, met een kalme blik in haar goudgele ogen.

[& Swanpaw]

“Swanpaw?” Hij knipperde met zijn ogen. Wie zei zijn naam? “Ga je mee, we gaan vandaag naar small lake.” Dat was waar ook, vandaag was zijn eerste individuele training met Brindleleaf. Meteen was hij klaarwakker. De witte kater dacht terug aan zijn laatste training, het was een totale ramp geweest. Hij was in het midden van de race neergezakt en schaamde zich er nu nog steeds enorm voor. Maar het had hem ook laten inzien dat hij beter moest eten en niet elke keer maar een graatmagere muis uit de prooistapel nemen om die dan maar half op te eten. Hij had dus besloten om wat meer te eten en nam daarom snel een jonge fazant uit de stapel. Vervolgens liep hij naar zijn mentor, ze zag er al vele beter uit dan toen hij haar voor het laatst had gezien. Swanpaw had bijna meteen spijt dat hij haar niet was gaan opzoeken in de medicine cat's den. "Wil jij ook wat?", vroeg hij nadat hij de fazant aan zijn voeten had neergelegd, in een poging om niet te hoeven praten over wat er was gebeurd, hij wilde er liever niet meer aan denken. Al dat bloed op de grond en aan zijn vacht. Een huivering liep omhoog langs zijn ruggengraat.

Ze keek om toen ze de pootstappen van Swanpaw hoorde. Ze schudde haar kop toen hij vroeg of zij ook wat wilde. “Eet maar lekker op.” Glimlachte ze. “Ik heb daarnet al wat gegeten.” Ze veegde even haar staart over de grond, voordat ze weer voor haar uitkeek. “Ik wilde je nog bedanken dat je mij geholpen hebt Swanpaw, dat was heel dapper van je.” Het hele gebeuren leek haar steeds te achtervolgen, zelfs in haar dromen. Ze moest weten wie het was geweest, maar het was lastig als je een deel van de aanval kwijt was, alsof je er zelf niet bij was geweest. Ze probeerde het rusteloze gevoel te negeren, maar dat was lastig, heel lastig.

Terwijl hij luisterde naar Brindleleaf nam Swanpaw een hap van de fazant. Ze vertelde hem dat hij dapper was geweest, waardoor hij zich verslikte. Hij was allesbehalve dapper geweest. Hij had daar maar gezeten terwijl zijn mentor doodbloedde, dat is nou niet bepaald dapper. "O. Euh... Bedankt," stamelde de witte kater verlegen. Hij wist niet wat anders te zeggen. "Wat gaan we doen?" vroeg hij, om weer van onderwerp te veranderen. Zijn nachtmerries verhinderden al dat hij het zomaar kon vergeten, en erover praten zou zeker niet helpen. Bovendien was hij daar nog niet klaar voor. Snel at Swan de rest van zijn prooi op, zodat ze snel konden beginnen met de training en hij zijn gedachten wat kon verzetten.

-Laat en flut sorry :3

De verlegenheid van Swanpaw baarde haar ergens zorgen al was dat niet aan haar te zien. Natuurlijk was het erg dat hij had moeten zien hoe zij aangevallen was, maar hij moest leren om dingen een plekje te geven. Ze stond op toen hij zijn prooi had en wenkte hem met haar staart. “We gaan eerst wat drinken bij small lake en daarna gaan we een oefengevechtje doen.” Ze wachtte totdat Swanpaw naast haar kwam lopen voordat ze verder ging. “Swanpaw?” De blik in haar goudgele ogen gleed naar haar apprentice. “Waar ben je het meeste bang voor, wat maakt jou het meeste van streek?” Oftewel waar moest zij het meeste rekening mee houden en met hem aan werken. Hij begon al wat ouder te worden, dus het was belangrijk dat ze daar aan gingen werken om hem klaar te maken voor het warriorschap.

Gehoorzaam stond hij op en ging naast Brindleleaf lopen. Swanpaw wist niet goed wat te doen dus keek hij maar naar zijn poten die voortbewogen over de grond, tot zijn mentor plots vroeg waar hij het meest bang voor was. Zijn adem stokte. "Ik..." Hij fronste diep en dacht na. Waar was hij het meest bang voor? "Ik... Wat bedoel je daar precies mee?" vroeg hij aarzelend, met de bedoeling dat hij wat langer na kon denken. Niet dat hij de vraag echt helemaal snapte, maar tijd om na te denken had hij toch wel het meest nodig. Bang... Hij was bang om gepest te worden, zoals toen hij een kitten was, hij was bang om door een Bloodclanner aangevallen te worden, hij was bang van zowat de hele wereld, maar er niet bang voor zijn zou niets veranderen. Althans, niet aan hem en zijn omgeving.

Na zijn wedervraag keek ze voor haar uit. Ze zei een tijdje niets terwijl ze even op haar wangen zoog. Toen richtte ze haar blik pas weer op Swanpaw. “Je weet wel wat ik bedoel.” Zei ze kort, zonder verdere verduidelijking. Hij wist echt wel wat ze bedoeld had, waarschijnlijk wilde hij het niet hardop uitspreken. Toch zou hij dat moeten leren, hij moest leren om haar te vertrouwen. Alleen dan kon ze hem helpen. Als hij alleen maar in zichzelf zou blijven kniezen gingen ze geen steek verder komen. Dan viel hij straks opeens een keer om omdat hij niet durfde te vertellen dat ze te veel druk op hem zette. Hij moest leren om duidelijk tegen haar te zijn. Ze was duidelijk tegen hem en dat verwachtte ze ook terug.

Onderwerp: Re: It’s alright [Traintopic]