I'm a spy [Thornflame]

Thornflame keek met een rustige blik naar de prooi die voor hem op de grond lag. Hij had de prooi zelf gevonden, maar had er geen zin in om het al op te eten. Het bloed deed hem te veel denken aan zijn traumatische ervaring met… Thornflame schudde zijn kopje. Het had geen zin om er nu over na te gaan denken. Het was gebeurd en hij kon het niet meer veranderen. Ook kon hij het feit dat zijn karakter er onder leed ook niet meer veranderen. Hij wist hoe erg de daden van de BloodClan vat op hem hadden sinds dat hij het was gaan opmerken. En hoe hij het had moeten opmerken… hij wenste geen kat hetzelfde toe. Geen kat van een andere Clan dan die van de BloodClan dan, want alle katten van de BloodClan wenste hij het ergste toe. Hij zou dan ook niet aarzelen om in aanval over te gaan als hij één iemand van de BloodClan tegenkwam. Hij wilde tonen aan zijn aanvaller dat hij nog steeds durfde te vechten. Dat zijn karakter misschien wel veranderd was, maar dat zijn loyaliteit aan zijn Clan en zijn vechtlust dat zeker niet was. Toch was het ironisch en tegelijkertijd eng hoe snel zijn karakter veranderd was. Hij was van opgewekt en onbezorgd naar agressief, terughoudend en constant alert gegaan. Het was niet dat hij bang over zijn schouder keek, het was eerder dat hij geërgerd werd als hij merkte dat er iets in zijn omgeving was dat hij niet kon zien. Een briesje waaide zijn kant op en bracht een geur met zich mee. Thornflame stond direct stil en opende zijn bek. Hij herkende de geur. Het was Penguinpaw, maar waar was ze? Nervositeit stroomde door de kater terwijl hij alle kanten op keek. ‘Penguinpaw,’ zei hij geïrriteerd. ‘Maak jezelf bekend. Nu.’ Zijn stem klonk zowel dwingend als dreigend en kwaad bleef hij om zich heen kijken.

Het feit dat het Penguinpaw was en dat ze ongevaarlijk voor hem was deed niet af aan het feit hoe nerveus hij wel niet raakte dat hij haar niet kon zien. Ze was ergens, maar hij had geen idee waar en hij was te nerveus om zich goed te concentreren zodat hij haar misschien zou vinden. Hij vond het dan ook zeer ergerlijk dat ze het leuk leek te vinden om zich te verstoppen en er een spel van te maken. Wat als hij iemand van de BloodClan was geweest? Dan had ze wel meer problemen gehad. BloodClanners vonden het al helemaal niet leuk als je hun bespioneerde. Misschien zou hij het vroeger leuk opgevat hebben, maar dit was niet meer vroeger. Hij had de harde realiteit moeten ondervinden van hoe het was om onderdanig te moeten zijn aan een andere kant. BloodClan had hem zeer duidelijk laten merken dat ze in de Clan waren. De hoop dat ze zouden winnen van de BloodClan was bij hem dan ook verloren geraakt, maar het betekende niet dat hij zou stoppen met vechten. Nee, de aanval van de BloodClanner die zijn humeur had doen omslaan had er juist voor gezorgd dat hij aan zichzelf had gezworen dat hij elke BloodClanner die hem nog zou komen irriteren zou verminken tot en met. En alle Clangenoten die hem bespeelden of niet naar hem luisterden zouden een snauw mogen verwachten. Hij was niet meer die vrolijke, vriendelijke kater die ze kenden. Thornflame bewoog met zijn oortjes toen Penguinpaw tevoorschijn kwam, maar deze keer niet omdat hij geamuseerd was. Ze zag er angstig uit en hij besefte dat dat door hem kwam, maar weigerde om zich daardoor van de wijs te laten brengen. ‘Je hebt geluk gehad dat ik niet van de BloodClan was,’ siste hij. ‘Denk je dat het soms leuk is om bespioneerd te worden in tijden zoals deze? Wat deed je daar, trouwens? Als je uit die boom gevallen was, had niemand je kunnen helpen.’ Hij keek haar kwaad aan en wachtte op antwoord.

Thornflame zag dat de angst in de ogen van de Apprentice verdween en wist dat hij de wind van voren zou krijgen, maar daar was hij tegen opgewassen. Hij had het gevoel alsof een stevig gesprek hem wel eens goed zou doen. Hij was het moe om discussies te hebben met kittens en Apprentice’s, maar om eerlijk te zijn herinnerde hij zich de eerste ontmoeting met Penguinpaw nog maar al te goed. Hij wist dat ze een poes was die waarschijnlijk van zich af kon bijten en hoewel hij dat op dit moment irritant vond, vond hij het aan de andere kant wel goed dat ze zich niet liet doen. Het baarde hem echter zorgen dat ze dat waarschijnlijk ook tegen iemand van de BloodClan kon doen als ze wilde en het gaf hem een ongemakkelijk gevoel bij het idee hoe zo’n BloodClanners erop zou reageren. Hij was een Warrior en had de strijd nog aan kunnen gaan en zich nog redelijk kunnen verweren, maar Penguinpaw zou volledig verpletterd worden onder de machtige klauwen van zo’n BloodClanners. Zelfs de kleinsten werden opgeleid om moordmachines te worden. Thornflame had er een paar gezien en wat hij er van gezien had stond hem absoluut niet aan. Hij kon er niet bij hoe een Clan zoiets kon aanrichten, hoe een Clan het kon toestaan dat kittens zo opgroeiden. Natuurlijk was het hun doel om paniek te zaaien en anderen te vermoorden, maar Thornflame begreep niet hoe je zo’n levensstijl kon hebben en misschien was dat maar goed ook. ‘Tegenwoordig hangt iedereens vacht zo vol van die vieze stank dat ik daar niet zo zeker van zou zijn,’ zei hij kwaad tegen haar. Het was waar. Zijn vacht stonk tegenwoordig meer naar BloodClan dan naar iets anders. Omdat Claw hem recent geleden had aangevallen en de wonden nog vrij diep waren, rook je het bloed vrij duidelijk bij hem. Hij wist dat dat ook precies de bedoeling van Claw was geweest. ‘Heb ik daar iets van gezegd?’ vroeg hij nijdig. ‘Heb ik ook maar even blijk gegeven dat ik het irritant vind dat jij wel kan klimmen en ik niet? Nee, dus ga zo’n onnozele reden er dan ook niet bij halen.’ Hij keek haar kwaad aan. ‘En ik mag hopen dat je niet tegen me liegt wat dat bespioneren betreft, want naar mijn idee leek het vrij veel op bespioneren.’ Hij kneep zijn ogen samen. ‘Jij bent niet de enige die goed kan klimmen, Penguinpaw. Als je een beetje ongeluk hebt zijn ze zo bij je.’ Zijn vacht rees de lucht in en Thornflame deed zijn best om het weer wat te laten zakken voordat hij de Apprentice dadelijk echt de stuipen op het lijf zou jagen. ‘Weet één van de Warrior’s trouwens dat je hier bent?’

Thornflame snoof honend toen hij haar hoorde praten. Hij had in het begin al wel geweten dat Penguinpaw een Apprentice was die voor zich opkwam en tot op een bepaald punt keurde hij dat ook zeker goed, maar hij wist dat het niet goed voor haar zou uitpakken als ze zich zo zou uitlaten tegenover een BloodClanner. StarClan, nee, een BloodClanner zou haar allang tegen de grond geduwd hebben en zijn nagels ongenadig hard in haar pels hebben gedrukt. Het was precies de reden waarom die stomme BloodClanners uit het kamp en uit hun Clan verdreven moesten worden. Alle Apprentice’s liepen gevaar. Geen kon zich meer buiten het kamp begeven zonder de kans te lopen om aangevallen te worden. Thornflame wist dat Claw of zijn Deputy maar één sein hoefde te geven en direct zouden een stuk of vijf BloodClanners het al opvolgen. Thornflame wilde absoluut niet dat Penguinpaw gevaar liep, maar wanneer kreeg ze nu eens eindelijk in de gaten dat hij enkel zo boos reageerde omdat hij haar wilde beschermen? Ja, hij wist op welke manieren zijn boodschap geïnterpreteerd kon worden. Hij wist dat zijn houding Penguinpaw waarschijnlijk enkel roekelozer ging maken, maar hoe moest hij het dan aanpakken? Geen enkele aanpak zou werken bij de Apprentice juist omdat ze zo eigenwijs was. Het enige wat misschien zou helpen was haar een klap geven of haar in aanvaring laten komen met een BloodClanner, maar Thornflame rukte nog liever wat extra aan zijn schouder met zijn tanden dan dat hij dat over zijn hart verkreeg. ‘Dus je wilt me zeggen dat je niemand hebt laten weten dat je hier bent?’ Door de verontwaardiging schoot Thornflame’s stem te hoogte in en woedend keken zijn bleekgroene ogen haar aan. Ze dacht echt dat ze het was. Ze dacht echt dat ze elke BloodClanner aankon en dat ze geen bescherming nodig had. ‘Als je denkt dat je onoverwinnelijk bent wil ik je gerust even uit de droom helpen, Penguinpaw,’ spuugde hij. ‘Dat ben je niet. Sterker nog, je bent een Apprentice die heel veel moet leren. Nog héél veel. De dag dat jij Warrior wordt laat nog lang op zich wachten met deze attitude.’ Woedend keek hij haar aan. ‘En wáág het eens om me aan te vallen, jongedame. Dat zal je beste dag niet zijn.’  Een voor één spuugde hij de woorden uit. 'Je vraagt vanaf nu overal toestemming voor. Zo niet dan zorg ik ervoor dat je extra in de gaten wordt gehouden zodat je het kamp nooit meer op eigen houtje kunt verlaten. Is dat begrepen?'